Książka: Droga ślepców

"Droga ślepców" bardzo mi się podobała, przeczytałam ją jednym tchem. Jest to opowieść o chłopcu, który po wielkiej tragedii, jaka nawiedziła świat, poszukuje ocalenia. Dodajmy, że jest sierotą (dowiadujemy się o tym na pierwszych stronach książki), tak że nie jest mu łatwo. Drogą naszpikowaną licznymi niebezpieczeństwami podąża w kierunku upragnionego celu. Szuka innych ocalonych, dobrych ludzi, słońca i legendarnego południa. Dokąd zajdzie i czy przeżyje, oraz co tak naprawdę wydarzyło się na ...

„Droga ślepców” jest debiutem wydawniczym autora. Powieść łączy w sobie wiele gatunków prozy: książki drogi, przygodowe, z pogranicza fantastyki i horroru oraz psychologiczne. Poza wędrówką chłopca i jego opiekuna poprzez opustoszałe i zniszczone obszary Ameryki i dziko–krwiożerczy otaczający ich świat, widać także aspekty emocjonalne. Wspólną więź, wspólne pragnienia i walkę o przetrwanie. Wspomnienia, marzenia i konfrontację niewinności z okrucieństwem. Idąc na południe z nadzieją na ocalenie, okutani w koce, przeżywają po drodze wiele niebezpiecznych przygód. Nie wiedzą co się stało na ziemi i dlaczego nic już nie ma, obraz zagłady jest tu wszechobecny. Nie potrafią odpowiedzieć sobie na pytanie, czy dożyją jutra? Czy znajdą jeszcze wodę i pożywienie? Czy nie zamarzną? Czy wreszcie uchronią się przed głodem innych? Mięso ludzkie stało się przecież teraz rarytasem. Pogrążają się coraz bardziej w tym niewyobrażalnym dla nich odmęcie zachowań, myśli i reakcji. Upodleni i wycieńczeni dogorywają na naszych oczach. Do samego końca nie tracą jednak nadziei. Nadzieja w tej książce jest najważniejsza. Pozwala wydobyć największe pokłady wiary i dodaje sił. Mordercza walka zostaje w końcu nagrodzona, choć po drodze wymaga ofiar. W finale książka wyjaśnia przyczyny „śmierci klinicznej” naszego świata oraz daje także nadzieję na przyszłość. Czy dobro zatryumfuje, a wiara i nadzieja ostatecznie zwyciężą? Czy ci niestrudzeni piechurzy odzwierciedlający przecież nas samych, odnajdą wreszcie tę właściwą drogę do wybawienia? A słońce, które na długie lata także zasnęło, czy na nowo zaświeci pełnym blaskiem? Wiele pytań i tyle samo odpowiedzi i ta niekończąca się wciąż droga. Droga ślepców. Wyniszczający marsz w poszukiwaniu zarówno siebie, jak i życia oraz utraconego na długie lata człowieczeństwa. Pamiętajmy o tym, że ta historia może się wydarzyć naprawdę. Oby jednak okazała się tylko i wyłącznie literacką fikcją, bo świat, który prawie nagle umarł, dostał jeszcze jedną szansę. Nie zmarnujmy jej…

„Resztą sił podniósł się z ziemi. Już dawno stracił całą odwagę. Zwyczajnie nie chciał już wstawać. Nie chciał także zasypiać. Pośrodku puszczy, do której wkroczyli następnego dnia, zobaczyli przepiękne drzewa. Ich wysokie do nieba pnie i rozłożyste gałęzie pełne pachnącego igliwia wprawiały tylko w zachwyt. Sosny rosły tu od tysięcy lat i nie miały zamiaru tego zmieniać. Silniejsze od wszystkiego, uparte i samolubne, opierały się niszczycielskiej mocy dnia następnego. Ich korony wystawały ponad to wszystko. Wychodziły w przestworza, gdzieś wysoko. Dotykały słońca”.

[Wydawnictwo Radwan, 2010]

Chylę czoła przed autorem, bo stworzyć dzieło tak złe pod tyloma względami nie jest wcale łatwe. Książka jest fatalna fabularnie, stylistycznie, ale jest też walor zaskoczenia, jak to ujął Stanisław Jerzy Lec: "Sięgnąłem dna i usłyszałem pukanie od spodu". Czytając te mętne wypociny, miałam wrażenie, jakbym była świadkiem wypadku drogowego, bo nie sposób patrzeć, ale nie da się odwrócić wzroku. Panie Dryjer, stworzyć coś tak parszywego mało kto potrafi, Pana zdrowie!

Pamiętacie Gilderoya Lockharta z drugiego tomu "Harry'ego Pottera"? Mistrza autopromocji przekonanego o własnej wielkości, a tak naprawdę kiepskiego czarodzieja bez żadnych umiejętności? Podobno był wzorowany na jakimś znajomym autorki. Wydawało mi się, że to niemożliwe, że nie ma takich ludzi. Wydawało mi się. Dowód rzeczowy właśnie skończyłem czytać. Pamiętacie pajacyka Buratino, radziecką wersję Pinokia? Lalka niby taka sama, przygody podobne, ale czegoś zabrakło. Podobnie "Droga ślepców" ...

"Droga ślepców" jest książką odważną, prezentującą nie tylko ciemny obraz naszych osobowości (czytaj ludzi) i wielką tragedię, która nawiedziła Ziemię. Jest także pozycją pełną miłości, poświęcenia i oddania. To wybuchowa mieszanka dająca po głowie, zmuszająca do refleksji. "Droga ślepców" to książka, od której nie można się oderwać, i o której jeszcze długo potem się myśli... Podobała mi się bardzo, szczególnie jej "przewrotność", no i zakończenie, które wyjaśnia wszystko, i które całkowici...