Dodany: 14.07.2012
|
Autor: cuayatl
"Czyta się reportaże i artykuły Jesenskiej, jakby wyszły spod pióra wybitnego reportażysty współczesnego. Dobrze więc, że również czytelnik polski ma okazję poznać tę nadal żywą klasykę czeskiego dziennikarstwa".
Leszek Engelking
"Pisanie Mileny Jesenskiej spełniało się w samym akcie pisania. W wyartykułowaniu słów, które muszą być wypowiedziane, by ratować rozum przed otchłanią szaleństwa. W opiniach, które przywracają poczucie sensu, ład etyczny. Ale jest jeszcze coś, za co cenię Jesenską szczególnie. Jej niechęć do gestów, do pustych słów, do pustych czynów".
Grażyna Borkowska, "Gazeta Wyborcza"
"O wartości dzieła Jensenskiej nie decyduje wyłącznie wnikliwość przeprowadzonej przez nią analizy polityczno-społecznej. »Ponad nasze siły« warto docenić także z dwu innych względów. Pierwszym z nich jest bardzo mocno akcentowane przez autorkę poczucie dziennikarskiej misji. O tej misji wspomina jawnie i na tyle często, że da się z tych tekstów wyodrębnić cały kodeks etyczny. Diagnozy i hipotezy, jakie autorka stawia, uzupełnione są o silnie podkreślaną chęć bycia pośrednikiem, swoistym trybunem ludowym. Jesenská nie ogranicza się wyłącznie do pisania, lecz zbiera informacje u źródeł, bada nastroje społeczne bezpośrednio u źródeł, jeździ do fabryk, rozmawia w pociągu i na ulicy. Dzięki temu – i to jest drugi element, na który chciałabym zwrócić uwagę – jej refleksja uzupełniona jest o liczne przykłady z życia wzięte. Właśnie dlatego teksty te sytuują się na pograniczu gatunkowym, ale, co trzeba, podkreślić, owa »pograniczność« ukazuje w pełni świetność tego pisarstwa. Decyduje właściwie o tym, że można Jesenską nazwać klasykiem i wielką osobowością dziennikarską. Cechuje ją na pewno ogromna wrażliwość, zmysł obserwacyjny i słuch językowy. Zdolność do operowania opisem i dialogiem, do ukazywania obyczajowego konkretu, który na ogół staje się punktem wyjścia do refleksji bardziej ogólnej. Efekty tego połączenia są dość szczególne: w jej artykułach czuje się żar, nie chłodny obiektywizm obserwatora; uwidaczniają się tu ludzkie emocje i autentyczna troska, a przy tym rzadko – egzaltacja, jakiej można by się spodziewać po bardzo wrażliwej kobiecie".
Marta Mizuro
[Wydawnictwo Czarne, 2009]