Schowek

Użytkownik: awiola

O schowku

Kolekcja

Książki zaklasyfikowane do:

Język oryginału:

Kategorie:

Sortuj według:

W biblioteczce

Tytuł

Autor

Nota

Komentarz

Pamiętnik Wendy

Kielska Ena

"Podporządkowujesz wartości i narzucasz je innym,... pokaż

"Podporządkowujesz wartości i narzucasz je innym, bezmyślnie aprobując obietnicę, że po śmierci czeka cię raj. A skąd wiesz, czym naprawdę jest śmierć? Każdy plecie swoje".

Listonosz dostarczył mi przesyłkę, rozpakowałam kopertę, a w niej cieniutka książka, małego formatu. Pomyślałam sobie, że szybko ją przeczytam i równie szybko opiszę swoje refleksje na jej temat. Jakże się myliłam. Dawno bowiem, nie czytałam tak wielowymiarowego i nie dającego się ująć w żadne klasyfikacje i ramy utworu. Zwiodła mnie ilość stron i duża czcionka, zwiodła mnie również sama autorka swoją grą, jaką podjęła z nieświadomym niczego czytelnikiem.

Ena Kielska to filolog, filmolog, filemonka (cokolwiek to znaczy) jak również modelka i aktorka. Jest absolwentką wydziału anglistyki o kierunku kultura i literatura brytyjska i amerykańska. Autorka tomiku poezji "Witam państwa w mojej audycji gotyk i seks", laureatka dwóch turniejów poetyckich. Pasjonuje ją fotografia, jest fanką Depeche Mode.

Tytułowa Wendy, czyli dziewczyna w czerwonej sukience niespodziewanie zaginęła. Jej chłopak Harry, który poznał Wendy za rogiem, postanawia ją odszukać Przy okazji zostaje głównym podejrzanym w śledztwie komisarza Alondry, czyli osoby zajmującej się sprawami nienormalnych zabójstw. Bohatera otaczają również dziwaczne postacie – Baltazar Złota Rączka, czy hodująca jadowite pająki Helena. "Gdzie jest Wendy?"- pyta Harry? A ja pytam: "O co tu chodzi?".

Czytając fragmenty recenzji na tylnej okładce książki, można wysnuć wniosek, iż "Pamiętnik Wendy" to nieco odstający od przyjętych ram, kryminał. Nic bardziej mylnego, otóż utwór Eny Kielskiej to książka z pogranicza surrealizmu, groteski i absurdu, gdzie na każdej z prawie osiemdziesięciu stron czytelnik wyczuwa niezwykle psychodeliczny klimat, którego do końca sprecyzować się po prostu nie da. Zarówno elementy świata przedstawionego, jak i sama fabuła oraz bohaterowie to surrealizm w czystej postaci, okraszony absurdem i groteską. Od początku do końca w lekturze nie znajdziecie logicznego związku przyczynowo-skutkowego, kreacja rzeczywistości jest bowiem całkowicie zagmatwana, można nawet powiedzieć, że owiana pewną nutką tajemnicy. Czytelnik nie będzie w stanie stwierdzić, gdzie tak naprawdę dzieją się opisane w książce dziwaczne zdarzenia, czy to sen, czy może jawa. Autorka celowo wykreowała taką właśnie konstrukcję swojej książki, celowo bawi się konwencją, bawi się z czytelnikiem wystawiając jego cierpliwość na wielką próbę.

Oprócz niedookreślonego czasu i miejsca akcji, w utworze waszą uwagę z pewnością przykują, delikatnie mówiąc oryginalni bohaterowie, którzy wzmacniają wydźwięk onirystyczny całego utworu. Komisarz Alondra, którego nazwałabym satyrycznym obrazem postaci współczesnego policjanta, będąc nieprzyjemnym w obyciu, oskarża Harry'ego o wszystko co złe na świecie. Pojawia się również groteskowa postać Heleny, hodującej niebezpieczne pająki, które przeprowadzają istną inwazję na anonimowe miasto. Jest również Baltazar Złota Rączka, który posiada za uchem program pamięci uniwersalnej. Bohaterowie, jakich napotyka czytelnik w książce Eny Kielskiej umacniają przeświadczenie, że poszukiwania Wendy to jeden, wielki sen i równocześnie bezsens. Sen zakręcony do granic możliwości, wykrzywiony we wszelkich możliwych ramach. Sen, w którym żadne elementy do siebie nie pasują.

Co w takim razie oznaczają poszukiwania Wendy? Otóż, zamysłu autorki nie da się do końca odkryć. Zaskakujące zakończenie utworu, jakim uraczyła czytelników Ena Kielska budzi setki pytań. Czy Wendy jest jedynie metaforą odwiecznych poszukiwań człowieka? Czy jest jedynie symbolem? Symbolem, który dla każdego będzie znaczył coś zupełnie innego? A może Wendy w ogóle nie istnieje, a wszystko to chory sen, nie mający sensu? Myślę, że ta koncepcja autorki intryguje najbardziej, nawet długo po odłożeniu tegoż utworu. Można nie zrozumieć zamysłu autorki, można nie potrafić jej zinterpretować, ale trzeba przyznać, że jej zabawa formą intryguje.

Pisząc o "Pamiętniku Wendy" nie można nie wspomnieć o specyficznym w odbiorze stylu i języku. Pewną trudność mogą bowiem przysporzyć czytelnikom krótkie zdania, czy wstawki z języka mowy potocznej. Autorka ma swój własny styl i nie omieszkała go użyć. To widać.

Nie powiem wam, że "Pamiętnik Wendy" to lektura łatwa i przyjemna w odbiorze. Ena Kielska zabierze was bowiem w absurdalny świat, w którym najprawdopodobniej nie znajdziecie odpowiedzi na nurtujące was pytania. Muszę przyznać, że książka ta stanowić będzie jeden z oryginalniejszych dzieł w mojej biblioteczce, dzieło do którego będę jeszcze wracać. Sama okładka wzbudza uwagę swoim mrocznym klimatem. W przygotowaniu druga część przygód Harry'ego. Czy autorka odsłoni tajemnicę zniknięcia Wendy? Dowiemy się o tym niebawem.
ukryj

Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety

Helprin Mark

"Kawa to diabelski nektar. Jest wstrętna, niezdrow... pokaż

"Kawa to diabelski nektar. Jest wstrętna, niezdrowa i zniewala pół świata".

Czy ktoś z Was wie, czym jest mrówkoszczelna kaseta? Jeśli tak, to może nawet wiecie, gdzie takie cudo nabyć? Dajcie znać – chętnie kupię w celach typowo wspomnieniowych. I wbrew, temu do czego próbował namówić mnie Mark Helprin w swojej książce – dorzucę do kasety szczyptę swojej ulubionej kawy, bowiem podczas lektury jego dzieła, co chwilę nachodziła mnie ochota na ten boski według mnie nektar.

Mark Helprin to urodzony w Nowym Jorku, absolwent stosunków bliskowschodnich na Harvardzie oraz studiów podyplomowych renomowanych uczelni: Uniwersytetu Princeton i Uniwersytetu Columbia. Autor przez wiele lat był wykładowcą uniwersyteckim, a także poczytnym i zarazem kontrowersyjnym publicystą w tygodniku "The New Yorker" i "New York Times". Angażował się także w działalność polityczną – pisząc przemówienia dla polityków. Całkiem niedawno zasłynął z opowiadania się za wprowadzeniem całkowitego prawa autorskiego.

Bohaterem książki Helprina jest Oscar Progresso, ekscentryczny Amerykanin, mieszkający w Brazylii, który codziennie na szczycie góry z niezawodnym waltherem P88 spisuje swoje wspomnienia, wkładając je do mrówkoszczelnej kasety. Jego pamięć sięga takich wydarzeń, jak pobyt w szpitalu psychiatrycznym, miłość do miliarderki, sprytne obrabowanie banku, poznanie papieża, bombardowanie niemieckich samolotów, czy zabójstwo wynikające z obrony własnej. Jednak największy wpływ na życie Oscara miała... kawa – znienawidzony napój, w którym bohater upatruje wielkie przekleństwo ludzkości.

Po "Zimowej opowieści" tego autora, pełnej realizmu magicznego i elementów przeczących logice, spodziewałam się utworu utrzymanego w podobnej konwencji. Tymczasem, pisarz zafundował mi swoisty przekrój dziejowy całego XX wieku, w iście satyrycznym, ironicznym i kpiarskim wykonaniu. W powieści tej bowiem nie znajdziecie wątków fantastycznych, a wręcz przeciwnie – czysty realizm. Poprzez - co trzeba podkreślić - zupełnie nie chronologiczne przedstawienie dziejów Oscara – autor piętnuje, obnaża i poddaje krytyce wiele charakterystycznych zjawisk dla minionego wieku, w tym między innymi rosnącą na potęgę elitę finansową, duchowieństwo, ogłupiającą moc reklamy, czy skutki prowadzenia wojen. To, co ważne i warte podkreślenia to fakt, iż książka została po raz pierwszy wydana w 1995 r., a prawdy zawarte pod płaszczykiem historii życia ekscentrycznego mężczyzny – są nadal jak najbardziej aktualne. Nawet w XXI wieku, pełnym nowoczesnej technologii.

Muszę przyznać, że Helprinowi udało się w mistrzowskim stylu wykreować głównego bohatera, który stanowi trzon całej książki. Oscar to bowiem postać nie dająca się nigdzie sklasyfikować – postać, którą można równocześnie kochać i nienawidzić – nie rozumieć i być pełnym zrozumienia. Od dawna nie miałam do czynienia z tak pełną sprzeczności kreacją, która wyzwalała we mnie pełno różnorakich uczuć. Początkowo nic nie zapowiadało, że dość niepozorny, będący już w późnej jesieni swojego życia – wykładowca brazylijskiej akademii marynarki wojennej – miał tak barwne życie, którego opowiedziane epizody wystarczyłyby na życiorys dla kilu osób. Wyobraźcie sobie bowiem moje zdziwienie i konsternację wspomnieniami o ucieczce samolotem pełnym złota, które sam zrabował, a które ostatecznie zaginęło w czeluściach rzeki. Wspomnieniami o jego trzech kobietach życia, z których jedna miała obsesję na punkcie pasikoników. I w końcu o jego nienawiści do kawy, która popchnęła go do pierwszego morderstwa. Wydarzenia, do jakich bohater powraca w swojej opowieści są zarówno nostalgiczne jak i zabawne, pełne wzruszeń ale i ludzkich dramatów. Wszystkie one zostały zestawione bez zachowania chronologii, i dopiero pod koniec lektury układają się w jedną całość – dając jednolity obraz życia tak nietuzinkowego człowieka. Lektura tej książki to podróż, często trudna, zagmatwana, ale także pobudzająca szare komórki do myślenia. Przy tej powieści bowiem skupienie to klucz do sukcesu – do wychwycenia subtelnych nawiązań i różnych, z pewnością niebanalnych myśli.

Pisząc o "Pamiętniku z mrówkoszczelnej kasety" nie mogłabym nie wspomnieć o kawie. Kawa bowiem widoczna jest na okładce i stanowi najbardziej istotny element fabuły. Większość miłośników kawy, po spojrzeniu na okładkę powieści i przed otworzeniem jej pierwszej strony, z pewnością zaparzy sobie filiżankę tego uwielbianego napoju. I ja tak zrobiłam. Jakie więc było moje zdziwienie, gdy okazało się, że bohater książki przez całą swoją opowieść próbował obrzydzić czytelnikowi ten, uwielbiany przez miliony na świecie smak. Jego śmiałe tezy, obwiniające ziarna kawy o wszelkie zło na świecie – doprowadzały mnie wielokrotnie do śmiechu i konsternacji. I wbrew pozorom, z każdym kolejnym fragmentem, obrzydzającym kawę – miałam ochotę na jej kolejną filiżankę. Jedno jest jednak pewne – w towarzystwie Oscara Progresso nie napilibyście się nawet łyka kawy.

Warto wspomnieć także kilka słów o samym wydaniu książki. Zestawienie w postaci klimatycznej okładki w twardej oprawie, i dobrej jakości, pachnącego papieru – powoduje, że powieść pięknie prezentuje się na półce. Jeśli macie w swoich zbiorach "Zimową opowieść", wydaną również przez wydawnictwo Otwarte, "Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety" może godnie stanąć obok niej.

Ostatnie mrówkoszczelne kasety można było kupić dawno temu. Kasety będące symbolem bezpieczeństwa i swoistej gwarancji. Czy to oznacza, że w obecnych czasach nigdy już nie poczujemy się bezpiecznie? Przeczytajcie książkę Marka Helprina i sami odpowiedzcie sobie na to pytanie. ukryj

Pan Whicher w Warszawie

Chodkowska-Gyurics Agnieszka, Bochiński Tomasz

Pani fortuny

Masterton Graham

"Wielkie bogactwo przynosi z sobą wielką odpowied... pokaż

"Wielkie bogactwo przynosi z sobą wielką odpowiedzialność. Wolność od ubóstwa doprowadza do niewoli pracy, wolność od głodu prowadzi do niewoli troski. Nikt na całym świecie, oprócz idiotów i kobiet, nie może się nią cieszyć."

Bardzo prosto przyszło mi zaszufladkowanie Grahama Mastertona jako autora poczytnych horrorów, które wywoływały na mojej skórze za każdym razem gęsią skórkę. Przyporządkowanie jego twórczości do jednego gatunku literackiego było oczywistością, dlatego też fakt napisania przez Mastertona całkowicie odmiennej gatunkowo powieści, stał się dla mnie nie lada wyzwaniem.

Graham Masterton to brytyjski pisarz, którego talent stawiam na pierwszym miejscu wraz z takimi mistrzami grozy jak Stephen King czy Dean Koontz. Autor po skończeniu szkoły Whitgift w Croydon zajmował się dziennikarstwem, obecnie pisuje do różnych czasopism takich jak "Cosmopolitan" czy "Nowa Fantastyka". Na całym świecie znany jest jako twórca mrożących krew w żyłach horrorów, oraz poradników erotycznych. Masterton obecnie mieszka w Anglii z żoną polskiego pochodzenia i stąd pewnie jego częste odniesienia do Polski w książkach, które tworzy.

Przenieśmy się teraz do początków XX wieku do rok 1901. W Edynburgu zamieszkuje zamożna rodzina szkockich bankierów. Siedemnastoletnia Effie Watson i jej dwaj starsi bracia Dougal i Robert obracają się od dziecka w świecie finansów i wielkich pieniędzy. Rodzinę Watsonów pomimo pozorów szczęśliwego współżycia, dzieli wiele nieporozumień i nie zagojonych ran z przeszłości. Effie, posiadająca zmysł bankiera, nie ma łatwego życia w tamtych czasach. Będąc charyzmatyczną kobietą musi wywalczyć swoje miejsce w świecie europejskiej i amerykańskiej finansjery. Osiemdziesiąt lat życia bohaterki upływa w atmosferze skandalu i łamaniu ówczesnych konwenansów obyczajowych. Pojawiają się intrygi, namiętności, oszustwa i wielkie pieniądze. Ale czy Pani Fortuny osiągnie upragnione szczęście?

Saga rodziny Watsonów ukazała kunszt pisarski Mastertona w zupełnie innym świetle. Okazało się bowiem, że autor na tle ważnych wydarzeń historycznych ubiegłego wieku, potrafi zręcznie i z zainteresowaniem przedstawić losy wielopokoleniowej rodziny. Pisarz doskonale przygotował się do ukazania tła historycznego jakim były początki międzynarodowego systemu bankowego, I wojna światowa czy wielki kryzys. Dzięki odpowiedniemu wyczuciu w kwestii rozbudowy niektórych wątków, powstała obszerna, ponad sześćset stronicowa powieść historyczna. Powiem szczerze, zaskoczyło mnie to. Nie sądziłam, że autor będzie umiał zręcznie rozbudować fabułę w taki właśnie przemyślany sposób.

Dobrym zabiegiem literackim w przypadku historii rodziny Effie była retrospekcja. Na początku bowiem czytelnik poznaje wiekową już właścicielkę fortuny, która powraca do czasów młodości. Do czasów, gdy cały świat stał otworem przed piękną, bogatą i młodą dziewczyną. Watsonówna to bohaterka zapadająca w pamięć, nietuzinkowa, można ją kochać albo nienawidzić, ale nie można przejść obok niej obojętnie. Jej dwaj bracia o bardzo skrajnych charakterach, wiecznie rywalizujący między sobą, nie doceniają siły młodszej siostry, która summa summarum w wyścigu do wielkiej fortuny prześcignie ich obu. Kreacja głównych bohaterów, jakimi są Watsonowie zasługuje na pełne uznanie. Różnorodność charakterów i dobre portrety psychologiczne wpływają na pozytywny odbiór powieści.

Bogactwo, przepych i intrygi oraz najbogatsi ludzie świata, miotani wszelakimi emocjami na tle XX wiecznej Anglii i Ameryki to elementy, których nie zabraknie w powieści Grahama Mastertona. Cieszę się, że po dwudziestu siedmiu latach od premiery "Lady of Fortune" (1984), książka ta została w końcu wydana w Polsce.

Jeśli znacie Grahama Mastertona wyłącznie z powieści grozy to "Pani Fortuny" będzie dla was z pewnością zaskoczeniem, zaskoczeniem bardzo pozytywnym. Jeśli natomiast preferujecie sagi historyczne to jest to odpowiednia lektura. Polecam.

"Luksus jest siłą, która pozwala wyposażyć nam świat we wszystko, o czym większość zwykłych ludzi może tylko marzyć; zmienić marzenie w rzeczywistość."

ukryj

Pani mnie z kimś pomyliła

Łepkowska Ilona

Paniusia

Lech Lucy

Para zza ściany

Lapena Shari (Lapeña Shari)

Pasierbica: Prawdziwa historia złamanego dzieciństwa

Ford Donna

„To co spotyka nas w dzieciństwie, ewidentnie ma n... pokaż

„To co spotyka nas w dzieciństwie, ewidentnie ma na nas przemożny wpływ – wszystkich nas te lata formują – ale mamy też wybór, jakimi dorosłymi być”

Donna Ford, matka trójki dzieci, spełniona malarka. Kobieta, która w dzieciństwie przeżyła piekło, jakiego wielu z nas nie jest w stanie sobie nawet wyobrazić.

Donna w wieku pięciu lat została zabrana przez ojca i siedemnastoletnią wówczas macochę – Helen z ośrodka opiekuńczo-wychowawczego. Dziewczynka wyobrażała sobie, że w końcu stanie się członkiem kochającej się rodziny, a Helen zastąpi jej matkę, która zostawiła ją gdy miała rok. Szybko jednak marzenie Donny prysło jak bańka mydlana, a jej życie przez sześć długich lat było istnym horrorem. Nawet teraz, pisząc te słowa, czuję wściekłość, że taka historia miała miejsce.

Donna po przeprowadzce szybko zdała sobie sprawę, że nowa macocha jej nienawidzi. Na początek dowiedziała się, że jest małą wiedźmą, bękartem i złem wcielonym. Z upływem czasu przemoc psychiczna przerodziła się dodatkowo w fizyczną. I tak sześcioletnia Donna była regularnie bita, głodzona i zamykana w komórce ze szczurami. Nie wspomnę już o tym, że dziecko nie mogło się załatwić, a jeśli bohaterka nie wytrzymała i nasikała w majtki, macocha wycierała jej twarz zmoczoną bielizną. A był to dopiero przedsmak tego co planowała dla niej Helen. W wieku dziewięciu lat Donnę zaczęli regularnie odwiedzać koledzy macochy – pedofile. Od tego momentu, dziewczynka była regularnie molestowana przez obcych mężczyzn we własnym domu.

Zapytacie, gdzie był ojciec w tym wszystkim? Pracował całe dnie i udawał, że nie widzi co się dzieje z jego dzieckiem. Inne dzieci w domu, bieda, ciągle narzekająca Helen. Najlepiej było pracować do świtu do nocy i nie przejmować się niczym. Udawać, że nic złego się nie dzieje.

W 2003 roku Helen dopadła sprawiedliwość. W wyniku procesu sądowego skazano ją za winną, niestety otrzymała jedynie dwa lata więzienia za stręczycielstwo. Niewiele biorąc pod uwagę krzywdę jaką wyrządziła pasierbicy. Donna dzięki temu rozprawiła się z bolesną przeszłością. Obecnie sztuka jest najważniejszym, oprócz ukochanych dzieci, aspektem jej życia.

Tej książki nie da się ocenić. Scenariusz do niej napisało samo życie. Okrutne życie. Czytając o okrucieństwach, jakich doznała Donna, gdy była dzieckiem, trzeba się na chwilę zatrzymać i pomyśleć. Jak można było do czegoś takiego dopuścić? Dlaczego opieka, sąsiedzi, nauczyciele w szkole i wreszcie sam ojciec nie interweniowali, gdy Donna przechodziła piekło, tracąc bezpowrotnie dzieciństwo. W głowie mi się to nie mieści.

Autorka na końcu swojej opowieści, napisała, że jeśli dzięki tej książce chociaż jedno dziecko uniknie takiego losu jakiego ona doświadczyła, będzie to osiągnięcie. Wystarczy spojrzeć na sąsiednie podwórko, klatkę czy wystraszone dziecko na ulicy. Wszyscy możemy pomóc.

Przeczytajcie koniecznie.

„Spotkało mnie wiele zła, ale wiedziałam, że mogę budować na skrawkach dobra, które dostrzegałam – czułam, że mogę coś osiągnąć” ukryj

Pąk szkarłatnej róży

Sałek Tadeusz

"Ta dziewczyna da wam dzisiaj wszystko. Spełni każ... pokaż

"Ta dziewczyna da wam dzisiaj wszystko. Spełni każde wasze życzenie. Dzisiaj ona jest tu tylko dla was!".

Któż by pomyślał, że pod tak pięknym tytułem, kryje się tak drastyczna treść, która do dzisiaj wzbudza we mnie dreszcze na całym ciele. Gdybym przed lekturą tej książki, wiedziała czego mogę się po niej spodziewać, chyba nie zaryzykowałabym jej przeczytania. Zapytacie dlaczego? Otóż, pokazany poprzez dosadne opisy ogrom barbarzyństwa i czynów do jakich zdolny jest człowiek - przeraził mnie do szpiku kości.

Tadeusz Sałek swój pierwszy wiersz napisał ponad pięćdziesiąt lat temu. Autor tworzył także w swoim życiu fraszki, wierszowane bajki dla dzieci, a także powieści i opowiadania, których jednak nie publikował. Uważa się za człowieka starszej daty, kochającego poezję i prozę. "Pąk szkarłatnej róży" to jego debiut literacki.

Ewa po zdaniu matury, bezskutecznie próbuje znaleźć pracę w naszym kraju. Pewnego dnia, napotyka ogłoszenie w gazecie, w którym poszukuje się opiekunki do dzieci w Niemczech. Bohaterka uważając, że to oferta stworzona dla niej, odpowiada na nią i umawia się na wstępną rozmowę. Szybki odzew młodej dziewczyny i jej zdecydowanie, wywołują wyczekiwany skutek – Ewa dostaje tę pracę i w ciągu kilku dni wyjeżdża za granicę. Niestety, bohaterka nie wie, że padła ofiarą handlarzy żywym towarem, którzy sprzedają ja jak zwykłe mięso okrutnemu Turkowi. To początek gehenny, jaką przygotują dla niewinnej Ewy ludzie.

"Pąk szkarłatnej róży" to lektura szokująca, w której autor nie szczędzi czytelnikom brutalnych opisów, które wprowadzały w moim żołądku niemałe zawirowania. Młoda, religijna, niewinna dziewczyna, epatująca wielką naiwnością i brakiem instynktu samozachowawczego, zostaje siłą wciągnięta w środowisko sutenerów, w którym nie liczą się żadne wartości. Liczy się jedynie zaspokajanie najniższych instynktów i zysk. Tadeusz Sałek bardzo realistycznie, z oddaniem wszelkich szczegółów ukazuje świat prostytucji i brutalności, o którym często zapominamy, lub nie chcemy myśleć. Chyba nigdy nie zapomnę opisu gwałtu na Ewie, podczas którego bohaterka straciła dziewictwo z cuchnącym Turkiem. Nie zapomnę również kilkugodzinnego, zbiorowego gwałtu we wszelkich możliwych konfiguracjach, jaki przeżywała ta niewinna dziewczyna. Nie wspominając o końcowej scenie, która do dzisiaj budzi mój wstręt i obrzydzenie. Realizm opisywanych scen poraża, dlatego też to książka dla czytelników o mocnych nerwach. W innym przypadku może po prostu spowodować przerwanie lektury niemocą jej dalszego czytania.

Książka Tadeusza Sałka winna stać się przestrogą dla nieznających życia dziewcząt, które pełne ufności wyruszają na podbój świata. Historia Ewy pokazuje bowiem w pełnej krasie brutalność życia, ludzkie okrucieństwo i świat równoległy, który funkcjonuje obok nas – świat różnorakich zboczeń, pornografii, morderstw, znęcania się i płatnej miłości. Pomimo faktu, że "Pąk szkarłatnej róży" to fikcja literacka – wiem, że takie historie mają miejsce we współczesnym świecie i jest to przerażające. Podczas lektury targały mną przeróżne emocje – wściekłości, bezsilności i trwogi. To bardzo okrutna historia, bez szczęśliwego zakończenia niestety.

Warsztat pisarski autora wymaga jeszcze pewnego doszlifowania, bowiem jego proza epatuje zbytnią patetycznością, co w niektórych fragmentach było dość irytujące. W szczególności, w kreacji głównej bohaterki, która wierząca mocno w Boga, co chwilę wygłaszała swoje religijne formuły. Okładka powieści w mojej opinii jest niezbyt trafiona, gdyż oprócz widocznych róż nie wiedzę w niej odniesienia do treści książki.

Tytuł książki Tadeusza Sałka bardzo mnie zmylił. Jak bowiem można pod tak dobrze kojarzącym się zestawem słów, zawrzeć tak brutalną treść? To lektura obowiązkowa dla wszystkich młodych dziewczyn, które zbyt pewne siebie, ryzykują własne życie i przyszłość. Tadeusz Sałek zaserwował mi niezwykle smutną, pełną realizmu historię, w której pąk szkarłatnej róży niestety nie miał szans się rozwinąć. ukryj

Pewnego dnia

Giffin Emily

Pewnego dnia, w grudniu

Ochnik Martyna (Żandarska-Ochnik Martyna)

"Przecież my też składamy swoje życie tylko z tyc... pokaż

"Przecież my też składamy swoje życie tylko z tych fragmentów, które znamy. Nie wiemy, kiedy coś się kończy, co jeszcze należy do naszej opowieści, a co już jest już historią nową".

Nie od dzisiaj wiadomo, że życie pisze najlepsze scenariusze. Wielokrotnie za kanwą fabularną literackich dzieł stoją prawdziwe wydarzenia. Czasami również, pisanie o czyimś życiu wpływa na egzystencję samego autora. Czasami, jest to bardzo niebagatelny wpływ, po którym już nic nie będzie takie samo.

Martyna Ochnik to absolwentka biologii ukończonej na Uniwersytecie Warszawskim. Praca w szpitalnym laboratorium pozwoliła jej obserwować ludzkie zachowania. Autorka w 2008 wydała swoją debiutancką powieść pt. "Pan Wichrów i Powiewów", kocha zwierzęta i aromat dobrej kawy. Interesuje się astrologią, w wolnym czasie maluje i jeździ rowerem po Warszawie.

Pewnego grudniowego dnia, dziennikarka Barbara odwiedza swojego kolegę, redaktora Górzyńskiego. Barbara pojawia się z maszynopisem swojej książki, której fabułę oparła na zwierzeniach ich wspólnej znajomej Anny. Bohaterką maszynopisu jest Apolonia, której samobójcza śmierć matki będącej w depresji poporodowej była początkiem jej życia. Życia naznaczonego smutkiem, tęsknotą i niemożnością odnalezienia się w codziennej rutynie. Barbara spisując jej historię, starała się rozwikłać zagadkę wydarzeń, w których Pola uczestniczyła. Zagadkę tajemniczych zdolności tkwiących głęboko w jej umyśle.

Martyna Ochnik osadziła fabułę swojej książki w dwóch osiach czasowych, tworząc z niej idealny przykład kompozycji szkatułkowej. Pierwsza warstwa to pewien grudniowy wieczór i noc, w którym starzy przyjaciele w postaci Barbary i Górzyńskiego rozmawiają na temat poszczególnych fragmentów napisanej przez dziennikarki książki i jej prywatnego śledztwa. Historia Poli staje się pretekstem do rozmowy na temat przeszłości Barbary i jej nietrafionych życiowych decyzji. Druga płaszczyzna to historia Apolonii, która toczy się swoim własnym, niekontrolowanym przez nikogo torem. Należy tutaj dodać, że obie płaszczyzny przeplatają się ze sobą co chwilę, jednakowoż autorce udało się bardzo klarownie oddzielić obydwie perspektywy, dzięki czemu czytelnik w żadnym fragmencie książki nie poczuje zagmatwania i znużenia. Konwencja literacka polegająca na umieszczeniu powieści w powieści to niełatwy do zrealizowania zabieg, gdyż autor musi odpowiednio wyważyć pewne proporcje i do tego nie zaplątać zbytnio całej fabuły. W mojej opinii stworzenie szkatułkowej kompozycji nie przysporzyło Martynie Ochnik wielkich trudności, co wyraża się w szczególności lekkim i dość naturalnym przejściem z jednej warstwy czasowej do drugiej. Wypadło to naprawdę bardzo naturalnie.

Czytelnika z pewnością zaintryguje jedna z głównych bohaterek utworu – Pola. To postać nie do końca określona przez autorkę. Wychowywana przez przybraną babcię i ciągle zapracowanego ojca, dziewczyna kształtuje swój charakter. Od dziecka wykazuje talent do pisania i nadprzyrodzone zdolności działające na materię nieożywioną. Jej późniejsze zainteresowanie ezoteryką, przyczynia się do niewyjaśnionych zdarzeń, które próbuje na własną rękę wyjaśnić Barbara. Martyna Ochnik stworzyła postać dość nietuzinkową, którą trudno ująć w jakiekolwiek ramy. To bohaterka nie do końca przeze mnie zrozumiała, nie potrafiłam rozgryźć jej kreacji, i nadal pozostaje dla mnie tajemnicą. Jedno jest pewne, postać Apolonii i jej osobowości, pozwoliła Barbarze zmierzyć się z demonami własnej przeszłości.

Autorka w swojej książce używa bardzo rozbudowanego języka, nacechowanego dużą dawką emocji i nostalgii, oraz pewnej dozy refleksji. Nie jest to powieść łatwa i przyjemna w odbiorze, wręcz przeciwnie. Klimat obydwu historii jest mocno przygnębiający i niedookreślony. Jak zwykły dzień w grudniu, ni to smutny, ni wesoły. Historia zarówno Poli jak i Barbary, pokazuje w pełnej krasie wpływ naszej przeszłości na teraźniejszość. Dwie kobiety, tak różne od siebie, a jednak mające ze sobą coś wspólnego – motyw przeszłości, która nadal jest obecna życiu obu bohaterek.

