Zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Starsza kobieta, pani McGillicuddy, postanawia odwiedzić swoją przyjaciółkę, pannę Marple. Wyrusza pociągiem z Paddington o godzinie 4.50. Prawie u kresu podróży, w oknie przejeżdżającego obok ekspresu widzi przerażającą scenę – wysoki brunet z zimną krwią morduje kobietę. Oczywiście nikt nie wierzy starszej pani. Sprawa komplikuje się, gdy w stodole pobliskiej posiadłości służąca znajduje ciało. A to wszystko za przyczyną intryg panny Marple, domorosłego detektywa.

Historia przed dość długi czas trwa w martwym punkcie, co może znudzić czytelnika. Oczywiście pojawiają się poszlaki, jedne bardziej, drugie mniej wiarygodne. Cała sprawa jest dość absurdalna, co bynajmniej nie ułatwia śledztwa. Jak na Agathę Christie przystało, krąg podejrzanych powoli się zacieśnia. Kiedy mamy wrażenie, że sytuacja zaczyna się wyjaśniać, pojawia się nowy dowód, który wywraca wszystko do góry nogami. I tak w kółko.

Nie jest to najlepsza książką królowej kryminału. Intryga jest co prawda dość pogmatwana, ale przewidywalna. Najgorsze są długie okresy bezczynności i irytujący detektyw, który co jakiś czas idzie się wypłakać „cioci Jane” – jak nazywa pannę Marple. Dziwnym trafem, zawsze po takiej wizycie wiele spraw się wyjaśnia.

Mimo że sam kryminał nie jest najwyższych lotów, to jedno trzeba pani Christie przyznać – potrafi ogłupić czytelnika. Zręcznie manipuluje kwestiami i faktami, które wydają się nam oczywistymi poszlakami. Jesteśmy dumni ze swojej przenikliwości i dziwimy się, jak bohaterowie mogli nie zauważyć tego, co my widzimy. Czas mija, akcja idzie do przodu, kilka stron dalej, kilka faktów więcej i musimy się zaczerwienić. To nie bohaterowie są mało spostrzegawczy, to my jesteśmy naiwni. I chyba tylko dla takiego sprawdzenia siebie warto po tę książkę sięgnąć.