– Uciekaj stąd, głupcze! – warknął Oba Niedźwiedzie. – Nie wiesz, o czym mówisz. To nie jest gra na dudach! Jeden błąd przyprawi cię o straszną śmierć. Obudzeni poczują twój zapach, chłopcze, i wszędzie za tobą podążą.
– Dwa gwichty, starcze.
Bondswif odwrócił się nagle i odszedł. Bez słowa, bez ostrzeżenia. Drakkainen rozgarnął patykiem ognisko.
– A teraz dla odmiany odbędą się sceny z filmu kung-fu – oznajmił zwracając się do Cyfral. – Będę tu koczował w deszczu i śniegu, okazując determinację i siłę charakteru. Po miesiącu mistrz łaskawie pozwoli mi sobie służyć. Będę biegał z wiadrami do wodospadu i zamiatał mu izbę, a także gotował ryż. Tu nie ma ryżu... Będę więc gotował żołędzie i stał na głowie pod wodospadem. Mistrz natomiast będzie mnie pod pozorem codziennych posług uczył. Przez pierwsze lata jedynie, jak ugotować oddechem jajko. Tak długo, aż osiągnę oświecenie. Van Dyken w tymczasie podbije całą planetę i oba księżyce, po czym obwoła się cesarzem wszechświata i pantokratorem i nawiąże kontakty dyplomatyczne z Ziemią. Nie mam czasu na te bzdury! Rano się zbieramy!

---
* Jarosław Grzędowicz, "Pan Lodowego Ogrodu", t. 2, wyd. Fabryka Słów, 2007 s. 259-260.