Martyna Ochnik w swojej powieści pozostawiła otwarte zakończenie, co niekoniecznie wzbudzi zachwyt wszystkich czytelników. Zakończenie, które niczego nie wyjaśnia i wręcz pozostawia więcej pytań bez odpowiedzi. To w wykonaniu autorki zabieg dość ryzykowny, gdyż historia Poli wciąga, a czytelnik łaknie jej rozwiązania. Z drugiej jednak strony otwarte wątki niezaprzeczalnie rozpalają wyobraźnię. Niedosyt, w takim stanie Martyna Ochnik pozostawiła moją osobę po zamknięciu ostatniej strony powieści.

"Pewnego dnia, w grudniu" to książka po lekturze której pozostaniecie z wielką liczbą pytań i niewielką liczbą lakonicznych odpowiedzi. To dwie historie, połączone niewidzialną nicią, która oplata je niczym bluszcz. Jeśli chcecie się przekonać co wydarzyło się pewnego dnia, w grudniu, zapraszam do lektury.
ukryj

Pewnej nocy we Włoszech

Diamond Lucy

Piąta pora roku

Łukasińska Dana (Łukasińska Danuta)

„Miłość! Ludzie nauczyli się usprawiedliwiać nią w... pokaż

„Miłość! Ludzie nauczyli się usprawiedliwiać nią wszystko. Najczęściej wszystko, co zrobią źle. Oszukują, zabijają, kłamią i zdradzają. Z miłości. Przez miłość. Z jej winy. A przecież powinna być samym dobrem…”

Dana Łukasińska to autorka, z którą nie miałam wcześniej do czynienia. Pewnie dlatego, że „Piąta pora roku” to jej pierwsza wydana książka. Jest to powieść, na którą składa się pięć wątków. Każda historia jest inna, każda uzmysławia nam coś ważnego. Razem dopełniają całości obrazu.

Książka podzielona jest na cztery pory roku: Wiosna, Lato, Jesień, Zima oraz na tytułową piątą porę roku – Porę zbliżenia. Maria, farmaceutka, kochanka żonatego mężczyzny. Sama nie wie co czuje, nie wie czego oczekuje od życia. Nie umie utrzymać swoich postanowień. Jest bardzo samotna. Gdy spotyka na drodze życiowej innego partnera, musi dokonać wyboru. Musi przede wszystkim poukładać swoje życie. Maja, z wydawałoby się ustabilizowanym życiem. Ma męża, ma wspaniały dom, świetną pracę, na wszystko ją stać. Z powodu obsesji zajścia w ciążę, nie zauważa, że mąż ją zdradza. Po jego odejściu, ona również musi na nowo poukładać swoje życie. Znaleźć w nim jakiś cel.
Sara, poznajemy ją na sali sądowej. Rozwodzi się ze swoim mężem, który zdradził ją z jej koleżanką. Bohaterka wspomina swoje małżeństwo. I ona jak dwie pozostałe bohaterki, musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Julia, trzydziestokilkuletnia, ambitna kobieta jest żoną o wiele starszego od siebie Ryszarda. Wyszła za niego jedynie z powodu pieniędzy. Za tą decyzję płaci wysoką cenę, gdy dowiaduje się o niezdrowych skłonnościach męża. Kaśka, mężatka, pracownica korporacji. Zatraca się zupełnie w wielkim świecie pieniędzy, bankietów i szybkiego życia. Nie docenia męża, traci kontrolę nad swoim zachowaniem. Prowadzi ją to do tragicznego finału. Natomiast Pora zbliżenia to całkowicie odrębna historia.

„Szukam kogoś na niepogodę! Żeby zawsze miał przy sobie płaszcz nieprzemakalny i kalosze, i aspirynę na rozgrzanie! I żeby umiał kichać zgrabnie i przez kałuże przenosił…”

Wszystkie te historie przeplatają się ze sobą. Nie są to moim zdaniem jedynie opowieści o kobietach. Są to opowieści o trudnych relacjach damsko-męskich, różnych priorytetach życiowych i różnych postawach ludzi. Większość z tych opowiadań nie napawa optymizmem, wręcz odwrotnie. Wszystkie te kobiety, nieważne czy są kochankami, żonami, matkami i kobietami sukcesu, chcą być kochane. Nie zawsze podążają właściwą drogą ku temu celowi.

Dana Łukasińska zaprezentowała nam historie ludzi, które nie są łatwe. Opowiadań tych nie czyta się szybko i lekko. Ja wiele razy zatrzymywałam się w trakcie czytania. Nie spodziewałam się takiej formy po tej książce. Autorka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Polecam.

ukryj

Pierwsza na liście

Witkiewicz Magdalena

Pierwsza przychodzi miłość

Giffin Emily

Pierwszy ziemianin: Bajka totalna

Petecki Bohdan (pseud. Bernard Jan Artur)

"Ale czy kiedykolwiek dotychczas myślałem lub marz... pokaż

"Ale czy kiedykolwiek dotychczas myślałem lub marzyłem o prawdziwym porcie? Niektórzy nazywają tak dom, rodzinę lub pracę, w której osiągają satysfakcję. U dawnych poetów słowo "port" bywało synonimem szczęścia. Czyż jednak prawdziwym portem dla prawdziwych ludzi nie są po prostu wszystkie owe nieuchwytne oczarowania, wynikające z faktu, że istnieją drogi?"

Starsi czytelnicy, wychowani w latach PRL-u zapewne pamiętają Bohdana Peteckiego, pisarza znanego głównie z książek z gatunku science-fiction. Mało osób natomiast wie, że Petecki był również autorem powieści młodzieżowych, a z zawodu dziennikarzem. W swojej twórczości stworzył kilkanaście słuchowisk oraz trzy powieści sensacyjne pod pseudonimem Jan Artur Bernard. Autor niestety zmarł po ciężkiej chorobie całkiem niedawno, bo w listopadzie 2011 r. To z pewnością wielka strata dla całego świata literackiego. Starsi entuzjaści science fiction pamiętają, że w latach 70-tych Petecki znajdował się w czołówce najpopularniejszych polskich pisarzy tego gatunku. Nazywany był nawet Karolem Mayem polskiej fantastyki. Niestety nadal nie ma w sieci jego zdjęcia, nad czym ubolewam.

Bliżej nieokreślona przyszłość na Ziemi. Astronauci po sześciomiesięcznym stażu w próżni, przybywają na ojczystą planetę celem dwutygodniowego ziemskiego urlopu. Po tym czasie czeka ich bowiem dziejowa misja, a mianowicie pionierska wyprawa po obrzeżu Galaktyki w celu znalezienia i nawiązania kontaktu z pozaziemską cywilizacją. Wśród wybrańców znajduje się Lindsay Hagert, który swój wolny czas postanawia spędzić nad oceanem, w kurorcie opłaconym przez Instytut Galaktyczny. Lin wie, że to najprawdopodobniej jego ostatnie odwiedziny na Ziemi, gdyż cała wyprawa ma potrwać trzydzieści lat. Podczas pobytu w jego wynajętym domku, nieoczekiwanie nawiedza go niespodziewany gość przedstawiający się jako Robert Stanza. Człowiek ten przedstawia Linowi propozycję, której spełnienie na zawsze odmieni życie we Wszechświecie. Wyprawa, którą proponuje mu Stanza wpłynie na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość wszystkiego. A sam Stanza nie będzie tym za kogo się w rzeczywistości podaje.

Książka Peteckiego porusza bardzo wiele aspektów, z którymi nasza cywilizacja będzie zmuszona się w przyszłości zmierzyć. Jest to książka wielowymiarowa, składająca się z wielu płaszczyzn. Po pierwsze kontakt z obcą cywilizacją i termin "hodowli". Temat ten jest mi szczególnie bliski, biorąc pod uwagę paleoastronautykę, którą się interesuje. Dysputy Lina i jego profesora Amosjana są bardziej bliższe filozofii niż typowej fantastyce, jednakowoż sięgają głęboko w zagadnienia ewolucji nauki, techniki, rozwoju ludzkości czy genetyki i biofizyki. Sama koncepcja zaprezentowana przez autora, dotycząca prastarej materii i ingerencji w nią jest niewiarygodnie ciekawa i skłania do refleksji. Czy można zmienić bieg ewolucji praenergii, materii nieożywionej i tej żywej? Jakie skutki będzie to za sobą pociągało?

Poza tym Petecki zmusza czytelnika do zastanowienia się nad podejściem człowieka do spraw eksploracji kosmosu. Dlaczego to my, ludzie mamy odkrywać inne cywilizacje? Dlaczego zawsze, nawet w kontekście podróży międzygwiezdnych, widzimy wszystko wyłącznie przez pryzmat człowieka? Inspirującym i pobudzającym wyobraźnię wątkiem są podróże w czasoprzestrzeni. Dla fanatyków science-fiction to temat rzeka.

W powieści nie znajdziecie szerokiej warstwy fabularnej, wątku kryminalnego czy nieprawdopodobnych przygód podróżników międzyplanetarnych. Wręcz przeciwnie, okrojona ilość bohaterów celowo nie pozwala takich wątków wprowadzić. Autor bowiem miał na celu wzbudzić w czytelniku wątpliwości dotyczące pozycji człowieka we wszechświecie oraz celowości zmian, które narzuca rozwijająca się nauka i technika. Dysputy na pograniczu filozofii i nauki, pozwalają spojrzeć na pewne zagadnienia z różnych stron. Co nas czeka? Zagłada cywilizacji czy narodziny tzw. cywilizacji kosmicznej? Czytelnik w pewnym momencie może się pogubić, co jest teraźniejszością, a co dopiero się wydarzy. Zabawa czasem niekoniecznie wszystkim przypadnie do gustu. Mnie intrygowała.

Koniec bajki o pierwszym ziemianinie nie daje odpowiedzi na zasadnicze pytanie, jakie autor zawarł w swoim dziele. Nie daje, bo takowej odpowiedzi po prostu nie ma. Po lekturze tej książki, długo jeszcze będziecie mieć w głowie różne przemyślenia i założenia. Powieść Bohdana Peteckiego należy do gatunku fantastyki, ale do tej z podgatunku "hard". Książkę polecam osobom, które miały już do czynienia z literaturą science-fiction, wówczas nagromadzenie pytań natury filozoficznej nie zniechęci was do lektury. ukryj

Pięć bajek

Ososiński Tomasz

„Rzeczy, które są na wymarciu Tekturowe bilety PK... pokaż

„Rzeczy, które są na wymarciu
Tekturowe bilety PKP.
Pocałunek w rękę.
Stare kina o nigdy niezapełnianych widowniach.”

Poezja jako specyficzny gatunek literacki dla wielu czytelników stanowi nie lada wyzwanie. Wydawałoby się więc, że połączenie refleksyjnego wydźwięku z prozą, może ułatwić jej dogłębne zrozumienie. Jak się okazuje, taki kolaż może znacznie utrudnić zadanie interpretacji utworu.

Tomasz Ososiński to urodzony 1975 r. nauczyciel akademicki – germanista, filolog klasyczny oraz tłumacz literatury niemieckiej i łacińskiej. Autor kieruje Zakładem Starych Druków Biblioteki Narodowej w Warszawie, zajmuje się również inkunabulistyką i historią literatury niemieckiej. Jego wiersze można znaleźć w tłumaczeniu na język angielski i niemiecki. "Pięć bajek" zostało nominowanych do nagrody "SILESIUSA 2013" w kategorii debiut roku.

"Pięć bajek" to zbiór czterdziestu jeden, krótkich i zwięzłych liryk. Każdy utwór to maksymalnie kilka, odpowiednio zatytułowanych zdań. Zdarzają się również utwory jednozdaniowe. Tytuły poszczególnych próz są bardzo zróżnicowane: "Zima", "Fortepian", "Cokół" czy "Nauka rzemiosła", i pozornie ukazują z pewną dozą podobieństwa, o czym będzie traktować konkretna liryka. Najdłuższym utworem jest tytułowe "Pięć bajek", usytuowane na końcu całego zbioru.

Debiut Tomasza Ososińskiego nie jest zwykłym zbiorem poetyckim. Jego utwory bowiem to skrzyżowanie poezji i szeroko rozumianej prozy poetyckiej. Utwory, które trudno sklasyfikować, nieco surrealistyczne. Cechą charakterystyczną całego zbioru jest wielka skrótowość tekstów autora. Z pewnością wiersze Ososińskiego można zaliczyć do nurtu poezji awangardowej, gdyż daleko im do poezji klasycznej. Nie znajdziecie w nich bowiem regularnej wersyfikacji, utwory te to raczej liryka opisowa.

W trakcie czytania wierszy ze zbioru, z każdym kolejnym utworem, uświadamiałam sobie, że autor docierał do głębokich podkładów mojej podświadomości, ukazując pewne zjawiska i rzeczy w zupełnie innym świetle. Niech przykładem będzie wiersz "Stare zdjęcia" ukazujący niemożność utrzymania przez osoby na nich utrwalone wiecznego życia, czy chociażby "Chorągwie" analizujący przydatność supermarketowych chorągwi w nocy. Te i wiele innych tekstów pozwala czytelnikowi na zdanie sobie sprawy z wielu nieodkrytych jeszcze myśli, umieszczonych wewnątrz naszej głowy.

Wiersze autora dotykają wielu kwestii naszego życia. Ich tematyka jest bardzo mocno zróżnicowana, nie dopatrzyłam się żadnego ukrytego klucza, który decydowałby o tym dlaczego akurat o takim zjawisku czy danej rzeczy napisał autor. Szczególnie jeden tekst wywarł na mnie wielkie wrażenie, utwór pt. "Książka". Pięciozdaniowa historia o poszukiwaniu najstarszych książek, wypełniona metaforami dotyczącymi życia.

Zbiór poetycki "Pięć bajek" z pewnością trafi w gusta czytelnicze członków elitarnego grona poezji awangardowej. Książka poetycka jaką jest niewątpliwie debiut Tomasza Ososińskiego, jest bowiem bardzo nietypowa. Dlatego też polecam ją wyłącznie czytelnikom z otwartym umysłem, lubiącym przekraczać utarte schematy myślowe.

ukryj

Pięćdziesiąt twarzy Greya

James E. L. (właśc. Leonard Erika)

"Nikt nie jest samotną wyspą, rozmyślam, no może ... pokaż

"Nikt nie jest samotną wyspą, rozmyślam, no może z wyjątkiem Christiana Greya".

Dość długo wzbraniałam się przed przeczytaniem jednego z największych bestsellerów ostatnich lat. Zróżnicowane recenzje jakie zdarzyło mi się czytać, ukazywały różne obraz tej prowokacyjnej książki. "Pięćdziesiąt twarzy Greya" to bowiem najbardziej znienawidzona i zarazem najbardziej ukochana powieść czytelników na całym świecie.

Erica Leonard, pisząca pod pseudonimem E. L. James to czterdziestodziewięcioletnia gospodyni domowa i była dziennikarka mieszkająca z mężem oraz dwójką dzieci w Londynie. Autorka nie ukrywa, że początkowo jej bestseller był fanfikiem napisanym na podstawie kultowego już "Zmierzchu" Stephanie Meyer. Literatura fanfiction to jak wskazuje nazwa, utwory pisane przez fanów konkretnej książki, czy innego dzieła nawiązujące do jego fabuły. W ten sposób powstał szkielet "Fifty Shades of Grey", pierwszej części trylogii, znanej już na całym świecie i tak niejednoznacznie odbieranej przez czytelników, która autorce przyniosła ogromne profity finansowe i popularność.

Anastasia Steel, dwudziestojednoletnia studentka literaturoznawstwa zostaje zmuszona przez swoją przyjaciółkę do zastępstwa w wywiadzie do szkolnej gazetki, podczas którego poznaje nieziemsko przystojnego i pociągającego młodego biznesmena Christiana Greya. Ana to niedoświadczona życiowo dziewica, dla której własna seksualność nie istnieje. Bohaterka jest dokładnym odzwierciedleniem Belli ze "Zmierzchu", nieporadna, cicha myszka, zamknięta w świecie swoich powieściowych bohaterów. Nawiązując znajomość z niebezpiecznie pociągającym ją Greyem, wkracza w świat erotyzmu, zmysłowości ale również praktyk seksualnych z obszaru BDSM, czyli krótko mówiąc sadyzmu i masochizmu. Grey pragnie by Anastasia stała się jego Uległą, podczas gdy on jako Pan będzie spełniał swoje wszystkie seksualne zachcianki.

Powieść E. L. James z pewnością nie jest arcydziełem literackim. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, czy po prostu oryginalny język jest tak niskich lotów. Z pewnością więc nie będę pierwsza, gdy napiszę, że ilość powtórzeń jaka występuję w książce jest przeogromna. Do tego "ciekawe" wstawki, występujące co kilka stron typu "kurka wodna" czy "o, święty Barnabo!" mogą irytować nawet najbardziej cierpliwego czytelnika. Język powieści jest typowym, prostym, komercyjnym przekazem bez zbędnych w tym wypadku metafor czy środków stylistycznych. Tekst ratują jedynie dowcipne e-maile, przesyłane pomiędzy głównymi bohaterami.

Na temat "Pięćdziesięciu twarzy Greya" znajdziecie wiele skrajnych opinii. Już sama inspiracja sagą Stephanie Meyer jest traktowana przez niektórych jako główny zarzut i powód do ciągłej krytyki. A mnie absolutnie ten fakt nie przeszkadzał, bo książka naładowana jest seksem i erotyzmem, co wywołało we mnie wiele skrajnych emocji, od obrzydzenia (scena z tamponem) czy przyjemności i podniecenia (kulki gejszy do pochwy). Główna bohaterka jest mdła i nijaka, jednakże w połączeniu z władczym i nie lubiącym kompromisów Greyem, takie wykreowanie jej postaci nabiera sensu. Do tajemniczego, pociągającego seksem i inteligencją mężczyzny nie pasowałaby podobna charakterologicznie kobieta. W tym chyba tkwi wielka popularność tej powieści erotycznej.

Autorka przesadziła z wielokrotnym orgazmem Any podczas utraty dziewictwa oraz ciągłą gotowością Greya do zabaw łóżkowych. I mimo tego, że nie mam porównania do innych książek poruszających tematykę sado-maso, to według mnie powieść wzbudza emocje i potrafi podnieść ciśnienie w niektórych fragmentach. I możecie twierdzić, że występuje banalne i tandetne słownictwo, że bohaterowie są bez wyrazu, że seks jest nijaki. A ja nadal uważam, że "porno dla mamusiek" jakim została ochrzczona książka "Pięćdziesiąt twarzy Greya" jest całkiem niezłym czytadłem erotycznym. Dobrze, że nie jestem profesjonalnym krytykiem literackim, gdyż nie mogłabym chyba tego napisać.

Śmieszą mnie informacje jakoby niektóre amerykańskie biblioteki zbojkotowały książkę E. L. James poprzez wykluczenie jej ze swoich zbiorów. Ciekawe czy to samo zrobiły z "Pamiętnikiem Fanny Hill", którego miałam okazję czytać. To jest dopiero pornografia. Z niecierpliwością czekam na ekranizację książki, do której prawa kupiło Universal Studios za kwotę pięciu milionów dolarów. Przeniesienie specyficznego klimatu powieści na ekran może być bardzo trudnym zadaniem.

Podsumowując, historia Any i Greya jest przykładem literatury masowej, dzięki której można przenieść się do innego świata, bez zbytniego zagłębiania się w fabułę. Nie uważam również, żeby czas zużyty podczas czytania tej powieści, był czasem straconym. Książkę "łyknęłam" w ekspresowym tempie i czekają na mnie dwa kolejne tomy. Przyjemność jaką otrzymałam od autorki dzięki jej wyobraźni jest bezcenna. I nie wstydzę się tego.
ukryj

Piękne kłamstwo

Sivec Tara

Piętno von Becków

Jax Joanna (właśc. Jakubczak Joanna)

Pinky czyli Nowicjusz

Zdanowicz Władysław Marian

"Jak już ktoś kiedyś powiedział czy nawet napisał... pokaż

"Jak już ktoś kiedyś powiedział czy nawet napisał – broń ma zapach ziemi. Może dlatego, że każda jej część została z niej wyrwana, wytopiona, przekształcona i wtłoczona w część urządzenia, które powstało z jednego powodu – aby można było zabić innego człowieka."

Misja pokojowa w moim wewnętrznym przekonaniu jest pojęciem bardzo zbliżonym do udziału w wojnie. Nasz kraj w ostatnich latach bierze czynny udział w oddelegowywaniu żołnierzy na różnorakie misje. Co jakiś czas opinią publiczną wstrząsają informacje o zamachach i bezsensownych śmieciach naszych rodaków. W natłoku tych nieprzyjemnych zdarzeń, warto więc potraktować temat misji wojskowych trochę z przymrużeniem oka. Satyryczna konwencja, której stworzenie wcale nie jest łatwym zadaniem, jest bowiem dobrze przyjmowana przez rzesze czytelników.

Rdzenny mieszkaniec Kwidzyna, Władysław Zdanowicz to autor, prowadzący swoją własną księgarnię internetową. Pisarz na swojej stronie - TUTAJ, zamieścił bardzo oryginalną podstronę z informacjami o sobie, którą polecam przeczytać. Pierwsza część cyklu "Misjonarzy z Dywanowa", którą dzisiaj wam przedstawię, ukazała się w 2007 r. Dwie kolejne to: "Misjonarze z Dywanowa. Polski Szwejk na misji w Iraku, cz. 2 - Jonasz" (2011 r.) oraz wydana w 2012 r. "Misjonarze z Dywanowa. Szeregowy Leńczyk w Iraku, cz. 3 - Honkey".

Bohaterem całego cyklu stworzonego przez Władysława Zdanowicza jest żołnierz – szeregowy Piotr Leńczyk, który w wyniku splotu niespodziewanych wydarzeń, zostaje uznany za innego żołnierza o takim samym imieniu i nazwisku. Pomyłka ta w konsekwencji prowadzi do wyjazdu szeregowego na misję stabilizacyjną do Diwaniji w Iraku. Leńczyk od samego początku sprowadza na siebie same kłopoty, dając się zapamiętać dowódcy – porucznikowi Rutkowskiemu oraz pozostałym żołnierzom. Bohater w przerwach w napełnianiu swojego żołądka bez dna, próbuje dostosować się do nowych, wojennych warunków. Jak się okazuje z zabawnym i pełnym humoru skutkiem.

Decydując się na przeczytanie powieści o przygodach Piotra Leńczyka, targały mną obawy dotyczące tego typu literatury, bowiem klimat wojskowy jest mi całkowicie obcy, a idea wojny i okupacji innego kraju kompletnie do mnie nie przemawia. Szczęśliwie, autor skupił się wyłącznie na komicznym wydźwięku absurdalnych zasad i regulaminów panujących w polskim wojsku. Zabieg ten wyszedł mu w iście mistrzowskim stylu. Cała książka jest precyzyjnym przedstawieniem w krzywym zwierciadle koszarowego życia polskich żołnierzy. Utwór posiada szeroko wyeksponowane elementy satyryczne, dzięki którym akcent komizmu nie może zostać niezauważony przez czytelnika. Komizm zastosowany przez autora wielokrotnie powoduje niekontrolowane wybuchy śmiechu.

Władysław Zdanowicz zadbał o naturalizm postaci i całej fabuły głównie poprzez odpowiednie słownictwo. Nie spodziewajcie się więc sztucznych zwrotów, tak nie pasujących do prawdziwych rozmów między żołnierzami. Słownictwo jakim posłużył się autor to w rzeczy samej wulgaryzmy, bluźnierstwa i ordynarne porównania, nie pozostawiające wątpliwości w przekazie. Myślę, że dla wyrobionych czytelników, których interesuje różnorodność gatunkowa, taki styl językowy nie będzie zaskoczeniem i powodem do zniesmaczenia. Paradoksalnie nagromadzenie tego typu słów, umacnia odbiorcę w pozytywnym odbiorze książki, wytwarza odczucie autentyczności.

W przedstawionych przez autora sytuacjach, w których główna rola przypadała pechowemu szeregowemu Leńczykowi, znajdziecie mnóstwo absurdu i przerysowania. Obowiązek bezmyślnego wykonywania rozkazów, przestrzegania regulaminów czy wszechobecna biurokracja wywołują oburzenie. Jednocześnie duża dawka czarnego humoru, pozwala porwać się fali przygód szeregowego Leńczyka. Wojsko z jego udziałem to wielka komedia omyłek, w której panuje tumiwisizm, krokodylizm oraz kombinowanie na wszystkie fronty w postaci handlu bimbrem. Wątkami, które najbardziej zapadły mi w pamięć jest podroż powrotna Leńczyka rowerem, Punkt Kontroli Inteligencji oraz anatomia po żołniersku. Fragmenty te do tej pory wywołują we mnie niekontrolowane wybuchy śmiechu. Konwencję jaką przyjął autor zgrabnie podkreśla porównanie do czeskiej książki Jaroslava Haška "Przygody dobrego wojaka Szwejka".

Władysław Zdanowicz własnymi siłami, bez niczyjej pomocy wydał i wypromował swój niezwykle komiczny cykl o polskiej armii. Przez pięć lat sprzedał ponad osiem tysięcy książek, co w naszym kraju jest niebywałym sukcesem. Po przeczytaniu jedynie pierwszej części stwierdzam, że przygody szeregowego Leńczyka idealnie nadawałyby się na stworzenie filmu. Autor bowiem wykreował niezwykle żywe i prześmiewcze dialogi, w pełni oddające blaski i cienie służby w wojsku. I nie jest to jedynie książka dla mężczyzn, gdyż nawet dla mnie, amatorki takiej literatury, lektura przygód pinkiego czyli nowicjusza okazała się ciekawym doświadczeniem. Cykl ten może być naszym doskonałym towarem eksportowym na rynki zagraniczne. Trzymam kciuki za sukces Władysława Zdanowicza, a wam polecam pierwszy tom. Spocznij!
ukryj

Pisane słońcem

Roszkowski Maciej

"Miewam czasem takie momenty w życiu, kiedy czuję... pokaż

"Miewam czasem takie momenty w życiu, kiedy czuję się tak nieważnym i nieznaczącym istnieniem, że świat wokół pochłania mnie bez reszty. Zatracam siebie w tym, co jest, w tym, co mnie otacza".

Prawdziwy podróżnik to dla mnie osoba, która oprócz pobytu, typowo fizycznego w określonym miejscu na naszym globie, odbywa również podróż w głąb siebie – we własną duszę. Nic bowiem tak nie rozwija człowieka, jak podróże pozwalające zebrać różnorakie doświadczenia przydatne w dalszym życiu. Maciek Roszkowski jest przykładem takiego właśnie podróżnika, ukazującego czytelnikowi przede wszystkim ewolucję własnego wnętrza pod wpływem miejsc, jakie zwiedził.

Maciek Roszkowski to urodzony w 1983 r. podróżnik, który dwa lata wędrował wzdłuż i wszerz po Azji. Już od dziecka, przemierzał nasz świat palcem po mapie w atlasie geograficznym. Będąc studentem, po raz pierwszy wyruszył poza Europę, poznawać inne kultury. Autor podróżuje dość niestandardowo, by poznać nie tylko świat, ale i samego siebie.

"Pisane słońcem" to publikacja ukazująca wspomnienia Maćka Roszkowskiego z podróży po takich krajach jak Iran, Tajlandia. Malezja, Chiny, Japonia, Kirgistan i wiele innych. Książka składa się z dziewiętnastu rozdziałów, ukazujących poszczególne krainy Wschodu, w których oprócz luźnych zapisków autora, czytelnicy znajdą mnóstwo zdjęć. Całość wieńczy zakończenie w postaci porad autora dotyczących podróżowania. "Pisane słońcem" to debiut młodego podróżnika.

Przyznam, że po dziele Maćka Roszkowskiego spodziewałam się ciekawej, ale raczej typowej książki podróżniczej, która pokaże mi kawałek innego świata, i tylko tyle. Tymczasem, otrzymałam dzieło będące połączeniem literatury podróżniczej i filozoficznej – dzieło co warto zaznaczyć niesamowite i niezwykle odkrywcze. Otóż książka młodego podróżnika składa się z dwóch płaszczyzn – warstwy typowo poznawczej, ukazującej czytelnikowi egzotyczne miejsca, oraz warstwy wielu przemyśleń natury filozoficznej, będącej swoistym poszerzaniem ograniczeń własnego umysłu. Maciek Roszkowski miesza między sobą te dwie płaszczyzny, które wzajemnie między sobą przenikając - tworzą interesujący kolaż. Przy lekturze tego dzieła, czułam niemalże na każdej stronie, że autor podróżował z otwartym umysłem i podróżując fizycznie, podróżował również mentalnie. Jego emocje, przemyślenia i spojrzenie z szerokiej perspektywy, bez utartych schematów – to podróż dwukierunkowa – na zewnątrz i wewnątrz siebie. Relację tę da się namacalnie wyczuć i stanowi ona niezaprzeczalną wartość książki.

Nie można oczywiście zapominać, że czytelnicy zainteresowani tą publikacją, będą z pewnością oczekiwali rozbudowanej warstwy typowo podróżniczej, przedstawiającej niezwykłe miejsca i ludzi. Oczekiwania te z pewnością zostaną zaspokojone, gdyż Maciek Roszkowski w swojej książce sporo miejsca poświęca właśnie ludziom – spotkanym w swoich podróżach mieszkańcom Wschodu. Oprócz tego, czytelnicy mają szansę poznać również wiele ciekawostek, o których z pewnością usłyszą po raz pierwszy. Ja przykładowo dowiedziałam się o obsikanych ubikacjach w Chinach, rozrywkowych chińskich parkach, czy największej stołówce świata w Indiach. To, co wyróżnia całą publikację pod tym kątem, to swoista różnorodność ukazywanych kultur i obyczajów. Różnorodność, które mnie wciągnęła i niesamowicie zaciekawiła - obudziła istny głód wiedzy na temat życia w tej części świata, w wielu krajach Wschodu.

W moim przekonaniu, książka wywodząca się z nurtu literatury podróżniczej nie mogłaby istnieć w świadomości czytelników, bez wplatanych w jej treść licznych fotografii. Nie zapomniał również o tym, niezwykle ważnym aspekcie Maciek Roszkowski, którego dzieło pełne jest kolorowych, egzotycznych zdjęć. Od pierwszej chwili zachwyciło mnie także całe wydanie książki – twarda okładka ze skrzydełkami, dobrej jakości papier i specyficzny zapach – zasługują niewątpliwie na pochwałę. Warto również podkreślić, że konstrukcja dzieła pozwala na zajrzenie do książki bez zachowania jej ciągłości chronologicznej. W każdym momencie możecie otworzyć rozdział o interesującym was państwie i zanurzyć się w lekturze. Uważam, że to trafiony zabieg, pozwalający poczuć swoistą wolność wyboru – tak jak w podróży – otwierasz mapę i wybierasz miejsce swojej wędrówki. Język, jakim posługuje się Maciek Roszkowski określiłabym, jako dość lapidarny i nieco metaforyczny. Nie znajdziecie bowiem w jego książce suchych opisów – autor przejawia skłonność do ubierania słów w różnorakie przenośnie.

