Ostatni rok był bardzo ubogi w lektury, a czasu na czytanie ciągle brakowało. Uzbierało się jednak kilka dobrych książek i może warto o nich wspomnieć.

1. Dni naszego życia (Franko Mikita) Najlepsza z moich ubiegłorocznych lektur. Coraz rzadziej zdarza się, aby cokolwiek wywierało na mnie takie wrażenie. To jedna z tych powieści, które od pierwszych stron wchłaniają czytelnika i nie sposób się od nich oderwać. Jednak to jej tematyka sprawia, że nie sposób "Dni naszego życia" zapomnieć i przestać o nich rozmyślać. Mikita Franko potrafi opowiadać o dojrzewaniu, młodzieńczym buncie i relacjach w rodzinie z niebywałym wyczuciem i głębią. I potrafi udowodnić, że rodzinę tworzą ludzie, którzy się kochają i szanują, niezależnie od reguł narzucanych przez społeczeństwo.

2. Sprawy, na które przyszedł czas (Soukupová Petra)
Studium rozpadu małżeństwa - począwszy od pierwszych randek, aż do życia po rozstaniu. Powieść oszczędna w słowach, pozbawiona opisów, napisana wręcz niedbałym stylem, a jednak ukazująca głębokie portrety psychologiczne głównych bohaterów. Przerażająca - bo zaglądanie w zakamarki ludzkich dusz nigdy nie zwiastuje dobrego zakończenia - i zachwycająca tym jak wiele można ująć między słowami.

3. My Policeman (Roberts Bethan) Powieść do której nie chcę wracać, a ona jednak wciąż wraca do mnie. Nie sposób polubić jej bohaterów i ich jednoznacznie ocenić. Lata 50. XX wieku w Anglii to nie był czas otwartości i zrozumienia - przeciwnie, można było trafić do więzienia za wyrażanie zainteresowania własną płcią. A ta właśnie sytuacja - prawo głoszące, co jest moralne, a co nie - wikłała ludzi w trudne i krzywdzące wszystkich relacje, stawiając przed wyborami, z których żaden nie mógł być dobry.

4. Perswazje (Austen Jane) Najdojrzalsza z powieści Jane Austen. Za każdym razem znajduję w niej coś nowego, zwracam uwagę na inne szczegóły, inaczej odbieram bohaterów. Pozycja kobiet w społeczeństwie, wpływ rodziny na wybory jednostki, wolność wyboru. Austen potrafiła snuć opowieść stylem pełnym celnych ripost, humoru i ironii. Aż szkoda, że zmarła zbyt młodo, by napisać więcej - bo jak bardzo chciałoby się poznać jej kolejne powieści.

5. W kleszczach lęku (James Henry) Krótki, ale jakże pełen napięcia i emocji utwór. Wywołuje całą gamę uczuć - od zaintrygowania, niepokoju, aż po niedowierzanie i zagubienie. Pełen niejednoznaczności - i to nie tylko w portretach psychologicznych postaci, ale również w warstwie fabularnej. Pozostawiający czytelnikowi swobodę interpretacji i odbioru.

6. Słoń z Étretat (Stoga Joanna) Dowód na to, że można znaleźć ciepłą, mądrą i poruszającą ważne społecznie tematy, współczesną polską powieść obyczajową. Bo Joanna Stoga pięknie pisze o sprawach trudnych i tworzy przy tym intrygujące i prawdopodobne postaci psychologiczne. A pisać o codzienności, trudach szarego życia i ludzkich dramatach z taką dojrzałością i wrażliwością - to nie lada umiejętność.

7. Dziecko Rosemary (Levin Ira) Cóż takiego jest w tej powieści, że broni się mimo upływu lat i wywołuje lęk, mimo braku epatowania przemocą i wulgarnością? Wszystko zdaje się toczyć niespiesznie, a brak jednoznaczności i niemożność ustalenia co dzieje się naprawdę, a co jest jedynie wytworem fantazji sprawia, że napięcie nie ustaje. Pozostawia pole do interpretacji i nie daje się zaszufladkować - nic dziwnego, że od lat rozbudza wyobraźnię.

8. Show (Hurka Olgierd) Z niecierpliwością czekałam na tę powieść, bo "Znamię" podbiło moje serce. Tym razem autor zabiera czytelnika w zupełnie inny świat - blichtru, celebrytów i show-biznesu. Styl - znany już z debiutanckiej powieści - nadal zachwyca i powoduje, że od książki nie sposób się oderwać, mimo że akcja toczy się początkowo powoli. Do powieści pisanych takim językiem - pięknym, subtelnym i wywołującym emocje - wciąż tęsknię.

9. Autoboyography (Lauren Christina) Nigdy nie sięgnęłabym po tę powieść, gdyby ktoś mnie do tego nie namówił. Oceniłabym ją "po okładce" sądząc, że skoro duet, który ją stworzył ma na koncie przede wszystkim romanse obfitujące w opisy życia intymnego ich bohaterów, to trafię na kolejną powieść, gdzie próżno szukać wysublimowanych postaci. I znów okazało się jak krzywdzące jest szufladkowanie - ludzi, literatury i wszystkiego. Bo "Autoboyography" to niebanalna opowieść o trudnych wyborach, akceptacji, dorastaniu i odnalezieniu samego siebie. Pogłębiona psychologicznie, pokazująca ile krzywdy wyrządzają pochopne oceny i ortodoksyjne poglądy.

10. Emily Brontë: Królestwo na wrzosowisku (Ostrowski Eryk) Powroty na plebanię w Haworth są dla mnie zawsze wzruszające. A Eryk Ostrowski dodatkowo potrafi operować słowem, malować obrazy codzienności sprzed tylu lat i wskrzeszać emocje towarzyszące tym, których od dawna już nie ma na świecie. Jego rekonstrukcja losów Emily Bronte intryguje i skłania do wielu refleksji.