Książka: Tarika

Rec. Michał Paweł Urbaniak Ocena książki: 5/6 Piotr Ibrahim Kalwas to jeden z najciekawszych współczesnych pisarzy. Jego twórczość jest zawsze usytuowana niejako na pograniczu dwóch odmiennych kultur czy wręcz światów. Wynika to z biografii - w 2000 roku autor "Domu" przeszedł na islam, a kilka lat później zamieszkał na stałe w egipskiej Aleksandrii. To właśnie swoiste rozdarcie między rzeczywistością muzułmańską a chrześcijańską, między życiem w Polsce (czy może szerzej: Europie) i w Afr...

Piotr Ibrahim Kalwas to postać bardzo ciekawa; warszawiak, z wykształcenia prawnik, z zamiłowania wokalista punkowej kapeli, z potrzeby menedżer, handlowiec, wytwórca biżuterii, scenarzysta filmowy. Podobnych życiorysów znajdzie się więcej wśród polskich ludzi kultury, ale Kalwasa wyróżnia coś jeszcze: oto tuż przed trzydziestką z dnia na dzień przeszedł na islam i nie dość tego, po kilku latach zamieszkał w muzułmańskim kraju, by wraz z rodziną uniknąć narażenia na „kulturę narkotyków, alkoholu...

Świat Kalwasa nie zna granic. "Tarika" wyraża tę myśl dobitniej niż wcześniejsze książki jej autora. Wioska przy granicy Ghany i Togo, paryska rue de Gergovie, plac Dzierżyńskiego w Warszawie, Villa Alexandrine w Vence czy wnętrze kościoła w Czennaju stają się miejscami, w których czas i przestrzeń zmieniają swój sens. Każda z dziesięciu opowieści jest na pozór zamkniętą całością, ale wszystkie łączy próba ścigania tajemnicy - świata i ludzi; znanych z imienia i nazwiska lub anonimowych, nie całkiem jednak przypadkowo spotkanych. Niektórzy z nich - Schulz, Cortázar, Gombrowicz czy dżinista digambari - zasługują na miano szajchów; idąc po ich śladach, autor pyta o naturę czasu, źródła uniesień twórczych, możliwość rozumienia siebie i innych. Tropi przyczyny sporów kulturowych i socjalnych. Napotykając zło, wybucha najszczerszym gniewem, neutralizuje je szyderstwem, rozbraja śmiechem. Jak zwykle - prowokuje.


Autor o książce:

"Tarika w języku arabskim oznacza drogę. To mistyczna ścieżka poznania w islamskim sufizmie. Każdy sufi powinien mieć swoją własną drogę, chociaż niektórzy wolą nauczycieli. Ja nauczycieli nie mam i nie chcę mieć. Ta książka jest moją tariką. Gdybym miał ją krótko zdefiniować, powiedziałbym tak: ty idziesz do fryzjera i się strzyżesz, potem ja idę do fryzjera i też się strzygę, a potem się spotykamy i sobie o tym gadamy, pykając z fajeczki. I to jest właśnie tarika. Albo i nie".


[Wydawnictwo JanKa, 2012]