Książka: Azyl

Jakiś czas temu poszukiwałam dołujących książek i nie mogłam takowych znaleźć. Żałuję, że tej wtedy nie przeczytałam. Czarna rozpacz! Czytając, wręcz się czuje powolne zapadanie się bohaterki w bezdenną otchłań; i zapada się z nią. Zadziwiające jest to wciąganie, bo jednocześnie bez przerwy zgrzyta styl, książka jest napisana (a może raczej przetłumaczona), eufemistycznie mówiąc, tak sobie. Musiałam się bardzo postarać, żeby wyłączyć swoje skrzywienie zawodowe i nie czepiać się żargonu naukowego...

Stella jest żoną Maxa Raphaela, który właśnie wygrał konkurs na zastępcę dyrektora szpitala dla psychicznie chorych. Wiąże się to niestety z opuszczeniem Londynu. Zaszyta na prowincji, zaniedbywana przez męża Stella czuje się z każdym dniem bardziej znudzona i osamotniona. I wtedy poznaje Edgara Starka. Nie przeraża jej też wcale, że ten pacjent szpitala w przypływie szaleństwa zabił żonę. Zwłaszcza, że Stark robi coraz śmielsze kroki, by pokazać, że Stella nie jest mu obojętna. Romans tych dwojga wydaje się nieuchronny. A zauroczonej Stelli pozostaje nauczyć się żyć od tej pory w kłamstwie. Bez względu na skutki...

"Powinna była wiedzieć, że oszustwo koniec końców zżera wszystko, co jest w małżeństwie zdrowego, i powinna była się z tym zmierzyć, ale się nie zmierzyła. Tak wolała. I od tych uników wszystko potoczyło się dalej..."


W dawnych czasach takie powieści nazywano wielkimi. Chociażby "Tessę d'Urberville" Thomasa Hardy'ego czy "Wichrowe wzgórza" Emily Brontë. Dzisiaj historie o wielkich miłościach i wielkich tragediach również urzekają, gdy ducha tamtej epoki wskrzesza w tak wyśmienity sposób Patrick McGrath...

[C&T, 2008]

Niesamowite połączenie obsesji, miłości, pożądania i psychozy. Książka nie tylko wciąga, ale także zmusza do refleksji na temat ludzkich zachowań, wyborów i dylematów. Znakomity styl pisarski McGratha. Polecam gorąco.