Książka: Dziennik pisany później

I Ktoś może powiedzieć, że Stasiuk trochę się powtarza. I coś w tym pewnie będzie. Bo w „Dzienniku pisanym później” znajdujemy wycinek rzeczywistości, który już widzieliśmy w „Jadąc do Babadag” czy w „Taksim”. Kraje, o których – o ile akurat nie toczy się tam jakaś wojna – wspomina się raczej rzadko: Albanię, Bośnię, Serbię. Nieuczęszczane drogi. Kierowcy zdezelowanych ciężarówek odlewający się na ich koła. Zapluskwione hotele i jacyś miejscowi bonzowie siedzący w mercach czy beemkach, w r...

Andrzej Stasiuk – pisarz, który nie przestaje we mnie wzbudzać ambiwalentnych uczuć. Swego czasu sięgnęłam po jedną z książek pisarza i… poległam. Później była kolejna próba i znów klapa… Do dziś w pamięci pozostaje mi jednak wywiad (tytułu niestety nie odnajduję dziś w pamięci), który przeczytałam dobrych kilka (a może już kilkanaście?) miesięcy temu. Ów wywiad bezwzględnie mnie zachwycił. Był pełen humoru, polotu, z taką iskierką, która sprawia, że człowiek nie może się od niego oderwać do ost...

Z "Dziennika pisanego później":

"Jadąc przez Banja Lukę, rozmyślałem o niej. Wśród ruin, grobów i pól minowych. Rozmyślałem o tym, jak leży na wznak między Wschodem a Zachodem. Leniwa i senna. W tych nieśmiertelnych brzózkach. Na piachu. Dłubie w nosie, kręci kulki i marzy o własnym losie. O przyszłym zamążpójściu, o dawnych gwałtach albo że pójdzie do klasztoru. W Banja Luce o tym myślę, gdy pada deszcz i szukam wylotówki na Chorwację, na Węgry, bo już wracam. Myślę o niej w Jajcu i myślę w Travniku. Jak się czasami przewraca na bok w tych wiekuistych brzózkach, w tych piaskach wieczystych, wspiera na łokciu i patrzy na widnokrąg, gdzie się podnoszą pokusy wielkich miast, brylantowe wieżowce, chorągwie z pięknymi herbami firm globalnych i gdzie światło lucyferycznie odbija się od chmur, składając w obcojęzyczne napisy głoszące chwałę nadchodzącego wyzwolenia, które niczym bezlitosna fala zatopi stare, a ocali nowe. Za to ją kocham. Za to patrzenie. Za to leżenie na boku. I sobie obiecuję, że jak tylko wrócę z tych beznadziejnych Bałkanów, to ją zaraz opiszę. Kilometr po kilometrze, hektar po hektarze, gmina po gminie, wymieniając te wszystkie nazwy jak zaklęcia, jak modlitwy, jak litanie, arko przymierza, domie złoty, wieżo z kości gdzieś koło Małkini, gdzieś koło Bełżca".

[Wydawnictwo Czarne, 2010]

"Dziennik pisany później" to czysta poezja, którą czyta się z rozkoszą. Tą książką, mimo że głównie mowa w niej o Bałkanach, możemy podbudować swój patriotyzm. Bo Stasiuk jest poetą i patriotą, choć głośno tego nie powie. Bardzo mi się podobała kolejna jego książka o podróży napisana w tej samej nostalgicznej tonacji. Świetnie uzupełniają ją piękne zdjęcia D. Pawelca. Koniecznie trzeba przeczytać i obejrzeć! [Recenzję zamieściłam również na portalu lubimyczytać.pl i stronie e-mbp.pl]