61. Portret damy (James Henry) (ocena 3,0)
Sięgnąłem po Jamesa, ponieważ Joseph Conrad uważał go za mistrza. I nie powiem - niektóre elementy psychologii postaci są dobre (i to rozwinął później Conrad), ale pozostałe składniki powieści są dla mnie niestrawne. Przede wszystkim szkoda czasu. Zdecydowanie zbyt przegadane, rozwlekłe i nudne. Nawet jak na standardy XIX-wieczne. A już używanie co pół strony określenia, że główna bohaterka jest "inteligentna" i odmiana tego słowa przez wszystkie przypadki - osłabia szczególnie. Ogólna wymowa książki, czyli ponoszenie odpowiedzialności za podjęte decyzje życiowe jest warta uwagi i podoba się. Forma - zdecydowanie nie. Już lepiej obejrzeć film w reż Jane Campion z Nicole Kidman w roli głównej.

62. Obcy (Camus Albert) (4,0)
Widać, że Camus napisał dokładnie to, co chciał i napisał to dobrze. Przedstawił pewien pogląd filozoficzny na życie i świat. Wszystko niby ok, ale jakoś to wszystko zbyt wydumane dla mnie, dobre jako ilustracja, ale nie wzbudza to we mnie emocji.

63. Niewola (Spiró György) (5,5)
Jest coś w Spiro, co mnie do niego przyciąga. Widzę niedociągnięcia, zdarzające się dłużyzny i powtórzenia, kłopoty z zakończeniami książek, ale nie zwracam na to uwagi. Bo chyba nadaję z nim na tych samych falach. Jego podejście do życia, "ludzcy" bohaterowie (tj. niejednoznaczni, ani dobrzy, ani źli), i bezbłędne wykorzystywanie realiów historycznych, sprawiają że nie chce mi się opuszczać światów stworzonych przez niego w powieściach.
W świat przedstawiony "Niewoli" wchodziłem powoli, wraz z głównym bohaterem poznawałem realia I wieku, jednocześnie wgłębiając się w fenomen życia człowieka i jego sensu. Mistrzowskie z tej 900 stronicowej powieści było te ok. 100 stron, które Spiro przetworzył z Flakkus: Pierwszy pogrom Żydów w Aleksandrii (Philo Judaeus (Filon Aleksandryjski, Filon z Aleksandrii)) Pokazał uniwersalne mechanizmy my-oni, narastanie waśni i przemocy, samooszukiwanie się ofiar, skłóconych wewnętrznie itd., wszystko od razu narzucało skojarzenia z II wojną światową i antysemityzmem XX-wiecznym. Ale, że to sięga tak głęboko w przeszłość, tego się nie spodziewałem.
"Niewola" uwodzi antykiem. Oprócz wspomnianego Filona z Aleksandrii mamy dużo z Józefa Flawiusza ale też Owidiusza, księgi Henocha i nieodzownego Swetoniusza. Gdy u tego ostatniego czytamy brutalne opisy, wydają się oddalone w czasie i nie poruszają. Ale gdy Spiro obleka je w bardziej przystępną otoczkę i dodaje ludzkich emocji, wtedy poruszenie jest wielkie (na przykład śmierć córki Sejana, czy córki Kaliguli). Na szczęście węgierski autor nie przesadza z epatowaniem przemocą. Ale po lekturze upewniam się w przekonaniu, że w antyku nie chciałbym żyć.

64. Gdzie jest moja siostra? (Nordqvist Sven) (4,5)
Rewelacyjna wizualnie książka obrazkowa, z nieco słabszym tekstem.

65. Grzeczna (Dahle Gro, Nyhus Svein) (2,0)
Zachwalana, "nowoczesna" ksiązka obrazkowa, mnie się zdecydowanie nie podobała. Tekst przeciętny, a rysunki niepokoją (przerażają?) bardziej niż laleczka Chucky czy postaci z ekranizacji "Koraliny" Gainmana.

66. "Pan raczy żartować, panie Feynman!": Przypadki ciekawego człowieka (Feynman Richard Phillips) (4,5)
Ciekawe wspomnienia interesującego człowieka. Wielka zachęta do samodzielnego myślenia. Ocena nieco obniżona, bo kilka razy autor zaczynał zbytnio przypominać typ "erotomana - gawędziarza".

