Książka: Lubiewo

A pamiętasz tamten sklepik przy podstawówce, na każdej przerwie oblegany przez rozentuzjazmowanych chłopców w za dużych T-shirtach i z plecakami U.S. Army zarzuconymi po łobuzersku na jedno ramię? Pamiętasz, jakim powodzeniem cieszyły się zakupione w nim i jedzone na sucho zupki chińskie, ówczesny substytut czipsów? Otóż tego sklepiku już nie ma. Na jego miejscu jest śliczny, ale pusty skwer z dwiema ławkami naznaczonymi przypaleniami po papierosach. A przypominasz sobie przyszkolne podwórko i z...

Jest takie miejsce w szkole, gdzie spotykają się na długich przerwach. Stoją i rozmawiają. Mówią o książkach, których nie ma w kanonie szkolnych lektur. Spiskowcy z liceum. Zawsze gotowi na znak „czujki” ukryć się w wolnej kabinie, jeśli na horyzoncie pojawi się węszący za papierosami zły nauczyciel. Wystarczy tylko odpowiednio wcześnie, przed dzwonkiem na przerwę, ukryć się w schowku na mopy, co też czynię, ilekroć zbliża się dwudziestominutówka. Schodzą się w kilkusekundowych odstępach. Pozdra...

Cóż, "Lubiewo" to kolejna książka, która wzbudziła we mnie bardzo mieszane uczucia. Podziw połączony z niesmakiem. Czytając ją w równym stopniu wybuchałam śmiechem, jak i minę miałam bardzo zniesmaczoną. Nie umiem jednoznacznie ocenić tej powieści. I w sumie chyba tak właśnie powinno być, że powieści nie: czytamy, przez chwilkę o nich pamiętamy, jednak nie wywierają na nas żadnego wrażenia i zapominamy o nich, jak o zeszłorocznym śniegu, a właśnie: zachwycają nas, nie przypadają nam do gustu w o...

Dawno, dawno temu mój znajomy, obserwując niezwykle barwną, wręcz egzotyczną paradę LGBT, powiedział: ja jestem homoseksualistą, ale ci z piórkami w dupach, obwieszeni łańcuchami, to prymitywne pedały. Krępowałem się prosić o wyjaśnienie, więc zostałem ze swoją niewiedzą. Aż do lektury „Lubiewa”. Osoby homoseksualne były i będą – tak Bóg stworzył ten świat. Faktem jest, że przydają się różnym faszystom, neobolszewikom, wyznawcom partii narodowo-socjalistycznej. Można nimi straszyć naród, możn...

Rec. Michał Paweł Urbaniak Ocena książki: 5/6 Czy Lubiewo Michała Witkowskiego w ogóle trzeba przedstawiać? Tej książce od początku - tj. od wydania w 2005 roku - towarzyszyła aura skandalu. Z jednej strony oburzała i robiła "zły pijar gejom" (choć otwarła masowego czytelnika na problematykę homoseksualną; dość powiedzieć, że jako pokłosie "Lubiewa" pojawiły się na polskim rynku powieści Pasewicza, Szczygielskiego, Żurawieckiego, Zygmunta, bezkompromisowo podejmujących tematykę miłości jed...

Lubię książki dziwne, absurdalne, łamiące tabu, piękne w swej brzydocie, dlatego kierując się notą wydawcy (Świat Książki, 2012), sięgnęłam po "Lubiewo bez cenzury" Michała Witkowskiego. Tym razem autor przenosi nas w często odrażający świat PRL-owskich ciot, kreśląc za pomocą krótkich opowieści ich barwne portrety. Jego samego początkowo poznajemy jako redaktora, który na potrzeby swojej pracy przeprowadza wywiad z emerytowanymi ciotami Patrycją i Lukrecją. Autor jednak wciela się w dalszej czę...

Czy "Lubiewo" to fikcja fizjologiczno-pornograficzna, czy jedynie nagłośnienie, nadanie kształtu myślom i obserwacjom, które zdarzają się każdemu z nas? Podejrzewam, że ta pierwsza możliwość dominuje, gdy pierwszy raz spotykamy się z twórczością Michała Witkowskiego. Dość szybko okazuje się jednak, że jest to jedynie barwna, często groteskowa fasada. "Lubiewo" to zbiór opowieści, wywiadów z postaciami fikcyjnymi. Jak na ambitnego reportera typu fiction przystało, Witkowski wybiera na rozmówcó...

