Książka: Autonauci z kosmostrady albo Pozaczasowa podróż Paryż-Marsylia

Twórczość Cortázara na ogół lubię i cenię. Na ogół, bo nie łykam wszystkiego jak leci, są lepsze i gorsze kawałki. Tych lepszych jest więcej, co cieszy. „Jak opowiedzieć o podróży i opisać rzekę...”[1] Ano właśnie, jak? Cortázar i Dunlop zabrali się do tego po swojemu (jakże by inaczej). Zaplanowali wyprawę... po autostradzie. Na autostradzie nie można przebywać dłużej niż dwa dni, zgodnie z rozporządzeniem Zarządu Autostrad[2]. Wilk (Julio) i Niedźwiedzica (Carol), w towarzystwie i ...

Pomijając wszystkie inne zalety, gotowa byłabym się zachwycić tą książką tylko dlatego, że… żeńska połowa tandemu autorów nazywana była przez swojego partnera Niedźwiedzicą albo Misiunią. A jeśli ktoś JEST Niedźwiedzicą, to musi być podobny do wszystkich innych Niedźwiedzic, i wtedy między Niedźwiedzicą utrwaloną na kartkach papieru a Niedźwiedzicą przewracającą te kartki rodzi się jakaś nieuchwytna więź - i już wcale nie zdumiewa fakt, że ta pierwsza też wykazywała „miłosną potrzebę słońca i mo...

Wiosną 1982 roku Julio Cortázar i jego żona Carol Dunlop wyruszyli samochodem w podróż z Paryża do Marsylii francuską Autostradą Południową. Spędzili na niej ponad miesiąc. Potraktowali ją niemal jak szaszłyk: podzielili na króciutkie odcinki i pokonywali po kawałeczku, jadąc od parkingu do parkingu, "licząc po dwa dziennie i śpiąc zawsze i bez wyjątku na drugim z nich". Tak brzmiała jedna z reguł GRY, w którą bawili się Wilk (Julio) i Niedźwiedzica (Carol) i do której zaprosili również Czytelnika. Efektem tej "ekspedycji" opowiadanej chwilami ze śmiertelną "naukową" powagą, momentami lirycznie, a najczęściej z żartobliwym przymrużeniem oka, jest książka, która SKŁADA SIĘ z opisów, zdjęć, rysunków, notatek, listów, mapek, fotokopii biletów i innych pamiątek podróży. Cortázar, jak chyba w żadnym z utworów, odsłania przed czytelnikiem swoją prywatność.

[Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, 1999]

[...] na długo zanim wyruszyliśmy w tę podróż, postanowiliśmy, że nie będziemy robić żadnych przekrętów, a jeśli już, to przynajmniej nie za dużo, jak również powiedzieliśmy sobie, że nawet jeśli doświadczenie nie będzie przyjemne, zawsze jeszcze może okazać się zabawne. W końcu, po tylu parkingach, na których - nazywając rzeczy po imieniu - mieliśmy ubaw po pachy, czytelnik mógłby zadać sobie pytanie: skoro już chcieliśmy spędzić miesiąc w warunkach campingowych, po co nam było odstawiać cały t...