Książka: Obcy

Camus w „Obcym” zawarł całą główną myśl egzystencjalizmu (a jest to naprawdę niezły wyczyn, biorąc pod uwagę niewielką objętość książki). Człowiek pragnie być wolny; i tylko będąc wolny, żyjąc na swój sposób, nie przejmując się myślami innych, może być prawdziwie szczęśliwy. Meursault - główny bohater powieści - ma prawie wszystko gdzieś. Żyje chwilą, zamiast pracy woli wygrzewanie się na słońcu, kąpiel i bliskość kobiety. Szczery do bólu, nigdy nie udaje kogoś, kim nie jest. Czuje się szczę...

Mersault – człowiek pełen obojętności, niezdolny do odczuwania głębszych emocji. Nie wzbudza ich śmierć matki czy jej pogrzeb. Nie wzbudza ich bliskość kobiety, jej przywiązanie i zaangażowanie. Nie wzbudza ich nawet zamordowanie człowieka, który przecież niczym nie zawinił. W palącym, popołudniowym słońcu Algieru pragnienie zbliżenia się do źródła, przy którym leży Arab przezwycięża rozum i prowadzi do bezrozumnego i niemal pozbawionego świadomości czynu. Jednak Mersault, niezależnie od swego s...

Czytając „Obcego”, musiałem regularnie, co kilka stron, spoglądać na okładkę, by upewnić się, że autorem faktycznie jest Albert Camus. Mimo lat, jakie upłynęły od mojego zapoznania się z „Dżumą”, wciąż pamiętałem jego wiarę w tę iskierkę człowieczeństwa tlącą się trwożnie w mroku skażonego zarazą Oranu. Moje zdziwienie potęgował fakt, że między wydaniem obu tych powieści upłynęło zaledwie 5 lat... Główny bohater (Meursault) wiedzie monotonnie schematyczne życie pracownika biurowego, którego...

Przyznam szczerze, że nie mam uniwesyteckiego wykształcenia filologicznego, ale "Obcy" to jest książka, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Jednakże moje pierwsze wrażenia nie były pozytywne. Książka wydawała mi się prosta, język dla ludzi, którzy od niedawna opanowali umiejętność czytania. Natomiast jakiś czas potem zrozumiałem, dlaczego tak "Obcy" został napisany. Język i bohater jest taki, jak cała epoka - epoka ludzi, którzy są warstwą średnią w społeczeństwie. Tak mi się wydaje. Pytanie...

Muszę przyznać, że ta książka mi doprawdy nie przypadła do gustu... Tytuł wziął się prawdopodobnie od stosunku głównego bohatera do życia - obojętnego do bólu. Jest to człowiek, który nie potrafi nawet płakać na pogrzebie własnej matki. Traktuje to całkiem normalnie, ot, umarła mu matka... Kiedy poznaje kobietę, sypia z nią regularnie, odczuwa tylko przyjemność fizyczną. W końcu ona decyduje się wyjść za niego za mąż, sama wychodzi z propozycją, a on... nic. Główny bohater jest tak obojętny, że ...

"Obcy" w nowym przekładzie Marka Bieńczyka.


"Kłamać nie znaczy tylko twierdzić, że jest coś, czego nie ma. To także, to przede wszystkim, powiedzieć więcej niż jest, i - w przypadku ludzkiego serca - powiedzieć więcej, niż się czuje. Czynimy tak wszyscy, codziennie, żeby uprościć sobie życie. Mersault wbrew pozorom nie chce upraszczać sobie życia. Mówi, jak z nim jest, nie chce maskować uczuć, i to sprawia, że społeczeństwo natychmiast czuje się zagrożone. […] Mersault nie jest […] wrakiem, lecz biednym, obnażonym człowiekiem, zakochanym w słońcu, który nie pozostawia cienia. […] Ożywia go głęboka, gdyż uporczywa namiętność, pasja absolutu i prawdy. […] Nie byłoby zatem błędem odczytywanie »Obcego« jako historii człowieka, który bez żadnego heroizmu godzi się umrzeć za prawdę".

Albert Camus


"[Publikacja »Obcego« miała] podobną społeczną siłę, co wynalazek baterii elektrycznej albo prasy brukowej; to zdarza się tym tylko dziełom, które pojawiają się nagle na zakręcie historii, by wskazać na przełom i zapowiedzieć nową wrażliwość […] coś w tej książce nadal śpiewa i nadal nas rozdziera. Na tym polega jej zdwojona władza piękna".

Roland Barthes


"Słońcu i śmierci nie da się spojrzeć w oczy".

La Rochefoucauld


[Państwowy Instytut Wydawniczy, 2021]

Fakt, że orzeczenie sądu zostało odczytane o ósmej, a równie dobrze mogło to nastąpić o piątej, fakt, że mogło ono być zupełnie inne, że zostało powzięte przez ludzi, którzy zmieniali bieliznę, że wydano je w imię pojęć tak nieokreślonych jak naród francuski (czy niemiecki, czy chiński), wszystko to według mnie ujmowano wiele powagi takiemu rozstrzygnięciu. Jednakże muszę przyznać, że od tej sekundy, kiedy ono zapadło, jego skutki stawały się równie poważne, równie namacalne jak ściana, o którą ...

Książka prawie w całości mi się podoba, tzn. opisy sytuacji, rozmowy, styl, w jakim została napisana (coś w rodzaju pamiętnika, wspomnień z przeszłości). Podczas czytania wiele razy zdarzyło mi się utożsamić, zgodzić z poglądami tytułowego bohatera. (Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu)...

To moja pierwsza recenzja, coś na jej kształt. Ta książka sprawiła, że musiałam o niej napisać. Podeszłam do niej sceptycznie, bo "Dżuma" zdecydowanie mi się nie podobała. To, co odkryłam w "Obcym" przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Krótka książka, do pochłonięcia. Do autobusu, ale i do refleksji. Momentami kojarząca się z "Procesem" Kafki albo "Zbrodnią i karą" Dostojewskiego. Problemy egzystencjalne, przedstawione w interesujący sposób. Pytanie czy człowiek, który nie uronił łzy na pogrzeb...