Użytkownik: martini_rosso

Italia jako terra incognita? Przeciwwaga dla banalności mitu la bella Italia? Białe plamy na włoskiej mapie? Cóż może być bardziej wdzięcznym tematem podróżnego eseju, niż Włochy właśnie – ale nie Włochy „znane i lubiane”, Włochy pocztówkowe bądź Włochy kontrowersyjne, moralnie niejednoznaczne, szokujące, oplecione mackami mafii… Jak każdy kraj, i Italia ma taki region, który bardziej niż jako turystyczna atrakcja jawi się jako persona non grata. I dlatego właśnie Dariusz Czaja portretuje Apulię...

"Wielki, tak ukochany Rzym, budził się do nagiej rzeczywistości pierwszego poranka, cały z ulic, placów, kościołów, taki, jaki ukazywał się pasażerom pierwszych autobusów, pijanym snem, i nocnym markom, pijanym muzyką, wychodzącym z dyskotek - miasto po bitwie, które wyłania się z przyboru nocy. Niebo było szare, przygnębiające, zachmurzone. Spełniały się zapowiedzi. To będzie brzydki dzień"[1]. Czwartego maja w Wiecznym Mieście wiele się wydarzy. Zwykli ludzie i niezwykłe momenty, przełomowe...

Maja Plisiecka, wielka tancerka, solistka moskiewskiego Teatru Bolszoj, znana miłośnikom baletu na całym świecie. Tańczyła w pointach przed wielką publicznością jeszcze w wieku 60 lat. Zachwycała w „Jeziorze łabędzim”, „Don Kichocie”, w swojej „Carmen”, niezapomniana jest jej interpretacja „Umierającego łabędzia” (te cudowne, falujące ręce!). Jakie było jej życie? Artystka sama wiele razy stawiała sobie to pytanie i postanowiła na nie odpowiedzieć książką. Tak powstały wspomnienia: „Ja, Maja Pli...

Nagroda artystyczna może być czymś ambiwalentnym - z jednej strony jest uhonorowaniem, wyrazem docenienia twórcy, nierzadko ma wymiar materialny i prestiżowy, z drugiej zaś - nagroda ma za sobą zazwyczaj nie tylko bagaż pewnej tradycji, ale przede wszystkim jury - gremium, które podejmuje taką, a nie inną decyzję i nagradza tego, a nie innego twórcę. Wartość nagrody bywa więc przeróżna, od symbolicznej, prestiżowej po umowną i nic nieznaczącą. Wszystkie te aspekty i problemy nagradzania i honoro...

Büscher podróżuje przez Niemcy, swój rodzinny kraj. Podróżuje zgodnie z ruchem wskazówek zegara, zaczynając od północy. Początkiem tej wędrówki jest kąpiel w lodowatych wodach Renu. Spotkanie z rzeką zdaje się mieć wymiar symboliczny, bo Büscher zamyka swą podróż także nad Renem, zanurzając twarz w rzece. W ogóle rzeki i potoki są dla reportera niezwykle ważne, wytyczają trasę wyprawy, towarzyszą mu, są drogowskazami, a także niejednokrotnie granicą państwa niemieckiego. Ren, Nysa Łużycka, Odra....

Oszczędna egzaltacja, szczypta erudycji oraz kult lektury jako podróży i podróży jako lektury - to niewątpliwie główne cechy esejów Marka Zagańczyka, redaktora „Zeszytów Literackich”. „Krajobrazy i portrety” są pierwszym książkowym zbiorem jego tekstów, choć już wcześniej dał się poznać jako eseista na łamach „Zeszytów...”. Pozycja ta powinna się spodobać tym, których zachwyciła późniejsza „Droga do Sieny”. Nie tylko dlatego, że zamieszczono tu „Sen cyprysów”, przedrukowany później w drugiej ksi...

Ta książka okazała się dla mnie pewnym wyzwaniem – bo wcześniej nie znałam Stendhala prawie wcale, nie znałam Henri’ego Beyle'a, znałam tylko pisarza, autora „Kronik włoskich” oraz „Czerwonego i czarnego”. A tutaj nagle z kart woluminu wychyla się człowiek z krwi i kości, człowiek ze swymi namiętnościami, drobnymi obsesjami, opanowany manią gadulstwa i silną potrzebą autoanalizy, introspekcji absolutnej. Niemal bez żenady pisze o swoich słabostkach, swojej brzydocie, napadach melancholii i braku...

Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal – jak bardzo nieadekwatne do rzeczywistości jest to przysłowie, widać chyba najlepiej na przykładzie literatury. Myśl o tym, jak wiele arcydzieł mogło zostać pochłoniętych przez zmienny bieg historii, jest dość bolesna dla każdego książkowego mola, i ten fakt jest zapewne powodem, że tak rzadko mówi się o literaturze, której nie ma, ale która przecież mogłaby być. Stuart Kelly ma duszę kolekcjonera. Dość typowe upodobanie do katalogowania rzeczywistoś...

W swym „Pamiętniku egotysty” napisał Stendhal, że „Dla kogoś, kto zakosztował przejmującego rzemiosła pisania, czytać jest już tylko drugorzędną przyjemnością”[1]. Jakkolwiek nie wypada kwestionować takiego autorytetu, aż korci, aby mu się sprzeciwić. Czyni to właśnie, poniekąd pośrednio, Adam Zagajewski za sprawą tomu eseju „Poeta rozmawia z filozofem”. Wykładowca, poeta i eseista, redaktor „Zeszytów Literackich” - to słowa, jakimi zwykło się opisywać się Zagajewskiego w krótkich notkach...