Siedem grubych tomów składa się na dzieło Prousta "W poszukiwaniu straconego czasu". Autor był człowiekiem chorym, pod koniec życia ścigał się ze śmiercią, pracując nad korektą dzieła. Jest niezwykłe, że człowiek zamknięty w ciasnym pokoju, przystosowanym do jego choroby, może żyć taką pełnią, jak wskazuje na to jego książka. Jest to książka o fenomenie ludzkiej świadomości, która decyduje o pełni życia, bo, sam jeden w pokoju, Proust miał do dyspozycji tysiące wrażeń i przeżyć zapisanych w swojej pamięci. Książka uznawana jest za psychologiczną, mówi się o przełomie, jakiego dokonała w literaturze. Na czym polegał ten przełom? Prosut usiłuje pokazać, że życie nie jest niczym innym, jak strumieniem wrażeń, tu przypomina się impresjonizm - i słusznie, chodzi właśnie o utrwalanie chwil. Chwile zjednoczone przez pamięć. Kto lubi w książkach fabuły, dzianie się, barwne wydarzenia, niech nie sięga po tę książkę, bo zaśnie! Tu chodzi o analizę człowieka i rzeczywistości, o fenomen pamięci i świadomości. Proust potrafi pisać o drobnej rzeczy przez kilkanaście stron. Opisy są niezwykle długie, podobnie zdania - potrafią rozciągać się na pół strony. Jest to książka bardzo intelektualna. W pięknym stylu napisana, pełna niezwykle trafnych spostrzeżeń. Są fragmenty tak piękne, że trudno wyrazić.