Książka: Sputnik Sweetheart

"Dlaczego ludzie muszą być tak samotni? Jaki to ma sens? Na tym świecie żyją miliony ludzi; każdy z nich tęskni, szuka spełnienia u innych, a jednak się izoluje. Dlaczego? Czy Ziemia powstała tylko po to, by pielęgnować ludzką samotność? Odwróciłem się twarzą do góry na skalnej płycie, spojrzałem na niebo i zacząłem myśleć o wszystkich stworzonych przez człowieka satelitach wirujących wokół Ziemi. (...) Nieruchoma sieć gwiazd wyglądała jak przybita gwoździami do miejsca. Zamknąłem oczy i zaczął...

Co z tym Murakamim, to ja już sam nie wiem. Nazwisko popularne i stale pojawiające się w towarzystwie opinii, że idą za nim miliony fanów na całym świecie, że czytają, że uwielbiają. Może go z kimś mylą. To, że we własnym kraju bywa ubóstwiany, jestem jeszcze w stanie zrozumieć, bo Japończycy są jednak narodem specyficznym i w kwestii mody nadążyć za nimi nie sposób. Ale co z resztą świata i w czym tkwi źródło rzekomej popularności tego autora? Bo niech mnie regał z książkami przygniecie, jeśli ...

Wszyscy znają, wielu chwali - trzeba wreszcie poczytać tego Murakamiego, pomyślałam, sięgając w bibliotece po wymęczony egzemplarz "Sputnika Sweetheart", ciekawa, lecz i trochę uprzedzona z powodu rozgłosu, którym cieszy się najpoczytniejszy obecnie współczesny japoński pisarz, a który, jak wiadomo, prawdziwie wielkim za życia nie przystoi. Taki był początek przygody, której koniec nie jest mi jeszcze znany; bo już wiem, że na "Sputniku" nie poprzestanę, zafascynowana tą prozą przypominającą kol...

Nawet najbardziej racjonalne jednostki nic nie potrafią poradzić na to, że się zakochują w osobie, która nie odwzajemnia ich uczuć. Narrator powieści jest zadurzony po uszy w Sumire, jednak nawet nie próbuje jej tego wyznać. Dziewczyna najwyraźniej uważa go jedynie za wspaniałego przyjaciela, z którym może porozmawiać nie tylko o wspólnych lekturach, ale w ogóle o wszystkim, co przyjdzie jej do głowy. Kreślony przez narratora wizerunek początkującej pisarki, której utworów jedynym czytelnikiem j...

Książka nie tylko o samotności w poczuciu nieobecności drugiego człowieka, czy tęsknocie za dotykiem dłoni. Jest tu też obecna samotność samego siebie, poczucie wyobcowania i niedookreślenia. Sumire, szukając swego losu, znajduje Miu, ale nie następuje kres jej poszukiwań, otwierają się drzwi, pojawia się drugie odbicie w lustrze. Nie znamy samych siebie, a chcemy za wszelką cenę poznać innych i przywiązać do siebie.

Dwudziestoletnia Sumire, wrażliwa, niezależna i utalentowana literacko zakochuje się w niemalże dwukrotnie od niej starszej Miu. Chce być jak najbliżej ukochanej, rzuca pisarstwo i zostaje jej sekretarką. Niestety Miu nękana przerażającymi wspomnieniami z młodości nie potrafi odwzajemnić tego uczucia. Podczas wspólnej podróży w interesach do Grecji Sumire znika bez śladu. Próbuje ją odnaleźć młody nauczyciel beznadziejnie w niej zakochany...

To wzruszająca, oniryczna opowieść o samotności. Bohaterowie Murakami są jak sputniki w przestrzeni kosmicznej - każdy wędruje po własnej orbicie.

[Muza SA, 2003]

Haruki Murakami - ostatnimi czasy bardzo modny pisarz. Przyznam szczerze, że wczoraj skończyłam czytać pierwszą książkę jego autorstwa. I wsiąkłam. Całkowicie. Książka ta, zatytułowana „Sputnik Sweetheart”, ukazuje troje ludzi: Miu - kobietę sukcesu, szykowną i bogatą, Sumire - zakompleksioną dziewczynę, rzucającą studia, by zająć się pisarstwem, oraz narratora - młodego nauczyciela. Choć bohaterowie diametralnie się od siebie różnią, łączy ich jedno - samotność. Z każdego słowa książki wyzie...

„Sputnik…” Murakami pełen jest ludzkiej samotności. Samotności wśród ludzi. Braku zrozumienia, wynikającego z niemożności znalezienia odpowiednich słów. I to stanowi największy problem Sumire. Nie potrafi opisać tego, co czuje. Szuka siebie samej. Szuka siebie w innych. Ale znajduje tylko swoje własne odbicie, tak samo samotne i zagubione. W powieściach Murakami jest coś niesamowitego. Nie da się zapomnieć o nich, nie da się przejść obojętnie wobec słów, jakie padają w jego książkach. Wreszc...

Często podobają nam się utwory, w których możemy odnaleźć siebie i własne odczucia, z bohaterami, z którymi możemy się jakoś identyfikować. "– Czasami czuję się taka – sama nie wiem – samotna. Ogarnia mnie uczucie bezradności jak wtedy, gdy wszystko, do czego przywykłam, zostaje mi odebrane. Jakby nie istniała już siła przyciągania, a ja dryfuję w przestrzeni kosmicznej. I nie mam pojęcia, dokąd zmierzam. – Jak mały zagubiony sputnik? – Chyba tak"*. Któż tutaj nie odnajdzie siebie, gdy ...