"Pisane słońcem" to książka podróżnicza, jednak czytelnicy nastawieni wyłącznie na masę treści, mogą poczuć się nieco zawiedzeni. To bowiem dzieło, w którym obok widocznego hołdu autora całej azjatyckiej kulturze - zabiera nas w wędrówkę wewnątrz siebie. To podróż, która wyzwala wiele pytań o naszą naturę. Warto przeczytać, polecam. ukryj

Plac czarownic

Rzońca Zbigniew

"Będzie, co ma być. Losu nie da się oszukać. (...)... pokaż

"Będzie, co ma być. Losu nie da się oszukać. (...) Taki Hexenplatz – Plac czarownic".

Echa II wojny światowej słyszane są do dzisiaj na całym świecie. Nierozwiązane tajemnice rozpalają wyobraźnię, stanowiąc wielokrotnie kanwę fabularną do różnego rodzaju powieści. Któż z nas bowiem nie słyszał historii o tajnej, niemieckiej broni, która zaginęła w odmętach wojennej zawieruchy, mająca na celu odwrócić niepomyślny przebieg wojny? Wątek ten na potrzeby swojej książki zaadoptował Zbigniew Rzońca, udowadniając nieprzemijający wpływ dziejów historycznych na czasy obecne.

Zbigniew Rzońca to jeleniogórski dziennikarz, którego artykuły można znaleźć w takich tytułach prasowych jak "Polityka" czy "Wprost". Jego codzienna praca zawodowa to tygodnik "Nowiny Jeleniogórskie". Rzońca w 2010 r. został nagrodzony przez ówczesnego Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego za rzetelność dziennikarską. "Plac czarownic" to jego debiut prozatorski, autor wcześniej napisał również dramat pt. "Tutaj".

Rok 1945, niemiecki lotnik Martin Franz transportuje broń z Turcji do Berlina. Broń, która odwróci niepomyślne dla Niemców losy II wojny światowej. Niespodziewanie, samolot zostaje zestrzelony nad terenami Jeleniej Góry, a lotnikowi udaje się ocalić życie i schować skrzynkę z cudowną zawartością. Rok 2012, w mieście pojawia się Eugen Stier, który za wszelką cenę próbuje odnaleźć ukrytą od czasów wojny broń. Tym samym Jelenia Góra niespodziewanie staje się celem działalności obcych wywiadów, reprezentowanych przez swoich tajnych agentów. Nastaje wyścig z czasem.

"Plac czarownic" to niepozorna, cieniutka książeczka, w której można odnaleźć aż trzy płaszczyzny. Płaszczyzny, które wzajemnie się ze sobą przenikając, tworzą interesujący kolaż powieściowy. Debiut Rzońcy to bowiem utwór sensacyjny z elementami powieści politycznej i przygody. Do tego wszystkiego dochodzą motywy: historyczny i krajobrazowy, tworzące fabułę całej książki.

Pierwszą zauważalną płaszczyzną jest przedstawienie oczami obcokrajowca Jeleniej Góry, miasta pełnego sprzeczności. Autor poprzez kreację głównego bohatera Eugena, który szukając tropów do odnalezienia wojennej broni przechadza się po mieście, przedstawia czytelnikowi swoje refleksje i przemyślenia. Najciekawsze w tej płaszczyźnie są jego monologi, które dosyć celnie trafiają w słabe i mocne strony miasta. Obserwacje bohatera z pewnością zaciekawią mieszkańców Jeleniej Góry, ale również czytelników pochodzących z innych miast naszego kraju. Cechuje je bowiem swoisty uniwersalizm, można refleksje te odnieść do wielu miejsc. Wszechobecne problemy, takie jak na przykład brak koszy na śmieci to domena wielu większych miast.

W utworze Zbigniewa Rzońcy zauważyć można również szeroko wyeksponowany wątek polityczny, ukazany w dość specyficzny sposób, który z pewnością nie przypadnie do gustu każdemu czytelnikowi. Autor bowiem zmienia nieznacznie nazwy partii politycznych oraz dane polityków. Przykładowo czołowe partie to Prawo i Samotność czy Prywata Obywatelska. Czytelnikowi mającemu podstawowe pojęcie o polityce, nietrudno będzie odkryć, co kryje się pod konkretną, zmienioną nazwą. Autor również w dosyć prześmiewczy i nieco karykaturalny sposób, ukazuje mentalność naszych rodzimych, lokalnych polityków, będących przedstawicielami konkretnych partii politycznych. Trzeba przyznać, że ukazana przewrotność naszej klasy politycznej daje do myślenia i jednocześnie zatrważa.

Trzecim motywem ukazanym na łamach książki jest oczywiście historia i jej wpływ na obecne czasy. Wiadomo nie od dzisiaj, że tajne służby wielu państw interesują się nierozwiązanymi zagadkami II wojny światowej. Wykorzystany motyw poszukiwania ostatniej nadziei Adolfa Hitlera, jaką niewątpliwie była tajna broń, rozpala wyobraźnię wielu agentów. To trafiony pomysł, by właśnie konstrukcję powieści oprzeć na tym wątku. Należy również wspomnieć, że Zbigniew Rzońca miała przemyślaną koncepcję swojego utworu, gdyż zakończenie jakie serwuje swoim czytelnikom mocno zaskakuje. Przyznam, że nie udało mi się go przewidzieć, co dodatkowo wzbudziło moje uznanie dla talentu prozatorskiego autora.

"Plac czarownic" zapewni Wam rozrywkowy wieczór z historią i tajemnicą na tle Jeleniej Góry. Dodatkowym atutem są interesujące ilustracje, które urozmaicają lekturę. Jeśli macie więc ochotę na książkę, która niewątpliwie uruchamia wyobraźnię, zachęcam do lektury.
ukryj

Plotka

Gutcheon Beth

Płaczący chłopiec

Bednarska Agnieszka

Po drugiej stronie

Brown Michael H.

"Istnieje taki świat, który zaczyna się po naszym... pokaż

"Istnieje taki świat, który zaczyna się po naszym odejściu z tego świata, a na jego określenie być może powinny być używane tylko dwa przymiotniki: "cudowny" i "fantastyczny".

Śmierć - czy wraz z nią kończy się nasze życie? To pytanie, które ludzie zadają sobie od samego początku istnienia naszej cywilizacji. Pytanie, na które najprawdopodobniej nigdy nie znajdziemy odpowiedzi. Czy warto więc zgłębiać ten temat i zastanawiać się nad istnieniem życia po życiu? Oczywiście, to bowiem największa tajemnica tego świata.

Michael Harold Brown to były amerykański dziennikarz śledczy, który w swoim dorobku może poszczycić się ponad dwudziestoma książkami. Pojawia się w licznych programach telewizyjnych, jak również w audycjach radiowych, pełniąc rolę eksperta. Jest założycielem katolickiego portalu "Spirit Daily". Obecnie autor mieszka w Palm Coast na Florydzie wraz z żoną i dziećmi.

"Po drugiej stronie" to publikacja zgłębiająca temat dowodów na życie po śmierci. Książka składa się z osiemnastu rozdziałów, w których autor na podstawie relacji licznych świadków opowiadających o przeżyciu własnej śmierci, snuje rozważania na temat drugiej strony. Rozważania dotyczące trzech potencjalnych miejsc, do jakich po swojej śmierci może trafić człowiek: niebo, piekło i czyściec.

Książka Michaela H. Browna składa się z dwóch płaszczyzn, które połączone w całość tworzą publikację idealną jedynie dla katolików. Pierwsza płaszczyzna to pewien swoisty uniwersalizm w przedstawianiu licznych historii ludzi, którzy zobaczyli wiele po swojej śmierci i wrócili do naszego świata. Warstwa ta z pewnością dotrze do każdego czytelnika, bez względu na wyznawaną wiarę czy jej brak, Brown bowiem przytacza relacje osób różnych wyznań, nawet ateistów. Trzeba jednak zaznaczyć, że pomimo swoistego uniwersalizmu, zauważyłam pewne zachwianie w proporcjach, gdyż historii katolików jest najwięcej. Pomimo tego mankamentu, płaszczyzna ta z pewnością zainteresuje wszystkich, gdyż przedstawiane w niej relacje są niezmiernie absorbujące. Warto również podkreślić, że dla czytelników, którym temat śmierci klinicznej i towarzyszącym jej doznaniom nie jest obcy, większość przytaczanych relacji nie będzie stanowiła żadnej nowości. Czytałam jedynie kilka publikacji na ten temat i muszę przyznać, że historie jakie przytacza Brown nie zaskoczyły mnie. Sądzę więc, że książka "Po drugiej stronie" winna stać się lekturą dla osób nie obytych z tym tematem, wówczas pewnie będzie spełniać swoją nadrzędną rolę, czyli swoistego przewodnika w odkrywaniu tajemnicy śmierci.

Druga płaszczyzna to liczne przemyślenia, refleksje i odniesienia do religii katolickiej, którymi autor niewątpliwie zasypuje czytelnika. W książce znajdziecie bowiem nawiązania do Pisma Świętego, czy przywoływane historie świętych. Podczas lektury można odnieść słuszne wrażenie o mocnej wierze katolickiej autora, bowiem jego zaangażowanie religijne widać na każdej stronie książki. Biorąc pod uwagę ten czynnik, lektura "Po drugiej stronie" może stać się dość problematyczna dla czytelników nie będących katolikami. Poza tym irytować mogą niektóre powtórzenia myśli autora, które wielokrotnie ukazywane, sprawiają poczucie chaosu i nieuporządkowania. Michael H. Brown używa bardzo prostego języka, dzięki czemu zrozumienie treści nie przysporzy nikomu trudności.

Czy książka "Po drugiej stronie" jest dowodem na życie po śmierci? Oczywiście, że nie. To publikacja będąca kolażem literatury dokumentalnej, popularnonaukowej i swoistego traktatu religijnego. Autor pod płaszczykiem historii o przeżyciu śmierci, przemyca własne refleksje i poucza katolików do życia w zgodzie z nauką Kościoła. Nie polecam tej książki osobom, które mają jakiekolwiek rozeznanie w tej problematyce, gdyż nie dowiecie się z niej niczego nowego. Polecam za to czytelnikom mocno wierzącym, którzy pragną umocnić swoją wiarę. ukryj

Po nitce do szczęścia

Wilczyńska Karolina (ur. 1973)

Po prostu bądź

Witkiewicz Magdalena

Pocałunek śmierci

Ellison J. T.

Pochłaniacz

Bonda Katarzyna

"Zło nie istnieje. To tylko pojemny worek, do któr... pokaż

"Zło nie istnieje. To tylko pojemny worek, do którego można wrzucić tabu – wszystko, co ciemne, niedotykalne i niezrozumiałe".

Głośno zrobiło się o tej książce, jeszcze przed jej premierą. Jeden z poczytnych polskich pisarzy – Zygmunt Miłoszewski stwierdził nawet, że Katarzyna Bonda to "królowa polskiego kryminału". Cóż, do tej pory jedyną królową polskiego kryminału była dla mnie Joanna Chmielewska i myślę, że jej pozycja jest nadal niezagrożona. Nie oznacza to oczywiście, że kryminał Bondy jest kiepski – jest bowiem nawet całkiem niezły.

Katarzyna Bonda to scenarzystka i dokumentalistka, z wykształcenia dziennikarka. Pracowała w "Super Expressie", "Newsweeku czy "Wprost", była sprawozdawcą sądowym, tworzyła również krótkie formy telewizyjne dla Telewizji Polskiej. Jako pisarka zadebiutowała powieścią kryminalną wydaną w 2007 r. pt. "Sprawa Niny Frank", która została nominowana do Nagrody Wielkiego Kalibru. Jest również twórczynią portalu o pisaniu i szkoły kreatywnego pisania. "Pochłaniacz" to pierwsza część kryminalnej tetralogii zatytułowanej "Cztery żywioły Saszy Załuskiej".

W 1993 r. rodzeństwo bliźniaków – Marcin i Wojtek, których odróżnia od siebie jedynie matka, wplątuje się w świat gangsterów i przestępczości zorganizowanej, w wyniku czego ginie w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach dwójka niewinnych nastolatków – Monika i Przemek. Policja zamyka śledztwo, nie znajdując winnych. Rok 2013 – po siedmioletniej przerwie, do Polski powraca Sasza Załuska – profilerka, która otrzymuje intratne zlecenie od właściciela klubu muzycznego w Sopocie. Jej początkowo proste zadanie, nieoczekiwanie zamienia się w poszukiwanie mordercy i powrót do lat dziewięćdziesiątych, do nierozwiązanej sprawy braci Staroń.

"Pochłaniacz" to kryminał, w którym w fabule w równym stopniu zostały poprowadzone wątki społeczno-obyczajowe i wątek kryminalny, stąd też taka duża objętość tej książki – prawie siedemset stron prozy. Po lekturze powieści muszę przyznać, że merytoryczne przygotowanie autorki dotyczące wielu płaszczyzn, które znajdują się w książce – robi wielkie wrażenie. Katarzyna Bonda bowiem z niezwykłą dbałością o wszelkie, niezbędne szczegóły – oddaje klimat funkcjonowania środowiska policyjnego w Polsce, wraz ze żmudną pracą techników kryminalistyki. Autorka bardzo realistycznie i jednocześnie wymownie odmalowuje wieloletnie powiązania aparatu policyjnego, sądowego i przestępczego, dzięki czemu fabuła jest atrakcyjna i nie traci na swojej wartości. Co najbardziej ciekawe, Katarzyna Bonda pokazuje czytelnikom tajemnice profesji, która w naszym kraju dopiero raczkuje – profilera kryminalnego. Przyznam, że nazwa ta nie była mi obca, lecz to właśnie dzięki autorce poznałam bliżej niuanse pracy osoby, która poprzez wykorzystanie wiedzy psychologicznej potrafi określić wiek, płeć i inne cechy charakteru potencjalnego zabójcy. Ciekawym i interesującym wątkiem fabularnym, który również zwraca uwagę jest ukazanie zastosowania badania zapachu celem ustalenia jego zgodności z materiałem dowodowym, czyli nauka zwana osmologią. Nie miałam do tej pory pojęcia, że policjanci w naszym kraju stosują już takie techniki. Na przykładzie tych właśnie płaszczyzn, autorce należą się wielkie słowa podziwu za wnikliwe zgłębienie poruszanych w powieści tematów i umiejętność ich przedstawienia w tak interesujący sposób. Ogromną pracę Katarzyny Bondy potwierdzają zamieszczone na końcu książki podziękowania dla osób, które ujawniły jej tajniki swojej pracy w policji, czy wiedzę dotyczącą działalności mafii działającej w Trójmieście.

Kryminał Katarzyny Bondy to również obok dobrze zarysowanego tła obyczajowego, zapadające w pamięć kreacje głównych bohaterów, a w szczególności bohaterki – profilerki Saszy, która oprócz odkrywania zagadki zbrodni sprzed lat – sama zmaga się z własnymi upiorami. Upiorami pod postacią choroby alkoholowej i traumy związanej z jej przeszłością. To postać niezwykle ludzka, której nie da się nie lubić, bohaterka, która niejednemu czytelnikowi zapadnie w pamięć. Bonda nie zapomina także o postaciach drugo- i trzecioplanowych, nadając im wyrazistość i charakter. Dobrze skrojeni bohaterowie to niewątpliwy atut "Pochłaniacza", który mnie nie zawiódł.

Dlaczego więc, pomimo dobrze rozbudowanego tła obyczajowego i wyrazistych, z krwi i kości bohaterów nie nazwę Katarzyny Bondy nową królową polskiego kryminału? Otóż niewątpliwie pomimo wielu zalet, "Pochłaniacza" czytało mi się dość opornie ze względu na przesyt wielu wątków i mało wartką akcję. Podczas lektury miałam przeświadczenie, jakoby esencja kryminału, czyli oczywiście zbrodnia - zeszła na drugi plan. I w tym kontekście właśnie pojawiło się małe rozczarowanie, które pozwala nazwać "Pochłaniacza" jedynie dobrym kryminałem.

Katarzyna Bonda swoją najnowszą książką udowodniła, że żmudna praca pod postacią zbierania przez pisarza informacji – procentuje i to w dużym stopniu. Procentuje zachwytem czytelników, o czym świadczą rozpływające się w uniesieniu recenzje pierwszego tomy tetralogii. Ja z pewnością przeczytam kolejne części, gdyż przypuszczam, że autorka jeszcze nie raz mnie zaskoczy. A "Pochłaniacza" z pełną odpowiedzialnością mogę nazwać pochłaniaczem cennego czasu.

"Wielkie szczęście zawsze słono kosztuje. Tylko kłopoty są za darmo". ukryj

Poczwarka

Terakowska Dorota

”Pan rozdaje swoje dary, nawet te nie chciane. Nic... pokaż

Pod schodami: Życie codzienne służby domowej w początkach XX w. w Anglii

Maloney Alison

Pod słońcem prowincji: Zapiski z prostego życia: Potrawy z ziemi i pór roku

Enerlich Katarzyna

Podpalę wasze serca!

Brzostowski Marcin

Podpis mordercy

Kuhn Krystyna

"Kto powiedział, że każdy morderca opowiada zbrodn... pokaż

"Kto powiedział, że każdy morderca opowiada zbrodnią jakąś historię? Nie, nie jakąś, tylko swoją".

"Zimowy morderca", czyli pierwszy tom serii kryminalnej stworzonej piórem Krystyny Kuhn – wywarł na mnie bardzo dobre wrażenie, powodując przeświadczenie o równocześnie dobrych, kolejnych częściach tego cyklu. Drugi tom, podobnie jak pierwszy posiadający w tytule słowo "morderca", z jeszcze mocniejszym akcentem pokazuje do jakich okrucieństw zdolny jest owładnięty obsesją umysł. To niewątpliwie powieść kryminalna przeznaczona dla czytelników o mocnych nerwach.

Krystyna Kuhn, to urodzona w 1960 r., będąca przedostatnim dzieckiem z ośmiorga rodzeństwa - niemiecka pisarka. Od 1998 r. znana głównie z thrillerów dla młodzieży. Autorka ukończyła slawistykę, germanistykę i historię sztuki. Prywatnie szczęśliwa żona i matka, mieszka w pobliżu Frankfurtu nad Menem.

Mija rok od wydarzeń opisanych w "Zimowym mordercy". Prokurator Miriam Singer i komisarz policyjny Henri Liebler przeżywają pierwszy, poważny kryzys w ich związku. Tymczasem, dochodzi do makabrycznej zbrodni, w której zostaje zamordowana czeska tancerka – Heleba Baarová. Zamordowana w bestialski sposób - wychłostana na śmierć. Bohaterowie, pomimo osobistych problemów zaczynają prowadzić śledztwo. Gdy pojawia się druga ofiara – zamknięty w klatce i zagłodzony na śmierć student, rozpoczyna się wyścig z czasem. Osoba, która łączy zamordowanych ludzi to profesor specjalizujący się w twórczości Kafki. Kluczem do rozwiązania zagadki okazuje się natomiast nieznany dotychczas rękopis pisarza.

"Podpis mordercy" to druga powieść kryminalna, czytana przeze mnie w ostatnim czasie, której fabuła nawiązuje do znanej na całym świecie postaci świata literackiego. Rafael Estrada w swojej książce nawiązywał do Nabokova, a Krystyna Kuhn do Franza Kafki. Muszę przyznać, że płaszczyzna opierająca się na różnego rodzaju domniemaniach na temat życia i kondycji psychicznej literatów, których twórczość znają czytelnicy na całym świecie - zwyczajnie mnie pociąga i zaciekawia. Szeroko wyeksponowane nawiązania do twórczości Kafki, różnorakie kontrowersyjne tezy, jakie pojawiają się w trakcie prowadzonego przez bohaterów śledztwa, intrygują i skłaniają do poszukiwań jak największej liczby informacji na temat autora "Procesu". To arcyciekawa wędrówka literacka, którą zafundowała swoim czytelnikom niemiecka pisarka. Wędrówka, która mnie porwała i wciągnęła do ostatniej strony.

Krystyna Kuhn dość obszernie rozbudowała wątek życia osobistego Miriam i Henriego, i muszę tutaj przyznać, że po lekturze pierwszej części – właśnie takiego zabiegu się spodziewałam. Autorka dość zgrabnie rozbudowała profil psychologiczny pani prokurator, pokazując jej lęki, fobie i strach, który nadal jej nie opuszczał. Dylematy bohaterki dotyczące posiadania rodziny i ustabilizowanego życia – stały się kwestiami, które sama starałam się rozstrzygać. W pewnym momencie, czytelnik jest nawet w stanie identyfikować się z Miriam, co niewątpliwie wpływa na odbiór kreacji tej postaci. To, co jest również ważne, to fakt, iż autorka nie zachwiała równowagi pomiędzy warstwą kryminalną, a psychologiczną – dość zgrabnie budując fabułę w oparciu o obydwie te płaszczyzny.

Intryga kryminalna powiązana bezpośrednio z inspiracją twórczości Franza Kafki, okazała się z jednej strony otoczona dosadnymi opisami okrucieństwa, jakiego na swoich ofiarach dopuszczał się poszukiwany morderca (opisy, które wytrzyma czytelnik o nerwach ze stali), a z drugiej mocno zagadkowa, gdyż do końca nie wiedziałam, kto posiada tak chory umysł, by czynić taką krzywdę niewinnym ludziom. Wraz z Miriam i jej partnerem życiowym, prowadziłam śledztwo, by schwytać mordercę - to lubię w dobrych kryminałach.

"Podpis mordercy" to osadzony w nieco mrocznym klimacie kryminał, z dobrze rozbudowaną warstwą psychologiczną. Nie musicie oczywiście czytać pierwszego tomu serii, jednak jest to przeze mnie zalecane. W książce Krystyny Kuhn znajdziecie wszystko, co winna posiadać powieść kryminalna, a do tego swoisty smaczek literacki pod postacią Franza Kafki urozmaica jej lekturę. Zachęcam do przeczytania. ukryj

Podróż po miłość: Emilia

Ponińska Dorota

Podróż po miłość: Maria

Ponińska Dorota

Podróż w stronę czerwieni

Zientek Sylwia

Poduszka w różowe słonie

Chmielewska Joanna Maria

Pojedynki

Terlikowski Tomasz P.

"Pojedynek, mimo swej nazwy, nie musi oznaczać wal... pokaż

"Pojedynek, mimo swej nazwy, nie musi oznaczać walki na śmierć i życie".

Komentarze, jakie pojawiły się pod opublikowaną przeze mnie zapowiedzią tej książki, nie pozostawiały złudzeń – wyrazista postać jej autora, czyli skrajnego katolika, zdecydowanego w swoich poglądach – zniechęciła część czytelników do sięgnięcia po tę publikację. A ja z czystej przekory chciałam przekonać się, jak będą wyglądać tytułowe pojedynki. Pojedynki, których niestety nie było.

Tomasz Piotr Terlikowski to polski dziennikarz, filozof, publicysta, tłumacz, pisarz i działacz katolicki z doktoratem z filozofii. Pracował w wielu mediach: "Newsweek", "Radio Plus", "Ozon", "Rzeczpospolita" czy "Wprost". Prowadzi także magazyny historyczne w TVP Historia. W 2010 r. został redaktorem naczelnym portalu fronda.pl., współpracuje również z Telewizją Republika i telewizją internetową Boska TV.

"Pojedynki" to publikacja, składająca się z osiemnastu rozmów, podzielonych na cztery tematyczne działy: "Życie", "Pojedynki", "Polityka" i "Spotkania". Rozmów z ludźmi, których nazwiska w większości znane są szerokiej publiczności: Krzysztof Ziemiec, Szymon Hołownia, Kamil Sipowicz, Jarosław Gowin, Roman Giertych, Dorota Kania, Marcin Meller, czy Michael H. Brown. Tematy, jakie poruszają zaproszeni goście dotyczą wielu dziedzin życia – od religii, eutanazji i cierpienia – do polityki i pracy mediów.

Nie można zaprzeczyć, że postać Tomasza Terlikowskiego dzięki głoszonym przez niego poglądom jest mocno wyrazista i trudno odmówić mu konsekwentności w forsowaniu swoich tez. Muszę również zaznaczyć, że nie jest to człowiek którego poglądy byłyby mi w jakimkolwiek stopniu bliskie, a do tej publikacji podeszłam z nieukrywanym sceptycyzmem i dużą dozą ciekawości. Poza tym nie ukrywam, że skusiło mnie również kilka nazwisk osób, z którymi rozmawiał Tomasz P. Terlikowski, takich jak Dorota Kania, Marcin Meller czy Michael H. Brown (autor czytanej przeze mnie ostatnio książki pt. "Po drugiej stronie"). Nazwiska te okazały się przysłowiowym wabikiem, na który dałam się złapać – tak po prostu. Podczas lektury okazało się również, że wabikiem na czytelników był sam tytuł – nasuwający skojarzenie z pełnymi kontrowersji i ciętych dysput rozmowami z przeciwnikami wyznawanych poglądów Terlikowskiego. Tymczasem wśród osiemnastu osób, tylko jedna – Pani Ewa Wanat okazała się brać udział w tytułowym pojedynku, reszta rozmów to praktycznie dość luźne dysputy na różnorakie tematy, mniej i bardziej kontrowersyjne. Zderzenie poglądów rozmówców, chociaż często różnych od poglądów Terlikowskiego, nie przynosiły ze sobą iskry, były za to dość wyważone i spokojne - do pojedynków na poglądy było im po prostu daleko. Szkoda, że autor nie zaprosił do rozmowy osób, które bardziej zdecydowanie opierałyby się tezom przedstawianym przez pytającego, a nawet potrafiłyby wywołać burzę.

Pomijając kwestię braku pojedynków w "Pojedynkach", publikacja ta jest zbiorem ciekawych merytorycznie rozmów na przeróżne tematy, obecne w naszej codziennej rzeczywistości. Z wielkim zainteresowaniem zgłębiałam bowiem dysputy dotyczące tak dyskusyjnych kwestii jak eutanazja, aborcja, pedofilia w Kościele, czy metoda in vitro. Wielokrotnie nie zgadzałam się bądź wręcz przeciwnie – przyklaskiwałam argumentom konkretnego rozmówcy. Jedna rozmowa, w stosunku do której wiązałam wielkie nadzieje – niestety wielce mnie rozczarowała. Terlikowski w rozmowie ze współautorką "Resortowych dzieci" – Dorotą Kanią, zadał jedynie kilka ogólnikowych pytań i na tym zakończył wywiad, a ja spodziewałam się dogłębnej rozmowy i kontrowersyjnych tez – nie otrzymałam tego. Cóż więc mogę powiedzieć? - przedstawione rozmowy wzbudzają wiele emocji – od wzburzenia do zrozumienia, i nie ma się czemu dziwić, gdyż grono osób, z jakimi rozmawia Terlikowski jest naprawdę bardzo szerokie i zróżnicowane pod względem kulturowym i ideowym.

"Pojedynki" okazały się ciekawą pod względem retorycznym publikacją, pełną różnorodności wyznawanych poglądów. Wielka szkoda jednak, że pojedynki pojawiają się jedynie w tytule książki. Nie nastawiając się na kontrowersyjne dysputy z ostrym zacięciem, z pewnością unikniecie rozczarowania.
ukryj

Pokonałem raka: 9 sposobów, dzięki którym wyzdrowiałem

Karolewski Stanisław

"Niektórzy mówią o długim tunelu, kończącym się po... pokaż

"Niektórzy mówią o długim tunelu, kończącym się polaną pełną światła. Ja jestem jednak przekonany, że nasze piekło, jak również nasz czyściec są tu – na ziemi. A klucze do nich rozpychają nasze kieszenie."

Chyba każdy z nas słysząc w kontekście choroby słowo "rak", czuje na ciele gęsią skórkę. Na co dzień nie myślimy o możliwości wykrycia nowotworu w naszym ciele, mimo powiedzenia, że każdy ma swojego raka. Nie chce nam się nawet myśleć o takim prawdopodobieństwie. Autor niniejszej książki został postawiony przed faktem dokonanym, usłyszał wyrok – masz raka.

Stanisław Michał Karolewski, nazywany Szarlatanem to antykwariusz, historyk sztuki, fotograf, literat i bibliofil. W 2006 r. stworzył we Wrocławiu bardzo klimatyczne miejsce – antykwariat Szarlatan. Polecam zajrzeć na stronę Szarlatan, i obejrzeć piękne zdjęcia wnętrza tego lokalu. Autor już w wieku siedmiu lat opublikował poezję w "Szkolnym Ekspresie", w 2009 r. wydano jego debiut "W piaskownicy światów. Epos wrocławski". W 2007 r. lekarze wykryli w jego jądrze nowotwór złośliwy.

"Pokonałem raka" jest drugim wydaniem książki pt. "Głodny anioł", zawierającym więcej treści praktycznych, dodanych pod wpływem komentarzy samych czytelników. Publikacja podzielona jest w zasadzie na dwie części. Pierwsza to historia życia i epilog choroby opisany prozą. Druga część, to "Garść konkretów" czyli porady autora dotyczące walki z rakiem.

Od pierwszych stron książki, moje zaskoczenie wywołała historia napisana prozą, przedstawiająca w formie opowiadania życie autora. Nie spodziewałam się, że w tego typu publikacji można i da się połączyć formę literacką z poradnikiem. Zabieg ten wyszedł bardzo zgrabnie i stanowi swoistą nowość.

Myślą przewodnią wywodów Stanisława Karolewskiego jest możliwość wyleczenia raka za pomocą alternatywnych metod leczniczych takich jak głodówka, ziołolecznictwo, bioenergoterapia czy śmiechoterapia. Autor początkowo wierzył w skuteczność tradycyjnej medycyny. Jednak po niełatwym leczeniu onkologicznym i chemioterapii, gdy lekarze ponownie zdiagnozowali u niego guza w brzuchu, postanowił wyleczyć się na własną rękę. Faktem pozostaje jego całkowite wyleczenie.

Alternatywne sposoby na jakie powołuje się w swojej książce wzbudziły moja ciekawość i rozbudziły chęć do głębszego zaznajomienia się z tym tematem. Argumenty przytaczane przez antykwariusza, wydają się logiczne i poparte doświadczeniem życiowym, trafiają w moje przekonania. W pamięci czytelnika może zapaść dość trafne i zarazem kontrowersyjne porównanie dzisiejszych szpitali do tradycji Auschwitz, czy porównanie naszego organizmu do śmietnika w pokoju. W szczególności to drugie, działa na wyobraźnię i jest bardzo logicznie wyjaśnione.

