Książka: Gra o tron

„Gra o tron” to pierwszy tom cyklu „Pieśń lodu i ognia” autorstwa Georga R.R. Martina. Książka należy do gatunku fantasy, jednak świat w niej przedstawiony jest bardzo specyficzny. Także styl znacznie różni się znanego nam z innych lektur. Co sprawia, że „Gra o tron” jest taką wyjątkową pozycją? Zacznijmy od tego, że liczy 780 stron, a należy pamiętać, że to dopiero pierwszy tom. Książka powala czytelnika swoim rozmachem. Autor niczym się nie krępuje, wprowadzając nowych bohaterów czy rozwija...

Powieść bardzo na czasie. Wznowiona w dużym nakładzie, pojawia się i znika z półek sklepowych, czego główną przyczyną jest chwalony przez wszystkich serial produkcji HBO, którego sezony (na razie trzy) oparte są na kolejnych tomach sagi „Pieśni lodu i ognia”. Czy w kilkanaście lat po premierze wciąż potrafi zachwycić czytelnika jeszcze nieznającego ekanizacji? Zdecydowanie tak. Ponieważ mamy do czynienia z sagą, czyli historią zakrojoną na kilka lub kilkanaście (w tym przypadku – grubaśnych)...

Nadchodzi zima! Dla nas, zima się właśnie skończyła, więc jest to abstrakcją. Jednak takie słowa - „nadchodzi zima” - są dewizą Starków – rodu mającego siedzibę na Północy, dalej jest tylko Mur oddzielający Dzikie Plemiona od cywilizowanej części krainy Westeros. Kraina ta w pewnym sensie przypomina średniowieczną Europę. Nie kształtem, nie warunkami geograficznymi czy meteorologicznymi, ale politycznymi. Mimo iż królem jest Robert, niemalże wszyscy dookoła knują jak zdobyć władzę dla siebie, pr...

Przeczytałam. Co tam przeczytałam - połknęłam w ciągu dwóch dni pierwszy tom "Pieśni lodu i ognia", czyli "Grę o tron" G. R.R. Martina. Śliczna jest... O czym jest ta powieść, pewnie większość doskonale wie. Ale gdyby się przypadkiem trafił ktoś niezorientowany - pokrótce sprawy wyglądają tak: kilkanaście lat temu buntownicy obalili króla Aerysa Targanyena, wymordowali niemal całą jego rodzinę, a na żelaznym tronie połączonych siedmiu królestw zasiadł przywódca rebeliantów Robert Baratheon, m...

Od dawna przymierzałam się do przeczytania „Gry o tron”. Kusiły dobre opinie o książce, Polecanki na BiblioNETce oraz zbliżająca się ukradkiem ekranizacja cyklu „Pieśni lodu i ognia”. Czy były jakieś ostrzeżenia, znaki sugerujące, ze jednak nie jest to książka „wysokich lotów”? Może wtedy to byłaby moja wina, że zmarnowałam czas nad tą powieścią. Niestety nie spotkałam się do tej pory z negatywnymi opiniami, jedynie paroma neutralnymi, co w porównaniu z liczbą czytelniczych zachwytów jest znikom...

Tak, do grona podnieconych czytelników cyklu „Pieśń Lodu i Ognia” miałem zamiar dołączyć od dawna. Przerażał mnie jedynie jego ogrom, bo do obecnych sześciu tomów (niechudych zresztą) już w lipcu dołączy siódmy, a autor przewiduje dwa kolejne, które dopiero powinny zamknąć serię. Śmiałe założenie, biorąc pod uwagę fakt, iż ponadsześćdziesięcioletni Martin na nadmiar weny twórczej ostatnio nie cierpi – najnowszy tom, „A Dance with Dragons” pisał sześć lat. Zastanawiam się więc, ilu czytelników i ...

Co mi się w "Grze o tron" podobało? Przede wszystkim wielowymiarowe i zwykle niejednoznaczne postacie. Nie były papierowe, płaskie, czarno-białe, jak to bywa w bajkach, tylko spójne, dość szczegółowo rozpisane, z mocnymi rysami charakterologicznymi, połączone siateczką skomplikowanych relacji. Intrygi też Martin zbudował zawiłe i misterne jak pajęczynka. I nigdy tak naprawdę nie wiadomo, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem, nikomu nie można ufać, za nikogo trzymać kciuków, bo może się okazać...

W Zachodnich Krainach o ośmiu tysiącach lat zapisanej historii widmo wojen i katastrofy nieustannie wisi nad ludźmi. Zbliża się zima, lodowate wichry wieją z północy, gdzie schroniły się wyparte przez ludzi pradawne rasy i starzy bogowie.

Zbuntowani władcy na szczęście pokonali szalonego Smoczego Króla, Aerysa Targaryena, zasiadającego na Żelaznym Tronie Zachodnich Krain, lecz obalony władca pozostawił po sobie potomstwo, równie szalone jak on sam...

Tron objął Robert - najznamienitszy z buntowników. Minęły już lata pokoju i oto możnowładcy zaczynają grę o tron.

George R.R. Martin jest jednym z najbardziej cenionych pisarzy fantastyki. Pisze wolno i raczej niewiele, ale każda jego książka spotyka się z entuzjastycznym przyjęciem czytelników i krytyki.

[Zysk i S-ka, 2003]

„Gra o tron” jest, jednym słowem, niesamowita. Miano to zawdzięcza głównie ogromnej rozmaitości. Tutaj każdy znajdzie coś dla siebie, od wątków kryminalnych po miłosne. Fanów fantastyki na pewno nie muszę zachęcać do tego tytułu, ale zwykłych zjadaczy chleba może odstraszyć rozmiar tej powieści, jednak powiadam wam: „nie bójcie się”, bo choć długa, przyjemnie się ją czyta i nim się obejrzycie, będziecie mieli ten tytuł za sobą i kto wie, może to właśnie on rozpocznie waszą wspaniałą przygodę z f...

"Gra o tron" to znakomita książka fantasy (choć elementów fantasy nie ma szczególnie dużo i np. magii prawie wcale nie uświadczymy) napisana z wielkim kunsztem. Na uwagę zasługuje prowadzenie fabuły, która jest widziana z różnych perspektyw, ale akcja cały czas posuwa się do przodu. Takie zagranie na pewno dało książce wiele świeżości, a czytelnik nie ma czasu na nudę. Drugą największą zaletą jest nieprzewidywalność. Praktycznie nigdy nie można być do końca pewnym, co się stanie i jak potoczą si...

Na "Grę o tron" skusiłem się, ponieważ gdzie spojrzałem, tam widziałem pozytywne opinie, każdego książka zachwycała i musiałem w związku z tym sam się przekonać o jej domniemanej wyższości nad innymi pozycjami :). Przedstawię listę plusów i minusów, oczywiście w pełni subiektywną ;): - nie jest to książka z tych, które potrafią wciągnąć od pierwszych stron, trzeba przebrnąć cierpliwie kilkadziesiąt, zanim zapoznamy się z postaciami, fabułą i naprawdę zagłębimy w bardzo skomplikowany świat; ...