Współczesna literatura przybiera tak dziwne formy, że coraz trudniej jest mi ustalić po zakończonej lekturze, czy coś mi się podoba, czy nie. Bo gdybym oceniała samą treść, to byłoby łatwo. Ale już interpretację tej treści – trudniej. A jeszcze formę i interpretację formy... Miesiąc męczyłam się z "Lubiewem". "Lubiewem", gdzie na każdej stronie aż roiło się od brudnego, gejowskiego seksu. "Lubiewem" pełnym starych ciot (nie tylko, ale również) z pomalowanymi paznokciami, wyrażających się o so...

Któż z nas, Biblionetkowicze, nie zna tytułu tej książki? Wszak to nominacja do Nike 2006, nominacja do Paszportów „Polityki” 2005 i wielu innych nagród. Już samo to wystarczyło, aby zwrócić moją uwagę. Nie ukrywajmy, temat nowy nie jest. Dziś tylko mówi się o nim więcej. Przecież zaczyna się walka o legalizację związków, o adopcję dzieci przez pary jednopłciowe, ludzie wychodzą na parady... Nie jest to również pierwsza powieść o homoseksualizmie na polskim rynku, jeśli tylko by się wgłębić,...

Książka, która wywołała wiele kontrowersji związanej nie tylko z tematem przewodnim, ale także z formą przedstawienia środowiska homoseksualistów w czasach Polski komunistycznej. Jej forma to zbiór krótkich opowiadań, a raczej „przygód” z życia bohaterek czy też bohaterów. Poznajemy przydomki homoseksualistów, krótkie historie z ich życia przed rokiem 1989 oraz troszkę przemyśleń o zmieniających się czasach oraz niewątpliwy żal z powodu przemijania. Język jest dosyć dosadny, niewątpliwie jednak ...

"»Lubiewo bez cenzury« to »Lubiewo«, jakiego bałem się opublikować w roku 2005. To nie tylko miła lektura, ale lektura traumatyczna, wstrętna i miła na raz. Porzygacie się z rozkoszy".

Michał Witkowski


Najsłynniejsza książka Michała Witkowskiego - błyskotliwy i bezkompromisowy "ciotowski" "Dekameron". Kontrowersyjny opis środowiska gejowskiego czasów PRL i współczesnych - ukazuje się w nowej, zmienionej wersji. Autor przywrócił część skreślonych fragmentów, dopisał ciągi dalsze niektórym historiom, niektóre opowieści usunął, "ponieważ działki w Lubiewie są drogie". Wybitna, błyskotliwa proza, pozostająca "work in progress", bo "dopóki będę żył, dopóty tych pedalskich historyjek, powiedzonek, zwyczajów, ciągów dalszych będzie przybywało" - zapewnia Autor.


[Wydawnictwo Świat Książki, 2012]

Gorąco polecam wszystkim, którym "Lubiewo" przypadło do gustu, ale także tym, których intryguje, posłuchanie "Lubiewa" w interpretacji Michała Witkowskiego. Witkowski czyta swoją książkę fenomenalnie, niesamowicie przegiętym głosem. Niesamowita dawka humoru i ironii. Fantastycznie się tego słucha. Polecam.

Wstydliwa skłonność... mam skłonność do... masochizmu chyba (?), sięgnęłam po "Lubiewo" znając już inne teksty Witkowskiego i szum wokół jego osoby i twórczości. Sięgnęłam, choć z góry wiedziałam, co mnie czeka. Męczyłam się okrutnie - zwłaszcza chowając książkę przed dziećmi siostry, które zawsze przeszukują mi torebkę w poszukiwaniu lizaka. Na pytanie znajomych: co tam czytasz? tłumaczyłam się, że to zadana lektura, a zaprzyjaźnionemu sprzedawcy w antykwariacie wmówiłam, że ta książka to preze...

Może mało osób na to zwraca uwagę, ale sam układ książki, jako cykl historyjek, ale niejednorodnych, tylko collage'u, jest żywcem wzięty z twórczości Mirona Białoszewskiego. Oczywiście, komplement. Autor reinterpretuje sprawę, podciąga ją pod swoją koncepcję i swój temat. Język, czyli u Białoszewskiego rzecz kluczowa, również ma tu swoją jakość, pewien szyfr do rozkodowania ("luj", "drutowanie", "pikieta"), ale nie jest to książka lingwistyczna. Śmielej też autor pisze o kwestiach gejowskich, w ...