Cała publikacja jest swoista opowieścią, napisaną lekkim językiem, nie jest typowym poradnikiem. Historia choroby i całkowitego wyleczenia skłania do myślenia, otwiera szerzej nasz umysł, ukazuje alternatywę do której każdy z nas ma dostęp. Tylko od nas zależy czy podejmiemy rękawicę rzuconą przez pojawienie się nowotworu w naszym organizmie. Autor podjął to wyzwanie i do dzisiaj cieszy się świetnym zdrowiem.

"Nie staniesz się zdrowy przez to, że z twojego ciała znikną komórki rakowe. Odwrotnie. Komórki rakowe znikną z twojego ciała, gdy staniesz się zdrowy."
ukryj

Pomieszanie z poplątaniem

Dorska Liliana

„Życie jest takie poplątane, nigdy nie wiadomo co ... pokaż

„Życie jest takie poplątane, nigdy nie wiadomo co nas spotka…”

Wyobraźcie sobie totalną zamianę ról, gdzie bohaterowie nie są tymi za kogo się podają, a wszystko po to by osiągnąć zbieżne ze sobą cele, co w konsekwencji prowadzi do lekkiego absurdu. Tytuł opowiadania Liliany Dorskiej czyli „Pomieszanie z poplątaniem” wskazywał na pojawienie się śmiesznych epizodów, przy których uśmiech nie schodziłby mi z twarzy. Cóż, nie do końca tak było…

Poważny i wydawałoby się dojrzały pracownik świetnie prosperującej firmy - Kamil, opiekuje się mieszkaniem siostry po jej wyjeździe za granicę. Tymczasem w pracy zaczyna mieć poważne problemy gdyż zawistni konkurenci knują intrygę przy pomocy której bohater zostaje zawieszony w obowiązkach służbowych do czasu wyjaśnienia sprawy. Kończące się zapasy gotówki na ekskluzywne życie, skłaniają go do podjęcia ryzykownej decyzji. Kamil postanawia bowiem przebrać się za kobietę i odtąd jako Kamila, chodzić na castingi do produkcji telewizyjnych i filmowych. Tak rozpoczyna karierę w show-biznesie.

Erwina to szeregowa pracownica firmy w której pracuje Kamil. Bohaterka od dłuższego czasu próbuje zwrócić swoją osobą uwagę pożądanego przez wiele kobiet Kamila, niestety bezskutecznie. Jest dla niego ciągle niewidzialna. Dziewczyna od dawna marzy o wielkiej roli w filmie, tymczasem dostaje jedynie marne epizody. Poznając na castingu wschodzącą gwiazdę filmu Kamilę, postanawia wprowadzić w życie niecny plan. Sama przebiera się za faceta, by odtąd jako Erwin uwieść Kamilę i dzięki temu załatwić sobie wielką rolę. Jak tytuł wskazuje, to istne pomieszanie z poplątaniem na wielu płaszczyznach.

Sam pomysł na fabułę w postaci dwóch poprzebieranych głównych bohaterów jest dobry. Jednakże autorce zabrakło większego uwiarygodnienia niektórych epizodów i postaci. Przykładowo wizyta Erwiny w salonie fryzjerskim w celu obcięcia włosów na „faceta”, po której nikt nie zauważa tak drastycznej zmiany. Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji w prawdziwym życiu. Do tego postacią mało wiarygodną był Prezes firmy, w której pracowali bohaterowie. Gdzie ja mogłabym znaleźć takiego wspaniałego i wyrozumiałego szefa? Chyba tylko w marzeniach. I po trzecie gospodyni domowa, a raczej „gospodyń” Kamila jeśli tak mogę nazwać Andriu. Trochę to dziwne, że dorosłemu mężczyźnie sprząta inny mężczyzna. Te wyżej wymienione części układanki nie pasują mi do siebie.

Niektóre dialogi są naprawdę śmieszne i generalnie cała historia Kamila Erwiny napawa optymizmem. Poza tym autorka ciekawie ukazała kawałek naszego światka filmowego. Pewne epizody i wątki są tak nieprawdopodobne, że naprawdę bawią i wzruszają. I jest miłość, trochę pokręcona i zwariowana. Jeśli macie więc ochotę na lekkie opowiadanie komediowe to zapraszam, mimo niektórych zgrzytów narracyjnych. Żałuję tylko, że nie udało mi się niczego dowiedzieć o autorce. ukryj

Portret zabójcy

Pozzessere Graham Heather (pseud. Drake Shannon lub Graham Heather)

Postrzępienie

Kasprowicz Paweł

"(…) odmieniam pustkę na wszystkie sposoby, zdaje... pokaż

"(…) odmieniam pustkę na wszystkie sposoby, zdaje się, że oznacza ona co innego niż nicość, albowiem nigdy nie będzie absolutna, nie można się w nią zapaść, lecz zawsze towarzyszy porzuconym."

Synonimami przymiotnika "postrzępiony" to słowa: podarty, rozszarpany czy pokrzywiony. W słowniku języka polskiego nie znalazłam definicji słowa, będącego tytułem przedstawianej wam dzisiaj powieści. „Postrzępienie” to bowiem słowo klucz, mające wiele znaczeń, będące swoistą metaforą. Zapytacie czego? Zapraszam do lektury.

Bohaterem i zarazem narratorem książki Pawła Kasprowicza jest przedstawiciel średniego pokolenia mężczyzn, blisko czterdziestoletni pracownik redakcji. Mężczyzna nagminnie nadużywa alkoholu i papierosów, spędzając samotne wieczory. Nie obca jest mu również terapia psychiatryczna, na którą regularnie uczęszcza. Bezimienny bohater jest jednostką wyobcowaną, któremu utracenie miłości życia w postaci ukochanej Weroniki, skutecznie zapoczątkowało pustkę istnienia. Pustkę, która każdego dnia, kawałek po kawałeczku, rozrywa go na strzępy.

Utwór Pawła Kasprowicza liczy niecałe sto stron. Stron, które dzięki giętkiemu językowi i znakomitej, pierwszoosobowej narracji, zabierają czytelnika w psychodeliczny świat głównego bohatera. Narrator i zarazem bohater "Postrzępienia" nie potrafi poradzić sobie z własną śmiertelnością. Życie jest dla niego jedynie ułudą, w którym zawsze dopada nas - ludzi dyktat tymczasowości. Książka naładowana jest filozoficznymi przemyśleniami dotyczącymi przemijania, postawienia pomnika wieczności czy wszech ogarniającej nas pustki. Pustki, którą znakomicie obrazuje epizod wpisania przez bohatera w wyszukiwarkę google swoich danych.

Kolejna wartością o jakiej myśli i którą próbuje zrozumieć narrator, jest miłość. Miłość, którą utracił i której nie doceniał, którą przesłonił mu nałóg i własny egoizm. Wspomnienia ukochanej Weroniki, i poczucie winy skutecznie pogrążają go we własnej psychozie. Terapia, na której poznaje atrakcyjną Irlandkę - doktor psychiatrii, pomaga mu wyłącznie pozornie. Bohater nie czuję więzi społecznych, jego emocjonalizm jest skutecznie zachwiany. Totalna alienacja to jedyne określenie pasujące do niego.

"Tylko bowiem miłość uznać można za wystarczającą siłę napędową, zdolną do kreacji i wielkich czynów; wszystko inne jest przyćmione."

Moją uwagę zwróciła minimalistyczna okładka książki Pawła Kasprowicza i zestawienie trzech kolorów: czarnego, szarego i białego. Okładka na której znajduje się miniatura obrazu Ryszarda Szilera, jest mocno tajemnicza, tak jak cały utwór autora. Paweł Kasprowicz bowiem w dobrym stylu podejmuje grę z czytelnikiem. Pod płaszczem wydawałoby się zwykłej, powieści obyczajowej, kryje się wielki ładunek emocjonalny, skłaniający odbiorcę do polemiki z samym sobą. Z pewnością nie jest to łatwa książka, nie zachwyci każdego, nie do każdego trafi.

Autor nakreśla czytelnikom ułudę i tymczasowość naszego życia. Życia, którego każdy dzień obdziera nas z naszej pozornej wartości. Rodząc się, jesteśmy pięknymi, kształtnymi istotami. Z każdym rokiem upływającego czasu pojawiają się małe rozdarcia, powodujące strzępy. W konsekwencji całe nasze życie to jedno, wielkie postrzępienie. Po takiej metaforze, można więc stwierdzić, że przesłanie powieści Pawła Kasprowicza jest pesymistyczne. Nic mylnego. O dziwo, końcowe strony książki uświadomiły mi, zawartą w utworze pewną dozę optymizmu. Jeśli więc macie ochotę zmierzyć się mocną refleksyjną prozą debiutującego pisarza, zapraszam do lektury.

"Chociaż, tak naprawdę, nigdy nie staniemy się wystarczająco dorośli, czy choćby dorośli. W pełni dojrzała jest tylko śmierć; doroślejemy, czując jej zapach." ukryj

Poszukiwana

Kochanowicz Małgorzata (właśc. Ziółkowska Małgorzata)

"Trzeba dać sobie szansę". Kryminał retro je... pokaż

"Trzeba dać sobie szansę".

Kryminał retro jest jednym z moich ulubionych gatunków. Kraków jest moim zdaniem najbardziej fascynującym i klimatycznym miastem w Polsce. Połączenie tych dwóch elementów, zapowiadało rozpalającą moje zmysły ucztę czytelniczą na kilka godzin spędzonych w całkowicie innej rzeczywistości. Ku mojemu zdziwieniu, lektura "Poszukiwanej" okazała się w pewnych jej aspektach niestety lekturą, która potrafi rozczarować.

Małgorzata Kochanowicz to urodzona w 1969 roku we Włocławku, absolwentka studiów ekonomicznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autorka zadebiutowała w 2011 r. kryminałem retro pt. "Latarnie umarłych", rok później pojawiła się jej druga powieść pt. "Piramida śmierci". Obecnie pracuje w Urzędzie Miasta we Włocławku, pasjonuje ją kultura i historia Słowian, Krakowa i Celtów.

Jesień 1904 r. nie jest przyjazna dla zdolnego detektywa Witolda Korczyńskiego. Długi w jakie popadł, zmuszają go bowiem do przyjęcia zlecenia od bogatego i niebezpiecznego przemysłowca Stanisława Wereszyńskiego. Zadaniem detektywa jest odnalezienie żony przemysłowca, która pewnego dnia nie wróciła do domu. Tymczasem nad brzegiem Wisły, miejscowa policja odnajduje zwłoki chłopca. Jak się okazuje, prywatne śledztwo Korczyńskiego łączy się z nierozwiązanym morderstwem.

Dobry kryminał, nie tylko retro, winien w mojej subiektywnej ocenie posiadać trzy kluczowe elementy: odpowiedni klimat, niespodziewane zwroty akcji oraz zaskakujące zakończenie. "Poszukiwana" Małgorzaty Kochanowicz jest kryminałem, w którym wszystkie te trzy elementy nie do końca zostały dopracowane, czyniąc tę powieść nie do końca zadowalającą czytelników, w szczególności czytelników czytających nagminnie kryminały retro.

Kraków z początków XX wieku to wydawałoby się miejsce idealne do poprowadzenia kryminalnej fabuły. Pomysł autorki był więc trafiony, jednak w samym wykonaniu zabrakło mi szczegółów, dzięki którym mogłabym przenieść się w tamte czasy. Małgorzata Kochanowicz stara się minimalistycznymi opisami wprowadzić w klimat Krakowa ówczesnych czasów, jednak fragmentów oddających ten realizm miejscowy jest zwyczajnie za mało. W tego typu kryminale jest to element niezbędny, bez którego retro nie zasługuje na miano retro. Biorąc pod uwagę ten aspekt fabularny "Poszukiwana" to taki kryminał "pół retro", niestety.

Niespodziewane zwroty akcji to zabieg, którego potencjał również nie został do końca wykorzystany przez autorkę. Akcja kryminału toczy się bowiem dość leniwie, nie wzbudzając zbytniego przyspieszenia serca czytelnika. Podczas lektury "Poszukiwanej" nie poczułam żadnego napięcia związanego z poczynaniami detektywa Korczyńskiego. Pomimo dość ciekawej kreacji głównego bohatera będącego tajemniczym i równocześnie aroganckim dżentelmenem, jego śledztwo nie przypomina brawurowych działań detektywów, którzy przy pomocy swojej inteligencji rozwiązują zagadki kryminalne. W jego przypadku to raczej splot szczęśliwych zbiegów okoliczności, pozwala zachować twarz. Zakończenie, cóż dość przewidywalne i nie powodujące pojawienia się okrzyku "Wow", również nie wywarło na mnie wielkiego wrażenia. Poza tym irytować mogą także niedokończone wątki, których rozwiązania czytelnik z pewnością będzie się spodziewał.

Na uwagę natomiast zasługuje wspaniała i klimatyczna okładka powieści, która urzeka od pierwszego spojrzenia. Obraz Krakowa z tłem kościoła Mariackiego oraz obecnym na pierwszym planie mężczyzną (w domyśle główny bohater), zapowiada fabułę godną zainteresowania. Trzeba przyznać, że w tym aspekcie wydawnictwo trafiło w gusta czytelników kochających kryminały retro.

"Poszukiwana" nie dostarczyła mi rozrywki czytelniczej na poziomie, którego bym sobie życzyła. Autorka musi popracować nad warsztatem językowym i konstrukcją fabularną, gdyż widać, że drzemie w niej potencjał, który musi koniecznie wykorzystać. Nie polecam lektury tego kryminału czytelnikom, którzy posiadają swoiste doświadczenie w tego typu gatunku. Rozczarowanie bowiem może przysłonić pozytywne aspekty tej książki. ukryj

Pośród złudzeń

Deja Julia

"(…) kiedy pojawiają się uczucia, ciężko jest je ... pokaż

"(…) kiedy pojawiają się uczucia, ciężko jest je zignorować czy też w sobie zwalczyć. One po prostu są, a człowiek bardzo często przegrywa z nimi bitwę."

Na swoje uczucia nie mamy wpływu. Często rozum podpowiada nam coś innego, a jednak to serce wygrywa tę odwieczną walkę. Początkowa fascynacja drugim człowiekiem może zamydlić nam jego prawdziwy obraz, stając się ogniwem zapalnym do wielu problemów. Paradoksalnie taka lekcja życia może nas wiele nauczyć.

Julia Deja znana blogowej społeczności jako Aivalar to dziewiętnastoletnia, debiutująca autorka, która swoją przygodę z pisaniem zaczynała od opowiadań zatytułowanych "Pośród złudzeń". Opowiadania, które z czasem nabrały kształtu powieści, początkowo zamieszczała na platformie blogowej Oneta. Autorka zadebiutowała jednak innym, wydanym na własną rękę w 2012 r. opowiadaniem pt. "Anioł Stróż". Młoda pisarka obecnie pracuje nad powieścią fantasy.

Mia to mieszkająca w małym angielskim miasteczku Cliverwood, siedemnastoletnia uczennica liceum. Nastolatka otacza się w kręgu znanych od wielu lat przyjaciół – Austina, Alyssy, Lindsay, Connera oraz Dylana. Początek nowego roku szkolnego, przynosi ze sobą niespodziewane zmiany. W gronie pedagogicznym pojawia się bowiem nowy, przystojny i czarujący, trzydziestoletni nauczyciel matematyki – Robert. Mia zafascynowana pociągającym mężczyzną, powoli wpada w pułapkę własnych uczuć, nauczyciel bowiem nie jest wobec niej obojętny. Do tego wszystkiego przyjaciółka bohaterki – Lindsay, zaczyna mieć problem z uzależnieniem narkotykowym. Mia, początkowo wierząca w uczucie jakie łączy ją ze starszym od siebie mężczyzną, z czasem zdaje sobie sprawę kim tak naprawdę jest Robert. Prawda okaże się dla niej bardzo okrutna.

"Pośród złudzeń" jest bezsprzecznie powieścią kierowaną do młodzieży. Julia Deja porusza w niej wiele aktualnych tematów, dotyczących młodych ludzi. Na pierwszy plan oczywiście wysuwa się zakazany owoc w postaci miłości do nauczyciela. Bohaterka książki wysnuwa wiele argumentów, przemawiających za wolnością takiego uczucia. Jednocześnie inne postacie, przedstawiają całkiem odmienny punkt widzenia, powodując zderzenie dwóch stanowisk. Czytelnik podczas lektury, przygląda się temu, kreując swoją własną opinię w tej sprawie. Nie da się bowiem ukryć, iż takie uczucie jest mocno kontrowersyjne, naruszające zasady etyki. Powieść oprócz szeroko zakrojonego wątku miłosnego, zawiera również inne, trochę mniej eksponowane wątki. Mowa tutaj o uzależnieniu młodych ludzi od narkotyków, czego przykładem jest Lindsay. Z grzecznej i ułożonej uczennicy, w bardzo krótkim czasie staje się narkomanką, dbającą wyłącznie o zaspokojenie własnych potrzeb. Kreacja tej postaci, z pewnością przemówi do wyobraźni młodego czytelnika.

Nie można również pominąć najmniej wiarygodnego wątku fabularnego, jakim niewątpliwie jest przypadkowe spotkanie głównej bohaterki, będącej na szkolnej wycieczce z dziewczyną, która jak się później okaże będzie miała wielkie znaczenie w jej życiu. Wątek ten nie byłby zapewne banalny, gdyby autorka nie poszła na łatwiznę, upraszczając całą historię. Do pewnego momentu historia zakazanego uczucia między nauczycielem i jego uczennicą może być dla odbiorcy dość przewidywalna. Zaznaczyć jednak trzeba, iż w pewnym momencie następuje fabularny punkt zwrotny. Nie przypuszczałam, iż autorka skieruje fabułę powieści na zupełnie inne tory, skupiając odtąd moją uwagę do ostatniej strony.

Pierwszoosobowa narracja jaką posłużyła się Julia Deja, znakomicie wpasowała się w gatunek powieści młodzieżowej. Myślę, również że młodzi czytelnicy będą zachwyceni faktem, iż autorka akcję swojej książki umiejscowiła w Anglii. Dość zgrabnie poszło jej osadzenie wydarzeń w fikcyjnym miasteczku Cliverwood. Tym przykładem po raz kolejny udowodniono, że nasi rodzimi autorzy nie powinni mieć żadnych kompleksów w stosunku do swoich zagranicznych kolegów. Język jakim operuje autorka, nie wyróżnia się niczym nowym na tle gatunkowo podobnych książek. Prostota językowa i bazowanie na emocjach – tego na pewno nie zabraknie.

Wbrew pozorom "Pośród złudzeń" nie jest łatwą powieścią o miłości dla dzisiejszej młodzieży. To bowiem książka bazująca na wewnętrznych przekonaniach czytelnika. Julia Deja swoim utworem przestrzega również młodych ludzi przez pozorami, pod którymi często kryje się gorzka do przełknięcia prawda. Nie miejcie więc złudzeń, historia nastoletniej uczennicy wciągnie was do ostatniej strony. To debiut powieściowy, który zdecydowanie warto przeczytać.

"Złudzenia początkowo są rzeczami pięknymi. Dają nam szczęście, radość z życia, poczucie spełnienia. Wydaje się, że można góry przenosić, ale po pewnym czasie nadchodzi taki moment, w którym wszystko burzy się jak źle skonstruowany budynek."
ukryj

Powiedz mi to jutro

Kukla Sylwia

Powierzony klucz: Opowieść o niezwykłych losach protestantów na Dolnym Śląsku

Lutowska Małgorzata

Powrót do Daringham Hall

Taylor Kathryn

Powróz

Białkowski Tomasz

Powstanie Harsfjordshoff

Gołębowski Kamil

"Właśnie to pragnę im tutaj zapewnić. Morze i pol... pokaż

"Właśnie to pragnę im tutaj zapewnić. Morze i pola wykarmią wszystkich, lasy zapewnią materiał na domy. Musimy jedynie zapracować na szczęście (…)"

Epoka przedwikińska i bogactwo skandynawskiej mitologii to niewyczerpane źródło inspiracji do tworzenia wielu dzieł literackich. Nie ma więc się czemu dziwić, że starodawne opowieści przedstawiające dzieje ludzi Północy do dzisiaj inspirują młodych ludzi.

Kamil Gołębowski to redaktor portalu efantasyka.pl., interesujący się mitologią i kulturą wczesnośredniowiecznych ludów skandynawskich. Młody autor ma już na swoim koncie liczne opowiadania, bajki, artykuły, felietony oraz recenzje. Jest również laureatem konkursów: "Opowiadanie ze smokiem" i "Opowiadanie fantasy", oraz założycielem Dębogórskiego Związku Słowian i Wikingów. Marzy o studiowaniu archeologii i prowadzeniu badań w Skandynawii. "Powstanie Harsfjordshoff" to pierwszy tom zaplanowanego tryptyku.

Ulfhedinn – człowiek potrafiący zamieniać się wilka, zwany wojownikiem-wilkiem, przybywa wraz ze swoją żoną – Rudowłosą i pozostałym ludem na niezdobyte dotąd ziemie, celem założenia osady. Wilczy wojownik kocha swoją małżonkę i pragnie całemu swojemu ludowi zapewnić spokojny i godziwy byt. Jednak dziki świat Skandynawii z epoki wikingów daje o sobie znać w postaci brutalnego władcy Jorvaskra, próbującego napaść na nowo powstałą wioskę. Ulfhedinn wraz z Rudowłosą zrobią wszystko, by chronić zdobyty kawałek ziemi przed najeźdźcami.

"Powstanie Harsfjordshoff" przedstawia obraz Skandynawii w epoce przedwikińskiej. Miłośnicy literatury opisującej ten właśnie okres, doskonale wiedzą, że była to epoka brutalna i pełna regionalnych konfliktów. Kamil Gołębowski na przykładzie wycinka ówczesnego świata w postaci małej wioski, ukazuje z jakimi przeszkodami musieli się mierzyć ówcześni ludzie, by móc godnie żyć. Na uwagę zasługuje niewątpliwie dość szczegółowe przedstawienie hierarchii społecznej jaka wówczas miała miejsce.

Autor w słowie wstępnym nie ukrywa, że celem napisania pierwszej części tryptyku było w głównej mierze niejako odświeżenie konwencji sag, które często pisane trudnym językiem, stanowiły dla czytelnika niejaką trudność w odbiorze. Biorąc pod uwagę ten aspekt, można stwierdzić, iż autorowi udało się osiągnąć zamierzony cel. W tekście bowiem nie występuje przeładowanie ilością nieznanych nam słów czy pojęć. Owszem, takowe się znajdują, ale mieszczą się w granicach normy. Irytować mogą natomiast liczne przypisy, które często zajmują znaczną część strony. Wiem, że nie są one autorstwa Kamila Gołębowskiego, lecz wydawnictwa, jednakowoż nie zmienia to faktu, że są zbyt obszerne i nieczęsto rozpraszają uwagę czytelnika. Zabiegiem dość ciekawym, urozmaicającym czytanie książki są natomiast rysunki autora, które być może nie przykuwają uwagi profesjonalizmem, jednak mają w sobie coś z prostoty.

Na uwagę zasługuje kreacja bezimiennych do ostatniej strony głównych bohaterów pierwszego tomu, bowiem ulfhedinn i Rudowłosa to para nietypowa. Dlaczego? Otóż owiani złą sławą wojownicy-wilcy rzadko zdobywają uczucie pięknej kobiety, a lud nadal wierzy w legendę o pozbawionych jakichkolwiek uczuć ulfhedinów. Autorowi udało się wykreować tę parę na wiarygodnych towarzyszy życia. Naturalność ich relacji jest zauważalna, co niewątpliwie wpływa na lepszy odbiór całej książki.

To, czym ujęła mnie proza autora jest w szczególności barwny język oraz lekkość pióra. Obrazowość języka i wyczucie stylistyczne przemawiają za sięgnięciem po "Powstanie Harsfjordshoff". Na łamach książki nieomal czuć pasję autora do starodawnych sag, która zaowocowała opublikowaniem historii ulfhedina i jego ludu.

Odbiorcami, do których w głównej mierze kierowana jest pierwsza część tryptyku to niewątpliwie miłośnicy i pasjonaci skandynawskiej mitologii i starodawnych opowieści. Kamil Gołębowski przy pisaniu tej powieści postawił sobie za główny cel zapewnienie rozrywki czytelnikowi. I taką rolę historia ulfhedina i jego żony z pewnością spełnia. ukryj

Poza sezonem

Horst Jørn Lier

Pozorność

Nowak-Lewandowska Natalia

Pozytywnie nieobliczalni

Brzostowski Marcin

"(...) sztuka polega na tym, żeby tak to sobie ws... pokaż

"(...) sztuka polega na tym, żeby tak to sobie wszystko poukładać, żeby mieć czas na to, co ważne”.

Pierwsze wydanie "Pozytywnie nieobliczalnych" miało miejsce spory czasu temu – Marcin Brzostowski bowiem zadebiutował tym dziełem w 2002 r., a była to wówczas jedna z nielicznych książek, która dotykała tematyki pracy w korporacji. I między innymi, właśnie przez ten pryzmat należy postrzegać to dzieło – przez pryzmat czasów, w których niemal poddańcza praca w tego typu strukturach zaczęła dopiero raczkować w naszym kraju.

Marcin Brzostowski to urodzony w 1969 r. autor kilku powieści, zbioru miniatur, ale również poeta. Jest laureatem konkursu "Ad Absurdum" zorganizowanego przez wydawnictwo Indigo. W 2013 r. zdobył II miejsce w konkursie na opowiadanie, zorganizowanym przez portal kochamksiazki.pl. Autor obecnie wydaje swoje dzieła w formie elektronicznej twierdząc, iż właśnie taki sposób wydawania literatury będzie w przyszłości wiódł prym na rynku książek.

Rafał - nazywany Marlonem oraz Robert, to dwaj przyjaciele, prawnicy pracujący w wielkiej kancelarii adwokackiej w Warszawie. Niespodziewanie, pewnego dnia, Robert zostaje zwolniony z pracy, tym samym niejako zostawiając Marlona samego na placu boju. Bohater musi zmierzyć się ze zmianami w swoim otoczeniu, które zmierzają w kierunku niewolniczej pracy i całkowitemu oddaniu firmie. Rafał musi wybrać – prestiż i pieniądze, czy może wartości, którym dotąd był zawsze wierny i do których usilnie dążył.

Debiut Marcina Brzostowskiego, to przede wszystkim trafiony tytuł, który wskazuje na mocno pozytywny wydźwięk opisywanej przez autora historii. I słusznie, bowiem to opowieść, która wzbudziła we mnie wiele ciepłych uczuć. Warto jednak zaznaczyć, że zaczynając lekturę ukazującą prawdziwą przyjaźń dwóch, młodych mężczyzn, trzeba mieć przede wszystkim na uwadze, że nie jest to książka wydana w ostatnim czasie, lecz ponad dwanaście lat temu. W czasach, gdy korporacyjna machina dopiero ruszała w naszym kraju, ewoluując do dzisiejszej, znanej nam postaci. "Pozytywnie nieobliczalni" to napisana z humorem i lekką szczyptą ironii opowieść o wyborach, na jakie jesteśmy narażeni w całym naszym życiu. Wyborach, które mogą zdeterminować nasze późniejsze miejsce w strukturze społecznej i nawet całą przyszłość. Na pierwszy plan, w historii dwóch prawników wysuwa się Rafał, który staje wobec nieuniknionego – uczestniczyć w wyścigu szczurów, czy może jednak podążać własną drogą, ale bez gwarancji szczęścia? I w tej właśnie płaszczyźnie, historia ta z pewnością się nie starzeje, gdyż dzisiaj także wielu młodych ludzi staje właśnie przed taką, życiową decyzją. Obecnie, jest oczywiście jeszcze gorzej, gdyż wielkie korporacje wyznaczają trendy na całym świecie, również w naszym kraju. Tym bardziej więc, warto zajrzeć do książki, która niejako przedstawia początki tych korporacyjnych mechanizmów. Książki, która bezsprzecznie udowadnia, że wierność własnym przekonaniom jest najcenniejsza. Marcin Brzostowski wskazuje czytelnikom, że nie warto się sprzedać – za żadną cenę. I ja to kupuję, w całości.

Muszę również wspomnieć, że "Pozytywnie nieobliczalni" to dość krótka, bo składająca się z niecałych dwustu stron tekstu książka, w której odnalazłam także wiele muzyki. Polskiej muzyki rockowej z lat 80-tych i 90-tych, która wywołuje pewien sentyment. Widać tutaj zamiłowanie autora i pasję muzyczną, która jest naprawdę mocno wyczuwalna.

Historia Rafała i Roberta nie jest pełną dynamizmu i niespodziewanych zwrotów akcji książką. To raczej, skłaniająca do refleksji, częściowo przenosząca nas kilkanaście lat wstecz – opowieść o życiu. O życiu, jakie na co dzień sami kreujemy trafionymi bądź chybionymi decyzjami. Jeśli chcecie więc poczuć chwilę zadumy i refleksji z pozytywnie nieobliczalnymi ludźmi, zachęcam do lektury. ukryj

Pożegnanie z Afryką

Blixen Karen (pseud. Dinesen Isak lub Andrézel Pierre)

„Afryka uczy nas tego, że Bog i Szatan są jednym, ... pokaż

Prędkość ucieczki

Mróz Remigiusz (pseud. Løgmansbø Ove)

"Niemieccy krwiopijcy tylko czekają, żeby wgryźć ... pokaż

"Niemieccy krwiopijcy tylko czekają, żeby wgryźć się w nasze szyje."

Dla czytelników nie zaznajomionych z nomenklaturą wojenną, tytuł książki, o której dzisiaj wam opowiem może nie być zrozumiały. Cóż bowiem oznacza słowo "parabellum"? Nie posiadając takiej wiedzy musiałam zajrzeć do słownika, według którego parabellum to "rodzaj krótkiej broni palnej, niemiecki ośmiostrzałowy pistolet samopowtarzalny kalibru 9 mm, charakteryzujący się oryginalną konstrukcją zamka". Cokolwiek by to miało oznaczać, jedno jest pewne: najnowsza powieść Remigiusza Mroza to tematyka stricte wojenna.

Remigiusz Mróz to dwudziestosześcioletni doktorant w Kolegium Prawa Akademii Leona Koźmińskiego, który może się pochwalić kilkoma publikacjami naukowymi. Autor na swojej stronie stwierdza, iż cierpi na obsesyjno-kompulsywne zaburzenia funkcjonowania w wyniku których posiada kilkanaście niewydanych dotychczas powieści historycznych, politycznych oraz science-fiction. Autor zadebiutował powieścią "Wieża milczenia". "Parabellum. Prędkość ucieczki" to pierwszy tom planowanego cyklu.

