Chylę czoła przed autorem, bo stworzyć dzieło tak złe pod tyloma względami nie jest wcale łatwe. Książka jest fatalna fabularnie, stylistycznie, ale jest też walor zaskoczenia, jak to ujął Stanisław Jerzy Lec: "Sięgnąłem dna i usłyszałem pukanie od spodu". Czytając te mętne wypociny, miałam wrażenie, jakbym była świadkiem wypadku drogowego, bo nie sposób patrzeć, ale nie da się odwrócić wzroku. Panie Dryjer, stworzyć coś tak parszywego mało kto potrafi, Pana zdrowie!