Książka: Głos góry

Rok 1948, Kamakura. Pod wspólnym dachem mieszka rodzina Ogatów. Sześćdziesięciojednoletni Shingo i jego o rok starsza żona mają dwoje dorosłych już dzieci, syna Shuichiego i córkę Fusako. Shuichi zdradza swoją żonę Kikuko, a Fusako uciekła właśnie od swojego męża wraz z dwójką małych dzieci. Historię obserwujemy oczyma Shingo, który ubolewa nad postępowaniem młodych. Szczególnie współczuje swojej synowej, do której żywi pewne uczucia i stara się wpłynąć na syna, by ten poprawił swe zachowanie. ...

"Głos góry" to jedno z arcydzieł Kawabaty. Poprzez świat wspomnień i przemyśleń starego człowieka, który przeczuwa zbliżającą się śmierć, symbolizowaną tytułowym "głosem" góry, wyrażona jest gorzka mądrość życia. Wspomnienia jego dawnej, młodzieńczej miłości nakładają się na uczucie do młodziutkiej synowej, uczucie nie tylko fizycznej, lecz także estetycznej natury, a tłem ich jest drobiazgowy opis życia codziennego w tradycyjnej rodzinie japońskiej oraz świat marzeń i snów głównego bohatera.

[PIW, Warszawa 1982]

Proste słowa, proste zdania, prosty język. Podczas czytania "Głosu góry" towarzyszyło mi to nieustanne odczucie prostoty, prostoty, która pozwala doskonale i jakże wnikliwie przedstawić historię starego człowieka i jego rodziny. Książka Kawabaty jest obrazkiem z Japonii napisanym słowem, a może namalowanym tuszem... Polecam tę książkę zarówno dla historii w niej przedstawionej, jak i dla tego wrażenia nieustannie towarzyszącego czytelnikowi.