Przenieśmy się teraz do roku 1939. Napięta atmosfera w Polsce i w Europie zwiastuje nieuniknioną zawieruchę wojenną. Stanisław Zaniewski, świeżo upieczony absolwent Wydziału Lekarskiego, pomimo braku pełnej aprobaty ojca, planuje swoją przyszłość z piękną Żydówką Marią. Jego starszy brat, sierżant Bronisław wraz ze swoim przełożonym - chorążym Chwieduszko, stacjonują w jednostce wojskowej przy granicy z Rumunią. Atak Niemców na Polskę, burzy w ciągu jednej chwili plany braci Zaniewskich. Odtąd liczy się jedynie prędkość ucieczki i ocalenie życia.

Remigiusz Mróz wykreował historię kilku osób, które w zawierusze II wojny światowej muszą walczyć o swoje życie i godność. Autor nie podzielił książki na rozdziały, lecz zastosował inny sprytny zabieg. Mianowicie, wymieszał perypetie bohaterów rozdzielając je jedynie okresami czasu wraz z konkretnym miejscem akcji. W taki oto sposób czytelnik ma niejako przeświadczenie, jakoby słowo pisane zostało zamienione na kino akcji, w którym kolejne sceny przeplatają się ze sobą tworząc spójną całość. Pomimo trudnej specyfiki gatunkowej, jaką jest niewątpliwie połączenie powieści wojennej i sensacyjnej, autorowi udało się w zadziwiający sposób zaciekawić losami wykreowanych przez niego postaci.

Jeśli mowa o postaciach to warto zatrzymać się przy nich na dłużej. Remigiusz Mróz bowiem nie skupia się wyłącznie na Polakach, lecz ukazuje również dylematy i portrety psychologiczne Niemców. Przykładem jest Christian Leitner, którego kreacja zasługuje na dogłębną analizę. To postać wieloznaczna, którą trudno zdefiniować. Zafascynowany ideologią nazistowską, jednocześnie posiada własny kodeks moralny, nie traktując innych narodów jako podludzi. Przypuszczam, że autor celowo stworzył takiego właśnie bohatera - "złego-dobrego" Niemca, wierzącego mocno w ideologię nazistowską i jednocześnie nie wyzbytego z istoty człowieczeństwa. Przyznam, że postępowanie Leitnera chyba najbardziej intrygowało mnie podczas lektury "Parabellum. Czas prędkości".

Czytając wcześniejszą powieść autora zachwycałam się świetnym przygotowaniem warsztatowym i wniosek ten potwierdził się również w drugiej jego książce. Styl Remigiusza Mroza to odczuwalna lekkość pióra oraz dobre poprowadzenie narracji. Niewątpliwie brawurowo poprowadzona akcja to główny czynnik, który powinien przyciągać rzesze czytelników do jego najnowszej powieści. Dla sympatyków powieści wojennych w połączeniu z wątkiem sensacyjnym mam również świetną wiadomość. Fabuła wykreowana przez autora nie zasypuje nas wielością i nagromadzeniem faktów historycznych. Owszem, otoczka historyczna jest oczywiście jak najbardziej pożądana, jednocześnie fabuła skupia się w głównej mierze na dziejach bohaterów, którzy w pierwszym miesiącu wojny muszą zmierzyć się z ogromem bestialstwa.

Nie jestem miłośniczką gatunku powieści wojennej, jednak w przypadku tej książki dynamiczna akcja w połączeniu z dobrze przedstawionymi portretami bohaterów, zaprzątnęła moja uwagę do ostatniej strony. Oczywiście nie do końca zostałam nasycona, gdyż losy braci Zaniewskich i pozostałych postaci urywają się, a ja muszę czekać na drugi tom. Szczerze polecam, nie tylko miłośnikom literatury wojennej. ukryj

PRL: Jak cudnie się żyło!

Kot Wiesław (ur. 1959)

"Literaci do piór, studenci do nauki, pasta do zę... pokaż

"Literaci do piór, studenci do nauki, pasta do zębów!"

PRL to okres w dziejach naszego kraju, którego blaski i cienie do dzisiaj dzielą większość Polaków na dwa obozy. Niektórzy wspominają z rozrzewnieniem codzienne życie w ustroju komunistycznym, które pełne absurdów, potrafiło jednak często cieszyć. Autor niniejszej publikacji zaprosił czytelników w podróż w przeszłość, do dziwnych lat Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

Wiesław Kot to publicysta, doktor nauk humanistycznych literatury współczesnej, wykładowca na wyższych uczelniach. Od 2007 r. pełni funkcję redaktora naczelnego tygodnika "Wprost", jako publicysta działa w dziedzinie szeroko pojętej kultury. Autor stworzył również audycję radiową oraz program telewizyjny.

"PRL. Jak cudnie się żyło!" to publikacja ukazująca codzienne życie naszych rodaków w komunistycznej Polsce. Książka podzielona jest na siedem, tematycznie ułożonych rozdziałów, każdy z nich podzielony jest na odrębne, mniejsze bo dwustronicowe podrozdziały. Autor w bardzo skróconej formie opisuje wiele tematów, dotyczących życia zwykłego, szarego obywatela PRL-u. Przekrój ten dotyczy ówczesnych gwiazd popkultury i estrady, rynku socjalistycznego czy litery prawa. Teksty autora uzupełniają czarno-białe zdjęcia, fragmenty artykułów z gazet oraz teksty piosenek.

Publikacja Wiesława Kota od pierwszej strony bardzo zgrabnie wprowadza czytelnika w specyficzny klimat lat sowieckiej dyktatury. Trzeba zaznaczyć, iż autor opisując ówczesną rzeczywistość, praktycznie pominął kontekst polityczny, skupiając się wyłącznie na zabawnej i często absurdalnej, szarej codzienności. Nie jest to więc książka dla osób, które spodziewają się negatywnej oceny historii czy własnych opinii autora. W książce znajdziecie mnóstwo anegdot, które dzisiaj mogą zadziwiać i wzbudzać odbiorcę w konsternację. Często, można wyczuć przebijającą z tekstów lekką ironię. Dla miłośników literatury, obowiązkowym rozdziałem będzie rozdział dotyczący herosów popkultury. Znajdziecie w nim ciekawostki dotyczące kultowych już pisarzy socjalizmu, takich jak: Joe Alex, Alfred Szklarski, Joanna Chmielewska, Michalina Wisłocka czy Zbigniew Nienacki. Rozdziały te wywołały we mnie rumieńce na twarzy, w szczególności podrozdział dotyczący Zbigniewa Nienackiego – byłego ormowca.

Skutecznym zabiegiem, bez którego nie wyobrażam sobie tego typy publikacji, są liczne zdjęcia, które oprócz funkcji urozmaicającej czytanie kolejnych akapitów tekstu, pełnią również funkcje edukacyjną. Wiele zdjęć to egzemplarze z pewnością archiwalne, i skomasowanie ich w jednym miejscu, spełniło swoją rolę w sposób wzorowy. Ważne jest również to, iż konstrukcja książki pozwala wracać do niej wiele razy, nie zachowując kolejności stron. Każdy temat bowiem można czytać oddzielnie. Na uwagę zasługuje również dobre wydanie książki na kredowym papierze.

"PRL. Jak cudnie się żyło!" to w mojej opinii skarbnica wiedzy o tamtym okresie w swoistej pigułce. Książka ta może wzbudzić zainteresowanie czytelnika konkretną dziedziną, stając się doskonałym początkiem przygody z PRL-owską rzeczywistością. Dla pokolenia wychowanego w tamtej epoce, publikacja z pewnością przywoła dawno zakurzone wspomnienia. Dla mnie była to cudowna wędrówka w przeszłość naszego kraju, wywołująca wiele skrajnych emocji. Dla miłośników PRL-u to lektura obowiązkowa. ukryj

Proces diabła

Bednarek Adrian

Promyczek

Holden Kim

Prowincja pełna czarów

Enerlich Katarzyna

"Czas płynie rzeką. Jest jak ona, niewyczerpany".... pokaż

"Czas płynie rzeką. Jest jak ona, niewyczerpany".

Istnieją pisarze, do twórczości których wraca się wielokrotnie. Pisarze, których talent ma w sobie pewien magiczny urok, rzucany niespodziewanie na czytelników. Do tak szanownego grona niewątpliwie zalicza się Katarzyna Enerlich i jej wyjątkowa proza. Podczas lektury książek tej autorki, czuć niemalże magię słowa, jakimi raczy swoich czytelników. Magię, tym razem widoczną również w tytule i w elementach fabularnych jej kolejnego dzieła.

Katarzyna Enerlich to polska pisarka i poetka, urodzona w Mrągowie na Mazurach. Autorka w swoim życiu imała się wielu zawodów: dziennikarza, pracownika informacji turystycznej i promocji miasta czy opiekunki osób starszych. Zadebiutowała bardzo wcześnie, już w wieku 12 lat napisała artykuł o Mrągowie do czasopisma młodzieżowego. Cykl książek o polskiej prowincji zapoczątkowany w 2009 r. zapewnił autorce rzesze czytelników w całym kraju. "Prowincja pełna czarów" to piąta część serii, której poszczególne tomy można czytać bez zachowania ich kolejności chronologicznej.

Ludmiła wraz z kilkuletnią córeczką Zosią, zamieszkuje mazurską wieś pod Mrągowem. Bohaterka będąca rozwódką, nadal boi się podjąć ostateczną decyzję dotyczącą jej obecnego partnera Wojtka. Życie jednak pisze swoje własne scenariusze, które niejako przyspieszają decyzyjność Ludmiły w tym temacie. Równolegle we wsi pojawia się tajemnicza kobieta, która zamieszkuje stary, zniszczony dom pod lasem, a na pobliskim cmentarzu mieszkańcy zaczynają widzieć ducha Kulawej Erny. Dzięki niespodziewanym, tajemniczym wydarzeniom i ich rozwiązaniu, Ludmiła znajduje materiał na swoją kolejną książkę.

Jak wskazuje tytuł kolejnej części cyklu o polskiej prowincji, tym razem motywem przewodnim utworu Katarzyny Enerlich są czary. Czary wplątane w wiele wątków, jakie kreuje autorka w fabule swojej książki. Powieść naszpikowana jest bowiem wieloma mazurskimi legendami, przenoszącymi czytelników w czasy palenia czarownic na stosach. Poznajemy historie dwóch kobiet, o takim samym imieniu, z których jedna zabiła swoje dziecko, a druga popełniła samobójstwo z miłości. Dwie Barbary, których losy powiązały tereny Prus Wschodnich, mają związek ze współczesnością. Magia wyziera również z przedstawianych przez autorkę dwóch warmińsko-mazurskich zamków i obrazu Syberii, którą widzimy oczami Wojtka. Nie wiem jak pisarka to robi, ale lokalne historie, które przytacza, zostają obdarte ze zwyczajności, a zastąpione szczyptą czarów, powodując niezwykłe zaciekawienie.

W "Prowincji pełnej czarów" nie mogło również zabraknąć obrazowych i zarazem prostych przepisów na smakowite dania. Za każdym razem, gdy czytam książkę Katarzyny Enerlich robię się głodna i tak również było w tym przypadku. Przepisy zawarte w książce, urzekają plastycznym językiem i zarazem odkrywają moce niczym nieograniczonej natury. Zwykła bazylia, hodowana na domowym parapecie, w książce autorki urasta do rangi czegoś magicznego. To niemalże mistyka, którą poczujcie na łamach całego utworu. Przeżycie, które trudno zdefiniować, niepowtarzalne w swojej prostocie.

Najnowsza powieść autorki na każdej stronie zachwyca urokami życia na wsi, z dala od miejskiego zgiełku i życia w biegu. Autorka bez koloryzowania pokazuje rachunek zysków i strat wiejskiej egzystencji. Rachunek, który bezsprzecznie pokazuje saldo dodatnie takiego życia. Czytelnicy zaznajomieni z mieszkaniem poza miastem, odnajdą swoje własne, codzienne problemy typu ogrzewanie domu czy odśnieżanie podjazdu zimową porą. Czytelnicy, mieszkający w mieście poznają magię życia z dala od dużych skupisk ludzkich. Magię, która ich oczaruje, bez dwóch zdań.

Podobnie jak w poprzednich częściach, do książki załączono czarno-białe zdjęcia, które niejako przedstawiają źródła, na podstawie których Katarzyna Enerlich budowała fabułę dalszych losów Ludmiły. Zdjęcia te rozmieszczono pomiędzy poszczególnymi rozdziałami, co niewątpliwie jest trafionym zabiegiem, gdyż pozwala czytelnikowi zaznajomić się z danym wątkiem fabularnym, mówiąc kolokwialnie "na świeżo".

Nie mogę napisać niczego krytycznego o najnowszej książce Katarzyny Enerlich, gdyż proza autorki znowu mnie oczarowała i przeniosła w świat Ludmiły oraz jej wiejskiego życia. Zakończenie, które niewątpliwie wskazuje na kolejną część cyklu, nie daje mi spokojnie czekać. Pani Kasiu, jestem bardzo niecierpliwa, proszę o więcej. I to jak najszybciej!
ukryj

Prowincja pełna smaków

Enerlich Katarzyna

"Smakowanie życia może być frapujące, a szczęście ... pokaż

"Smakowanie życia może być frapujące, a szczęście może stać się naszym towarzyszem, o ile nie spłoszymy go lamentowaniem, marudzeniem i wszechobecnym malkontenctwem. Wszystko bowiem można przesolić. Wszystko też przychodzi w najlepszym dla siebie czasie."

Wyobraźcie sobie książkę, w której niemal każde słowo przesycone jest wybornym smakiem i łechtającym wasz zmysł powonienia zapachem. Wyobraźcie sobie obraz sielskiej prowincji, otoczony naturą i życzliwością stosunków sąsiedzkich. Niemożliwe? Uwierzcie mi, że po tej książce, wszystkie te rzeczy stają się niemal namacalne.

Katarzyna Enerlich to pisarka i poetka, o której czytałam od dawna na wielu portalach. Autorka w swoim życiu imała się wielu zawodów: dziennikarza, pracownika informacji turystycznej i promocji miasta czy opiekunki osób starszych. Zadebiutowała bardzo wcześnie, w wieku 12 lat napisała artykuł o Mrągowie, w którym się wychowała. Cykl jej książek o polskiej prowincji zaczynam od końca, bowiem "Prowincja pełna smaków" to czwarta już część z tej serii. Poprzednie: "Prowincja pełna marzeń" (2009), "Prowincja pełna gwiazd" (2010) oraz "Prowincja pełna słońca" (2011) z pewnością niebawem zagoszczą na mojej półce.

Ludmiła mieszka wraz z kilkuletnią córeczką Zosią w świeżo wybudowanym drewnianym domu na prowincji, wśród pięknych krajobrazów Mazur. Bohaterka próbuje zaprzyjaźnić się z byłym mężem Martinem, który nadal nie może pogodzić się z rozstaniem. W jej życiu obecny jest partner i przyjaciel Wojtek - naukowiec i miłośnik przyrody. Ludmiła oprócz kształtowania swoich relacji z obojgiem ważnych mężczyzn w jej życiu, pomaga byłemu teściowi – Hansowi uporać się z przeszłością. Nadal również pisze pierwszą książkę, z którą wiąże wielkie nadzieje. Wszystko to, czego doświadcza i przeżywa okraszone jest pełnią smaków i zapachów.

Do tej pory kuchnia w moim domu nie wywoływała we mnie żadnych poetyckich słów i skojarzeń. Ot, zwykłe miejsce do sporządzenia posiłku, zaparzenia pysznej kawy i herbaty. "Prowincja pełna smaków" zmieniła moje podejście do zwyczaju celebrowania jedzenia. Czytając fragmenty dotyczące przygotowywania prostych, ale jakże smacznych dań: zupa z komosy czy syrop z melisy i mięty, namacalnie czułam ich smak i zapach. Widziałam je swoimi oczami, ale i także żołądkiem. Mój zachwyt spowodowany jest poetyckim stylem autorki, która ze zwykłego przepisu kulinarnego potrafi zrobić kolaż smaków, zapachów i barw. Dowodem niech będzie fakt, iż w domu nie mam żadnej książki kucharskiej, a mój egzemplarz powieści Katarzyny Enerlich zawiera obecnie mnóstwo zakładek, którymi pozaznaczałam sobie cudnie proste przepisy.

Klimat powieści od pierwszej kartki wprowadza czytelnika do drewnianego domu, pachnącego drzewem, ogniem z kominka i pełną spiżarnią, zawierającą cuda, które możemy zebrać w lesie, w ogrodzie czy na łące. Prowincja w wykonaniu autorki to miejsce, w którym możemy odstawić telewizor do nieużywanego pokoju czy zaprzyjaźnić się z sąsiadami umacniając więzi. To również miejsce, w którym odnajdujemy samego siebie, bez wszechobecnego konsumpcjonizmu i przywiązania do materialnej sfery życia. Wiem z własnego doświadczenia, że jest to po części bardzo sielankowy obraz polskiej prowincji, jednakże poetyckość i ciepło jakimi nacechowane są uczucia głównej bohaterki powodują, że czytelnik nie potrafi oderwać się od tej lektury.

Jestem zachwycona stylem pisania, bogactwem informacji kulinarnych, historycznych i obyczajowych jakimi uraczyła mnie Katarzyna Enerlich. Uroku całej książce dodawały fotografie, jakie zostały dołączone do niektórych rozdziałów. Żałuję tylko, że tak późno odkryłam całą serię o polskiej prowincji, bowiem od teraz słowo "prowincja" nabrało dla mnie innego wyrazu i znaczenia.

Dziękuję autorce za zmysłową ucztę, która pobudziła wszystkie moje zmysły i intelekt. Pozostaje mi przeczytać wcześniejsze trzy części i wiem, że będzie to niezapomniana przygoda. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam.

"Wszystko przychodzi w sobie właściwym czasie. Ani za późno, ani za wcześnie. Wszystko ma jakiś sens, nawet życiowy zakręt lub gradobicie." ukryj

Prowincja pełna snów

Enerlich Katarzyna

Prowincja pełna szeptów

Enerlich Katarzyna

Prowincja pełna złudzeń

Enerlich Katarzyna

Prowincje

Białek Bogdan

"Co to jest prowincja? Nie wiem. Wszystko jest pr... pokaż

"Co to jest prowincja? Nie wiem. Wszystko jest prowincją. Niektóre miejsca są zaściankiem ze swoim charakterem, narracją, indywidualnością, inne są zadupiem, miejscami takimi jak wszystkie inne, tylko o zmienionych dekoracjach".

Pojęcie prowincji można odnieść do dwóch płaszczyzn. Pierwsza to używane potocznie określenie dla mniej rozwiniętego obszaru geograficznego, oddalonego od centrum, Druga płaszczyzna to natomiast stan umysłu, charakteryzujący się zaściankowością i brakiem otwarcia na nowe horyzonty. Publikacja, o której dzisiaj chciałabym wam opowiedzieć, łączy obie te płaszczyzny w jedną całość.

Bogdan Białek to dziennikarz, społecznik, psycholog oraz rzecznik porozumienia międzykulturowego. Białek jest założycielem i redaktorem naczelnym miesięcznika psychologicznego "Charaktery", jak również wydawnictwa pod taką samą nazwą. Z okazji okrągłej rocznicy pracy dziennikarskiej (czterdzieści lat w zawodzie), Białek wydał dwie publikacje: "Prowincje" oraz "Cienie i ślady".

"Prowincje" to zbiór artykułów Bogdana Białka, które były publikowane na łamach różnorakiej prasy w latach 1990-1993. Publikację otwiera referat dotyczący pojęcia prowincjonalizmu jaki autor wygłosił na konferencji naukowej. Następnie zbiór podzielony jest na trzy główne nurty: Polityka, Prawo i Życie.

Początki transformacji ustrojowej naszego kraju zapoczątkowane w 1990 roku to temat dotąd niewyczerpany. Wybrane przez Piotra Żaka reportaże Bogdana Białka, jakie zawarto w publikacji odnoszą się do wprowadzanych wówczas zmian ustrojowych i ich skutkach dla całego polskiego społeczeństwa. Upadek systemu komunistycznego bowiem zapoczątkował nowy okres w naszej historii. Tematyka poszczególnych tekstów jest zróżnicowana, co bez wątpienia służy większemu gronu odbiorców. Reportaże odnoszą się do m.in. przyjmowania w szeregi milicji byłych funkcjonariuszy Służb Bezpieczeństwa, prywatyzacji, wpływu Kościoła na decyzje polityczne, braku niezawisłości sądów, konfliktów opozycjonistów, jak również panujących układów na wszystkich szczeblach ówczesnej władzy. To oczywiście tylko część tematów jakich swoim piórem dotyka Bogdan Białek, niezaprzeczalnie więc widać, że przekrój tematyczny jest naprawdę mocno zróżnicowany.

Nie bez przyczyny autor nadaje swojemu zbiorowi tytuł "Prowincje". Otóż poszczególne reportaże nie dotyczą stolicy Polski czy największych miast w naszym kraju, lecz tytułowymi prowincjami są takie miasta jak Białystok, Sandomierz, Starachowice czy Kielce. Miasta, w których pomimo braku najbardziej znanych postaci polityki z pierwszych stron gazet, dokonują się zmiany wywołane transformacją ustrojową, często podobnie burzliwie jak w Warszawie. Historia przemian Polski po 1989 roku to bowiem nie tylko wielkie metropolie, ale również małe miejscowości z lokalnymi władzami. Warto podkreślić, iż autor bardzo rzetelnie podchodzi do przedstawianych wydarzeń z początku lat 90. Co więcej, nie kusi się na subiektywne komentarze pod adresem konkretnych postaci czy sytuacji. Reportaże przedstawione w publikacji przedstawiają mocno obiektywne relacje, dzięki czemu niejako zmuszają potencjalnego czytelnika do wysnucia własnych wniosków i przemyśleń.

Po lekturze reportaży Bogdana Białka, obraz naszego kraju po rozpoczęciu transformacji ustrojowej nie wygląda zbyt optymistycznie. Jak się bowiem okazuje, prowincja to głównie stan umysłu wielu ludzi, zwanych dotąd elitami. Wiodący temat prowincjonalizmu widoczny jest na wielu płaszczyznach – politycznej, społecznej, kulturowej i mentalnej. Niestety reportaże ukazują zaściankowość w pełnej krasie, spośród wszystkich zawartych w zbiorze na szczególną uwagę zasługuje tekst dotyczący stosunków milicjantów do agentów bezpieki czy artykuły z działu "Życie". Teksty te najbardziej wzbudziły moje zainteresowanie.

"Prowincje" to interesujący powrót do początków historii Polski po obradach Okrągłego Stołu. Powrót, który wywołuje wiele emocji i przemyśleń dotyczących naszej ojczyzny. Poza tym to swoiste przypomnienie wielu faktów, których wspomnienia w przeciągu wielu lat zwyczajnie się zatarły. Jeśli macie więc ochotę na chwilę ucieczki od codziennej prozy, zachęcam. Nietuzinkowy zbiór oscylujący w obszarze polityki, prawa i samego życia.
ukryj

Próba uczuć

Reber Tina

Próżna

Zientek Sylwia

Przebudzenie

King Stephen (pseud. Bachman Richard, Evans Beryl)

Przejście A8

Mróz Tomasz

Przeklęta

Wiśniewska Iga

Przeliczeni: Tajemnice galerii handlowych

Dziewit Daniel

Przeminęło z wiatrem

Mitchell Margaret

„Pomyślę o tym wszystkim jutro, w Tarze. Zniosę to... pokaż

Prześwity: Monodram

Segiet Eliza

Przeznaczenie

Fice Łucja (Fornalczyk-Fice Łucja)

„Tkwi w nas jądro, czyli dusza, której nikt i nic ... pokaż

„Tkwi w nas jądro, czyli dusza, której nikt i nic nie może unicestwić. Jeśli chodzi o zło, to nie jest one bytem jak dobro. Zło jest metafizyczną próżnią, która powstaje tam, gdzie nie ma dobra. Ludzie czynią źle wtedy, kiedy nie czynią dobrze”

Łucja Fice, z wykształcenia chemik. Należy do RSTK w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie ćwiczy swój warsztat twórczy. Przez cztery lata swojego życia autorka pracowała w Anglii. Tam robiła zapiski i notatki dotyczące życia na emigracji. Myślę, że właśnie te informacje posłużyły jej do napisania swojej pierwszej książki pt. „Przeznaczenie”.

Gabrysia, bezrobotna od dłuższego czasu pięćdziesięcioletnia wzorowa żona i matka, postanawia wyjechać do Wielkiej Brytanii. Bohaterka pozytywnie przechodzi etap rekrutacji w Polsce i zostawiając męża i córkę wyjeżdża pracować do zakładu opieki nad osobami starszymi. Gabrysia nie jest zwykłą kurą domową, która postanawia odmienić swoje życie. Jest zadbaną, nie wyglądającą na swój wiek kobietą, która potrzebuje od życia czegoś więcej niż nudny mąż i codzienna rutyna. Poza tym od pewnego czasu bohaterkę nawiedza w snach zmarła matka, wskazując jej niejasny cel. Gabrysia posiada również nadnaturalne umiejętności w postaci proroczych snów.

W zakładzie którym pracuje, poznaje wielu starych, schorowanych staruszków, w tym tajemniczego mieszkańca o polskim nazwisku. Gabrysia będzie musiała odkryć tajemnicę łączącą ją z tym człowiekiem. Tajemnicę, która ściśle łączy się z jej rodziną i przeszłością. Do tego spotka miłość, niewyczekiwaną przez nią w tym wieku i dość zaskakującą jak na te realia. Wszystkie te zdarzenia będą ją nieuchronnie prowadzić ku tytułowemu przeznaczeniu.

Autorka bardzo realistycznie przedstawiła życie Polaka na emigracji. Bez upiększeń i koloryzacji. Życie Gabrysi w Anglii nie było usłane różami. Wręcz przeciwnie, stałe przeprowadzki, kłótnie z rodakami, samotność i brak zaufania do innych. Dość smutny obraz emigracji zarobkowej.

I drugi, bardziej przerażający temat opieki nad osobami starszymi i niedołężnymi. Niektóre opisy przeznaczone są dla osób o mocnych nerwach. A trzeba wziąć pod uwagę, że to zakłady opieki w Wielkiej Brytanii, gdzie służba zdrowia jest na wyższym poziomie. U nas jest znacznie gorzej. Wiem to obecnie z własnego doświadczenia. Nie wiem na ile w książce zawarte są własne doświadczenia autorki ale na pewno pobudzają wyobraźnię.

Książka nie jest łatwa. Przejmujący obraz emigracji zarobkowej przeplata się z ciężką, wymagającą dużo siły fizycznej i psychicznej opieką na starszymi ludźmi stojącymi nad grobem.

Przesłanie książki daje nadzieję, że mimo wszystko ludzie są dobrzy. Polecam.

ukryj

Przyjaciele i kochankowie

Dickey Eric Jerome

„Mężczyźni są tacy zadziorni, zwłaszcza kiedy nie ... pokaż

„Mężczyźni są tacy zadziorni, zwłaszcza kiedy nie ma o co zadzierać. Gdyby zapytać braci, dlaczego poszli na wojnę, większość nie potrafiłaby udzielić odpowiedzi. Walczyli tylko po to, by walczyć”

Eric Jerome Dickey to znany amerykański pisarz ale także komik, poeta i scenarzysta. W swojej twórczości skupia się przede wszystkim na życiu współczesnych Afroamerykanów, dlatego też postanowiłam przeczytać tę książkę. Byłam ciekawa jak autor przedstawi ich życie na tle współczesnej Ameryki.

Bohaterami powieści są dwaj przyjaciele i dwie przyjaciółki – Tyrel - dyrektor dobrze prosperującej firmy komputerowej, Leonard – komik, który znajduje się w swojej szczytowej formie, stewardesa Shelby oraz pielęgniarka Debra. Wszyscy czterej bohaterowie spotykają się ze sobą w pewnym momencie ich życia i tak właśnie zaczynają rodzić się między nimi uczucia miłości i przyjaźni. Debra i Leonard zakochują się w sobie i niedługo potem, zawierają małżeństwo by razem budować wspólną przyszłość. Tyrel i Shelby natomiast łączy bardziej skomplikowane uczucie. W pewnym momencie ich miłość zostaje wystawiona na ciężką próbę. Kochankowie rozstają się pod wpływem złości i wielkiego żalu. Dopiero wielka tragedia Leonarda i Debry powoduje, że zaczynają żałować uczucia, które utracili.

Czytając ten opis nie myślcie, że to zwykły romans obyczajowy. Owszem, książka ma w sobie elementy romansu, ale przede wszystkim to dogłębne studium ludzkiej psychiki. Poszczególne rozdziały opisywane są z perspektywy każdego z bohaterów. Czytelnik więc wie jakimi uczuciami kieruje się dana postać, i co tak naprawdę myśli i czuję, nie mówiąc tego wprost.

Muszę zaznaczyć, że ze wszystkich bohaterów bardzo irytowała mnie Shelby. Kompletnie nie rozumiałam tej postaci, jej zachowań i dziwnych decyzji. Za to Debra była mi bardzo bliska.

Nie jest to książka z dynamiczną akcją, szeroko wyeksponowanym wątkiem miłosnym czy mająca w sobie jakieś wielkie przesłanie. Opowiada historię przeciętnych ludzi, na tle przeciętnej scenerii. Ale może właśnie to jest jej zaletą. Poza tym pokazuje niezwykły klimat mniejszości Afroamerykanów. Do tej pory nie wiedziałam, że zwracają się oni zwrotem: „Siostro” czy „Bracie” do kompletnie nieznanych sobie ludzi. Szybko upłynął mi czas podczas tej lektury, chociaż nie było szału. Nie czytałam wcześniejszych książek tego autora, więc gdyby teraz wpadła mi w rękę jego kolejna pozycja to pewnie z chęcią bym ją przeczytała.

Podsumowując nie jest to książka, która powala na kolana, lecz ma w sobie coś, co może czytelnika zaciekawić. Polecam.
ukryj

Przywróceni

Mott Jason

"A jeśli nawet człowiek nie całkiem rozumie znacz... pokaż

"A jeśli nawet człowiek nie całkiem rozumie znaczenie i sens błogosławieństwa, w niczym go to przecież nie umniejsza... prawda?"

Narodziny i śmierć – dwie stałe obecne w naszym życiu. Świat został zbudowany w taki sposób, by ludzie ustępowali miejsca na Ziemi nowo narodzonym. A co gdyby ta odwieczna kolej rzeczy nagle się zachwiała? Gdyby dawno umarli powracali do życia, by wieść swoją egzystencję od punktu w którym ją niespodziewanie przerwali? Pytanie trudne, na które nie sposób znaleźć wyczerpującej odpowiedzi.

