Często podobają nam się utwory, w których możemy odnaleźć siebie i własne odczucia, z bohaterami, z którymi możemy się jakoś identyfikować.

"– Czasami czuję się taka – sama nie wiem – samotna. Ogarnia mnie uczucie bezradności jak wtedy, gdy wszystko, do czego przywykłam, zostaje mi odebrane. Jakby nie istniała już siła przyciągania, a ja dryfuję w przestrzeni kosmicznej. I nie mam pojęcia, dokąd zmierzam.
– Jak mały zagubiony sputnik?
– Chyba tak"*.

Któż tutaj nie odnajdzie siebie, gdy książka opowiada o samotności, także z drugim człowiekiem, niemożności spotkania. Chcielibyśmy mieć kogoś na własność, tymczasem takie połączenie okazuje się niemożliwe. Można także odnaleźć coś o dwoistości ludzkiej natury, drugiej, nieznanej stronie nas samych. A może nawet drugiej stronie rzeczywistości?

Porównanie do satelitów samotnie krążących wokół Ziemi jest świetne. Tajemnicze zakończenie jednak dezorientuje. Mnie rozczarowało, czułem pewien niedosyt. Książka dobra, z pewnością jeszcze sięgnę po tego autora, bo z pewnością ma dużo do powiedzenia i liczę na więcej.

"Ostatecznie przypominamy samotne bryły metalu krążące po osobnych orbitach. Z oddali wyglądamy jak piękne spadające gwiazdy, które jednak w rzeczywistości są więzieniami, gdzie każda z nas tkwi zamknięta samotnie, zmierzając donikąd. Kiedy przecinają się orbity tych satelitów, możemy się spotkać. Może nawet otworzyć przed sobą serca. Ale tylko na krótką chwilę. Już w następnej pogrążamy się w absolutnej samotności. Dopóki nie spłoniemy i nie obrócimy się w nicość"*.

I jeszcze jedno: "Zrozumienie to jedynie suma nieporozumień"*.


---
* Haruki Murakami, "Sputnik Sweetheart", tłum. Aldona Możdżyńska, wyd. Muza 2003.