Użytkownik: aolda

„Hogarth House, Paradise Road, Richmond, Surrey. 3 stycznia [1923] Szanowna Pani, nigdy nie byłabym się ośmieliła Pani napastować, gdybym wiedziała jak wspaniała jest Pani książka. Naprawdę się wstydzę, więc chcę powiedzieć, że egzemplarze wszystkich moich książek są do Pani dyspozycji, jeżeli tylko zechce Pani kiwnąć palcem – ale wyglądają na niemałe i niedbałe i nędzne. Nic nie sprawia mi większej przyjemności niż czytanie historii rodów, więc rzucam się na Knole kiedy tylko mam wolną c...

Ech, miałam nie pisać tej recenzji. „W kraju niewiernych” miało być miłą rozrywką przed pójściem spać. Właśnie – miłą, niedomagającą się większej uwagi, a już tym bardziej recenzji. Nie, żebym fantastykę traktowała na równi z sensacją, thrillerem czy innymi gatunkami podobnej miary – nie, ja właśnie fantastykę cenię. To na niej wyrosłam, to – w dużej mierze - ona ukształtowała architekturę mojej wyobraźni. I może dzięki niej z pewną dozą nieufności podchodzę do świata realnego, do ustalonego por...

Motto: "Wszak w Irrehaare nic nie jest takie, jakim się zdaje" (z „Księgi mądrości” Muad’ Diba) -------------------------- ​ Był raz chłopiec, który urodził się po to, by zbawić świat. Ani o tym wiedział, ani tego pragnął. Był Trzecim, choć bycie Trzecim w przeludnionym ziemskim świecie przyszłości znaczyło nierówny start życiowy i alienację społeczną. Jego przyjście na świat zostało dokładnie zaplanowane. Jego brat, Peter, geniusz-psychopata, dręczył wszystko, co żywe, a przede...

Można by zacząć tak: „Nastrojowa, utrzymana w balladowej tonacji opowieść o płomiennym romansie dwójki niemłodych już ludzi, których drogi krzyżują się na chwilę, by rozejść się na zawsze”*. Najlepiej sprzedająca się książka o miłości na świecie. I to będzie prawdą. Można też zacząć tak: „Euklides nie we wszystkim miał rację. Zakładał, że dwie nieskończone linie równoległe zawsze takie pozostaną; ale możliwy jest również nieeuklidesowy porządek rzeczy, w którym te linie gdzieś tam, hen daleko...

„Wszystko na świecie istnieje po to, by skończyć się książką”*. I także sama książka istnieje po to, by znaleźć swój wyraz w kolejnej książce. Pisanie to jakby tkanie z nitek myśli stworzonych przez innych nowego gobelinu. Czytanie to jego doznawanie i analiza, rozwiązywanie kulturowej zagadki. To odkrywanie nowych jakości, które powstają na gruncie już istniejących wartości i wrażeń. Bo, jak to powiedział Baudelaire, warstwy idei, obrazów i uczuć spadają na nasz mózg, a każda kolejna warstwa, z...

Lubię, kiedy książka dojrzewa we mnie. Po przeczytaniu noszę ją w sobie i myślę. Po co została napisana, co znaczy. Czeka na mnie jak układanka do złożenia. W przypadku „Tajemnej historii pana Musashiego” tak właśnie jest. Historia, napisana rzekomo na podstawie badań nad XVI-wiecznymi tekstami opisującymi losy pana Musashiego, skupia się na intymnej stronie jego życia. Przedstawia ona człowieka zupełnie odmiennego od tego, jakim utrwaliły go źródła – wielkiego wojownika i szanowanego człowi...

Nie jestem znawczynią powieści sensacyjnych/kryminalnych. Z książek "szybkich" wolę dobrą fantastykę. Czasem jednak sięgam po jakąś pozycję tego typu, kiedy umysł nie ma siły na żadną inną. W ten sposób poznałam MacLeana czy świetnego Grishama. No i Forsytha. Podczas ostatniego wypadu do biblioteki wybrałam, jako "szybką" książkę, "Dzień Szakala". "Superkryminał XX wieku". I co? I nic. W poprzedniej recenzji przeczytałam, że to książka o "pojedynku" dwóch ludzi, Szakala i detektywa Lebela. Czy n...