Książka: Normalni ludzie

Sally Rooney chciałam przeczytać, bo polecała ją pewna feministyczna eseistka, którą lubię, więc skorzystałam z okazji, że druga książka autorki, „Normalni ludzie”, wyszła po polsku. Patrząc z perspektywy tytułu, za jeden dominujący motyw powieści można uznać kwestię normalności – główna bohaterka, Marianne, za taką się nie uważa, rówieśnicy dystansują się do niej, nie ma przyjaciół w liceum: „Nie wiem, co jest ze mną nie tak. (...) Nie wiem, dlaczego nie mogę się zachowywać jak normalni lu...

Jedna z najgłośniejszych powieści 2018 roku!

Sally Rooney, nazywana Salingerem doby Instagrama, w "Normalnych ludziach" opowiada o trudnej miłości wplątanej w skomplikowane, zhierarchizowane relacje organizujące świat, w którym nastoletni bohaterowie muszą się odnaleźć. Rooney udowadnia, że o miłości nie napisano jeszcze ostatniego słowa.

Marianne i Connell żyją tuż obok siebie, choć pochodzą z dwóch różnych światów. Mieszkają w niewielkim mieście, jednym z tych, z których chce się jak najszybciej uciec. Chodzą do tej samej szkoły, ale na korytarzu mijają się bez słowa, unikają swoich spojrzeń, chociaż łączy ich więcej niż wspólne lekcje. Ukrywanie tej znajomości nie jest trudne, komplikacje zaczynają się wtedy, gdy między dwojgiem nastolatków budzi się uczucie.

Powieść "Normalni ludzie" nominowana była do Nagrody Bookera oraz otrzymała Costa Book Award w 2019 r. Ponadto stacja BBC ogłosiła, że historia Connella i Marianne zostanie przeniesiona na mały ekran, a adaptację wyreżyseruje Lenny Abrahamson.

[W.A.B., 2020]

Po pogrzebie płakał, ale płacz nic mu nie dał. W piątej klasie, gdy Connell strzelił gola dla szkolnej drużyny, Rob wbiegł na boisko, żeby go uściskać. Wykrzykiwał imię Connella i zaczął obsypywać jego głowę euforycznymi pocałunkami. Było tylko 1:1, a na zegarze pozostawało wciąż dwadzieścia minut. Ale taki był wtedy ich świat. Na co dzień uczucia tłumili tak starannie, wciskali w coraz mniejsze przestrzenie, że pozornie drobne wydarzenia nabierały szalonej, przeraźliwej wagi. W czasie meczu mog...

Nie masz się czym martwić, jeśli chodzi o wygląd - zapewnił ją Connell. Hmm. Nie tylko twoja inteligencja mi się w tobie podoba. Roześmiała się zawstydzona. Potarł nosem o jej ucho i dodał: Tęskniłbym, gdybyś nie chciała się więcej ze mną widywać. Tęskniłbyś, bo nie sypialibyśmy ze sobą? - spytała. Położył dłoń na jej biodrze i zaczął nią kołysać tuż przy swoim ciele. Tak, bardzo - odpowiedział. Możemy już jechać do ciebie? Kiwnął głową. Przez kilka sekund stali tam po prostu w bezruch...