Książka: Nic zwyczajnego: O Wisławie Szymborskiej

Wisława Szymborska, której do tej pory nie znaliśmy.

Piętnaście lat sekretarzowania takiej osobie? Doprawdy, nie było w tym nic zwyczajnego.

Ona – świeżo upieczona Noblistka, On – magister filologii polskiej. Miał jej pomagać przez trzy miesiące, między przyznaniem a wręczeniem nagrody w 1996 roku. Został dłużej. Poetka i jej Pierwszy Sekretarz.


W tej książce spotykamy Wisławę Szymborską, której do tej pory nie znaliśmy. To portret osoby nieprzeciętnej, damy o niezwykłym poczuciu humoru, a zarazem umiejętności mówienia o sprawach najistotniejszych. Portret, który pozwala zbliżyć się do niej i istoty jej poezji.

Ekscentryczna starsza pani. Rozchichotana, czasami frywolna, lubiąca językowe zabawy i "practical jokes". Wolała rozmowy ze zwykłymi ludźmi niż kongresy poetów i dyskusje z intelektualistami.

Depresyjna. Melancholijna. Surowa w sądach o sobie i innych. Perfekcjonistka, nie znosząca rozmów o błahostkach i marnowania czasu na spotkania z ludźmi, które nic jej nie dawały oprócz, jak mówiła, pustych kalorii.

Po Noblu powtarzała, że zrobi wszystko, żeby nie stać się osobistością, lecz pozostać osobą. Kiedyś rozpoznał ją taksówkarz i powiedział: "To dla mnie zaszczyt wieźć taką osobliwość". Trochę racji miał: była dość osobliwym przedstawicielem naszego gatunku.


Z takim taktem, subtelnością i wnikliwością mógł o Noblistce napisać tylko jeden Autor.

[Znak, 2016]

Przyznaję się bez bicia – jak tylko usłyszałam, że Michał Rusinek będzie pisał biografię/wspomnienia o naszej Noblistce, wiedziałam, iż przeczytam tę książkę. Nie należę do fanek tego gatunku literackiego. Wydawało mi się, że jej Sekretarz może i ma wiedzę, wspomnienia, ale bałam się, że pozycja ta będzie czystą opowieścią o Pisarce, garścią wspomnień bez poczucia humoru. O, jakże się myliłam! Na szczęście – dodam. "Nic zwyczajnego" to piękne wspomnienie o Noblistce, o Poetce, o Kobiecie ...