Książka: Czas odnaleziony

"Uchwyć mnie zaraz, jeżeli masz dosyć siły, i postaraj się rozwiązać zagadkę szczęścia, którą ci daję"(1). Starałem się. W różnych miejscach dzieła z różną skutecznością starałem się wziąć dla siebie jak najwięcej z niezmiernej mnogości myśli w nim zawartej; starałem się też zapamiętać cały ten czas, miesiące lektury, w przekonaniu przeżywania czasu szczęśliwego: czasu odkryć nowych lub potwierdzenia swoich prawd, czasu przygody wyjątkowej, bo z własną wyobraźnią, wrażliwością i intelektem. ...

Siedem grubych tomów składa się na dzieło Prousta "W poszukiwaniu straconego czasu". Autor był człowiekiem chorym, pod koniec życia ścigał się ze śmiercią, pracując nad korektą dzieła. Jest niezwykłe, że człowiek zamknięty w ciasnym pokoju, przystosowanym do jego choroby, może żyć taką pełnią, jak wskazuje na to jego książka. Jest to książka o fenomenie ludzkiej świadomości, która decyduje o pełni życia, bo, sam jeden w pokoju, Proust miał do dyspozycji tysiące wrażeń i przeżyć zapisanych w swoj...

Czas odnaleziony to ostatni, siódmy tom quasi-autobiograficznego cyklu Marcela Prousta "W poszukiwaniu straconego czasu", a jednocześnie klamra spinająca wszystkie poprzednie tomy: "W stronę Swanna", "W cieniu zakwitających dziewcząt", "Strona Guermantes", "Sodoma o Gomora", "Uwięziona", "Nie ma Albertyny".

Na szczęście Autor mylił się przepowiadając śmierć swoich książek po stu latach (cytat poniżej). To prawda, że niewiele utworów potrafi przetrwać próbę czasu. "W poszukiwaniu straconego czasu" jest niezwykłym wyjątkiem.


"Bez wątpienia moje książki umrą pewnego dnia, podobne w tym do mej cielesnej powłoki. Śmierć trzeba przyjmować z rezygnacją. Musimy zgodzić się, że przestaniemy istnieć za dziesięć lat, a nasze książki za sto. Życie wieczne nie jest dane ani ludziom, ani książkom. Nasze książki są szkicowane przez nasze namiętności, piszemy dopiero w chwilach odpoczynku między nimi. Życie bowiem zawodzi nas tak dalece, że zaczynamy w końcu wierzyć, iż literatura nie ma z nim żadnego związku, ogarnia więc nas osłupienie, jeśli widzimy jak cenne myśli ukazane w książkach rozprzestrzeniają się, nie lękając się zagłady, spontanicznie, naturalnie, wśród pełni życia codziennego…"

Marcel Proust


[Wydawnictwo Mg, 2016]

Najbardziej z całego cyklu książek Marcela Prousta podobał mi się ostatni tom. Zawiera bardzo trafne spostrzeżenia o upływie czasu. Urok ostatniego tomu jest na pewno spowodowany tym, że po przeczytaniu wszystkich poprzednich tomów czytelnik czuje się związany z bohaterami cyklu. Kiedy się kończy czytać cykl, żałuje się, że to już koniec.