Jason Mott, zamieszkujący południowo-wschodnią Karolinę Północną to autor dwóch zbiorów poetyckich, absolwent University of North Carolina w Wilmington. Autor był nominowany do nagród "Pushcart Prize 2009" i "Entertainment Weekly". "Przywróceni" to jego debiutancka powieść, przetłumaczona na trzynaście języków, która uzyskała status bestsellera New York Timesa. Prawa do ekranizacji książki zakupiła firma producencka Brada Pitta, natomiast stacja telewizyjna ABC Studios zamierza wyemitować serial oparty na powieści pt. "Ressurection".

Harold i Lucille Hargrave, mieszkańcy małego prowincjonalnego miasteczka Arcadia w 1966 roku przeżyli wielką tragedię, która na zawsze odmieniła ich życie. W swoje ósme urodziny ich jedyny syn Jacob utopił się w rzece, pogrążając swoich rodziców w wiecznej żałobie. Pięćdziesiąt lat później na świecie zaczynają dziać się niewyobrażalne rzeczy. Na Ziemię zaczynają powracać ludzie, którzy nie żyją – matki, dzieci, małżonkowie. Istoty te przybywają w takiej formie w jakiej opuściły nasz świat. Nikt nie wie dlaczego odwieczna ściana oddzielająca żywych od umarłych przestała istnieć. W domu wiekowego małżeństwa pewnego dnia pojawia się również ich ośmioletni syn Jacob. Czy jest to jednak ich prawdziwy syn, którego będą w stanie tak samo kochać?

Po lekturze debiutu Jasona Motta nie dziwię się, że powieść ta już przed publikacją wzbudzała kontrowersję i wiele skrajnych emocji. Autor bowiem pod płaszczykiem nieco fantastycznej fabuły, przechwycił mnóstwo fundamentalnych pytań dotyczących definicji ludzkiego życia i śmierci. Człowiek bowiem oto staje w sytuacji, gdy odwieczny boski porządek zostaje zachwiany. Umarli powracają, a śmierć przestaje być zjawiskiem constance. W takiej oto sytuacji pojawia się mnóstwo pytań natury etycznej i moralnej, jakie autor ustami wykreowanych przez siebie bohaterów zadaje czytelnikowi. Czy można dalej kochać osobę, którą pochowaliśmy, a która nieoczekiwanie powróciła do nas z zaświatów? Czy można uznać taką istotę za człowieka z pełnymi, ludzkimi prawami? Czy przywróceni to ludzie? Czy takie masowe powroty można uznać za początek cudu, czy może apokalipsy. Te i wiele innych kwestii znajdziecie w fabule powieści. Po lekturze można stwierdzić, że to współczesny mini traktat o życiu i śmierci.

Trzeba przyznać, że sam pomysł autora na tak nietuzinkową fabułę zasługuje na uwagę i uznanie. Przywróceni to bowiem nie żadne zombie, czy inne żywe trupy, lecz ludzie z krwi i kości, którzy pragną kontynuować swoje przerwane życie na naszej planecie. Nie posiadają żadnych nadnaturalnych zdolności ani innych wykraczających poza normę zachowań. To ludzie, którzy powrócili do świata żywych by kontynuować swoją ziemską wędrówkę. Każdy czytelnik, który zatopi się w karty powieści Jasona Motta zacznie zadawać sobie pytanie, jak sam zachowałby się w takiej niecodziennej sytuacji. Gdyby powróciła wasza babcia, zmarli rodzice czy utracone dziecko, czy potrafilibyście traktować ich jak równych sobie wiedząc, że byli po tajemniczej drugiej stronie? Myślę więc, że głównym atutem "Przywróconych" jest wywoływanie w potencjalnym odbiorcy tego dzieła, mnóstwa pytań natury moralnej i etycznej. Pytań, na które trudno znaleźć odpowiedź. Autorowi udało się wzbudzić we mnie wiele takich przemyśleń oraz skłonić do subiektywnej oceny zachowań bohaterów książki.

Jason Mott zastosował zabieg, który nie każdemu czytelnikowi przypadnie do gustu. Mianowicie nawet w najmniejszym stopniu nie odkrył tajemnicy przywróconych. Aura tajemnicy otacza ich powroty do ludzkiego świata, jak i nagłe zniknięcia. Czytelnik nastawiony na przynajmniej częściowe przybliżenie fenomenu przywróconych, poczuje wielkie rozczarowanie i niedosyt, tym samym zostając zmuszony do uruchomienia własnej wyobraźni. Ciekawym wątkiem również oprócz motywu psychologicznego i etycznego, to wątek ekonomiczny i gospodarczy. Powieść bowiem pokazuje alternatywny scenariusz jednoczesnego napływu tak wielu ludzi w krótkim czasie i ruchy władz w tym zakresie, by zachować porządek i nie doprowadzić do chaosu.

Przyznam, że powieść czytało mi się w ekspresowym tempie głównie ze względu na minimalizm opisów z jednoczesnym językowym ukierunkowaniem na wywołanie emocji. Warsztat pisarski Jasona Motta stoi w moim przekonaniu na wysokim poziomie, czego dowodzi szybko upływający czas podczas tej lektury. Warto również zwrócić uwagę na idealnie dopasowaną okładkę. Chłopiec stojący do góry nogami, rzec można, że jest odwrócony, idealnie odzwierciedla zamierzenia fabularne powieści. Mówiąc kolokwialnie "świat stanął na głowie", role życia i śmierci zostały bowiem odwrócone.

Jak dobrze, że autorowi pewnej nocy przyśnił się sen o jego zmarłej matce. Sen, który stał się niejako inspiracją do napisania "Przywróconych". Sen, dzięki któremu mamy okazję przeczytać nietuzinkową powieść, odkrywającą przed nami głęboko skrywane pokłady naszych lęków i obaw dotyczących natury życia i śmierci. Z pełną odpowiedzialnością polecam.
ukryj

Psy gończe

Horst Jørn Lier

Psychoanioł w Dublinie

Stec Łukasz

Psychologia jogi: Wprowadzenie do Jogasutr Patańdźalego

Wielobób Maciej

"Joga jest nauką i jak każda nauka ma swój specyfi... pokaż

"Joga jest nauką i jak każda nauka ma swój specyficzny język".

Jeśli poznajecie jogę wyłącznie w praktyce, nie zagłębiając się w jej aspekt filozoficzny – z pewnością nie jest to książka dla Was. Trudno bowiem osobie, która praktykuje jogę wyłącznie w celach relaksacyjnych, zrozumieć istotę Jogasutr Patańdźalego, czyli najważniejszych traktatów w jodze klasycznej. Publikacja dotykająca tego tematu nie była więc dla mnie łatwą lekturą i na pewno nie raz jeszcze do niej powrócę.

Maciej Wielobób to nauczyciel jogi, specjalista terapii jogi, medytacji oraz psychologii jogi. Przez dwadzieścia lat przechodził tradycyjny trening w jednej z indyjskich szkół medytacyjnych. Obecnie prowadzi zajęcia jogi, warsztaty i seminaria na ten temat w całym kraju, oraz publikuje swoje artykuły dla czasopism branżowych typu "SENS" czy "JOGA". Mieszka z żoną Agnieszką i synem Tymonem na świętokrzyskiej wsi w dolinie Mierzawy.

"Psychologia jogi. Wprowadzenie do Jogasutr Patańdźalego" to publikacja w której Maciej Wielobób przekłada tekst Jogasutr, czyli najważniejszego dzieła jogicznego. Publikacja składa się z trzynastu rozdziałów, ukazujących najważniejsze wątki Jogasutr, w odniesieniu do współczesnej praktyki jogi. Na końcu książki zawarto także materiały dodatkowe.

Mówiąc o jodze, mało z nas wie, że szkoła jogi typowo klasycznej wywodzi się od Patańdźalego. Zgłębiając tajniki jogi, wielokrotnie słyszałam o Jogasutrach, jednak nigdy nie czytałam książki, którą autor w całości poświęciłby temu tematowi. Publikację Macieja Wielobóba czytałam z przerwami, gdyż autor na łamach niewielkiej objętościowo książki – przekazuje kawał dużej wiedzy na temat jogi. Wiedzy, która w niektórych momentach, nieprzygotowanego czytelnika może nieco przytłoczyć. Autor wprowadza bowiem sporo różnych terminów i definicji, które nie są łatwo przyswajalne. Dlatego też, radziłabym czytać tę książkę, dawkując sobie jej poszczególne rozdziały, by nie zagubić się w natłoku przedstawianej wiedzy.

Muszę przyznać, że Maciej Wielobób operuje dość prostym językiem, jasnym i klarownym, aby przybliżyć czytelnikowi tezy Jogasutr. Czego więc możecie się spodziewać po tej lekturze? Autor odwołuje się do kwintesencji jogi, sztuki właściwego działania, pięciu poruszeń świadomości, czy praktyk koncentracyjno-medytacyjnych. Nie są to łatwe tematy, jednak mnogość wskazówek i swoistych wyjaśnień, znacznie ułatwia przyswoić sobie tę wiedzę. Wniosek, jaki nasunął mi się po przeczytaniu tej publikacji to moja niezwykle mała, dotychczasowa wiedza dotycząca jogi. Nie zdawałam sobie bowiem sprawy jakie reguły i zasady rządzą tą nauką.

Okładka książki w kolorystyce zielono-żółtej bardzo dobrze wpisuje się w cały klimat publikacji. W książce napotkacie również rysunki, których moim zdaniem mogłoby być znacznie więcej. Ciekawym elementem są także materiały dodatkowe, do których z pewnością będę wracać – przedstawiające w nieco szerszym kontekście omawiane pojęcia.

"Psychologia jogi. Wprowadzenie do Jogasutr Patańdźalego" to publikacja skierowana głównie do czytelników interesujących się filozofią jogi, pragnących zgłębiać ten temat ze wszystkich, możliwych stron. Pomimo swojej przejrzystości w treści wiem, że będę do tej książki wracać, gdyż nadmierność wiedzy trochę mnie przytłoczyła.

ukryj

Ptasiek

Wharton William (właśc. Du Aime Albert)

„Każdy ma jakąś swoją prywatną szajbę. Jak z nią w... pokaż

Ptaszyna

Około-Kułak Doda

„Wiadomo, jak to jest: są spojrzenia, które od raz... pokaż

„Wiadomo, jak to jest: są spojrzenia, które od razu odkrywają wrogów, potem tysiąc obojętnych, a na przeciwległym biegunie te szczególne, wychodzące ci naprzeciw jak znajomy krajobraz, pełne obietnic…”

Ostatnio wybieram książki nieznanych mi wcześniej współczesnych, rodzimych autorów. Szukam ciekawych pisarzy, dzięki którym każda przeczytana przeze mnie książka będzie wyjątkowa pod jakimś względem. Myślę, że taką autorką jest Doda Około-Kułak, architekt z wykształcenia. Jej twórczość literacka to zbiór opowiadań, sztuk teatralnych czy właśnie powieści. Obecnie pisarka tworzy sagę obyczajową osadzoną w kontekście historycznym.

Tytułowa Ptaszyna to niespełna czterdziestoletnia Bogna. Myślę, że można ją nazwać kolokwialnie kobietą z „wyższej półki”. Bogna jest żoną znanego reżysera Wita. Zaznaczyć należy, że Wit jest starszy od niej o dziewiętnaście lat. Bohaterka jest jego czwartą żoną, nie mają dzieci oprócz dorosłej córki Wita z pierwszego małżeństwa. Wydawałoby się, że Bogna powinna wieść szczęśliwe życie. Obraca się w tzw. wyższych sferach kulturalnych Warszawy. Na co dzień spotyka znanych medialnie ludzi: aktorów, reżyserów, pisarzy. Jej codzienność to spotkania z elitą stolicy. Nie brakuje jej pieniędzy dzięki pracy męża. W wolnych chwilach prowadzi fundację, gdyż sama nie pracuje zawodowo.

Jednak to pozornie udane i spełnione życie oparte jest na bardzo słabych fundamentach. Bogna poznając młodego naukowca, socjologa Ryżego doświadcza prawdziwego spełnienia jako kobieta i kochanka. Płomienny romans zmusza bohaterkę do podjęcia życiowych decyzji. Ptaszyna będzie musiała dokonać wyboru czy uwolni się z bezpiecznej złotej klatki jaką stworzył dla niej Wit, czy jednak wybierze wolność bez pewnego jutra.

Książka Dody Około-Kułak zauroczyła mnie. Pozornie powieść nie wyróżnia się pod żadnym względem do podobnych tego typu książek. Jednakże klimat jaki odczuwałam podczas czytania, oddziaływał na moje pozytywne emocje. Bogna jest postacią, która mając wszystko od strony materialnej wie, że nie można żyć bez prawdziwej miłości. Dlatego też rozumiem jej rozterki i nie potępiam za zdradę małżeńską. Czytając kolejne strony powieści było mi żal głównej bohaterki. Zakończenie natomiast daje nadzieję na lepsze jutro.

Poza tym należy podkreślić, że autorka bardzo dobrze wykreowała świat wyższych sfer Warszawy. Realistyczne postacie, częste odniesienia do literatury. Czytelnik ma szansę podpatrzyć jako wygląda życie ludzi kultury w stolicy. Bardzo ciekawe.

Dla większości z was temat trójkąta małżeńskiego może być oklepany i niewarty uwagi. Jednakże moim zdaniem autorka stworzyła niepowtarzalny klimat i chociażby dlatego warto zajrzeć do tej książki. Polecam na deszczowy wieczór. ukryj

Puder i pył

Białas Zbigniew

"Śmiech, rozpacz, błazenada, puder i pył, sens i ... pokaż

"Śmiech, rozpacz, błazenada, puder i pył, sens i bezsens, znikomość istnienia…"

Przed sięgnięciem po drugi tom kronik sosnowieckich, kłębiły się w mojej głowie przeróżne myśli. Czy kontynuacja "Korzeńca" dorówna pierwszej części? Czy poznamy mordercę kafelkarza? I czy profesor Białas znowu zachwyci mnie swoim lekkim piórem? Okazało się, że straciłam jedynie czas na niesforne myśli plączące się po mojej głowie. "Puder i pył" porwał mnie bowiem w niezapomnianą podróż w przeszłość.

Zbigniew Białas to urodzony w Sosnowcu profesor nauk humanistycznych, anglista i literaturoznawca. Jest pracownikiem Uniwersytetu Śląskiego, stypendystą Fundacji Humboldta i Fulbrighta, redaktorem i współredaktorem tomów naukowych, oraz autorem esejów teoretycznoliterackich. Autor w przeszłości służył w ONZ na Bliskim Wschodzie. Jest miłośnikiem opery, wędkarstwa i krajów skandynawskich. Debiutem literackim Białasa była powieść "Korzeniec" – pierwszy tom kronik sosnowieckich. "Puder i pył" to drugi tom tego cyklu.

Akcja powieści to okres od 1 listopada 1918 r. do 7 listopada 1919 r. Redaktor tygodnika "Iskry" – Walerian Monsiorski kontynuuje przerwane podczas zawieruchy wojennej śledztwo w sprawie zamordowania Alojzego Korzeńca. Wdowa pod denacie, literatka Jadwiga próbuje zaciągnąć redaktora przed kościelny ołtarz celem zamążpójścia. Tymczasem w Sosnowcu pojawia się sławna aktorka kinematograficzna – Apolonia Chałupiec, czyli Pola Negri, a ówczesny komendant policji - hrabia Eugeniusz Dąmbski nie pozostaje obojętny na jej wdzięki. Do tego wszystkiego pozostaje popełnione kolejne morderstwo, w którym ofiarą okazuje się Emilia Pietruszka – dozorczyni kamienicy. Rodząca się nowo Polska i namiętności targane bohaterami powieści, tego właśnie możecie się spodziewać po lekturze kolejnej książki Zbigniewa Białasa.

Drugi tom kronik sosnowieckich utrzymany jest w zbliżonej konwencji do części pierwszej. Wątek morderstwa jest jedynie tłem do ukazania szerokiego spektrum ówczesnego tła społeczno-obyczajowego. "Puder i pył" nie jest kryminałem retro, podobnie jak "Korzeniec". To powieść historyczno-obyczajowa z wątkiem kryminalnym, gdzie to właśnie historia pełni główną rolę. Okres w jakim autor umiejscowił akcję drugiego tomu to koniec I wojny światowej i co za tym idzie odzyskanie niepodległości przez nasz kraj po ponad wieku niewoli. Autorowi w mistrzowski sposób udało się przedstawić ówczesne nastroje społeczne będące wynikową zawirowań historycznych. Wiarygodność obrazu naszej ojczyzny w tamtych czasach przewyższa wszelkie znane nam suche lekcje historii. To, co z pewnością wyróżnia prozę Zbigniewa Białasa to talent do wiernego odtworzenia klimatu lat, które bezpowrotnie przeminęły.

Powieść "Puder i pył" jako drugi tom zawiera wiele nawiązań do części pierwszej. Autor starał się wyjaśnić pokrótce niektóre ważne wątki czytelnikom nieobeznanym z częścią pierwszą. Uważam jednak, że przed lekturą kontynuacji "Korzeńca" należałoby zajrzeć do pierwszego tomu, by pozbyć się wszelkich niedomówień i mieć pełen obraz koncepcji fabularnej autora. Można oczywiście czytać tę powieść osobno, jednak większą wartość przedstawia w połączeniu obu tomów.

Ciekawym zabiegiem, który częściowo urozmaicił fabułę jest wprowadzenie nowej bohaterki w postaci autentycznej międzynarodowej gwiazdy kina niemego - aktorki Poli Negri. Historia jej znajomości z Eugeniuszem Dąmbskim jest niezwykle intrygująca i co ważniejsze oparta na faktach historycznych. Autor rozbudził moją ciekawość dotyczącą tej postaci i przypuszczam, że wielu czytelników po lekturze książki poczuję chęć doczytania informacji o dalszych losach tej ówczesnej gwiazdy.

Proza Zbigniewa Białasa w jego najnowszej powieści to obrazowy język i lekkie pióro. Zauważyć można również w niektórych fragmentach książki bezpośredniość autora, która polega na wprowadzeniu zabiegu zwracania się wprost do swoich czytelników. Nie każdemu taka forma przypadnie do gustu, jednak częstotliwość takich zwrotów jest na minimalnym poziomie, stąd nie utrudnia to w żadnej mierze przekazu powieści.

Zbigniew Białas zabiera czytelnika w przeszłość, w której powojenna Polska budzi się z letargu i panującego wszędzie chaosu. To niezwykła podróż, w której czas stanął w miejscu. Z pełną odpowiedzialnością mogę rzec, iż "Puder i pył" dorównuje poziomowi pierwszego tomu. Myślę też, że czytelnikom, którzy zachwycili się "Korzeńcem", drugiego tomu polecać nie muszę. Z pewnością nie rozczarujecie się tą lekturą.

Autor podczas jednego z wywiadów zdradził, iż planuje wydać część trzecią kronik sosnowieckich. Jednakże tym razem, najpierw powstanie scenariusz do sztuki teatralnej, a dopiero później powieść. Cóż, czekam więc z niecierpliwością…

"Agresja leży w ludzkiej naturze. Od zawsze. Koniec kropka. Powiedzieć, że morderstwo jest aktem agresji, to powiedzieć, że zabijanie to bycie człowiekiem."
ukryj

Pułapka Tesli

Ziemiański Andrzej (pseud. Shoughnessy Patrick)

"W pewnym momencie musisz sobie zadać pytanie: il... pokaż

"W pewnym momencie musisz sobie zadać pytanie: ile siebie jesteś w stanie poświęcić dla ukochanej osoby. Albo ile jesteś w stanie poświęcić dla swojego państwa. Zawsze przychodzi taki moment".

Zbiory opowiadań w wielu przypadkach stanowią wielką niewiadomą. Trudno bowiem stwierdzić jaki pomysł na zamieszczone utwory będzie miał ich autor oraz jakiej konwencji będzie się trzymał. W przypadku "Pułapki Tesli" nie da się tych elementów przewidzieć. Dawno bowiem nie czytałam tak zróżnicowanego zbioru opowiadań jakim jest ta książka.

Andrzej Ziemiański to piszący w nurcie science-fiction i fantasy absolwent architektury. Jest nałogowym gadżeciarzem, lubi fotografować puste miejsca i chwile. Autor oprócz tworzenia oryginalnych historii prowadzi również zajęcia z kreatywnego pisania dla studentów. Ziemiańskiego uhonorowano wieloma nagrodami, między innymi "Nagrodą Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla" czy "Nautilusa".

"Pułapka Tesli" to zbiór pięciu opowiadań, z których cztery były już wcześniej znane czytelnikom z różnych antologii. Utwory te różnią się motywem przewodnim i czasem, w którym dzieje się ich akcja. Istnieje jednak coś, co łączy wszystkie opowiadania, a mianowicie miasto Wrocław. Utwory zawarte w zbiorze to połączenie kilku gatunków: horroru, science-fiction czy kryminału. Zapraszam na wędrówkę po czasie i przestrzeni.

"Polski dom" to utwór otwierający cały zbiór. Nad małżeństwem z dwójką dzieci otwiera się niezbyt ciekawa perspektywa spędzenia nocy na przystanku autobusowym w nieznanej okolicy. Niespodziewanie bohaterowie dostają zaproszenie na nocleg od właściciela pobliskiego dworu. A nocą wszystko może się wydarzyć... Opowiadanie to najkrótsze z całego zbioru, zawiera mroczny klimat, charakterystyczny dla motywu ghost story. Szkoda, że autor nie pokusił się na rozwinięcie tego wątku. Myślę, że dłuższa historia nawiedzonego domu byłaby jeszcze bardziej przemawiająca do czytelnika aurą swojej tajemniczości.

W drugiej historii pod wiele mówiącym tytułem "Wypasacz" czytelnicy odnajdą elementy kryminalne. Młoda policjantka Anita staje się przynętą dla nieuchwytnego dotąd porywacza, za sprawą którego giną kobiety po tak zwanych przejściach. Porwanie policjantki odsłoni nieprawdopodobną tajemnicę. Muszę przyznać, że właśnie to opowiadanie zrobiło na mnie największe wrażenie. Zapytacie czym? Motywem chorej miłości, która jest zdolna dosłownie do wszystkiego. Autor stworzył tak niesamowitą historię, związaną z otyłością i opętańczym uczuciem, z jaką się jeszcze nie spotkałam w literaturze. Do tej pory nurtuje mnie myśl, czy taki scenariusz mógłby wydarzyć się naprawdę. Jest tak nieprawdopodobna, że aż prawdziwa.

Tytułowa "Pułapka Tesli" przedstawia historię genialnego serbskiego naukowca – Nikoli Tesli, który zafascynowany aurą człowieka pragnie prześcignąć czas. W dojściu do osiągnięcia celu próbują mu przeszkodzić dwaj znani badacze – Edison i Bell. Co ciekawe, akcja tego opowiadania umiejscowiona została w dwóch osiach czasowych, teraźniejszości i przeszłości. Pomysł Ziemiańskiego na osadzenie historycznych postaci naukowców w fabule swojego utworu to zabieg niezwykle ciekawy. Utwór obfituje w nieoczekiwane zwroty akcji i mnóstwo intrygujących teorii dotyczących pola elektromagnetycznego człowieka. Trzeba przyznać, że po przeczytaniu trzeciego opowiadania nabrałam chęci zgłębienia się w życiorys Tesli.

"Chłopaki, wszyscy idziecie do piekła" to bliżej nieokreślona przyszłość. Krzysztof Walicki, jako młody chłopak dowiaduje się o przydzielonej mu osobistej ochronie w postaci rodzeństwa komandosów. Okazuje się, że życie bohatera jest dla niektórych bardzo cenne. To w mojej opinii najsłabszy utwór z całego zbioru. Słabo zarysowane postacie głównych bohaterów i zbyt mała dynamika, wpłynęły na mało pozytywny odbiór tej historii.

Ostatni w zbiorze utwór pt. "A jeśli to ja jestem Bogiem?" to historia leczenia zaburzeń snu. Pracownik specjalistycznej kliniki, architekt Różycki jako ceniony specjalista w tej dziedzinie pomaga pacjentom w leczeniu ich problemów ze snem. Trzej nowi pacjenci stanowią nie lada wyzwanie dla bohatera. W utworze tym widać typowy motyw oniryzmu w postaci wymieszania jawy ze snem. Autor kreacjami stworzonych przez siebie bohaterów próbuje ukazać bardzo intrygującą koncepcję powstawania i oddziaływania snów na jawę. W historii tej można również zauważyć szczyptę ironii nawiązującą do działania współczesnej służby zdrowia nastawionej wyłącznie na zysk. Opowiadanie dość tajemnicze i mroczne, nieco zagmatwane.

Andrzej Ziemiański stworzył pięć historii wpływających na odbieraną przez czytelnika percepcję rzeczywistości. Zbiór mocno zróżnicowany pod względem przedstawianych motywów i odniesień. Zawszę twierdzę, że to właśnie przy okazji opowiadań można poznać pióro konkretnego autora i w przypadku Ziemiańskiego krótkie formy prozatorskie zachęcają do sięgnięcia po inne książki autora. Jeśli macie więc ochotę na wyzwanie literackie w postaci zdarzeń, które trudno racjonalnie wyjaśnić, zachęcam do przeczytania "Pułapki Tesli". ukryj

Puść już mnie

Kołodziejczak Piotr

"Ach… baby są jednak okropnymi masochistkami. Męc... pokaż

"Ach… baby są jednak okropnymi masochistkami. Męczą się same ze sobą, podczas gdy po mężczyznach wszystko spływa jak po kaczce."

Relacje damsko-męskie to trudny i niezgłębiony do końca temat. Nieudane wspólne życie i małżeństwo może czasami wytworzyć traumę na całe życie. W kolejnej książce Piotra Kołodziejczaka, autor wkracza w psychikę kobiety po przejściach. A nie jest to łatwe wyzwanie.

Piotr Kołodziejczak to pisarz, dziennikarz i kompozytor, autor poczytnych powieści obyczajowych. Absolwent specjalizacji logika na kierunku filozofia, pracował jako dziennikarz w agencji prasowej, zajmując się wiadomościami sportowymi, tłumaczył również teksty. Obecnie oprócz pisania, autor zarządza firmą produkującą naturalne kosmetyki oraz komponuje muzykę rozrywkową. Zapraszam was na stronę pisarza oraz wywiad mojego autorstwa.

Bohaterką powieści "Puść już mnie" jest Ewelina, czytelnikom znana z innej książki Piotra Kołodziejczaka pt. "Kobieta niespodzianka". Trzydziesto dwu letnia bohaterka zarządza rodzinną firmą, w której pracują wyłącznie same kobiety. Zasada ta została wprowadzona przez Ewelinę pod wpływem własnych, nieprzyjemnych doświadczeń z byłym mężem. Bohaterka wspomina swoje trzyletnie małżeństwo z obiecującym architektem Rafałem, dla którego starała się być przykładną żoną. Jednak kolejne rysy na związku wraz ze zdradą męża, zaowocowały metamorfozą Eweliny w pewną siebie kobietę. Gdy więc na horyzoncie pojawia się przystojny, zdradzony przez żonę rozwodnik Janek, bohaterka staje przed życiowym dylematem. Czy po takich przejściach można jeszcze uwierzyć w miłość?

Piotr Kołodziejczak po raz kolejny dotyka tematu trudnych relacji damsko-męskich. Tym razem głównym wątkiem jest toksyczny związek, którego nieprzyjemne skutki mogą zaważyć na całym życiu. Powieść jest dość przewidywalna, jednakże nie zakłóca to w żaden sposób jej odbioru. Dobrym zabiegiem było użycie retrospekcji, która pozwala cofać się w przeszłość, poznając całą historię Eweliny i jej nieudanego małżeństwa.

Autor dość zgrabnie wprowadza czytelnika w meandry kobiecej psychiki. Czytelnik dzięki temu poznaje pobudki jakie kierowały główną bohaterką w celu odmiany własnego życia. A metamorfoza Eweliny jest spektakularna – od uległej żony do wyzwolonej kobiety, znającej własną wartość. Dwa różne etapy życia i taka widoczna zmiana. Myślę, że jest to możliwe w prawdziwym życiu.

Po przeczytaniu czterech powieści autora, można wysnuć wniosek, iż cechą charakterystyczną wszystkich jego książek jest budowa fabuły w oparciu o jakiś konkretny problem, dotykający stricte relacji miedzy kobietą i mężczyzną. Po określeniu problemu, autor buduje całą kanwę fabularną wraz z delikatnymi wątkami pobocznymi, które ją urozmaicają. Tym razem w odróżnieniu od poprzednich książek, nie otrzymałam zaskakującego zakończenia, co jest swoistą nowością.

"Puść już mnie" to lektura na jeden wieczór. Prosty język i wartka akcja, pozwalają szybko przerzucać kolejne strony książki. Ciekawostką może być ilustracja muzyczna do tej powieści w postaci utworu Uliashy na stronie www.puscjuzmnie.pl. Jeśli poznaliście już styl autora i przypadł wam do gustu, to jak najbardziej polecam. Powieść ta doskonale się sprawdzi jako przerywnik między bardziej absorbującymi lekturami.
ukryj

Quo vadis: Trzecie tysiąclecie

Abram Martin (właśc. Więcław Marcin)

"Demokracja konsumencka" jest oficjalną nazwą, kt... pokaż

"Demokracja konsumencka" jest oficjalną nazwą, która nic nie znaczy. Rząd sprawuje władzę jedynie w imieniu producentów, nikogo więcej. Jeśli się lepiej przyjrzeć, konsumpcjonizm to nowy totalitaryzm".

Wyobraźcie sobie pełną konsolidację wszystkich państw na świecie, tworzących jeden, wielonarodowy kraj. Kraj z jednym rządem, w którym pojęcie "obywatela" zostało zastąpione "konsumentem". Kraj, w którym prezydent i pozostali rządzący są celebrytami, a całym światem rządzi wyłącznie pieniądz. Czy to taka odległa wizja przyszłości? Po lekturze książki o której dzisiaj wam opowiem, nie jestem już tego taka pewna.

Pod pseudonimem artystycznym Martina Abrama, ukrywa się nasz rodzimy autor - Marcin Więcław, rocznik 1962. Absolwent filmoznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, twórca sporej ilości programów telewizyjnych i filmów dokumentalnych. Autor od ponad dwudziestu lat mieszka w stolicy, prowadzi własny biznes w postaci konsultingu scenariuszowego. Pierwsze wydanie książki "Quo Vadis trzecie tysiąclecie” miało miejsce w 2002 r. nakładem wydawnictwa Fronda.

Niezbyt daleka przyszłość, rok 2112 to świat, w którym istnieje jeden kraj – Stany Zjednoczone Świata z urzędującą stolicą w Nowym Jorku. Dowódca armii - Szymon poznaje piękną wyznawczynię religii chrześcijańskiej - Angel. Młodzi pomimo dzielących ich różnic światopoglądowych, zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Prezydentem globalnego państwa jest John Garison III, który w porozumieniu z Radą Dwunastu, czyli najbogatszymi ludźmi całego świata postanawia zapisać się w historii poprzez sprowokowanie globalnej wojny. Wojny, której ofiarą mają być ukrywający się ze swoją wiarą chrześcijanie.

