"Biedni ludzie" to pierwsza i, niestety, nie nazbyt udana powieść Dostojewskiego. Widać, że pierwsza.

Dostojewskiego znamy przede wszystkim z mistrzowskiego kreślenia rysów psychologicznych. Widocznie umiejętność tę nabył podczas długoletniej praktyki pisarskiej - po przeczytaniu "Biednych ludzi" trudno byłoby się tą zaletą zachwycić, ponieważ nie można jej tutaj dostrzec.

Powieść napisana jest w formie epistolograficznej. Bohaterami są Warieńka i Makary - dalecy krewni, żyjący w Petersburgu, gdzie wynajmują maleńkie, brudne pokoiki. W listach streszczają sobie warunki życia, niedole swoje i sąsiadów, rozmyślają nad nędzą, ubóstwem, śmiercią...

Niestety - książka jest po prostu nudna. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że zakończyła się na tym samym, na czym się i rozpoczęła. Oczywiście drobne zmiany w fabule zachodzą, ale są one niewielkie.

Proponuję zafundować sobie filiżankę mocnej kawy, żeby nie usnąć na siedząco.