Książka: Do niewidzenia, do niejutra

Joanna Bartoń wkroczyła w świat literatów książką odważną, wstrząsającą, której nie wolno zignorować. „Do niewidzenia, do niejutra” jest powieścią tak niezwykłą, wyzwalającą tak wiele (czasem sprzecznych) emocji, napisaną w tak wyjątkowy sposób, że nie można przejść obok niej obojętnie. Lo, jej bohaterkę poznajemy, gdy planuje samobójstwo – pragnie odtworzyć śmierć Zbigniewa Cybulskiego. Z precyzją przygotowuje się do tego aktu. Na drodze do realizacji celu staje jej jednak przypadkowe spotka...

Recenzent: Dominika Krawczyk Na skrzydełku okładki Joanna Bartoń zaznaczyła: „typowego romansu nigdy bym nie napisała”[1]. Czy udało jej się zrealizować to założenie? Akcję powieści stanowią głównie rozmowy między dwudziestoletnią studentką Lo, zwaną też Jagódką, a czterdziestoletnim Profesorem. Ona, doświadczona emocjonalnie, wbrew współczesnej modzie i standardom wciąż pozostaje dziewicą. On, bogaty, spełniony zawodowo, spotkał kiedyś „złą kobietę” i teraz prowadzi dziennik swoich eroty...

Recenzuje: Iwona Banach Zadziwiająca jest ta książka, zaskakująca i niejednoznaczna. Od samego początku flirtująca z kiczem i natychmiast przełamująca go tak, że tym kiczem przestaje być. Przeintelektualizowana z mnóstwem aluzji literackich i kulturowych, z odniesieniami do popkultury, grzecznie niegrzeczna. Pełna cytatów i kryptocytatów. To jakby zabawa słowem, zabawa treścią, zaplątywanie znaczeń tak, żeby powstawały z nich kolejne, inne, mocniejsze, dziwniejsze, szersze, a równocześnie n...

Wiadomo, że nie ocenia się książki po okładce. Jednak niektóre okładki robią na nas wrażenie i wywołują nieodpartą ochotę, by sięgnąć po daną książkę. Idealnie jest wtedy, gdy nie rozczarowujemy się jej zawartością. Tak zdarzyło mi się z powieścią Joanny Bartoń „Do niewidzenia, do niejutra”. Zaintrygowała mnie bardzo, a po przeczytaniu kilku pierwszych stron wiedziałam, że to jest właśnie to, co lubię. Sarkazm, absurd i specyficzny humor, a do tego mądra treść. Bez zbędnego patosu, nawet gdy mow...

Kobieta, mężczyzna, dwupokojowe mieszkanie, jedna doba – można by rzec: mocno ograniczona czasem i przestrzenią akcja. I byłaby to nawet prawda, gdyby bohaterowie, opowiadając siebie, raz po raz tych granic nie przekraczali. Gdyby autorka przez tytuł – a bohaterka przez próbę naśladowania Zbyszka Cybulskiego – nie nawiązywała do pewnego stylu życia, pewnych tęsknot tamtych czasów, budując przy tym sarkastyczny obraz współczesnych relacji damsko-męskich, odsłaniając mechanizmy i przyczyny dzisiejszych gier.

To opowieść o miłości i śmierci, o chwilach, gdy jedno w zbyt ciasnym splocie tańczy z drugim, dowodząc, że człowiek albo umiera z miłości, albo miłuje śmierć. A bohaterowie mają nie tylko tęsknoty, ale i ciała, i nie są to bynajmniej ciała astralne; są to ciała warte grzechu, więc też zdarza się im pogrzeszyć. Czy jest w tym polemika z modelem tęsknot, które uwiecznił pewien kultowy film?

[Wydawnictwo JanKa, 2015]