Książka: Willa

Słowo willa budzi raczej ciepłe i miłe skojarzenia. Luksusowe wnętrza, ogromna przestrzeń, piękny ogród na tyłach domu, służba biegająca, by spełnić nasze zachcianki. Jednym słowem: żyć nie umierać. Magdalena Zimniak w swojej najnowszej książce postanowiła pójść zupełnie innym tropem, przewrotnie pokazując, że willa może stać się synonimem więzienia i schronienia dla mrocznej tajemnicy. Czytelnik od samego początku wciągnięty zostaje w intrygę, która ani na chwilę nie pozwala zapomnieć o bolesny...

Magdalena Zimniak urodziła się w Warszawie i nadal tu mieszka. Studiowała anglistykę na UW. Ma męża oraz dwie córki. Uwielbia jazdę na nartach. Swego czasu uprawiała zawodniczo tenis. Lubi jazdę na rowerze, pływanie i chodzenie po górach. Prowadzi własną szkołę angielskiego, a uczenie, obok pisania, jest jej wielką pasją.

Jej opowiadania ukazały się w "Akancie" i "Magazynie Fantastycznym". Jest laureatką konkursu na opowiadanie kryminalne ogłoszonego przez agencję literacką Pal Twins i Związek Literatów Polskich oraz laureatką konkursu na opowiadanie erotyczne wydawnictwa Replika. Debiutowała w 2008 roku powieścią "Szlak".


"W »Willi« próbuję zastanowić się nad istotą wolności i zniewolenia. Mężowie moich bohaterek mają bardzo silne osobowości, lecz oni również zatracą wolność przez obsesyjne dążenie do osiągnięcia postawionych sobie celów. Niszcząc drugiego człowieka, niszczą siebie. To nie oni jednak szczególnie mnie interesują. Najważniejsze są dwie kobiety z różnych, chociaż nieodległych od siebie epok. W pisaniu interesuje mnie widzenie świata oczyma jednostki. Nie chcę pokazywać rzeczywistości obiektywnej, lecz przefiltrowaną przez świadomość bohaterów. Mam nadzieję, że przekonam czytelników; że mi się udało".


"Willa” to przede wszystkim mocne wizerunki kobiet oraz pasjonująca dramatyczna historia, a właściwie dwie: miłości i świętej zdrady Ewy oraz miłości i wyzwalania się Marzeny; pierwsza jest żoną komunistycznego dygnitarza, druga - popularnego współczesnego pisarza, by nie powiedzieć celebryty. Najważniejsze zdarzenia obu opowieści dzieli niewiele ponad trzydzieści lat, okres jednego pokolenia; nakładają się na siebie w ten sposób czas matek i czas córek.

Czy dzieje się to przypadkiem? Czy losami kobiet i ich namiętności zawsze rządzi jakieś przeklęte fatum, tajemne i przemożne prawo psychologiczne? Może zatruty polityką PRL-owski pejzaż (symbolizowany przez tytułową willę) nie dawał szans na czystą prawdziwą miłość i naznaczył tragiczną skazą także pokolenie dzieci?


Magdalena Zimniak nie tworzy powieści politycznej, lecz psychologiczną, buduje świat jak z horroru, w którym więzi uczuciowe między bliskimi przepełnia niepewność i lęk, podejrzliwość i przemoc; budzi też jednak nadzieję, że piekielny krąg nie musi trwać wiecznie, a jego przełamanie jest możliwe.

[JanKa, 2010]