Czuję jakiś niedosyt po lekturze opowiadań Alice Munro, niedosyt, który nie pozwala mi ocenić tej książki na więcej niż 4+. Może jestem po prostu przyzwyczajona do czegoś innego, do fabularnych fajerwerków, których u Munro brak. Zapewne wrócę tu jeszcze za jakiś czas i zmienię ocenę na wyższą, co nieraz mi się zdarza, gdy jakaś książka, która nie do końca mi się podoba, długo nie daje mi spokoju. Bo o czym właściwie są te opowiadania? O melancholijnych kobietach, o ich przeżyciach ulotnych, delikatnych jak muśnięcia skrzydeł motyla, bardziej potencjalnych niż rzeczywistych. Jeśli romans - to zaledwie ukradkowy pocałunek, wspólnie przeżyta burza, wymiana niedosłownych listów; jeśli małżeństwo - to bardziej z rozsądku i przypadku niż z wielkiej miłości; jeśli śmierć - to raczej zapowiedziana, oczekiwana niż zaskakująca. Owszem, pojawiają się też osoby z nagła doświadczane przez los, ale to nigdy nie są główne bohaterki. Im autorka zawsze pozwala zachować chociaż minimum dystansu.

Jedno jest pewne - każde z tych opowiadań ma doskonale zarysowane tło. Bohaterki są do siebie podobne, ale za każdą stoi inna historia, inni ludzie. Z kilkudziesięciu stron czytelnik sporo dowie się o ich rodzinnym domu czy charakterze. Być może o to właśnie chodzi. Proza Munro nie koncentruje się na wydarzeniach, ale na ludziach. Jednocześnie w żaden sposób nie można uznać jej za przesadnie refleksyjną. To zdecydowanie coś innego, coś, co w świecie książek, gdzie pisarze prześcigają się w wymyślaniu dla swoich bohaterów coraz to bardziej olśniewających perypetii i coraz to głębszych myśli, nie jest na porządku dziennym. I mimo szczypty smutku tchnie skrywanym optymizmem i głębokim spokojem. To historia zyskiwania samoświadomości, mądrości dzięki wydarzeniom i spotkaniom, które może z początku wydają się błahe, mdłe lub zwyczajnie nie tak intensywne, jak byśmy sobie wyobrażali. Tak chyba wygląda prawdziwe życie (pod warunkiem, oczywiście, że nie jest się Kurtem Wallanderem albo innym Indianą Jonesem).