Książka: Nusia i wilki

UWAGA: szczegółowo omawiam treść książki :) Żyjemy w świecie, który premiuje ekstrawertyczny typ osobowości. Istnieją badania, potwierdzające, że osoby rozmowne i towarzyskie są postrzegane jako bardziej atrakcyjne (także fizycznie), a porażająca większość nauczycieli amerykańskich utożsamia "dobrego ucznia" z typem ekstrawertycznym. W takim świecie introwertyk nie ma łatwo. I dlatego właśnie „Nusia i wilki” były dla mnie tak pozytywnym zaskoczeniem. Kiedy czytamy pierwsze zdania wydaje s...

Czy ktoś tu się boi wilków? Na pewno nie Nusia, która właśnie zgubiła się w lesie. To nic, że w przedszkolu wszystkiego się boi, nawet pogłaskać psa. Wilki to co innego. Co prawda są trochę rozleniwione, ale i tak da się z nimi pobawić. Na przykład w wilka i gąski. Wilkiem jest oczywiście Nusia. Wilki wolą jednak bawić się w szpital – godzinami mogłyby leżeć i dawać się drapać za uchem przez pielęgniarkę doktor Nusię. No i słuchać piosenki o zagubionej dziewczynce. Bo wilki uwielbiają smutne piosenki.

Pełna podskórnego humoru niezwykła opowieść o słabości i odwadze, głęboko wnikająca w świat dziecka i jego sposób myślenia. O dziecięcej wyobraźni, pomysłowości i bystrości obserwacji świata dorosłych i przekształcaniu go na swoją własną modłę.

Książka otrzymała prestiżową Nagrodę Augusta za najlepszą szwedzką książkę dla dzieci i młodzieży w roku 2000.

[Zakamarki, 2008]