Książka: Astrid Lindgren: Opowieść o życiu i twórczości

Lektura obowiązkowa dla każdego wielbiciela Pippi, Karlssona i gromadki z Bullerbyn. Niezwykła, pełna ciepła opowieść o życiu kobiety, która kochała książki, przyrodę i ludzi. Ze szczególnym naciskiem na najmłodszych przedstawicieli rasy ludzkiej. Zrozumiałe. W książce znajdziemy smak sielskiego dzieciństwa rodem z Bullerbyn, pierwowzory postaci literackich (och ten dziadunio!), fragmenty książek (nawet tych nie wydanych w Polsce), a także ważne problemy, które nie ominęły tej wspaniałej pis...

Urodzona w 1907 roku w szwedzkim Vimmerby Astrid Ericsson pochodziła z długowiecznej rodziny, a właściwie z dwóch. Z obu stron dożywanie dziewięćdziesiątki to nic nadzwyczajnego. Była córką Samuela Ericssona, który nazwisko miał po ojcu, Samuelu Erikssonie (znanemu potem na całym świecie jako dziadziuś z Bullerbyn). Ten jednak nosił nie nazwisko, tylko patronimik, po ojcu imieniem Erik. W Szwecji patronimiki były w powszechnym użyciu do drugiej połowy dziewiętnastego wieku, potem zostały wyparte...

Zawsze podejrzewałam, że Astrid Lindgren musiała być kobietą niezwykłą. Kiedy po wielu latach udało mi się przeczytać jej biografię, moje podejrzenia przerodziły się w podpartą konkretami pewność. I nie tylko to zyskałam. Teraz o wiele więcej widzę w jej książkach, może lepiej je rozumiem… Dodatkowego smaczku nadawał lekturze fakt, że sama mieszkam w Skandynawii, czyli jakby bliżej świata Astrid Lindgren. Wiejskie drewniane domy z przełomu XIX/XX wieku, kropka w kropkę podobne do rodzinnego domu...

Wiele czasu spędziłam, jeżdżąc po okolicy wokół Vimmerby i szukając miejsc i ludzi związanych z dzieciństwem Astrid Lindgren, a więc krewnych i rodziny. Rozmawiałam z kolegami z jej klasy, starymi przyjaciółmi, ludźmi, którzy pracowali wtedy w Näs, bliższymi i dalszymi kuzynami, ciotkami i bratankami. Wspólnie z Astrid wałęsałam się po lesie, chodziłam wiejskimi opłotkami, spacerowałam po łąkach i penetrowałam stare dzielnice Vimmerby. Słuchałam opowieści sióstr Astrid o życiu w Bullerbyn i towarzyszyłam bratankom, którzy w latach siedemdziesiątych tam się bawili. Stopniowo, powoli obraz nabierał głębi i zaczęłam sobie uświadamiać ogrom trudności związanej z opowiedzeniem o kimś, kto sam posiada o wiele większy dar opowiadania. Uświadomiłam sobie także ryzyko wynikające z faktu, że między opisującym a opisywanym rodzi się zażyłość i przyjaźń - przyjaźń, która stopniowo zaczyna ogarniać również rodzeństwo, dzieci, a w końcu całą rodzinę. Człowiek zaczyna się czuć niemal członkiem tej rodziny, no i traci się dystans.

Przybliżenie czyjegoś losu wymaga szczególnej delikatności, należy zachować daleko idącą ostrożność. Pragnienie przedstawienia "prawdziwego" obrazu sąsiaduje z obawą, by nie naruszyć tego, co zbyt prywatne.

Z "Przedmowy"

[Nasza Księgarnia, 2000]