Książka: Zimowa róża

Książkę tę wybrałam spośród bibliotecznych nowości zupełnym przypadkiem, nie wiedząc o niej nic, głównie dlatego, że od pewnego czasu czuję pociąg do literatury francuskiej, której – przynajmniej tej najnowszej – wydaje się u nas jakoś niewiele, a już na pewno nie otacza jej taki rozgłos, jak anglojęzycznej. Toteż i nazwisko autora zupełnie nic mi nie mówiło, choć z notki redakcyjnej wynikało, że wcześniej wydano w polskim przekładzie inną jego książkę. Sama „Zimowa róża” okazała się strzałe...

Kiedy ma się dziesięć lat, chce się bawić z kolegami, grać w piłkę, wyjść na lody... Ale Sébastien marzy tylko o tym, by znalazło się lekarstwo na jego śmiertelną chorobę. Chłopiec wyjeżdża na wieś, gdzie dziadek uczy go, jak czerpać odwagę z przyrody, która także walczy o życie i odrobinę szczęścia. Starszy pan, znawca ziół, opowiada mu o "róży Bożego Narodzenia" - rzadkiej leczniczej roślinie, która raz na jakiś czas zakwita pod śniegiem. Choć obaj zdają sobie sprawę z kruchości swych nadziei, nie tracą wiary, że ją odnajdą.

Piękna, wzruszająca i optymistyczna opowieść o mocy rodzinnego ciepła, które pozwala przetrwać nawet najtrudniejsze chwile.

[Świat Książki, 2006]