cuayatl - użytkownik BiblioNETki

Nie lubiłam ptaków - a wróbli w szczególności. Całe ich wrzeszczące hordy osiadłe w żywopłocie przy furtce potrafiły skutecznie zagłuszyć rozmowę z listonoszem. Dlatego Jan Sokołowski musi być czarodziejem - po przeczytaniu jego 50-stronicowej książeczki oszalałam na ich punkcie i tym razem w pozytywnym znaczeniu. Autor opowiada o tych bezczelnych spryciarzach z tak rozbrajającą czułością, jakby miał do czynienia z ostatnim na świecie misiem koala, a nie wszędobylskim ptasim cwaniakiem. W ...

Prosta historia o staruszce, której skończyła się kawa, może być pochłaniająca. Opowieść o zmaganiach z codziennością samotnej i dumnej 70-latki może być ciepła i urokliwa. Obserwacja jej utrwalonych specyficznych nawyków i lekkiej skłonności do hipochondrii - może bardziej rozczulać niż drażnić. Krótka historia o staruszce, która chce się napić dobrej, świeżo zmielonej kawy, może na długo zapaść w pamięć.

O tym, że opis z okładki może zmylić, przekonał się chyba każdy. Jeśli książka określona jest jako "liryczna impresja"[1], to wydaje mi się, że większość (nie wnikając w dogłębne znaczenie tych pojęć) pomyśli o czymś przyjemnym. W końcu to brzmi tak gładko i ładnie! Tymczasem już pierwsze zdanie kruszy to wyobrażenie: "(...) sprzeczaliśmy się, czy gorzej jest upuścić kartofel na krzesło, czy też obcinać paznokcie nad dywanem"[2]. Czego możemy jeszcze oczekiwać? "(...) obrazy, zdarzenia ...