Książka: Oddział chorych na raka

Czy istnieje zasada przyciągania się książek czy tematów? Czytając niedawno po raz kolejny „Oddział chorych na raka” Aleksandra Sołżenicyna, co i raz trafiałam na artykuły i książki z czasów obecnych, doskonale współbrzmiące z przesłaniem tej powieści. W rezultacie przemawiał do mnie Sołżenicyn i chór współczesnych głosów mu wtórujących. Ale od początku. Sołżenicyn napisał książkę o strasznej chorobie, o szpitalu, o śmierci, czy tak? „Co za okropny temat, ja takich rzeczy czytać nie mogę” - ...

Przyznam, że to pierwsza książka tego autora po którą sięgnęłam - i jestem nią oczarowana. Ujęła mnie w niej prostota przekazu. Prostota, ale nie płycizna - i nie chodzi mi bynajmiej o temat, jaki nasuwa się z samego tytułu powieści, ale problem nieco szerszy, bo obejmujący sytuację całego Związku Radzieckiego - jego mechanizmów, oszustw i manipulacji. Bohaterami książki są ludzie dotknięci rakiem, ludzie, którzy stają się naznaczeni śmiercią i dla których nie ma ratunku, przyjmują różne pos...

Myliłby się ten, kto sądziłby, że Sołżenicyn tworzył tylko na pograniczu beletrystyki i publicystyki. Wprawdzie jego opus magnum, czyli „Archipelag Gułag”, istotnie jest dziełem o takiej charakterystyce, ale spod pióra słynnego Rosjanina wyszło wiele innych utworów — niekoniecznie już o profilu publicystycznym. Nie byłoby w tym jeszcze nic zaskakującego, często zdarza się, że historycy czy dziennikarze próbują swoich sił w literaturze pięknej, niestety kończy się to najczęściej fiaskiem. Polemic...

Rec. Katarzyna Malec Ocena: 5/6 Aleksandra Sołżenicyna nie trzeba nikomu przedstawiać. Noblista, autor monumentalnego dzieła Archipelag GUŁag , opowiadania Jeden dzień Iwana Denisowicza , polityczny dysydent, którego emigracja wyrwała ze szponów komunizmu ZSRR. Oddział chorych na raka – jedna z najbardziej rozpoznawalnych rosyjskojęzycznych powieści została osnuta na osobistych doświadczeniach autora zmagającego się z chorobą nowotworową. Cała recenzja w biblionetkowym magazynie ...

Nie oszukujmy się – pobyt w szpitalu nie należy do najbardziej rozrywkowych sposobów spędzenia wolnego czasu. Ludzie mają różne zboczenia i fetysze, ale trudno o kogoś, kto uwielbia leżeć w szpitalnym łóżku. Ani to podniecające, ani adrenaliny specjalnie nie pompuje, a wyznacznikiem dobrej zabawy jest wysokie tempo opróżniania przez salowe kaczek. Po nocach korytarzami snują się starzy ludzie, cierpiący na bezsenność, szurający papuciami po posadzce i nielegalnie handlujący między sobą batonikam...

Pierwsza książka Sołżenicyna, po którą sięgnęłam i już wiem, że nie będzie ostatnia. Książka robi wrażenie, bo zmusza do zastanowienia. Jest prosta, ale zarazem głęboka, przyjemna ze względu na język, w jakim jest napisana i przygniatająca ze względu na treść w niej zawartą. Czyta się ją szybko i zapamiętuje na długo. Autor przedstawia nam różnych ludzi, w różnym wieku, z różnych środowisk, o różnych poglądach, których łączy jedynie wspólna sala na oddziale chorych na raka. W tym miejscu upo...

Przebłyskotliwość, genialne w swojej prostocie opisy i gigantyczne spektrum porównań sprawiają, że książkę chce się czytać chociażby po to, aby móc obcować z dalece ponadprzeciętnym umysłem pisarza. Jednocześnie, świat przedstawiony jest światem prostego człowieka, więc bliski większości czytelników. Sami możemy zweryfikować szczerość uczuć i intencji autora, bo mówi o rzeczach, z którymi musiał spotkać się w życiu każdy, uczuciach, których nie sposób nie rozumieć. Nagi, szczery geniusz, bez fra...

Sołżenicyn kolejny raz potwierdził tą książką swój wielki kunszt pisarski. Potrafi mówić o rzeczach wielkich w sposób prosty i jasny, ale nie banalny. Akcja powieści rozgrywa się jak wskazuje tytuł na oddziale dla ludzi cierpiących na nowotwór. Posłużę się jednak przenośnią i od siebie dodam, że większość wydarzeń a przez to i akcja dzieje się w głowach pacjentów i kadry lekarskiej. Powieść ta jest powieścią psychologiczną - porusza bowiem wiele spraw związanych z funkcjonowaniem człowieka w cię...

"Oddział chorych na raka" - utwór długo zakazany w ZSRR - po raz pierwszy ukazał się na Zachodzie w 1968 roku.

Sportretowany przez Sołżenicyna szpital to alegoria państwa totalitarnego, a dwaj pacjenci: Oleg Kostogłotow i Paweł Rusanow to skrajnie różne przykłady kondycji jego obywateli. Walczący z rakiem bohaterowie tej przejmującej powieści przekonują się, jak bezduszna i obojętna jest instytucja powołana do ratowania życia. W obliczu śmierci rozmyślają nad sensem ludzkiej egzystencji, nad samotnością i naturą świata.

Kanwą powieści stały się doświadczenia autora, który po pobycie w łagrze przeszedł operację usunięcia nowotworu, a potem nawrót choroby i jej ostateczne ustąpienie.

[Rebis, 2010]

- Diomka, słuchaj - pod wpływem nowej myśli wyprostowała się i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. - Słuchaj, przecież ty jesteś ostatni! Ostatni, który może ją jeszcze zobaczyć i pocałowac! Już nigdy nikt jej nie pocałuje! Pocałuj ją! Przynajmniej ty! Gwałtownie szarpnęła i tak luźne klapy szlafroka, szlochając odciągnęła, zsunęła ramiączko koszulki - i wyłoniła się spod materiału jej skazana prawa pierś. I jakby słońce rozbłysło! Zajaśniała, napełniła się blaskiem cała salka! A ...