Zastanawiam się nad tym ptakiem, który mieszka w każdym z nas i chce wzbić się w przestworza. Nie wierzę w to. Sądzę, że niektórzy z nas uśmiercili swoje ptaki. Nawet nie wiem, czy je kiedykolwiek mieli. Autorka czyni założenie, że tak. Czy ptak jest ważny? Dla mnie tak. Czy przyczynia się do dobrostanu jednostki - to zależy. Niektórzy czują się lepiej bez ptaków, tak mi się wydaje. Czy lepiej mieć w sobie ptaka, czy lepiej go nie posiadać, nie stworzyć mu warunków do wzrostu, ignorować i nie słyszeć jego treli. W gruncie rzeczy ten ptasi śpiew jest niepotrzebny, bez niego jest lepiej, przyjemniej, nie trzeba się z nikim układać, można kimś pogardzać i czuć się lepszym. Zwyciężać.
Drugie pytanie, ktore stanęło przede mną - lepiej być razem, czy osobno, czy warto brać pod uwagę innych? Osobność jest wygodna, możemy się kapać w strumieniach wodospadu podziwu. Woda pieści nasze ciało, zapewniając o naszej wielkości i zmywa osad, ktorego nie zauważyliśmy.

Książka „Zabić ptaka”, to książka młodzieżowa z okresu PRL, ponieważ ten dokumentowała Ostrowska. Jest ponadczasowa, moim zdaniem, gdyż z łatwością można ją odnieść do „tu i teraz”. Opowiada o uczennicy drugiej klasy liceum w Orzelsku, Oli Marciniak. Ola przynależy do klasowego establishmentu - paczki Maćka Komornickiego, ktorego rodzice są jednymi z najbogatszych w mieście. Poznajemy ją po śmierci matki, kiedy wbrew życzeniom ojca, przejmuje jej rolę, do klasy dołącza nowy uczeń Łukasz Kozubski, a ojciec traci szansę na posadę naczelnika w gminie. Dorastanie Oli jest bolesne i bardzo typowe. Możemy go dotknąć poprzez uczynienie jej narratorką oraz serce i kunszt Ostrowskiej.
Największe wrażenie zrobiła na mnie pierwsza scena, rozpoczynająca książkę. W powieści mamy cztery, równolegle prowadzone linie: relacja Oli z ojcem, ze szkolną paczką, odkrywanie matki, konfrontacja z sobą samą.
Poniżej cytaty z powieści.
Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu
Zabić ptaka (Ostrowska Ewa Maria (pseud. Zbyszewski Brunon lub Lane Nancy))