Jak łatwo zauważyć, powieść Martina Abrama to zmodyfikowana wersja znanej, klasycznej już książki Henryka Sienkiewicza pt. "Quo vadis". To bardzo alternatywna i mocno futurystyczna historia, wzorowana na dziele Sienkiewicza. Muszę przyznać, że sam pomysł bazowania na szkielecie znanej wszystkim powieści, jest dość ryzykownym zabiegiem, wzbudzającym wiele wątpliwości. Autor do fabuły swojej książki wprowadził bohaterów, których pierwowzory można spotkać na kartach "Quo vadis", i tak Szymon i Angel to oczywiście Winicjusz i Ligia, prezydent świata to odpowiednik Nerona, a Petroniusz pozostaje sobą, czyli Petroniuszem. Podobieństwa te są niezwykle widoczne. Bohaterowie książki Abrama są uwspółcześnionymi bohaterami książki Sienkiewicza i taka kreacja znajdzie uznanie u niejednego czytelnika. Warto podkreślić, że to tylko jedna ze wspólnych płaszczyzn, jakie łączą powieść Abrama z oryginalną powieścią Sienkiewicza.

Ukazana przez autora koncepcja świata przedstawionego w książce, została w niemalże mistrzowski sposób wykreowana, szokując swoim realizmem i skłaniając do szeroko pojętej refleksji nad kondycją obecnego świata, w którym żyjemy. XXII wiek to w końcu nie tak odległa przyszłość, a niektóre realia ukazane w powieści, łatwo przenieść na współczesny grunt. W świecie Szymona i Angel panuje demokracja konsumencka. Zapytacie cóż to za twór? Zastanówcie się chwilę. Obecnie, praktycznie wszelkimi wymiarami naszego życia rządzi pieniądz, materializm wypycha wyższe wartości, a globalna gospodarka podporządkowuje się ekonomicznym wskaźnikom. Czy taki stan rzeczy nie wpasowuje się idealnie w pojęcie demokracji konsumenckiej? Autor wprowadza do fabuły wątek kryzysu gospodarczego, skądś to chyba znamy?

Panująca moda na celebrytów wszelkiej maści to już nasza codzienność. Marcin Więcław w jednym z wywiadów przyznaje, że inspiracją do napisania książki było "milenijne szaleństwo" z 1999 r. Pierwsze wydanie powieści miało miejsce w 2002 roku i autor nie spodziewał się chyba, że wiele jego wizji tak szybko sprawdzi się i stanie po prostu naszą rzeczywistością. Czytając kolejne rozdziały powieści, będziecie zachwyceni wyobraźnią autora i jego pomysłami. Teraz tylko pozostaje nam czekać, aż do powszechnego użytku wprowadzi się pomnażarki pieniędzy inwestującą nasze oszczędności, czy nastanie moda na świeży nurt w sztuce, zbliżony do powieściowego narcyzmu wyzwolonego. Aż strach pomyśleć.

Oprócz całkowicie futurystycznego wydźwięku powieści, czytelnik otrzymuje również misternie wykreowany wątek miłości, pomiędzy dwójką głównych bohaterów. Konflikt ideologiczny, ewolucja religijna Szymona i całkiem zaskakujące zakończenie miłości bohaterów, tak różne od oryginalnej wersji – tego możecie się spodziewać w tej płaszczyźnie. Wielka miłość na tle kryzysu chrześcijaństwa i zepsucia moralnego społeczeństwa to trafnie osadzony motyw. Trzeba przyznać, że w niektórych fragmentach autor przesadził z obszernością wywodów teologicznych, jednak nie umniejsza to przyjemności z czytania książki.

"Quo Vadis trzecie tysiąclecie" czyta się niezwykle szybko dzięki wartkiej akcji, dobrze zarysowanym postaciom, utrzymującym się napięciu i w głównej mierze tak świetnie wykreowanym świecie niedalekiej przyszłości. Cała powieść jest dość obszerna, liczy bowiem sześćset pięćdziesiąt stron, jednak zapewniam was, że podczas lektury nie odczujecie tego faktu.

Nie przesadzę, jeśli napiszę, że sam pomysł na powieść jest według mnie fenomenalny, a wykonanie bardzo dobre warsztatowo. Życzyłabym sobie, aby na podstawie tej książki powstała dobra adaptacja filmowa. Panie Marcinie, tym razem jeszcze nie przystąpię do wymyślonej przez Pana Ligii Rzeczy Niereklamowanych i będę wszem wobec i wszystkim innym reklamować tę powieść. Tak więc quo vadis czytelnicy? Do księgarni, po książkę Martina Abrama. ukryj

Raven

Reynard Sylvain

Raz… dwa… trzy… do rodziny trafisz… Ty!

Dołęgowski Wiesław, Dołęgowska Beata

"Adopcja została przez państwo praktycznie zmonop... pokaż

"Adopcja została przez państwo praktycznie zmonopolizowana. A monopol często prowadzi do wynaturzeń i tworzy znakomite warunki dla rozwoju szarej strefy".

Nie od dzisiaj wiadomo, że procedury adopcyjne w naszym kraju są niezwykle skomplikowane i często nielogiczne, wystawiając potencjalnych rodziców i adoptowane dziecko na dużą próbę w kwestii stworzenia rodziny. Nie sądziłam jednak, że w państwie będącym członkiem Unii Europejskiej, może szerzyć się taka patologia i znieczulica w stosunku do bezbronnych dzieci, które już na samym starcie dostały od życia w kość. Jestem wściekła!

Autorami publikacji "Raz… dwa… trzy... do rodziny trafisz… Ty!" jest małżeństwo działaczy społecznych - Beata i Wiesław Dołęgowscy. Beata Dołęgowska to prezes fundacji "Dziecko-Adopcja-Rodzina", beznadziejna fantastka, wierząca w niezbędność polityki rodzinnej, która powinna służyć, a nie szkodzić. Jej mąż, Wiesław Dołęgowski to niedowiarek i sceptyk, który ze wszystkich sił wspiera życiową misję żony.

"Raz… dwa… trzy... do rodziny trafisz… Ty!" to dokumentalna publikacja, skupiająca się na systemie adopcyjnym naszego kraju. Obnaża patologię w działalności ośrodków adopcyjnych, nieszczelność prawa i złą wolę ludzi, którzy winni dbać o dobro dziecka. To dwieście stron wziętych prosto z życia, bez zbędnego teoretyzowania. Same fakty, bez znieczulenia.

Beata i Wiesław Dołęgowscy nadali swojej publikacji niezwykle trafiony tytuł, będący niestety smutną metaforą życia dzieci pozbawionych rodziców. Autorzy przedstawiają bowiem tę stronę adopcji w Polsce, o której przeciętny zjadacz chleba taki jak ja, nie ma zielonego pojęcia. Niejasne procedury adopcyjne rodem z PRL-u, "tumiwisizm" pracowników, biurokracja, przedkładanie statystyki nad jednostkę ludzką, czy zwykła opieszałość w działaniu. Ważne jest to, że wszystkie te patologie systemu zostały przedstawione na konkretnych przykładach. Przykładach ukazujących szokujące historie, będące za każdym razem dramatem jakiegoś niewinnego dziecka. Najbardziej w tym wszystkim jednak zaskakuje rywalizacja pomiędzy ośrodkami adopcyjnymi, czegoś takiego po prostu się nie spodziewałam. Muszę przyznać, że podczas lektury tej książki targały mną sprzeczne emocje, od wściekłości i bezsilności w stosunku do bezdusznych pracowników ośrodków adopcji, do podziwu dla ośrodka w Otwocku za cierpliwość i wolę walki o każde, niewinne dziecko. Zastanawiające jest dla mnie to, jak ludzie, którzy widzą w bezbronnym dziecku wyłącznie statystykę, mogą funkcjonować z czystym sumieniem.

Aby wzmocnić cały wydźwięk publikacji, autorzy zamieścili historię wielu dzieci. Dzieci, którym los od początku nie szczędził trudów życia. Historie, nad którymi nie można przejść obojętnie w żadnym wypadku. Trzymiesięczny Antoś został rzucony o ścianę przez swojego ojca, bo płakał. Sześciomiesięczny Jacuś z wrodzona wadą genetyczną, nie zna innego miejsca niż szpital, to jego marna namiastka domu. Czy takie dzieci nie zasługują na miłość? Te i wiele innych historii poruszyło moją duszę, trudno bowiem nie przeżywać w sobie takich dramatów. Tym bardziej, gdy autorzy przedstawiają każdą historię poprzez dość suchy przekaz, taki zabieg jeszcze bardziej działa na wyzwolenie się różnorodnych emocji.

Oprócz tradycyjnej adopcji, Beata i Wiesław Dołęgowscy poruszyli również dwie, ciekawe kwestie obecne w tym obszarze: adopcja przez osobę samotną, oraz adopcja ze wskazaniem. Szokującym jest także obszerne omówienie wykorzystywania karty dziecka, która często staje się fałszywym narzędziem do manipulacji. W całej publikacji zabrakło mi jednak jednego elementu - swoistego słowniczka, który już na początku książki wyjaśniałby podstawowe pojęcia typu ośrodek adopcyjny, opieka zastępcza czy placówka opiekuńczo-wychowawcza. Myślę, że takie zestawienie znacznie ułatwiłoby późniejsze poruszanie się po samej treści książki.

"Raz… dwa… trzy... do rodziny trafisz… Ty!" to publikacja, która pomimo małej objętościowo treści, szokuje, zaskakuje i niestety zasmuca. Obnażając istniejącą patologię naszego systemu adopcyjnego, ukazuje ludzie dramaty. Dramaty dzieci i osób pragnących stworzyć rodzinę. Mam nadzieję, że dzięki tej książce wzrośnie nasza świadomość, a o adopcji będzie się mówiło w naszym kraju coraz więcej. ukryj

Reguła czterech

Caldwell Ian, Thomason Dustin

“Czas to dziwna rzecz. Najbardziej przygniata tych... pokaż

“Czas to dziwna rzecz. Najbardziej przygniata tych, którzy mają go najmniej”

Ian Caldwell i Dustin Thomason, dwaj przyjaciele od ósmego roku życia, napisali wspólnie wydaną w 2005 r. „Regułę czterech”. Jest to ich debiut literacki. Autorzy inspirowali się twórczością Umbeta Eco, w szczególności dziełem „Imię Róży”. Przyznam się szczerze, że kupiłam tą pozycję ze względu na zachęcający opis, porównujący książkę do „Kodu Leonarda Da Vinci”.

Paul, Charlie, Gil i Thomas to studenci uczelni Princeton, na co dzień przyjaciele zamieszkujący ten sam pokój w akademiku. Toma i Paula łączy zagadka XV – wiecznej księgi „Hypnerotomachia Polifilii” czyli „Walką Polifila o miłość we śnie”, która została napisana w 1499 r. przez domniemanego autora Francesca Colonne. Tom, narrator powieści, jest synem profesora, który poświęcił całe życie na rozwikłanie zagadki tej księgi. Nie wiadomo kto ją napisał, czy był to awanturniczy mnich czy może renesansowy humanista pochodzący z rodu Colonnów. Nikt przez pięćset lat nie rozwikłał tajemnicy zapisanej w „Hypnerotomachii Polifilii”. Księga napisana jest wieloma językami m. in. łaciną, greką, językiem arabskim, egipskimi hieroglifami czy włoskim. Ma zawierać w swojej treści przekaz, tajemnicę o wielkiej wadze. Bohaterowie próbują więc rozwikłać tą zagadkę, za którą zapłacą wielką cenę. Kluczem do rozwiązania jest tytułowa „Reguła czterech”.

W książce znajdziemy morderstwo, miłość, przyjaźń i wielką tajemnicę. Połączenie tych wszystkich elementów daje niezły efekt, ale nie taki na jaki liczyłam. Duża część fabuły poświęcona jest opisom zwyczajów panujących na uczelni. I nawet mnie to nie irytowało, gdyż o wielu rzeczach nie miałam pojęcia. Tak na marginesie, porównując życie naszych studentów do studentów amerykańskich, wypadamy bardzo blado.

Spodziewałam się raczej bardziej spektakularnego zakończenia, tajemnicy na miarę książki Dana Browna. Tego nie otrzymałam. Dlatego uważam za niezbyt uczciwy chwyt wydawniczy porównujący książkę do „Kodu Leonarda Da Vinci”.

„Reguła czterech” ma oczywiście moim zdaniem wiele pozytywnych stron. Jednym z nich jest wątek tajemniczej księgi, o której nigdy wcześniej nie słyszałam. Doczytałam, że po debiucie tej książki, „Hypnerotomachiia Polifilia” została przetłumaczona na język angielski. Autorzy przyczynili się więc de facto do upowszechnienia wiedzy na jej temat. Jest to najbardziej tajemnicza księga jaka ukazała się w Europie w dobie renesansu. Jej egzemplarzy jest mniej niż Biblii Gutenberga. Pewnie wy też o tym nie wiedzieliście. Jeśli ktoś szerzej zainteresował się tematem tego dzieła, to odsyłam pod ten link: Gnosis.

Zagadki rozwiązywane przez bohaterów były również bardzo zajmujące. Akcja dość dynamiczna, dobrze zarysowane postacie. Książka wciągająca, chociaż zakończenie trochę rozczarowuje. Mimo wszystko polecam. Nie będzie to z pewnością stracony czas. ukryj

Reguła mroku

Leoni Giulio

"Wszystko umiera, by mogło narodzić się nowe. Wsz... pokaż

"Wszystko umiera, by mogło narodzić się nowe. Wszystko powraca z mroków w innej, nowej formie…"

Należę do tego grona czytelników, którzy na słowa: "spisek", "tajemnicze ugrupowania" czy "spiskowa teoria dziejów" użyte w kontekście książki, reagują bardzo emocjonalnie. Moja fascynacja tego typu literaturą nie mogła pozostać obojętna wobec powieści, która porusza się na polu tego intrygującego tematu. Oczekiwałam świeżego powiewu, czegoś zupełnie innego niż powieści Dana Browna. Nie do końca jednak zostałam usatysfakcjonowana.

Giulio Leoni to znany czytelnikom włoski pisarz kryminałów, absolwent humanistycznych studiów uniwersyteckich, rodowity Rzymianin. Autor po ukończeniu nauki zajmował się doradzaniem w temacie organizacji przedsiębiorstw. Jest założycielem czasopisma "Symbol", autorem tekstów z tematyki krytyki literackiej. Obecnie pisarz uczy w jednym z rzymskich liceów.

Przenieśmy się do XV wieku, do epoki włoskiego renesansu. Dwa wielkie rody: rzymskich Borggiów i florenckich Medyceuszy walczą o swoja pozycję w Watykanie. Sprawujący posługę papieską Syktus VI, otoczony jest wokół spiskami i intrygami. W 1482 r. we Florencji niespodziewanie pojawia się Simonetta Vespucci, która według świadków nie żyje od ponad sześciu lat. Lorenzo Medyceusz w związku z tym faktem oraz śmiercią mistrza druku, wysyła do Rzymu swojego wysłannika, młodego i inteligentnego studenta - Pico Mirandola, celem odnalezienia tajemniczej księgi "Hermesa Po Trzykroć Najświętszego", w której zawarto regułę sprowadzającą zmarłych ludzi z powrotem do świata żywych. Bohater zostaje wplątany w sieć intryg i spisków, w których na pierwszy plan wysuwają się tajemnicze ugrupowania i wiedza ezoteryczna.

"Reguła mroku" jest w dużej mierze powieścią historyczną, zawierającą obszerny wątek kryminalny. Autor wykazał się niezwykłą wiedzą historyczną epoki, o której traktuje jego dzieło. W swoim utworze dość umiejętnie wplatał postacie, znane nam z lekcji historii, jak chociażby włoskiego malarza florenckiego - Sandra Botticelli czy włoskiego malarza, poetę i filozofa - Leona Battistę Alberti. Na łamach książki czytelnik niewątpliwie poczuje klimat epoki odrodzenia, co dla miłośników historii będzie nie lada atutem. W szczególności wątkiem godnym uwagi jest rola papieża i sieć intryg jaka otaczała cały dwór kościelny. Filozofia i interesujące debaty pomiędzy oświeceniowymi umysłami renesansu to fragmenty, które potrafią skłonić do przemyśleń.

Czytając przygotowany przez wydawnictwo opis na okładce książki, spodziewałam się ekscytującej tajemnicy, spisku dziejowego, który pobudzi moje szare komórki i zaciekawi. Niestety autor w mojej opinii rozdrobnił fabułę na kilka wątków, które nie pozwalały skupić się na całości, na tytułowej regule mroku. Powieść jest bowiem pełna przeróżnych postaci, zdarzeń i tajemnic, a takie nagromadzenie wielu wątków nie sprawdza się w utworach tego typu. W powieści będącej po części kryminałem, czytelnik preferuje taką konstrukcję fabuły, by aktywność bohatera skupiała się wobec jednego, głównego wątku. Tutaj proporcja to została mocno zachwiana na niekorzyść książki.

Teoretycznie w powieści Giulio Leoni połączenie obszernych wątków historycznych z elementami kryminalnymi okraszonymi siecią spisków i intryg, powinno dać wybuchowy efekt. Tymczasem fajerwerków nie było. Powieść zabrała mnie w udaną wycieczkę w przeszłość, do ciekawej epoki renesansu. Do pewnego zadowolenia zabrakło mi jednak polotu i pewnej dozy tajemniczości. "Reguła mroku" okazała się po prostu książką ze średniej półki.
ukryj

Rejs

Patterson James, Roughan Howard

“Jak to jest, że im więcej kłód rzuca nam los pod ... pokaż

“Jak to jest, że im więcej kłód rzuca nam los pod nogi, tym silniejsi się stajemy?”

Odkąd przeczytałam powieść Jamesa Pattersona pt. „Kolekcjoner”, autor stał się moim ulubionym amerykańskim twórcą thrillerów opatrzonych nutką powieści kryminalnej. Dotychczas jednak nie zdawałam sobie sprawy, że Patterson jest najlepiej opłacanym pisarzem świata. Sprzedał więcej książek niż Grisham, King, Dan Brown i Stieg Larsson razem wzięci. Autor jest świetnym promotorem swojej marki, mimo miażdżących opinii krytyków dotyczących jego książek. Nie przejmuje się jednak tym zbytnio i twierdzi : „Moje książki mogą się nie podobać setkom ludzi, ale miliony je kochają”.

„Rejs” został napisany przy współudziale z pisarzem thrillerów Howardem Roughanem, z którym do tej pory nie miałam do czynienia. Tak na nawiasie Patterson na stałe zatrudnia kilku współautorów swoich książek, którzy zobowiązani są przestrzegać klauzuli poufności. To ewenement na skalę światową.

Wracając do książki. Katherine wraz z trójką dzieci, postanawia wyruszyć długi rejs po Atlantyku, żeby odbudować więzi rodzinne. Bohaterka nie ma dobrych relacji z dziećmi odkąd w wypadku na łodzi zginął jej mąż, a ona wyszła powtórnie za mąż za znanego prawnika - Petera Carlylea. Szesnastoletni Mark nadużywa narkotyków, osiemnastoletnia Carrie leczy się na bulimię. Jedynie jej młodszy syn Ernie, mimo nadwagi, zdaje się być najbardziej związany z matką. Wraz z Katherine i jej dziećmi na rejs wyrusza również brat tragicznie zmarłego męża bohaterki Jake – doświadczony żeglarz. Wydaje się, że rejs będzie świetnym pretekstem do zespolenia rozpadającej się rodziny. Bohaterowie nie przypuszczają jednak, że obecny mąż Katherine, ma nadzieję, że rodzina nie wróci z wycieczki. Zrobi więc wszystko by zrealizować swój diabelski plan.

Książkę czyta się jednym tchem. Krótkie rozdziały, tak charakterystyczne dla twórczości Pattersona, są świetnym rozwiązaniem. Postacie są bardzo wyraziste, nie pozbawione wad i ludzkich ułomności. Dlatego też są takie realistyczne. W książce znajdziemy tajemnicę, zdradę, intrygę, śmierć i zaskakujące zakończenie.

Ja czytając kolejne strony, nie mogłam doczekać się następnej. Poza tym, rozmarzyłam się na temat takiego rejsu po oceanie. To musi być niesamowita przygoda. Myślę, że książka stanowi idealne podłoże do scenariusza filmowego. Świetny thriller, polecam fanom tego gatunku. ukryj

Resortowe dzieci: Media

Kania Dorota, Targalski Jerzy, Marosz Maciej

"Po przeczytaniu tego tomu nikt już nie powinien ... pokaż

"Po przeczytaniu tego tomu nikt już nie powinien się dziwić, dlaczego media głównego nurtu mówią jedynym głosem w sprawach lustracji i dekomunizacji, lub też dlaczego zajmują dość jednolite stanowisko w konflikcie – sprawa polska a integracja europejska".

Książka, o której w ostatnich dniach głośno na wielu polach prawicowych i lewicowych mediów. Książka, która zajęła pierwsze miejsce na liście sprzedaży w największych księgarniach Empik i Merlin, jeszcze przed jej wejściem do pełnej dystrybucji. Książka okrzyknięta kontrowersyjną. Czy jednak w przypadku udokumentowanego życiorysu można mówić o pojęciu kontrowersyjności?

Autorami pierwszej publikacji z planowanej pięciotomowej serii są autorzy prawicowych mediów: Dorota Kania, Jerzy Targalski i Maciej Marosz. Dorota Kania to absolwentka filozofii Wydziału Filozofii Akademii Teologii Katolickiej, dziennikarka śledcza "Gazety Polskiej", zastępca redaktora naczelnego portalu Niezalezna.pl. Dziennikarka w swojej pracy skupia się głównie na temacie przeszłości i lustracji osób, które pełnią funkcje publiczne. Jerzy Targalski to historyk, politolog, orientalista i działacz opozycyjny. Wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. Maciej Marosz zaczynał swoją karierę w "Młodym Techniku", obecnie zaś publikuje swoje artykuły m. in. w "Gazecie Polskiej Codziennie".

"Resortowe dzieci. Media" to publikacja składająca się z ośmiu rozdziałów. Autorzy opierając się na dokumentach Instytutu Pamięci Narodowej, mówiąc kolokwialnie "grzebią" w życiorysach znanych ludzi związanych ze współczesnymi mediami. Resortowe dzieci to według nich Tomasz Lis, Monika Olejnik, Piotr Kraśko, Alicja Resich-Modlińska, Jerzy Owsiak, Monika Richardson, Marek Niedźwiecki oraz wielu, wielu innych. Dzieci wychowane w środowisku nomenklatury PRL-u, których rodzice byli beneficjentami dawnego ustroju komunistycznego.

Publikacja już przy pierwszym spotkaniu przykuwa uwagę nietuzinkową okładką przedstawiającą postacie znane z mainstreamu mediów. To świetny chwyt marketingowy, pozwalający przykuć uwagę czytelnika i w konsekwencji spowodować, by o książce "się mówiło" w szerokich kręgach. Każdy chyba słyszał o złotej zasadzie, że nie ważne co mówią, ważne by mówili. Na szczęście w przypadku "Resortowych dzieci" okładka to tylko zapowiedź - przystawka tego, co przygotowali dla czytelników autorzy książki.

Kania, Targalski i Marosz przedstawiają fakty dotyczące komunistycznych karier rodziców osób, które obecnie wpływają na światopogląd milionów Polaków dzięki telewizji, radiu i prasie. Osoby, na których skupili się autorzy to często postacie wybitne i znane, niezwykle cenione w kraju. Z pewnością wielu z was nasuwa się teraz pytanie: jaki sens ma odkrywanie kart przeszłości rodziców znanych dziennikarzy? Przecież dzieci nie odpowiadają za przewinienia i światopogląd swoich rodziców. Oczywiście stwierdzenie to nie podlega jakiejkolwiek dyskusji. Z drugiej jednak strony, zawód dziennikarza czy idąc dalej - osoby pracującej w szeroko pojętej definicji mediów to zawód niejako zaufania publicznego. I my, jako odbiorcy treści przekazywanych przez tychże ludzi mamy prawo wiedzieć w jakim środowisku się wychowywali i jakie wartości wynieśli z rodzinnego domu. Czy więc ujawnienie szerszemu gronu odbiorców takich właśnie faktów jest kontrowersyjne i nieetyczne, w mojej opinii nie. Czy bowiem w faktach może być coś kontrowersyjnego? Z prawdą się nie dyskutuje, jakakolwiek by ona nie była.

"Resortowe dzieci. Media" to publikacja naładowana wielością informacji, która może nieco przytłoczyć nieobeznanego z tym tematem czytelnika. Radziłabym więc dozować sobie lekturę, najlepiej podzielić ją według rozdziałów, by nie pogubić się w nadmiarze nazwisk, faktów i wydarzeń. W niektórych fragmentach książki należy się zatrzymać, by poukładać sobie świeżo przyswojone informacje. Czytelnik nie powinien oczekiwać po tej książce analizy psychologicznej prezentowanych osób. Zamiarem autorów było bowiem ukazanie suchych faktów przedstawiających niejako proces wyrobienia wielu autorytetów medialnych dzięki koneksji rodziców i tzw. "pleców". To czego zatem możecie się spodziewać po lekturze to powiązania rodzinne dziennikarzy, które mogą was w wielu przypadkach zaskoczyć (a czego nie przeczytacie z pewnością na Pudelku), układy towarzyskie czy wzajemne zależności. Informacje, jakimi niemalże zasypują nas autorzy spokojnie pozwoliłyby na wydanie kilku książek. Szkoda tylko, że niektóre fakty nie są usystematyzowane, co czasami wprowadza pewien chaos w odbiorze publikacji.

Dobrym zabiegiem bez którego nie wyobrażam sobie tego typu tytułu jest włączenie w treść poszczególnych rozdziałów zdjęć dokumentów IPN, na które powołują się autorzy. Przypuszczam, że większa ilość tego typu "dowodów" wpłynęłaby na jeszcze większe podniesienie wartości poznawczej książki.

Media to IV władza w kraju, a ludzie zasilający jej szeregi pełnią funkcję opiniotwórczą. Nie powinien więc dziwić fakt, że jeszcze przed oficjalna premierą "Resortowych dzieci" wydawnictwo zapowiedziało wydanie rozszerzone książki. Publikacja ukazuje w pełnej krasie genezę powstania współczesnych autorytetów medialnych. Czy mamy prawo wiedzieć jaka jest przeszłość tych ludzi i dlaczego niektórzy dziennikarze wyzbyci są obiektywizmu? Jeśli odpowiedzieliście na to pytanie twierdząco, zachęcam do lektury. Pewne rzeczy po prostu warto wiedzieć.

ukryj

Resortowe dzieci: Służby

Kania Dorota, Targalski Jerzy, Marosz Maciej

Riko i my: O kotach, ludziach, przyjaźni i zaufaniu

Chełstowska Joanna, Kozłowski Ludwik

"Słusznie mówią, że ludzie dzielą się na tych, kt... pokaż

"Słusznie mówią, że ludzie dzielą się na tych, którzy lubią koty, i na tych, którzy jeszcze o tym nie wiedzą."

Z powyższym cytatem w pełni się zgadzam. Do tej pory sądziłam, że koci świat nie jest mi obcy. Będąc w przeszłości właścicielką kilku kotów, obecnie zaś jednego, byłam pewna, że mój pupil nie ma przede mną tajemnic. Jeśli macie takie samo wyobrażenie, koniecznie musicie przeczytać wydaną nakładem Wydawnictwa Pierwszego książkę "Riko i my".

O autorach niniejszej publikacji nie wiemy nic. Można jedynie domniemywać, po takich samych imionach, iż książkowi ludzie Rikiego to nikt inny, tylko sami autorzy. Historie spisane na łamach książki bowiem jak twierdzą w słowie wstępnym Joanna i Ludwik, są prawdziwe.

Riko to wielki kot. Kot, który wraz ze swoją rodziną zamieszkuje w obejściu u gospodarzy. Jego wybranką jest piękna kocica – Szarosrebrna, z którą wychowuje małe kocięta. Zwierzęta nie mają łatwo, stale obawiają się o swój byt na niebezpiecznym podwórku. Pewnego dnia Riko zauważa zmiany, na sąsiednim osiedlu ludzie budują nowe domy. Zaciekawiony kocur podczas zwiedzania nowego terenu, trafia do dziwnych według niego ludzi. Ludzi, którzy codziennie wystawiają mu miseczkę pysznego mleka oraz kocich przysmaków. Co więcej, ludzie ci trzymają w domu innego kota, który śpi z nimi w łóżku. Riko nabierając z czasem zaufania do Joanny i Wugiego, postanawia przenieść się ze swoją rodziną na teren ich posesji. To początek pięknej historii o wzajemnej symbiozie ludzi i zwierząt. Historii o cudownej przyjaźni kotów z ludźmi.

Joanna Chełstowska i Ludwik Kozłowski napisali wzruszającą opowieść, która ukazuje blaski i cienie przyjaźni ludzko-kociej. Autorzy pokusili się o przedstawienie interpretacji przygód Rikiego z jego, subiektywnej perspektywy, co w moim przekonaniu było trafionym zabiegiem. Co najważniejsze, przemyślenia kota były jak najbardziej wiarygodne, bez zbędnego bajkowego wydźwięku. Czytelnicy posiadający swoje własne kocie pupile, po lekturze tej książki, spojrzą na swoich mniejszych przyjaciół z zupełnie innej perspektywy. Od chwili przeczytania ostatniej kartki, zastanawiam się o czym myśli mój kot. Przyznacie, że to bardzo rozwojowe.

Historia Rikiego, jego rodziny oraz kotów, które dołączają do ich stada, uczy wielu szlachetnych zachowań, takich jak pomoc zwierzętom, wzajemne zaufanie, miłość i empatia. Wbrew pozorom nie jest to książka przeznaczona wyłącznie dla starszych dzieci. Również osoby dorosłe odnajdą w bohaterach książki swoich ulubieńców. Czy będzie to bury Riko, podstarzały Czorcik czy może łobuz Groszek, nie ma to wielkiego znaczenia. Każda historia któregoś z tych kotów bowiem wywołuje refleksję, nie podszytą w żadnym razie tanim sentymentalizmem. Autorzy bowiem na potrzeby swojej opowieści nie ubarwiali rzeczywistości. Życie kotów ukazali zgodnie z prawdą, pełne sprzeczności i niebezpieczeństw w postaci ruchliwych ulic, innych agresywnych zwierząt czy złych ludzi zdolnych kopnąć małego kotka. Myślę, że to właśnie realizm jest głównym atutem książki "Riko i my".

