Książka: Na końcu tęczy

Nie pierwszy raz się zastanawiam, jakimi dziwnymi drogami chodzą moje czytelnicze wybory. No bo co sprawia, że nagle sięgam po książkę z gatunku czytywanego stosunkowo rzadko, w dodatku autorki, którą wcześniej świadomie ominęłam, wnioskując na podstawie napotykanych w sieci not i recenzji, że jej twórczość niekoniecznie może mi przypaść do gustu? Ano to, że nagle coś – nie żadna konkretna rozmowa ani przeczytany tekst, więc w sumie nie wiem, co – naprowadziło mnie na wspomnienie czytanej kilka ...

To moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki i powiem, że mam mieszane uczucia. Z jednej strony dosyć szybko mi się tę książkę czytało, wszystko dzięki temu, iż pisana jest w formie listów, e-maili oraz SMS-ów. Historia sama w sobie też nie jest zła. Z drugiej strony trochę brakowało mi dat. Kompletnie nie miałam pojęcia, czy między tymi wiadomościami upłynęło zaledwie parę godzin a może kilka lat. No i nie ma się co oszukiwać, fabuła jest dosyć przewidywalna. Jest to historia dw...

Wielokrotnie z różnymi blogerkami wymieniałam uwagi dotyczące tego, że czasem trudno opisać wrażenia po przeczytaniu książki. Tak jest i w tym przypadku... Powieść wywołała we mnie tyle różnorodnych emocji, że nie wiem, od czego zacząć, by recenzja nie była chaotyczna i dała Wam pełny obraz tej uczty, której dostąpiłam... O tym, jak ważna jest przyjaźń, pisałam niedawno. O tym, że miłość i poświęcenie dla dziecka nie znają granic, wie każda kobieta, która jest mamą. Natomiast że los czasem by...

"Na końcu tęczy" to opowieść o dwójce przyjaciół, Alexie i Rossie, których poznajemy przez pryzmat korespondencji, jaką prowadzą między sobą, rodziną, przyjaciółmi. Są to: zaproszenia - m.in. na 7 urodziny, napisane z zabawnymi błędami; liściki wymieniane w ławie szkolnej; listy; maile, sms-y; chaty... O wszystkich ważnych wydarzeniach czytelnik dowiaduje się "po fakcie", wiele rzeczy pozostaje "niedopowiedzianych". Czy młodzieńcza przyjaźń może przetrwać, pomimo upływu czasu i znacznej odl...

Życie jest zabawne, prawda? Kiedy już myślisz, że wszystko sobie poukładałeś, kiedy zaczynasz snuć plany i cieszyć się tym, że nareszcie wiesz, w którym kierunku zmierzasz, ścieżki robią się kręte, drogowskazy znikają, wiatr zaczyna wiać we wszystkie strony świata, północ staje się południem, wschód zachodem i kompletnie się gubisz. Tak łatwo się zgubić.[54]

Ludzkie życie jest zbudowane z czasu. Nasze dni, nasza zapłata mierzone są w godzinach, nasza wiedza wyznaczana jest przez lata. Chwytamy w ciągu dnia kilka minut na przerwę na kawę, a potem czym prędzej biegniemy do biurek, spoglądamy na zegarek, żyjemy od jednej wizyty do drugiej. Mimo to nasz czas kiedyś się kończy i w głębi duszy zastanawiamy się, czy przeżyliśmy dobrze te wszystkie sekundy, minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata i dekady. Wszystko wokół nas wiruje – praca, rodzina, przyjaciele, kochankowie… chciałoby się krzyknąć „STOP!”, rozejrzeć się, zmienić porządek paru rzeczy, a potem znowu ruszyć.[160]

To zabawne – jako dzieci wierzymy, że możemy zostać, kim chcemy, znaleźć się tam, gdzie zapragniemy, bez ograniczeń. Oczekujemy czegoś niezwykłego, wierzymy w magię. Potem dorastamy i mijają lata niewinności. W nasze życie wkrada się rzeczywistość i nagle zdajemy sobie sprawę, że nie możemy zostać tym, kim chcemy, i musimy się zadowolić czymś pośledniejszym. Dlaczego ludzie przestają w siebie wierzyć? Dlaczego pozwalają, aby ich życiem rządziły fakty, liczby – wszystko, tylko nie marzenia? [211-212]

Można uciekać i uciekać w nieskończoność, ale prawda jest taka, że wszędzie tam, gdzie się zatrzymasz, dopadnie cię twoje życie. [230].

Jeśli ludzie mówią o długiej historii, oznacza to zazwyczaj, że jest krótka, ale oni ze wstydu nie potrafią się zdobyć na powiedzenie sobie prawdy. [362]


---
* Akurat, 2015