Książka: Mechaniczna pomarańcza (wersja R)

Przyznam, że już dawno nie przeczytałam książki, która zrobiłaby na mnie takie wrażenie. Całkiem niedawno przeczytałam "Inne Pieśni" Jacka Dukaja, gdzie również na potrzeby przedstawienia świata został stworzony specjalny język. I tak też jest w przypadku tej powieści. W "Mechanicznej Pomarańczy" Burgess przez język nie tylko wprowadził nas w wyjątkowy klimat, ale też przyczynił się do stworzenia więzi między głównym bohaterem Alexem, a czytelnikiem. Bo przyznam, że od pierwszych zdań polubiłam ...

Uwielbiam te chwile, kiedy powieść już od pierwszych stron zaczyna mnie intrygować – stylem, słownictwem i zalążkiem klimatu, bo o warstwie fabularnej trudno zazwyczaj na tym etapie cokolwiek powiedzieć. Jeszcze bardziej niezwykłym uczuciem jest, gdy autor powieści bezlitośnie rzuca wyzwanie czytelnikowi i bez szczególnego przygotowania na to, co go czeka – z zaskoczenia jakby – wprowadza go w mocno nieznane realia. Za to uwielbiam Jacka Dukaja i podobnie czułem się przy czytaniu „Mechanicznej p...

"- To co teraz, ha? Byłem ja, to znaczy Alex i trzech moich kumpli, to znaczy Pete, Georgie i Jołop, a Jołop to znaczy po nastojaszczy jołop, i siedzieliśmy w Barze Krowa zastanawiając się, co zrobić z tak pięknie rozpoczętym, a wieczór był chujnia mrok ziąb zima sukin kot choć suchy"[1]. Powyższy cytat będący jednocześnie pierwszymi słowami głównego bohatera powieści - Alexa, stanowią pewnego rodzaju przedsmak fabuły i sytuacji mających miejsce w książce Burgessa - fabuły pełnej przemocy ...

Właściwie należałoby powiedzieć "Nakręcana pomarańcza", bo tytuł dziwnym trafem został źle przetłumaczony i nie oddaje tak dobrze głównego tematu powieści (w oryginalne "A Clockwork Orange"). W ogólnym odbiorze utworu i tak nie ma to jednak wielkiego znaczenia. Wielkie znaczenie ma natomiast styl, w jakim cała książka została napisana - jest to wyjątkowa odmiana slangu stworzona przez autora, a następnie przemodelowana przez tłumacza. Sprawia to, że lektura nie należy do najprostszych i, moim zd...

Lektura kilkunastu pierwszych stron „Mechanicznej pomarańczy” autorstwa Anthony'ego Burgessa do złudzenia przypomina sprawdzanie dyktanda w najgorszej klasie w szkole zawodowej w miejscu o nazwie trudnej do zapamiętania, a co dopiero wymówienia. Już nawet nie chodzi o to, że kontekstu nie potrafimy złapać albo rys głównych bohaterów nam się nie zgadza. Najzwyczajniej w świecie zastanawiamy się, dlaczego litery nie układają się w słowa, a słowa w zdania. Krytyczny moment przychodzi, kiedy r...

"Mechaniczna pomarańcza" to książka, która wywarła na mnie ogromne wrażenie i spowodowała, że chodziłem nieco otumaniony przez kilka dni. Tak było półtora roku temu. Ostatnio sięgnąłem po nią po raz drugi spodziewając się, że znowu doświadczę duchowego oczyszczenia. Nie doszło jednak do tego. Skłoniło mnie to do zastanowienia się, jak powinna wyglądać ta opinia. Czy pisać o tym, jak odebrałem "Mechaniczną pomarańczę" za pierwszym razem, czy wziąć pod uwagę odczucia towarzyszące mi podczas ostatn...

Kiedy skóra cierpnie przy wyczynach 15-letniego Alexa i jego młodocianych zwyrodnialców, zadajemy sobie pytanie: czy to jest realne?

Miasto nie może sobie poradzić z bandami mordujących i gwałcących wyrostków. Ale pełna makabra zaczyna się, gdy sąd i policja biorą stronę bandytów i zapewniają im bezkarność. Poznaliśmy to na własnej skórze.

Ktoś krzyknął, że "Mechanicznej pomarańczy" ma w Polsce nie być! i przez 15 lat cenzura prowadziła z nią wojnę. Ilu jeszcze takich dysponentów ma do dzisiaj w ręku bat i tępy nóż?

Antony Burgess stworzył dla tej powieści osobny język. Przekład Roberta Stillera to nie tylko brawurowy popis wynalazczości językowej. To coś przerażająco realnego: istnieje szansa, że takim językiem Polacy będą rzeczywiście mówić.

Nie to jest w "Mechanicznej pomarańczy" najokropniejsze, co jej bohaterowie wyczyniają, ale to, co dzieje się przy tym w ich tylko pozornie ludziej świadomości.

[WEMA, 1991]

Używam nicku "clockwork_orange" od wielu, wielu lat. "Mechaniczną pomarańczę" czytałam wielokrotnie. Alex deLarge był ze mną podczas moich nastoletnich przygód, różnego rodzaju wzlotów i upadków. Miałam poczucie, że znam go osobiście, stał się dla mnie wręcz kimś bliskim. Książka stoi u mnie na półce na honorowym miejscu i wiem, że jeszcze nie raz do niej wrócę. Specyficzny język i klimat, które są nie do podrobienia, oraz sam Alex i jego historia to dla mnie coś naprawdę wyjątkowego. Dzięki...

Książka inna niż wszystkie, nie, nie mogę zacząć takim banałem... a jednak, myślę zbyt głośno? W porządku, zatem wszyscy pewnie wiecie, że jesteście cholernymi hipokrytami! Nie obrażaj się, zrozum przesłanie! Książka napisana niecodziennym językiem, jeden z najlepszych przekładów, jakie miałem okazję czytać - wersja R kopie tyłki! Czytałeś "Mechaniczną pomarańczę", bo uprzednio obejrzałeś "Mechaniczną pomarańczę" - kolejny fakt o twoim życiu. Alex. Alex to nieprzystosowany do życia w...

Czytając "Mechaniczną pomarańczę" przypominałam sobie Orwellowski "Rok 1984" i Huxleyowski "Nowy wspaniały świat". Wszystkie te książki odwołują się do nowatorskich "wizji" rzeczywistości, gdzie ingerencja w ludzkie mózgi, myśli, przeżycia jest na porządku dziennym, propagowana przez władzę i akceptowana przez społeczeństwo. W książce Burgessa widać wyraźne wpływy wyżej wymienionych pisarzy (Orwell napisał "Rok 1984" w 1948 r., a Huxley "Nowy wspaniały świat" już w 1932 r.). Nie można nie wspomn...