Na mój dobry odbiór tego utworu miały również wpływ kreacje literackie opiekunów pokaźnej gromadki kotów – Joanny i Wugiego. Ludzi, którzy rozmawiają ze swoimi pupilami, starają się je zrozumieć, wykazując niewyczerpane pokłady cierpliwości. Postępowanie wobec zwierząt tej pary młodych ludzi powinno być dla czytelników, zarówno tych młodszych jak i starszych, wzorem do naśladowania.

Autorzy na końcu książki załączyli przydatny słowniczek kociego języka, który w prosty sposób interpretuje codzienne zachowania tych zwierząt. Słowniczek ten tłumaczy język ciała kotów, dzięki czemu można porównać swoje własne doświadczenia w tej materii. Język historii Rikiego i jego gromadki kotów, z pewnością dotrze do szerokiego grona odbiorców, starszych i młodszych.

Lektura książki Joanny Chełstowskiej i Ludwika Kozłowskiego wywołała we mnie wiele wzruszenia i zarazem złości na bezmyślne działanie ludzi względem zwierząt. To książka, która uczy pokory wobec naszych mniejszych przyjaciół, wobec tego nie można obok niej przejść obojętnie. Dla miłośników kotów to pozycja obowiązkowa.

"(…) schroniska pełne są porzuconych kotów, oczekujących na ludzi, którzy je pokochają. Niestety, najczęściej koty czekają na próżno."

ukryj

Rok 1863: Opowieść o miłości, wojnie i gotowaniu

Maludy Aleksandra Katarzyna

Rollercoaster

Szlijan Tomasz

"W życiu jest tak, jak w piosence Ronana Kitinga:... pokaż

"W życiu jest tak, jak w piosence Ronana Kitinga: „Life is a Rollercoaster”. Po prostu, raz lecisz w górę, a już po chwili spadasz w dół, prosto na łeb i szyję".

Lubicie kolejki górskie? Kręci was adrenalina związana z ryzykiem niekontrolowanej jazdy? Uświadomcie sobie więc, że codziennie przeżywacie swoisty rollercoaster, ze częstymi wzlotami i upadkami, nazywany po prostu życiem. Tomasz Szlijan znalazł idealną metaforę, do której nie trzeba niczego dodawać. Czy jednak fabuła książki o świetnym tytule jest równie trafiona?

Tomasz Szlijan to urodzony w 1978 roku pisarz z zamiłowania. Autor obecnie mieszka w Niemczech, gdzie również pracuje zawodowo. Jego debiutem była wydana w 2013 roku powieść pt. "Dlaczego". Autor w swojej twórczości używa humoru i satyry, by ukazać przywary ludzi przez pryzmat krzywego zwierciadła.

Kuba wraz ze swoją dziewczyną Elizą oraz kilkorgiem przyjaciół rozbija obozowisko nad jeziorem, by spędzić weekend w imprezowym stylu. Młodzież od samego początku rozlewa alkohol, aby wytworzyć odpowiedni klimat. Tymczasem miejsce ich obozu niespodziewanie nawiedza dziwna trąba powietrzna, będąca symbolem czegoś bardzo niedobrego. Jak się okazuje to tylko początek, zwiastujący niechybną śmierć młodych ludzi.

Tomasz Szlijan poprzez pozornie dość prostą i sztampową historię o młodych ludziach, którzy w lesie zaczynają ginąć (scenariusz znany z tak wielu, współczesnych filmów grozy) przemyca sporo treści filozoficznej, dotykającej wielu płaszczyzn. Pierwsza warstwa skupia się na umiłowaniu młodości jako daru, który nie będzie trwał wiecznie. Autor poprzez kreację swoich bohaterów stara się uświadomić czytelnikom o bezsensowności pewnych postaw młodych, ludzi takich jak zatracanie się na polach wielu uzależnień czy codzienne niedocenianie daru jakim jest życie. I na tym polu niestety bohaterowie wypadają dość blado, gdyż brakuje w nich pewnej iskry, która odróżniłaby każdą z postaci. Jedynie kreacja głównego bohatera jest bardzo wiarygodna i wyraźna. Drugą płaszczyzną na jaką natkniecie się podczas lektury utworu "Rollercoaster" to pojęcie śmierci. Autor bardzo dosadnie piętnuje niedocenianie wartości życia i postawę wyrażającą się w ciągłym myśleniu o śmierci. W książce znajdziecie sporo rozważań filozoficznych na ten temat, które czynią ją niezmiernie ciekawią. Warto jednak podkreślić, że zarówno motyw śmierci jak i tematyka postaw ludzkich pozostały w obrębie jednego wątku – młodości.

Przez pierwsze trzy czwarte książki byłam przekonana, że "Rollercoaster" jest historią z pogranicza thrillera i horroru. Tymczasem w końcowej fazie utworu fabuła zostaje całkowicie odwrócona i czytelnik otrzymuje coś, czego kompletnie by się nie spodziewał. Nie wspomnę już o zakończeniu, które uważam za niezwykle trafione. Trudno zakwalifikować książkę Tomasza Szlijana do jakiegokolwiek gatunku literatury, gdyż elementy na które składa się cała fabuła zostały zaczerpnięte z kilku różnych działów epiki.

Autor zastosował pierwszoosobową narrację w postaci narratora jakim jest główny bohater. Język jakim posługuje się Tomasz Szlijan to proste słownictwo, w którym dialogi równoważą się z ilością opisów. Warsztat językowy autora stoi na dobrym poziomie, trzeba jednak podkreślić, że styl pisania ukierunkowany został na konkretne poprowadzenie akcji. W książce nie znajdziecie bowiem żadnych zapychaczy fabularnych, które czasami nużą czytelnika.

"Rollercoaster" to dość krótka (zaledwie 138 stron), ale zarazem treściwa książka, której już okładka z pewnością przykuje waszą uwagę. Czytając kolejne partie tekstu, często zastanawiałam się nad symboliką dziewczyny w ciąży jaką przedstawia. Trzeba również przyznać, że zestawienie kolorów jest bardzo trafione, to w mojej opinii świetny kolaż. Warto podkreślić, że autor dość długo trzyma swojego czytelnika w niepewności, gdyż dopiero przy końcowych stronach tajemnica okładki się wyjaśnia.

Utwór Tomasza Szlijana to książka, która tak jak kolejka górska początkowo brnie powoli do przodu, by niespodziewanie przyspieszyć i nabrać rozpędu. Spadanie w dół w końcowych partiach tekstu, które de facto przysparza najwięcej adrenaliny, pełne jest filozofii i złotych myśli. Z pewnością po jej lekturze przez długi czas nie zapragniecie nawet pomyśleć o własnej śmierci. Gotowi na jazdę bez trzymanki?

"Musisz wiedzieć, że Śmierć jest wredną bestią. Stworzyła ona dla własnej satysfakcji posłańca, którego nazwano Przypadkiem. Kawał kutasa!"
ukryj

Rozbitek@brzeg.pl

Januszewska Krystyna

„Życie widzę jak rzekę. Płynie korytem przed siebi... pokaż

Rozmazany makijaż

Piędel Marcin

”Czasami warto zdjąć różowe okulary z nosa, bo ucz... pokaż

”Czasami warto zdjąć różowe okulary z nosa, bo uczucia mają problem z akomodacją.”

Krótkie opowiadania literackie jakimi są opowiadania, coraz częściej goszczą na moich półkach z książkami. Jeszcze bardziej zadowala mnie fakt, że są to polskie utwory, gdyż kocham odkrywać nowych autorów i ich współczesną twórczość. Gdy całkiem niedawno dostałam propozycję zrecenzowania ebook’a „Rozmazany makijaż” od jego autora, z przyjemnością zabrałam się za czytanie. Przed lekturą stwierdziłam, że sama postać dwudziestoletniego, debiutującego Marcina Piędla jest bardzo intrygująca, więc jego opowiadanie może być naprawdę ciekawe.

Autor - Marcin "Martini" Piędel jest współzałożycielem powstałego w 2010 r. w Krakowie, polskiego składu hip-hopowego „Ingerencja”. Martini jest muzykiem undergroundowej sceny krakowskiej, raperem oraz pisarzem. Mimo młodego wieku (ur. 28 październik 1991r.), autor w grudniu 2010 r. zadebiutował już powieścią pt. „Dialog z duszą przy papierosie". Utwór, dość kontrowersyjny, ukazuje klimat nocnego życia dzisiejszej młodzieży – narkotyki, seks i patologia. Martini całkiem niedawno, bo we wrześniu tego roku, otworzył własne wydawnictwo „Martini Publisher”. Ebook „Rozmazany makijaż” został wydany w tym miesiącu. Zapraszam was na stronę autora - Ingerencja.

Szesnastoletnia Amelia to gimnazjalistka, która prowadzi normalne życie nastolatki. Mieszka z rodzicami, kłóci się ze starszymi siostrami, potrafi robić świetny makijaż i interesuje się płcią przeciwną. Jednakże w jej przypadku nie jest to zwykłe młodzieńcze zainteresowanie rówieśnikami. Amelia bowiem darzy uczuciem swojego nauczyciela historii – Michała. To dzięki niemu, spod jej ręki wychodzą coraz lepsze wiersze. Pod wpływem uczucia jej poezja nabiera barw i kontrastów. Zauroczenie starszym od siebie mężczyzną, do tego nauczycielem, nie przeszkadza jej jednak prowadzić życia towarzyskiego i w konsekwencji pójścia na urodziny do swojej przyjaciółki. Bohaterka nie spodziewa się, że impreza urodzinowa zapoczątkuje ciąg zdarzeń, które doprowadzą do zweryfikowania postrzegania jej pierwszego, miłosnego zauroczenia.

Autor wprowadza czytelnika w psychikę nastolatki, która w ciągu paru dni doświadcza wielu nowych doznań, zarówno tych fizycznych jak i oddziałujących bezpośrednio na osobowość. Nie jest łatwo w dzisiejszych czasach utrzymywać pozory, aby nie okazywać swojej inności wobec innych. Tak właśnie wyobrażam sobie Amelię. Dziewczyna próbuje za wszelką cenę dostosować się do otoczenia, rodzice nie mają dla niej czasu, siostry się z niej wyśmiewają. Jedynie za pomocą poezji jest w stanie wyładować swoje emocje, by przeżyć kolejny dzień. Myślę, że obecnie mnóstwo jest w polskich szkołach nastolatek, zagubionych i zamkniętych w sobie, mimo utrzymywania pozorów towarzyskości i otwartości.

Opowiadanie Marcina Piędla pozornie skierowane jest dla nastolatków. Jednakże wydaje się, że to właśnie dorośli powinni je przede wszystkim przeczytać. Być może dzięki tej krótkiej lekturze, będą w stanie na nowo zauważyć prawdziwą osobowość swojego dziecka. Poza tym historia Amelii i jej miłosnego zauroczenia ukazuje mnogość pozorów jakie otaczają każdego z nas. Zakończenie jest zaskakujące i to na pewno wpływa pozytywnie na odbiór opowiadania przez potencjalnego czytelnika.

Autor zastosował pierwszoosobową narrację, dzięki czemu widzimy świat oczami młodej osoby, która dopiero wchodzi w skomplikowane relacje damsko-męskie. Jeśli miałabym określić w trzech słowach czym jest utwór Marcina Piędla, powiedziałabym, że to całkiem udane współczesne opowiadanie obyczajowe. Na uwagę zasługuje fakt, iż korektę i redakcję zrobił sam autor, co jest nie lada wyczynem, a cena ebooka jest bardzo przystępna.

Autor w mojej ocenie zapowiada się całkiem nieźle. Ćwicząc swój dosyć dobry warsztat pisarski, jest w stanie tworzyć ekspresyjne, współczesne książki. Nie omieszkam przeczytać debiutu Marcina Piędla, żeby sprawdzić jak wygląda powieść w jego wykonaniu, gdyż kawałek prozy jaką dotychczas przeczytałam zachęciła mnie do sięgnięcia po więcej. ukryj

Rozmowy bez retuszu

Graff Marzanna (Graff-Oszczepalińska Marzanna), Barciś Artur

"(…) aktorstwo to nie jest coś, czego można się ot... pokaż

"(…) aktorstwo to nie jest coś, czego można się ot, tak nauczyć. To jest dar, z którym się człowiek rodzi. Można to oczywiście spaskudzić, zmarnować, rozmienić na drobne albo szlifować. Jednak, żeby coś z tym zrobić, trzeba najpierw to mieć, czuć w sobie."

Na naszej rodzimej scenie teatralnej i filmowej można byłoby wskazać wielu aktorów, wyróżniających się charyzmatyczną osobowością i nieprzeciętnym talentem. Jednakże niewielu z nich może poszczycić się wrodzoną skromnością i naturalnością, wyzierającą z każdego gestu i słowa. Artur Barciś może, bowiem to postać nietuzinkowa, artysta w prawdziwym tego słowa znaczeniu.

Marzanna Graff to pisarka, aktorka i scenarzystka. W swojej twórczości może poszczycić się ilością ponad dwudziestu książek oraz współpracą z warszawskimi teatrami: Towarzystwo Teatrum oraz Capitol. Pisarce udało się przekonać Artura Barcisia do spisania luźnego wywiadu, dotyczącego jego, w głównej mierze zawodowego życia. Książka ma postać rozmowy, która była przeprowadzana w różnych okolicznościach.

Artur Barciś powraca do przeszłości i kreśli obraz swojego, niezbyt udanego dzieciństwa. Bieda, ułomność fizyczna skazująca go na pośmiewisko, ale również po przeciwnej stronie miłość do rodziców i pierwsze sukcesy recytatorskie w szkole. Następnie czytelnik odwiedza Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi, do której przyszły aktor uczęszczał i w której szlifował swój talent. Po zdobyciu przez Barcisia dyplomu, poznajemy historię jego pierwszych kroków teatralnych i filmowych, aż po rozkwit kariery aktorskiej do dnia dzisiejszego.

Już po pierwszych stronach wywiadu, można zauważyć trafność pytań zadawanych przez Marzannę Graff. A nie było to łatwa sztuka, gdyż Artur Barciś podczas rozmowy lubił zbaczać z głównego wątku i przedstawiać swoje liczne dygresje. Pisarka musiała więc umiejętnie wracać do głównego tematu rozmowy, by uzyskać wyczekiwaną odpowiedź. Czasami dygresje aktora stanowiły cenne źródło informacji, kuluarowych anegdot, o których nigdzie indziej byście nie usłyszeli.

Dla fanów talentu Artura Barcisia "Rozmowy bez retuszu" są nieocenionym przekrojem przez życie prywatne i zawodowe artysty. Mało kto zdaje sobie bowiem sprawę, że życie aktora nie było usłane różami i nie od razu przekonano się na jego wrodzonym talencie. Od dziecka posiadał wiele kompleksów dotyczących swojego ciała, a niski wzrost i mała waga nie ułatwiały mu osiągnięcia wymarzonych celów. Tylko dzięki swojej determinacji i wytrwałości, spełnił swoje marzenia, co powinno stać się inspiracją dla wielu z nas, czytających jego przemyślenia. Co ważne, wszystkie słowa aktora nacechowane są wielka skromnością i pokorą do życia. To czuć na łamach każdej strony.

Na uwagę zasługuje odpowiednie wydanie książki. Twarda okładka z widniejącą na niej twarzą Artura Barcisia jest swoistym symbolem jego natury, bowiem każdy aktor ma dwie twarze, tę z roli scenicznej i tę z prawdziwego życia. Wywiad uzupełniają załączone fotografie z różnych okresów życia artysty. To co mnie ujęło najbardziej podczas rozmowy Marzanny Graff z Arturem Barcisiem to fakt, iż aktor tylko epizodycznie nawiązuje do swojego życia prywatnego. Większość jego wspomnień to dobry kawałek historii polskiego filmu i teatru, w którym przewijają się wielkie i znane postacie takie jak Kieślowski czy Hanuszkiewicz. W książce znajdziecie również wątki dotyczące znanego wszystkim filmu "Znachor" czy serialu "Miodowe lata", dzięki któremu postać Barcisia stała się znana większemu gronu publiczności. Kompletnym zaskoczeniem może być informacja o twórczości pisarskiej aktora. Ostatnim rozdziałem jest napisana przez niego bajka dla dzieci pt. "Trzecia nuta i część całości".

Myślę, że Artur Barciś byłby dobrym cukiernikiem, jak życzyli sobie tego jego rodzice. Jednakże myślę również, że na szczęście został doskonałym aktorem i wszechstronnie uzdolnionym człowiekiem, a cukiernię powinien odwiedzać wyłącznie jako klient. W jego przypadku można bowiem mówić o prawdziwym aktorstwie, nie o marnej namiastce talentu. Jeśli znacie Artura Barcisia wyłącznie z roli Tadzia Norka w "Miodowych latach", polecam przeczytać "Rozmowy bez retuszu". To inspirująca i prawdziwa książka. Prawdziwa jak artysta będący jej bohaterem.

"Nigdy nie wiemy, co nas czeka. Nigdy nie wiemy, czy to, co w danej chwili jest straszne i złe, kiedyś nie zamieni się w coś dobrego." ukryj

Rówieśnik komputera

Bielecki Alan (pseud.)

"Wszędzie słyszał, że to coś pięknego, ale on sob... pokaż

"Wszędzie słyszał, że to coś pięknego, ale on sobie z tym nie radził. Zastanawiał się, czy może być w tym coś złego i szybko odrzucał taką ewentualność".

Nietolerancja i brak zrozumienia dla osób o odmiennych preferencjach seksualnych to temat, który co jakiś czas wypływa w różnorakich publicznych debatach. Często jednak nie zdajemy sobie sprawy, że obecne czasy dzięki różnorodnym środkom przekazu i akcjom medialnym, obudziły w wielu ludziach duże pokłady tolerancji. Skąd to twierdzenie? Przenieśmy się do czasów PRL-u i wymiaru homoseksualizmu w tamtych czasach.

Alan Bielecki to pseudonim artystyczny pasjonata pisania i romantyka z fantazją. Autor pisze opowiadania, powieści science-fiction, teksy piosenek oraz programy komputerowe. Kocha muzykę i Formułę 1, lubi wypoczynek nad wodą, marzy o sportowym samochodzie elektrycznym. Na pytanie dotyczące jego preferencji seksualnych, odpowiedział, że od lat wierny jest tylko jednej osobie i aby jej nie stracić, nie użył prawdziwego imienia i nazwiska.

Wczesny PRL, przełom lat 60 i 70 XX wieku. Władysław jako młody mężczyzna, wyjeżdża ze wsi do Poznania, by układać sobie przyszłość w zawodzie radiotechnika. Małżeństwo z Małgosią i urodziny pierworodnego syna Mirka, stanowią dla niego swoisty azyl przed prześladowaniem ówczesnych Służb Bezpieczeństwa. Mirek, jego ukochany syn od dziecka wykazuje homoseksualne skłonności, które coraz bardziej niepokoją ojca. Relacja pomiędzy Władysławem i Mirkiem jest coraz bardziej napięta i w konsekwencji prowadzi do tragedii.

Książka Alana Bieleckiego to dramatyczna historia nastolatka poszukującego swojej tożsamości płciowej, składająca się z dwóch warstw. Pierwsza płaszczyzna to ukazany przez autora stosunek środowiska, czy inaczej społeczeństwa PRL-u do homoseksualizmu, traktowanego w tamtych czasach jako choroba, którą należy u ludzi zwalczać. Bielecki wprowadził do fabuły swojej powieści i ukazał odnoszącą się do innej preferencji seksualnej postawę nauczycieli, rówieśników i rodziców. Na tych przykładach bardzo klarownie widać, jak postrzegany był homoseksualizm i na jakie homofobiczne reakcje mogła być narażona osoba "kochająca inaczej". W płaszczyźnie tej na pierwszy plan wysuwa się ojciec Mirka, którego portret psychologiczny nie został przez autora do końca dopracowany. Czytelnik nie ma możliwości zagłębienia się w umysł Władysława, aby dowiedzieć się dlaczego homoseksualne preferencje jego syna, popchnęły go do tak karygodnego czynu. Myślę, że autor mógł w tym aspekcie jeszcze więcej uwagi poświęcić tej postaci tak, by jej kreacja nie była zbyt powierzchowna. Druga warstwa powieści, którą autor bardzo zgrabnie nakreślił to ukazanie sylwetki młodego homoseksualisty, który sam nie potrafi odnaleźć się ze swoją odmiennością. Czasy w których żyje bohater nie ułatwiają mu tego, a przecież Mirek chce być tylko sobą. Tutaj, w odróżnieniu do ojca, Alanowi Bieleckiemu udało się w trafny sposób nakreślić portret psychologiczny jego syna.

Dobrym zabiegiem było podzielenie książki na trzy części, które utożsamiają etapy z życia bohaterów. I tutaj właśnie można zadać sobie pytanie. Kto jest głównym bohaterem "Rówieśnika komputera"? Ojciec czy syn? I czy w ogóle takie rozgraniczenie ma jakikolwiek sens? W mojej opinii zarówno Władysław jak i Mirek, tak podobni do siebie i również tak inni, są bohaterami równorzędnymi. Tragiczne zakończenie jest ich wspólną tragedią, każdą jednak ukazaną w innym wymiarze, zarówno tym etycznym i moralnym.

Język jakim posługuje się autor to prosty język narracyjny, w której większą część tekstu stanowią dialogi. W książce nie znajdziecie więc rozbudowanych opisów. Ciekawostką natomiast mogą być fragmenty dotyczące ówczesnych urządzeń technicznych, które wynikają z pasji ojca i syna radiotechniką. Interesujący wydźwięk tamtych czasów.

Niezbyt trafiony tytuł powieści, który mógłby sugerować fabułę związaną z komputerami, przedstawia smutny obraz homofobii w latach PRL-u. To książka, którą przeczytacie w jeden wieczór i która z pewnością zostawi was z wieloma pytaniami natury etycznej. Historia stworzona przez Alana Bieleckiego wymusza bowiem na czytelniku postawienie się więc w roli jednego z bohaterów, i to chyba jej główna zaleta. Zachęcam.
ukryj

Ruth

Gaskell Elizabeth (Gaskell E. C., Gaskell Elizabeth Cleghorn)

"Obecnie znała prawdę, że ziemia nie zna takiej z... pokaż

"Obecnie znała prawdę, że ziemia nie zna takiej zapory, która strzegłaby przed udręką. Udręka spada jak grom z jasnego nieba, wprost do domu w górach i na miejskie poddasze; do pałacu i do chaty."

Moralność w poszczególnych epokach historycznych, przybierała różnorakie twarze. To co dziś wydaje nam się być na porządku dziennym, jeszcze sto pięćdziesiąt lat temu było równoznaczne z hańbą oraz stanowiło o wykluczeniu z życia społecznego do końca życia. Wydawałoby się, że znana, klasyczna powieść Thomasa Hardy’ego "Tessa d`Urberville" była jak na tamte czasy najbardziej kontrowersyjną historią o losie kobiety upadłej. Jednakże to właśnie "Ruth", wydana czterdzieści lat wcześniej, winna wejść do kanonu literatury światowej.

Elizabeth Cleghorn Gaskell to znana z książek "Północ i południe" czy "Żony i córki" brytyjska pisarka, przyjaciółka Charlotte Brontë i autorka jej biografii. Gaskell tworzyła w epoce wiktoriańskiej także opowiadania o duchach, tzw. fikcję gotycką, w których pisaniu wspierał ją sam Charles Dickens. Autorka zmarła w 1865 r. w wieku pięćdziesięciu pięciu lat. Powieść "Ruth" powstała w 1853 r., w Polsce to pierwsze wydanie tej książki po stu sześćdziesięciu latach od opublikowania oryginału.

Tytułowa Ruth Hamilton to śliczna, szesnastoletnia sierota, oddana przez swojego opiekuna na przyuczenie do krawcowej. Bohaterka jest naiwną, młodą osóbką, której rodzice nie zdążyli przestrzec przed pokusami tego świata, dlatego też poznając starszego od siebie zamożnego dżentelmena Bellinghama, nie zdaje sobie sprawy na jakie niebezpieczeństwo się naraża. Wyjazd do Walii, życie w nieświadomym grzechu, opuszczenie przez kochanka i niespodziewana ciąża, to wszystko dosięga biedną Ruth. Dzięki pomocy pana i panny Benson, bohaterka dostaje nową szansę od życia. Jednakże hańba, która raz okryła jej życie, nigdy nie zostanie zmazana w oczach społeczeństwa.

Książka "Ruth" jest klasyczną powieścią moralizatorską. Autorka kreśli w niej obraz ówczesnego społeczeństwa, w którym poszczególne warstwy społeczne były wierne tym samym zasadom i tej samej wierze. Młoda dziewczyna, nieświadoma tego co prawe, a co grzeszne, zostaje mówiąc kolokwialnie zbałamucona przez starszego mężczyznę. Mężczyznę, który wykorzystując jej naiwność i łatwowierność, zostawia ją na pastwę losu z poczętym owocem grzechu. Ruth zostaje napiętnowana społecznie, uważa się ją za kobietę upadłą, niewartą jakiejkolwiek pomocy. Gdyby nie litość pastora Bensona, dziewczyna skończyłaby pewnie w rynsztoku. Całe jej późniejsze życie to próba odkupienia za grzech, którego się dopuściła. I tutaj autorka dzięki zręcznym metaforom zadaje swoim czytelnikom pytanie: "Czy ludzie mają prawo oceniać grzesznicę jedynie przez pryzmat jej postępku?" To przecież w oczach Boga musi uzyskać przebaczenie, nie w oczach ludzi.

Autorka jako żona pastora, zawarła w swojej powieści liczne nawiązania do nauk religijnych oraz do Pisma Świętego. Niektórych czytelników, w tym i mnie, mogą nużyć przywoływane liczne fragmenty Starego i Nowego Testamentu. Cała historia Ruth skoncentrowana jest na winie i karze, pokucie, cierpieniu i przebaczeniu. W epoce wiktoriańskiej niegodne prowadzenie się i powicie dziecka z nieprawego łoża, było jednym z najcięższych grzechów. I oczywiście zawsze cierpiała kobieta, co jest dość irytujące dla współczesnego czytelnika. Trudno mi zrozumieć zasady jakimi kiedyś się kierowało. Zasady podszyte fałszywą religijnością i hipokryzją. Podczas stopniowego odkrywania co w ówczesnych czasach było grzeszne i niegodne, opanowywała mnie mimowolna frustracja. To dość niesamowite jakiego przeskoku dokonała ludzkość podczas niecałych dwustu lat w kwestii moralności i etyki. Takie książki tę przepaść właśnie nam uświadamiają.

Ruth jako kobieta upadła, została w doskonały sposób sportretowana przez autorkę. Mimo popełnionego grzechu, nie można jej było niczego zarzucić. Przez resztę swojego życia próbowała oczyścić się w oczach Boga i ludzi, chciała by jej syn nie był napiętnowany hańbą matki. Jej naiwność i dobroć, mogły czasem denerwować. Jednakowoż wiem, że taki był zamysł autorki, gdyż w ten właśnie sposób chciała ukazać podstawowy dylemat ludzkiej moralności: "Gdzie kończy się przebaczenie ludzkie i zaczyna odkupienie boskie?"

Powieść "Ruth" jest dość trudną książką. Książką, która odsłania hipokryzje ludzi, schowaną pod płaszczykiem prawych zasad i moralności. W dzisiejszych czasach trudno zrozumieć większość postaw i norm etycznych, jakie sto pięćdziesiąt lat temu stanowiły trzon życia ówczesnych ludzi. Wiedza ta jednak może pomóc docenić obecne normy obyczajowe i być materiałem zapalnym do dysputy co moralne, a co zepsute. Uważam, że dla miłośników klasycznych powieści wiktoriańskich, książka Elizabeth Gaskell to nieoceniony skarb i dobrze, że w końcu mamy ją w polskim wydaniu. Powieść wzrusza i jednocześnie oburza. Polecam. ukryj

Legenda

- książka oceniona przez Ciebie - najedź na ikonę przy książce aby zobaczyć ocenę
- do książki dodano opisy lub recenzje
- książka dostępna w naszej księgarni
- książka dostępna u innych użytkowników (wymiana, kupno)
- książka znajduje się w Twoim schowku

Patronaty Biblionetki

Zobacz wszystkie »

Biblionetka potrzebuje opiekunów

0 300

Sprawdź jak możesz pomóc

Recenzje

Użytkownicy polecają:

Dodany: 20.01.2024 09:11

Autor: zielkowiak

ADHD i wielka nauka, Humboldt w pełnej krasie

Humboldt – to dopiero był gość! Gdyby zaproponował mi udział w jednej ze swoich wypraw, rzuciłabym wszystko i pojechała. To temu człowiekowi zawdzi (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 14.01.2024 08:08

Autor: dot59

Pomiędzy mieszkaniową sielanką a mieszkaniową beznadzieją

Ależ to była lektura! I nie dlatego tak mówię, że na punkcie literatury z PRL w tytule mam lekkiego bzika (a mam go, bo stwierdziwszy, że pokaźna częś (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 28.11.2023 15:10

Autor: dot59

A w Krakowie wielka woda

Generalnie ani kryminał retro, ani kryminał cokolwiek humorystyczny nie wzbudzają we mnie automatycznej chęci natychmiastowego przeczytania, a jeśli s (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.12.2023 11:17

Autor: Marylek

Dawidku, gdzie jesteś?

Oniryczna, na wpół bajkowa opowieść o fascynacjach i strachach dzieciństwa, o tym, jak zostają z nami na całe życie, kształtują postrzeganie świata i (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 09.11.2023 08:52

Autor: dot59

Opowiedziane po latach

„Nikt nie woła” to powieść, której w PRL nie sposób było przeczytać, bo przecież nie drukowano literatury, w której dałoby się znaleźć cokolwiek rzuca (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Redakcja poleca:

Dodany: 14.04.2024 21:41

Autor: Marylek

O ulotności dobrej reputacji i dlaczego to nie jest ważne

„Srebrzysko” określa autor w podtytule „powieścią dla dorosłych”. Jak dorosłym trzeba być, żeby wyrzec się buntu, zdecydować się nadstawić przysłowiow (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 23.03.2024 09:19

Autor: Meszuge

Narodziny czerwonego kata

Ze względu na ogromną liczbę przypisów i cytowanych materiałów źródłowych jest to najprawdopodobniej najbardziej rzetelna biografia Feliksa Dzierżyńsk (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 09.03.2024 20:02

Autor: jolietjakeblues

Szlomo

Jesteśmy pokoleniem poszukiwaczy, my, obecni pięćdziesięciolatkowie, z których wielu miało to szczęście, że dzięki odwadze, inteligencji, talentowi sw (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 03.03.2024 09:31

Autor: Meszuge

Ja już nie chcę do Ameryki

Breece D'J Pancake, a właściwie Breece Dexter John Pancake (pancake – naleśnik; dziwaczny zapis imienia był wynikiem błędu w The Atlantic Monthly, gdz (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »