Przeczytałam drugi tom „Pana Lodowego Ogrodu”. Wszyscy zgodnie twierdzą, że nie dorównuje pierwszemu, i muszę się do tego chóru przyłączyć. Ale to nie znaczy, że to zła książka. Po prostu pierwszy tom był tak dobry, że dorównać mu jest niezwykle trudno.

Kto czytał tom pierwszy – a sięganie od razu po drugi nie ma sensu – ten wie mniej więcej, czego się spodziewać. Historia Vuko Drakkainena, wysłanego z Ziemi na Midgaard z misją ratunkową, przeplata się z historią Filara, syna zamordowanego podczas przewrotu cesarza, również mającego do wypełnienia misję, tylko dla odmiany nie bardzo wiadomo, jaką. Historia Filara opowiadana jest w pierwszej osobie, zaś historia Vuko na zmianę w pierwszej i w trzeciej – zabieg, którego sensu nadal nie jestem w stanie zrozumieć. Czytając pierwszy tom zakładałam, że Vuko i Filar w końcu się spotkają, a ich historie połączą, ale czytając drugi zaczęłam wątpić, czy te dwie historie w ogóle dzieją się w tym samym świecie, oprócz podobnej scenerii fantasy trudno się w nich bowiem doszukać punktów stycznych.

W tomie pierwszym Vuko rozpoczyna swą wyprawę bogato zaopatrzony w osiągnięcia najnowszych ziemskich technologii, aby pod koniec zostać z niczym; w drugim odwrotnie, zaczyna od zera. Nieoczekiwanie osobowość zyskuje cyfral, a raczej Cyfral. Im mniej technologii, a więcej magii, tym bardziej całość staje się fantasy, a nie SF, czego osobiście żałuję - połączenie tych dwóch gatunków stanowi unikatową cechę „Pana Lodowego Ogrodu”. Choć z drugiej strony – eksploatowanie tych samych, sprawdzonych wzorców tom za tomem zapewne nie wyszłoby książce na dobre.

Zakończenie tomu drugiego nie jest może tak efektowne jak pierwszego, ale również pozostawiło mnie w napięciu, niecierpliwie czekającą na tom trzeci.

W sumie oceniam książkę wysoko – i polecam.