Użytkownik: Louri 18.02.2015 10:28 napisał(a):
Odpowiedź na: Witajcie, właśnie po ... | misiak297 Egzaltacja to chyba constans (odbioru) kultury - w różnym stopniu wszyscy i od zawsze chcą się wzruszać albo wzburzać bez rzeczywistych zagrożeń. Oczywiście wiadomo, że u Emmy Bovary nabrało to chorobliwych rozmiarów, i wiadomo, że ostatecznie upodobanie do nakręcania się i mylenia literatury z życiem doprowadziło do katastrofy.

W mojej opinii dwójka bohaterów w tym dialogu delektuje się brzmieniem słów i jest jak osoby, które są "zakochane w miłości", tzn. rozczula je sama myśl o takich uniesieniach i porywają je własne przeżycia wewnętrzne, a druga strona nie jest tu tak istotna - jedynie może jako punkt odniesienia, obrany przypadkowo.

Oczywiście ten fragment przypomina mi słynną ocenę Hugo "Nie czyta się bezkarnie bzdur." Natomiast uważam, że ciekawie współgrają z tym poniższe fragmenty:

(akurat czytam Wyznania (Augustyn św. (Augustyn z Hippony)) )
"To nieprawda, że takie niegodziwe brednie ułatwiają poznawanie nowych słów. To raczej dzięki takim, jakie tam się pojawiają, słowom mniej się ludzie wahają przed popełnianiem niegodziwości." [I.16] (tu św. Augustyn uprzedza współczesne badania psychologiczne, potwierdzające, że ludzie będą skłonni to naśladownictwa, jeżeli usłyszą o jakimś rzeczywiście podejmowanym działaniu, np. fale samobójstw, aktów przemocy wobec dzieci czy strzelanin w szkołach)

"Trudno się dziwić, że tak się pogrążyłem w marności i odchodziłem daleko od Ciebie, skoro jako wzory do naśladowania przedstawiano mi ludzi, którzy wstydzili się jak hańby tego, że opowiadając o dobrych swoich czynach popełnili błąd gramatyczny albo użyli wyrażeń prowincjonalnych, a dumnie kroczyli w obłoku pochwał, jeśli o swoich niegodziwych pasjach mówili zdaniami zaokrąglonymi, błyszczącymi obfitą ornamentyką." [I.18] (trzeba przyznać, że Emma i Leon powyżej dbają o ornamentykę zdań i wpędzają się w egzaltację)

Dalej jeszcze św. Augustyn pisze o swojej fascynacji sztukami wystawianymi w Kartaginie, i przywodzi to na myśl dzisiejsze upodobanie do wartkich filmów akcji czy ckliwych romansideł.

Ale zawsze mnie intrygowało, co wobec tego miał Flaubert na myśli, mówiąc "Pani Bovary to ja!"?? Że też zepsuły go "książki zbójeckie"? Czy, że to jego opus magnum, w którym najpełniej dał wyraz swym poglądom i umiejętnościom? A może co innego? Zachęciła mnie onegdaj dyskusja w PR II do przeczytania Korespondencja (Flaubert Gustave (Flaubert Gustaw), Sand George (właśc. Dudevant Amandine Aurore Lucile Dupin de)) - może tam będzie odpowiedź...