Bardzo ważny i świeży temat: Trzynastoletnia dziewczynka, która przyszła na świat głównie po to, by stać się dawcą dla swojej chorej na białaczkę siostry, nagle wnosi pozew do sądu. Nie chce oddać nerki, prosi o usamowolnienie w sprawach medycznych. Zupełnie zagubieni, zmęczeni wiecznym strachem o życie starszej córki rodzice nie chcą się na to zgodzić, nie rozumieją, co się dzieje, co w życiu zrobili nie tak. Towarzyszymy bohaterce i jej najbliższym od chwili wniesienia pozwu do chwili wydania wyroku przez sąd, poznając historię rodziny, uczucia i przemyślenia jej poszczególnych członków, a także osób, które poprzez proces sądowy się z nią zetknęły.

Temat ważny, lecz, niestety, forma niedoskonała. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że oglądam dobry, poruszający melodramat amerykański, ale nic więcej. O żadnych wyżynach artyzmu nie może być mowy, choć autorka robi wszystko, by czytelnikowi wydawało się, że tak właśnie jest. Stosuje narrację prowadzoną przez kilku bohaterów, stara się wplatać w treść "intelektualizmy", ozdobne porównania. Jednak ta wieloosobowa narracja nie należy do najbardziej udanych, poszczególne opowieści właściwie nie różnią się od siebie stylistycznie i można było spokojnie, bez szkody dla wiedzy czytelnika, pozostać przy jednym wszechwiedzącym narratorze, wyszłoby na to samo. "Intelektualizmy" są dość banalne, niczego odkrywczego nie wnoszą, a przerywają opowieść w jej najbardziej znaczących momentach, co jest oczywiście zabiegiem zamierzonym, ale dla mnie w tym przypadku bardzo irytującym. Raziły również nieporadne porównania i naciągany, zupełnie zbędny (chyba że przyczyniający się do lepszej sprzedaży książki) wątek romansowy.

Zawsze, gdy czytam ciekawą historię opowiedzianą w niedoskonały sposób, zastanawiam się, jak by wyglądała napisana przez innego twórcę. W tym wypadku nie mam wątpliwości, że Majgull Axelsson zrobiłaby z niej istny majstersztyk.