Bardzo mocne tematy i zero odautorskiego komentarza - czasem lubię taką formę reportażu.

Nie spodziewałam się wycyzelowanej, precyzyjnej opowieści, ale tym bardziej nie spodziewałam się filologicznej analizy nieskończonego tekstu. Roztrząsanie, czemu Tolkien stosował podwójne t w miejsce pojedynczego, i zamieszczenie dwóch wersji jednego referatu, z dyskusją nad różnicami... dla mnie to nie jest literatura, tylko jej techniczne zaplecze.

„Mamo – powiedziała Elizabeth. – Uprowadzono nasz samolot. Dzwonię, aby się pożegnać”[1]. Wyobraźcie sobie taką sytuację. Samolot wystartował. Nastawiacie się na sześć godzin lotu. Zjedliście właśnie śniadanie zaserwowane przez stewardessy. Myślicie o godzinach nudy, filmie, który powinien umilić wam podróż, sprawach, które musicie załatwić, gdy koła samolotu znów dotkną ziemi. Nagle okazuje się, że samolot został porwany. Porywacze nie chcą o...

Niestety wielkie rozczarowanie. Dziwna relacja matka-córka. Miłość wnuka z babcią przedstawiona w sposób, w którym się tego nie kupuje, nie czuje.

Cóż, takie są książki Akunina. Lekkie i łatwe, zwykle przyjemne. Ta nie odbiega od schematu. Lubię tę serię, ale jedna część na 2-3 miesiące absolutnie mi wystarcza.