Książka: Nakarmić wilki

Mimo iż nazwisko Marii Nurowskiej słyszałam wielokrotnie, do tej pory nie miałam okazji zapoznać się z twórczością tej pisarki. Opinie na temat jej książek są różne. Jedni chwalą, drudzy ostro krytykują, a ja mogłam tylko wzruszać ramionami z głupią miną człowieka niemającego własnego zdania. Tak się jednak złożyło, że w bibliotece coraz częściej krążę wokół regałów z polską literaturą (z powodu dobrze Wam wszystkim znanego), dotarłam więc też do półki z książkami Nurowskiej. Do domu wróciłam z ...

Maria Nurowska to uznana już na polskim rynku autorka powieści i dramatów, jej książki doczekały się wznowień ("Wybór Anny", dawniej znany pod tytułem "Postscriptum") oraz przeniesienia na ekran ("Panny i wdowy"). Ma ona w swoim dorobku blisko trzydzieści pozycji. Tym bardziej dziwi, że przy tak bogatym doświadczeniu pisarskim jej najnowszą powieść "Nakarmić wilki" można nazwać przy najlepszych intencjach ledwie przeciętną – a i to będzie eufemizmem. Katarzyna Lewicka przyjeżdża w Bieszczady,...

Już dawno nie zdarzyło mi się czytać tak słabej książki. Gdyby nie pomysł napisania recenzji, zrezygnowałabym po kilkunastu kartkach. Aż trudno uwierzyć, że znana i ceniona pisarka posługuje się językiem, który pozbawiony jest jakiejkolwiek finezji i polotu. Bezbarwne dialogi, suche opisy, schematyczni i czarno-biali bohaterowie, do tego najprostsza z możliwych konstrukcja – to wszystko, co Maria Nurowska ma w swej najnowszej powieści do zaproponowania. Oczywiście nie sposób się tego domyślić cz...

Maria Nurowska - jedna z najpoczytniejszych polskich pisarek, znana i ceniona w wielu krajach na świecie. Premiera jej każdej książki to wydarzenie. Jednak najnowsza powieść jest wyjątkowa. To niezwykła historia przyjaźni ludzi i wilków.


Kasia, absolwentka warszawskiej SGGW, przyjeżdża w Bieszczady, by zebrać materiał do pracy doktorskiej o wilkach. W stacji naukowej przebywają już Olgierd i Marcin. Trudy życia w prymitywnych warunkach sprawią, że tych troje, początkowo wobec siebie nieufnych, połączy prawdziwa przyjaźń, a z czasem pomiędzy dwojgiem z nich pojawi się coś więcej.

Pierwsza nocna obserwacja wilków staje się początkiem wielkiej fascynacji Katarzyny, a kolejne, coraz bliższe spotkania z watahą sprawiają, że między dziewczyną a wilkami wytwarza się niemal mistyczna więź. W jej obliczu wszystkie miejskie rozczarowania tracą znaczenie.

Kasia angażuje się w obronę okrytych złą sławą zwierząt, sprowadza do pobliskiej wsi owczarki podhalańskie, mające odstraszać drapieżniki i trzymać je z dala od ludzkich zagród. W końcu wchodzi w drogę miejscowemu kłusownikowi, narażając własne życie.


"Książka ta »pisała się« w mojej głowie od chwili, kiedy jako czternastoletnia dziewczynka wysiadłam na stacji Karwica Mazurska w Puszczy Piskiej. Ojciec objął właśnie leśnictwo w Karwicy, miałam zostać odebrana z pociągu, ale nikt na mnie nie czekał. Nie wiedziałam, że do wioski jest dobrych kilka kilometrów. Było jesienne popołudnie i ledwie ruszyłam przed siebie, nie bardzo wiedząc, czy idę w dobrym kierunku, zapadł zmierzch. W pewnej chwili zobaczyłam przed sobą kilka ciemnych sylwetek przecinających drogę. Znieruchomiałam, ale trzeba było iść dalej. Do samego domu wydawało mi się, że po obu stronach drogi widzę ogniki wilczych oczu, że wilki mnie prowadzą".

Maria Nurowska


[Wydawnictwo W.A.B., 2010]

Książka ciekawa i wciągająca. Bieszczady, las, wilki – wszystko malowane bardzo plastycznie, od razu chce się spakować plecak i ruszać. Aż pachnie przygodą. Główna bohaterka budzi sympatię, jest trochę dzika, trochę samotna, ale nie mdła ani cukierkowa. Taka dziewczyna prawdziwa, z pasją i marzeniami; jak każdy, ma swoje słabości. Są nią oczywiście wilki, a później konkretna wilcza "rodzina". Pasje bywają jednak groźne... Sympatyczna postać Kluneja – promienieje na każdej stronie, gdzie si...