Książka: 4.50 z Paddington

Typ recenzji: oficjalna PWN Recenzent: Asia Czytasia (Joanna M.) Pani McGillicuddy jak gdyby nigdy nic wracała z zakupów. Wsiadła do pociągu odchodzącego o 4.50 z dworca Paddington. Ludzi nie było dużo. Można było podróżować całkiem wygodnie, a starsza pani pozwoliła sobie nawet uciąć krótką drzemkę. Kiedy się z niej obudziła, jej oczom ukazał się makabryczny widok. Czy właśnie była świadkiem morderstwa dokonanego w mijającym jej pociąg składzie? Zgłosiła to, co widziała, odpowiednim służbom...

„Pani McGillicuddy poszła prosto ku otwartym drzwiom salonu, gdzie oczekiwała ją pani domu – delikatna, sędziwa dama. – Elspeth! – Jane! Ucałowały się i pani McGillicuddy, bez żadnego wstępu czy wprowadzenia, wybuchła słowami: – Och, Jane! – poskarżyła się. – Widziałam morderstwo!”[1]. Elspeth McGilicuddy podczas podróży jest świadkiem przerażającej sceny: w pociągu jadącym sąsiednim torem mężczyzna dusi kobietę. Nie dostrzega jego twarzy, ale nie ma wątpliwości, co zobaczyła. Oczyw...

Zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Starsza kobieta, pani McGillicuddy, postanawia odwiedzić swoją przyjaciółkę, pannę Marple. Wyrusza pociągiem z Paddington o godzinie 4.50. Prawie u kresu podróży, w oknie przejeżdżającego obok ekspresu widzi przerażającą scenę – wysoki brunet z zimną krwią morduje kobietę. Oczywiście nikt nie wierzy starszej pani. Sprawa komplikuje się, gdy w stodole pobliskiej posiadłości służąca znajduje ciało. A to wszystko za przyczyną intryg panny Marple, domorosłego d...

"4.50 z Paddington" to najklasyczniejszy pod słońcem kryminał. A oto, o czym w nim mowa: Przyjaciółka panny Marple wraca koleją z Londynu. W mijającym ją pociągu dostrzega mrożącą krew w żyłach scenę: mężczyzna dusi kobietę. Konduktor, któremu zgłasza swoje spostrzeżenie, bierze je za chorobliwą fantazję. Nie wierzy też policja, bo jakże tu mówić o morderstwie, skoro nie znaleziono zwłok? Wierzy tylko panna Jane, z właściwą sobie przenikliwością dedukując, w jaki sposób domniemany morderca m...

"4:50 z Paddington" jest raczej średnim popisem umiejętności Agathy Christie. Może to odczucie czytelnika, który pierwszy raz trafia na jej książkę, ale fakt faktem, że jest to najgorsza książka tej autorki, jaką w życiu zdarzyło mi się czytać ("4:50 z Paddington" była pierwszą książką A. Christie, którą czytałam). Cała fabuła książki opiera się na opisaniu kilku tygodni z życia Lucy Eyelesbarrow; autorka opisuje pracę, jaką wykonuje ona w domu, w którym prawdopodobnie mieszka lub przynajmniej z...

Agata Christie

Urodziła się 15 września 1890 r. w Anglii. W wieku 11 lat, po śmierci ojca, zaczęła jeździć z matką po świecie. Był to początek jej życiowej pasji - podróżowania. W czasie pierwszej wojny światowej pracowała w aptece - stąd jej znakomita znajomość trucizn.

Pierwszą powieścią z postacią słynnego detektywa Herkulesa Poirota była "Tajemnicza historia w Styles", wydana w 1920 r. Z biegiem czasu sympatia autorki do detektywa malała, kochali go jednak czytelnicy. Był tak popularny, że w 1975 r. po ukazaniu się książki "Kurtyna", w której Poirot ginie, "New York Times" opublikował klepsydrę.

Agata Christie napisała ponad 80 kryminałów, a także kilka powieści obyczajowych pod pseudonimem Mary Westmacott. Jej książki, przetłumaczone na około 100 języków, zostały wydane na świecie w liczbie ponad 2 mld egzemplarzy. W księdze Guinnessa figuruje jako najlepiej sprzedająca się autorka wszech czasów.

Większość twórczości Christie została sfilmowana. Na podstawie jej utworów powstały też sztuki teatralne, komiksy, a nawet gry wideo. Pisarka zmarła 12 stycznia 1976 r.


"4.50 z Paddington"

Akcja "4.50 z Paddington" zbudowana jest wokół zagadki morderstwa popełnionego w pociągu. Śledztwo okazuje się trudne i nietypowe: nie znaleziono ofiary, a jedyny świadek zdarzenia podróżował innym pociągiem. Nikt nie wierzy starszej damie upierającej się przy swojej wersji zdarzeń. Intryga zagęszcza się, gdy dochodzi do kolejnych zabójstw. Na miejsce zbrodni swoją znajomą wysyła detektyw amator Jane Marple.

Czy zdołają pomóc prowadzącym śledztwo, którzy raz po raz trafiają w ślepy zaułek? Czy zdobędą informacje, które skierują dochodzenie na właściwe tory?


"- Czy nie sądzi pani jednak, że czytała pani jakieś ekscytujące opowiadanie, zdrzemnęła się na chwilę i, budząc się, uległa wrażeniu...
Pani McGillicuddy przerwała mu.
- Widziałam to. Byłam równie przytomna jak pan. Spojrzałam w okno jadącego pociągu w chwili, kiedy jakiś mężczyzna dusił tam kobietę. A teraz chciałabym się dowiedzieć, co ma pan zamiar z tym uczynić?"


[Wydawnictwo Dolnośląskie, 2012]