Książka: Zuza albo Czas oddalenia

„Zuza albo czas oddalenia” to zapis szaleńczej miłości sześćdziesięciolatka do dwudziestokilkuletniej blond piękności, odnaleziony przez Jerzego Pilcha w narciarskim bucie, na schodach jednej z warszawskich kamienic.

„Stary satyr i młodziutka nimfa – uparcie eksponujące ten motyw starożytne ludy wiedziały, co czynią”, powiada Jerzy Pilch i zasiada do spisania „summy erotycznej”, brawurowego traktatu miłosnego, w którym splatają się powieść i esej.


Za Zuzą, zwaną w pewnych kręgach Zmysłową Żanetą, bohater podąża w ciemne zaułki Warszawy, krainę męskiego pożądania. Jednak zatracenie w ramionach księżniczki solarium i silikonu nie oznacza wcale zatracenia poczucia humoru i ironii, z jaką bohater spogląda na swoje swawole – świadom swej groteskowości i zarazem powagi.

Pogoń za Zuzą budzi wspomnienie miłosnych początków: pierwszych młodzieńczych uniesień, pierwszej żony, pierwszej kochanki. Przeczucie końca miesza się z grzeszną, nieustraszoną miłością – do prostytutki o niebieskich oczach i blond włosach, której wierność jest wiernością wyższego rzędu, duchową, bo nie cielesną przecież.


„Zuza albo czas oddalenia” przełamuje granicę fikcji i życia relacją z placu boju, na którym miłość wydaje się już być dosłownie – na śmierć i życie. Ściśnięta między chwilą uniesienia a ostatnią kropką.

[Wydawnictwo Literackie, 2015]

Gorączkowo ślę es za esem: co się dzieje, odezwij się, jest nie do zniesienia, piszę dwudziesty piąty raz, dlaczego mnie olewasz, może potrzebujesz pomocy, etc., etc. Nic. Głucho, cicho. Słuchaj, jadę do ciebie, nie zdziw się, jeśli masz gościa, nie otwieraj, połóż na wycieraczce zapalniczkę, będę wiedział, że wszystko jest OK. Jak zapowiedziałem, tak czynię, jadę na znajdujące się kiedyś na peryferiach, teraz wchłonięte przez centrum osiedle. Jadę taryfą, na szczęście taksówkarz nie bawi mnie r...