Książka: Zestaw do śmierci

To jedna z ważniejszych książek, jakie przeczytałam. Napisana przez jedną z najwybitniejszych i najbardziej kontrowersyjnych postaci XX wieku. Eseistkę, powieściopisarkę, scenarzystkę, reżyserkę, wnikliwą komentatorkę diagnozującą choroby współczesności, wreszcie kobietę, która stoczyła podwójną walkę ze śmiertelną chorobą, najpierw z rakiem piersi, potem z białaczką. Sontag przez swoją twórczość dzieliła się ze światem wielką życiową mądrością, dążąc do intymnego spotkania z drugim człowiekiem....

"Zestaw do śmierci" należy do najciekawszych powieści eksperymentalnych lat sześćdziesiątych. W odróżnieniu jednak od innych utworów z tego kręgu, nie epatuje czytelnika nader wymyślnymi przekształceniami samej struktury powieściowej; wyjątkowość książki Sontag trzeba raczej przypisać interesującej koncepcji zarówno tematycznej, jak i stylistyczno-formalnej, która przywodzi na myśl dzieła Kafki, Borgesa i Hawkesa.

Jest to powieść o śmierci i umieraniu, podejmująca zarazem kwestię wzajemnych związków i konfliktów, między rzeczywistością a fantazją, między snem a jawą. Bohater "Zestawu do śmierci", Dalton (Duduś) Harron, w swym powolnym, halucynacyjnym zdążaniu ku śmierci przez koszmar współczesnego świata, stanowi niejako uosobienie człowieka naszego wieku, człowieka, w którym pragnienie autodestrukcji jest być może jednym z najsilniejszych, acz skrzętnie skrywanych impulsów.


Susan Sontag, oryginalna i wszechstronna pisarka amerykańska zaliczana do grona twórców i teoretyków postmodernizmu, urodziła się w 1933 r. w Nowym Jorku. Studiowała na uniwersytetach w Berkeley, Chicago i Oksfordzie, była wykładowcą filozofii na Uniwersytecie Harvarda, w City College of New York i Sarah Lawrence College, a także współwydawcą nowojorskiego czasopisma "Commentary". Stypendystka fundacji Rockefellera (1965, 1974) i Guggenheima (1966), opublikowała - oprócz "Zestawu do śmierci" (1967) - powieść "The Benefactor" (1963), scenariusze filmowe "Duet for Cannibals" (reżyserowany przez autorkę w 1969 r.; wydany drukiem 1970) i "Brother Carl" (reżyserowany 1971, wydany 1974), tomy esejów, z których najbardziej znane to "Against Interpretation" (1966), oraz liczne opowiadania, drukowane w "Partisan Review", "Harper's" i innych czasopismach literackich.

[PIW, 1989]