67. Inna dusza (Orbitowski Łukasz) (5,0)
Bardzo dobra powieść obyczajowo-kryminalna, na kanwie realnych dwóch morderstw dokonanych przez nastolatka w latach 90-tych w Bydgoszczy. Siłą "Innej duszy" jest z jednej strony drobiazgowe oddanie realiów lat 90-tych, z drugiej strony bardzo dobre pokazanie życia rodzin dwóch głównych bohaterów (w jednej z nich świetnie oddana postać ojca - alkoholika), z trzeciej pobudzenie do rozważań nad istota zła drzemiącego w zwykłym młodym człowieku. Pierwsze skojarzenia to Musimy porozmawiać o Kevinie (Shriver Lionel) oraz film "Matka Teresa od kotów". Styl Orbitowskiego jak zawsze bardzo prosty i oszczędny. Dużo krótkich zdań, mało złożonych. Ale pasuje to do ponurych klimatów jego książek.

68. Marsjanin (Weir Andy) (4,5)
"Tajemnicza wyspa" Verne'a i MacGyver w jednym :) Dobry, rozrywkowy bestseller na lato. Jednocześnie zachęta do nauki (bo bez wiedzy główny bohater nigdy by sobie nie poradził).

69. Wiersz, w którym autor grzecznie, ale stanowczo uprasza liczne zastępy bliźnich, aby go w dupę pocałowali (Tuwim Julian) (4,0)
Klasyk satyry. Lubię za ukazanie przekroju społeczeństwa Polski z dwudziestolecia międzywojennego.

Krótkie książki obrazkowe w serii wydawniczej Mały Klub Bunkra Sztuki, wszystkie dostępne w internecie na stronie: http://issuu.com/seriamkbs (zachęcam do zajrzenia w wolnej chwili)
Oceniałem jako całość. W niektórych lepsze są ilustracje, w innych tekst. Okazuje się przy tym, że nie zawsze dobry pisarz potrafi pisać dla młodszych w niesztampowy sposób. Na szczególne wyróżnienie zasługują świetne wizualnie "Przygody Vendetty" Sylwii Chutnik i ironiczny "Kopciuszek idzie na wojnę" Sławomira Shuty, przypominający mi klimatem opowiadanie "Jak pisałem bajkę" ze świetnego zbioru Między innymi makabra (Sawaszkiewicz Jacek)
70. Przygody Vendetty (Chutnik Sylwia) (5,0)
71. Kopciuszek idzie na wojnę (Shuty Sławomir (właśc. Mateja Sławomir)) (5,0)
72. Dzieci z jeziora (Orbitowski Łukasz) (4,5)
73. Historia Myszki Franciszki (Stoch Magdalena) (4,0)
74. Dziewczynka ze światła (Rejmer Małgorzata) (4,0)
75. Dom na polach (Twardoch Szczepan) (3,5)
76. Marcin i pełnia w zoo (Bargielska Justyna) (3,0)
77. Magiczny las (Stoch Magdalena) (3,0)
78. Zdarzenie nad strumykiem (Żulczyk Jakub) (2,5)
79. Las Latających Wiewiórek (Łukasiewicz Krzysztof, Bator Joanna) (2,0)

80. Asklepios (Stancu Horia) (4,0)
Całkiem przyjemne w czytaniu przygody antycznego, greckiego lekarza wędrującego przez Egipt, Nubię, Etiopię, Asyrię do domu. Trochę drażni marginesowe wspominanie tez "danikenowskich".

W TRAKCIE:
Oblężone: Piekło 900 dni blokady Leningradu w trzech przejmujących świadectwach przetrwania (antologia; Koczyna Jelena, Bergholc Olga, Ginzburg Lidia)
Trzy poruszające (szczególnie oszczędny w słowach dziennik Jeleny Koczyny) relacje mieszkanek Leningradu z czasów jego wojennej blokady (słynne 900 dni). Opis milionów ludzi w czasach ekstremalnego głodu i mrozu wzbudza tym większe emocje, że pokazany jest z perspektywy kobiecej.