Książka: Pan Lodowego Ogrodu: Tom 2

Z kontynuacjami książek bywa bardzo różnie, ale przeważnie, nie wiedzieć czemu, prezentują one niższy poziom niż ich poprzedniczki. Być może zresztą taki odbiór jest wynikiem zbyt wygórowanych oczekiwań lub po prostu zwykłego sentymentu do owych poprzedniczek. Zdarzają się jednak pozycje potrafiące unieść brzemię wysokich oczekiwań związanych ze świetną częścią pierwszą. Zobaczmy, czy sztuka ta udała się w tym przypadku. Głównymi bohaterami nadal są Vuko Drakkainen oraz cesarski syn Filar. Pi...

Przeczytałam drugi tom „Pana Lodowego Ogrodu”. Wszyscy zgodnie twierdzą, że nie dorównuje pierwszemu, i muszę się do tego chóru przyłączyć. Ale to nie znaczy, że to zła książka. Po prostu pierwszy tom był tak dobry, że dorównać mu jest niezwykle trudno. Kto czytał tom pierwszy – a sięganie od razu po drugi nie ma sensu – ten wie mniej więcej, czego się spodziewać. Historia Vuko Drakkainena, wysłanego z Ziemi na Midgaard z misją ratunkową, przeplata się z historią Filara, syna zamordowanego p...

Muszę się szczerze przyznać, że przed sięgnięciem po kolejny tom przygód Vuka Drakkainena miałam spore obawy. Pierwsza część była wyśmienita i nasuwało się pytanie, czy kontynuacja książki będzie równie dobra. Po przeczytaniu pierwszych rozdziałów zstąpiło na mnie rozczarowanie - bohater zmienił się z jednostki działającej w rozmyślającą i rozpamiętującą. Inaczej mówiąc - Vuko nieco zdziadział (i nie chodzi mi tutaj wyłącznie o jego przemianę w drzewo, ale i o postepowanie po "odczarowaniu")....

Pan z Wami!

I ogród jego. W stylu Grzędowiczowskim. Mroczny. Bujny okrucieństwem, co na manowcach ludzkiej duszy zakwita. Upiorny niczym świat z płócien Boscha.

On zstąpił z Ziemi i rozkazał Ludziom Wężom brać wszystko. Siali strach i terror. Oni byli Wężami. Reszta - karmą dla Węży.

Tropiący Go Vuko wie już, że świat, do którego trafił ma, jak włócznia, dwa ostrza: życia i śmierci, dobra i zła. Nie ma środka. Nie ma nie wiem. Wybierasz rękojeść w dłoni albo ostrze w brzuchu. Decydujesz w ułamku sekundy. I raz na zawsze. Ręce, ewentualnie, umyjesz potem. Z krwi.

Nafaszerowany magią, naszpikowany akcją. Nie spoczniesz, póki nie skończysz.


"Grzędowicz wgniata w ziemię i miażdży".
Robert Siata, "Załoga G"

"Jest to styl przejrzysty jak matematyczne działanie i przez to zmusza czytelnika do przyjmowania za pewnik tego, co narrator nam mówi".
Stefan Kacprzycki, Czytelnia "Polityki"

"Mnożąc realizm przez fantastykę, Grzędowicz osiąga efekt jeszcze większego autentyzmu: elementy fantastyczne nie niwelują, ale wzmacniają, powiększają cechy charakterystyczne - niczym soczewki w mikroskopie".
Jacek Dukaj, "Nowa Fantastyka"

[Fabryka Słów, 2007]

Tom podzieliłbym jakościowo na dwie części i wcale nie ze względu na dwutorowość akcji - ta wypadła na podobnym poziomie. Zwyczajnie, stronicowo, do połowy było zbyt dużo mistycyzmu, zagmatwania, magii. Rozmowy bogów, pętle i dziury czasowe, jakieś pseudoradioaktywne pieśni bogów. Za wiele na metr kwadratowy papieru. Od pewnego momentu jednak akcja, której wpierw było brak, przyspieszyła, wątki zaczęły nabierać sensu i powieść stała się bardziej przejrzysta, czego potrzebowała jak tlenu. Dalej...

– Uciekaj stąd, głupcze! – warknął Oba Niedźwiedzie. – Nie wiesz, o czym mówisz. To nie jest gra na dudach! Jeden błąd przyprawi cię o straszną śmierć. Obudzeni poczują twój zapach, chłopcze, i wszędzie za tobą podążą. – Dwa gwichty, starcze. Bondswif odwrócił się nagle i odszedł. Bez słowa, bez ostrzeżenia. Drakkainen rozgarnął patykiem ognisko. – A teraz dla odmiany odbędą się sceny z filmu kung-fu – oznajmił zwracając się do Cyfral. – Będę tu koczował w deszczu i śniegu, okazując determin...