Książka: W dżungli życia : Poradnik dla dziewczyn i chłopców (oraz niektórych dorosłych)

"Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym". I ten oto fragment "Hymnu o miłości" mógłby w zasadzie posłużyć za cały komentarz. Autorka "poradnika" jawi nam się jako ta, która wie wszystko: jak żyć, jak realizować swoje cele, jak schudnąć, jak rzucić palenie i jak zaparzyć yerba mate. I nie da się zaprzeczyć, że wiele jej rad jest naprawdę sensownych i przydat...

Gdyby nawet jakimś cudem nie dotarła do mnie informacja, że „W dżungli życia” nie jest kolejnym reportażem Pawlikowskiej, musiałabym się zorientować w charakterze książki po przeczytaniu samego tylko podtytułu, a tym bardziej notki na czwartej stronie okładki[1] – wiedziałam więc, co wypożyczam. Chłopcem nie byłam nigdy, dziewczyną nie jestem od dawna, ale skoro również dla niektórych dorosłych przeznaczony jest ten poradnik poruszania się po terenie czasem cokolwiek trudniejszym i od amazońskie...

Przewodniki to takie specyficzne książki, po które nie sięga się zazwyczaj nie wybierając się w podróż. Ta książka to jeszcze bardziej specyficzny gatunek, wytworzony z autorskiej potrzeby opowiedzenia czegoś od siebie. A ponieważ sięgnąłem po nią trochę z ciekawości, a trochę z potrzeby rozejrzenia się po dżungli życia, jestem zadowolony. Podróżnikiem ani czytelnikiem opowieści podróżniczych nie jestem i już, więc i pisarstwa Beaty Pawlikowskiej do tej pory nie znałem. Zawsze mnie jednak zad...

Moim zdaniem, to książka-przewodnik przede wszystkim dla dorosłych. Dla młodych-dorosłych, którzy są na etapie życia, kiedy należy dokonywać wyborów i podążać drogą własnych planów i marzeń. Książkę uważam za bardzo dobrą. Porusza mnie i daje do myślenia to pseudopsychologiczne pouczanie o tym, co należy zrobić, żeby być człowiekiem szczęśliwym i całkowicie spełnionym. Najbardziej zaskakuje mnie mądrość życiowa kobiety, która jest normalna i banalna w swej wielkości. Fakty z życia autork...

Lektura idealna na podróż na trasie Kraków - Warszawa, albo innej trzygodzinnej. Książkę Beaty Pawlikowskiej czyta się jednym tchem. Czy jest aż tak bardzo wciągająca? Jest, ale głównie dla tych, którzy lubią książki pochodne od biografii; z niej dowiemy się, jak żyje człowiek, jeden z wielu. Sama mam do niej sceptyczny stosunek. Zresztą jak do wszystkiego, co jest poradnikiem. Autorka opisuje swoje życie, aczkolwiek nie jest to autobiografia sensu stricte, raczej zbiór przeżyć z morałem: „nie b...

Od lat bardzo podziwiam Beatę Pawlikowską za siłę i rodość życia, za umiejętność realizacji marzeń, czytam jej niesamowite książki - ale ta trochę mnie rozczarowała. Z jednej strony doceniam całkowite otworzenie się na czytelnika - autorka wyjawia najbardziej intymne szczegóły ze swojego życia. Z drugiej strony pisze o rzeczach prostych i oczywistych bardzo rozlegle, co czasami jest trochę nudne i męczące. Od dawna wiadomo, że uczyć życia należy na przykładach, a nie przez wpajanie suchej teorii...

To pierwsza książka Pawlikowskiej, jaką przeczytałam. Nie wydaje mi się rewelacyjna, autorka udziela porad młodym ludziom, krok po kroku pokazuje, jak nauczyć się żyć z samym sobą, jak rozmawiać i uczyć się nowych rzeczy, lecz nie jest to zbyt ciekawe. Oceniłam na 4, bo jednak coś zapamiętałam z tego poradnika i próbuję stosować w życiu. Jeśli ktoś nie lubi siebie samego, uważa, że jest brzydki i ma sporo kompleksów, to radzę sięgnąć po tę publikację. Może się przydać.

Szukałam w życiu szczęścia. Wyruszałam w podróż po drogach dobrze oznakowanych i prowadzących - jak mi się wydawało - we właściwym kierunku. Kiedy okazywało się, że te wydeptane trakty w rzeczywistości są bezdusznym pustkowiem, zaczęłam szukać dziewiczych ścieżek, przez które przedzierałam się wbrew woli i chęci innych ludzi. Ostrzegano mnie, że źle skończę, a ja organizowałam następną wyprawę do Ameryki Południowej, Afryki czy Azji. Wiele razy rzeczywiście byłam bliska utonięcia w trzęsawiskach i bagnach dżungli amazońskiej i życiowych pułapek takich jak narkotyki, alkohol, anoreksja, bulimia, samotność czy przemoc. Ale zawsze w ostatniej chwili ratował mnie wewnętrzny głos, który zaczynał krzyczeć, że przecież nie tego szukałam i nie o to mi chodziło. Nie chciałam kończyć nieszczęśliwie jako bohaterka tragedii.

Chciałam żyć i być szczęśliwa. Powracałam więc do przerwanej podróży przez rzeczywistość i wyruszałam na kolejny koniec świata, żeby na nowo próbować znaleźć drogę we właściwym kierunku. Gdybym wiedziała dokładnie czego szukam albo jakie pytania powinnam zadać spotykanym po drodze ludziom, być może byłoby mi łatwiej. Ja tylko czułam, że powinno być inaczej, że życie nie może być beznadziejnym splotem okoliczności, w których człowiek jest bezradnym więźniem. I rzeczywiście. Odkryłam kilka ważnych rzeczy, o których nikt mi nigdy nie powiedział. Musiałam sama sparzyć się wiele razy, żeby je zrozumieć. Dlatego postanowiłam o nich napisać.

Nauczyłam się pokonywać trudności i rozwiązywać problemy. Metodą prób i błędów odkryłam wreszcie jak sobie radzić i co w życiu jest najważniejsze. Ułożyłam swoje życie tak, że jestem szczęśliwa. Ta książka opowiada o tym, jak szukałam właściwej drogi i jak ją odnalazłam. Mam nadzieję, że pomoże Wam odnaleźć siebie i swoje miejsce w świecie*.



---
* Beata Pawlikowska, "W dżungli życia", wyd. Instytut Wydawniczy Latarnik, 2005.

"Nie muszę już dłużej czekać! Nie muszę marnować swojego życia na smutne oczekiwanie na coś lub na kogoś, co się nie zdarza i kto nie przybywa!"* --- * Beata Pawlikowska, "W dżungli życia", Instytut Wydawniczy Latarnik, 2005, str. 71.