Dodany: 01.04.2016
|
Autor: Louri
Wybór pism czołowego konserwatywnego polityka i ekonomisty doby zaborów, wykładowcy Uniwersytetu Lwowskiego, prezydenta Austriackich Kolei Państwowych, ministra skarbu Austrii i II RP. W tomie zostały zawarte jego krytyczne analizy polityki krakowskich Stańczyków i ideologii socjalistycznej, a także teksty o pracy kobiet i ekonomii społecznej.
Leon Biliński (1846-1923)
Leon Biliński urodził się 15 czerwca 1846 r. w Zaleszczykach jako syn Wiktora i Malwiny Brunickiej. W latach 1863-67 studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim, uzyskując tytuł doktora tej uczelni. W roku następnym rozpoczął wieloletnią pracę na uniwersytecie i w organach administracji państwowej. Przez cztery lata był członkiem Namiestnictwa i Rady Szkolnej we Lwowie, a do 1892 r. prowadził wykłady z ekonomii społecznej. W 1871 r. mianowany został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu we Lwowie i objął funkcję kierownika Katedry Ekonomii Społecznej. W 1877 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego i rok później powierzono mu stanowisko rektora lwowskiej uczelni. Trzykrotnie sprawował też funkcję dziekana Wydziału Prawa (1876-77, 1882-83, 1886-87). Działalność naukową poświęcił w głównej mierze finansom, kwestiom polityki ekonomicznej państwa i polityki społecznej. Jego prace badawcze pozwoliły uporządkować administrację polską w sferze gospodarczej oraz ochronę kredytu państwowego. Biliński wprowadził też system waluty pozłacalnej w miejsce obrotów zagranicznych złotem w systemie walutowym Austro-Węgier, będącej prototypem powojennej waluty dewizowej. W 1876 r. został członkiem Akademii Umiejętności. Działalność polityczną kontynuował od początku lat 80. znajdując wpierw posadę w Radzie Miasta. W latach 1883-1915 sprawował mandat poselski w sejmie wiedeńskim, pełniąc funkcję wiceprezesa (1897-1900) i prezesa (1911-1912, 1915-1918) Koła Polskiego. W 1894 r. został mianowany na stanowisko ministra kolei w rządzie austriackim, a następnie w latach 1895-97 ministra skarbu. Pieczę nad finansami państwowymi sprawował też w rządzie węgierskim (1905-07), a potem znów w rządzie Austro-Węgier (1912-15). W latach 1900-09 był generalnym gubernatorem Banku Austro-Węgierskiego. Znany był ze swego ogromnego przywiązania do osoby cesarza Franciszka Józefa I. W polityce reprezentował umiarkowany konserwatyzm, występując zdecydowanie przeciw ruchowi socjalistycznemu i zwalczając wszelkie prądy ekonomii socjalistycznej w nauce. Opowiadał się za repolonizacją Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1916-1920 stał na czele Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1919 r. premier J. Paderewski powierzył mu stanowisko ministra skarbu w rządzie polskim. W ostatnich latach życia zabiegał intensywnie o nawiązanie gospodarczych stosunków z Austrią. W 1923 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta. Zmarł 6 czerwca we Wiedniu tego samego roku. Ogłosił szereg prac naukowych: „Studya nad podatkiem dochodowym” (1870), „Wzajemne czy akcyjne towarzystwa ubezpieczeń” (1870), „Procent a czynsz” (1872), „Wykład ekonomii społecznej” (1873-1874, dwa tomy), „Ekonomija społeczna – jej rozwój” (1874), „O pracy kobiet ze stanowiska ekonomicznego” (1874), „O przesileniach giełdowych” (1874), „Podatek skarbowy” (1875), „Taryfa kolejowa„ (1875), „System nauki skarbowej” (1876), „System ekonomii społecznej” (2 tomy1880-82, 1893-94), „O istocie, rozwoju i obecnym stanie socjalizmu” (1883).
[Ośrodek Myśli Politycznej, 2014]