Przeciętny młody człowiek, który coś studiuje, (...) mając jakieś dwadzieścia pięć lat stwierdza, że jest goły jak święty turecki, aczkolwiek potencjalnie – dzięki swojej wiedzy – jest już posiadaczem sum większych, niż mógłby zamarzyć. To znaczy, wie z całą pewnością, że nadejdzie dzień, kiedy będzie mieć piękne mieszkanie, willę na lato, samochód, "hi-fi". Tak się jednak składa, że te wspaniałe nadzieje dają na siebie czekać; należą one z natury rzeczy do owego długofalowego procesu, z którym wiążą się też, jeśli się nad tym zastanowić, małżeństwo, przyjście na świat dzieci, ewolucja walorów moralnych, postaw społecznych, stosunku do ludzi. Krótko mówiąc, młody człowiek musi się urządzić, a to zajmie mu ładnych piętnaście lat.

Tego rodzaju perspektywa nie budzi zachwytu. Nikt z lekkim sercem nie wchodzi na tę drogę. Jakże to, (...) a więc zamiast bujać po ukwieconych łąkach, mam siedzieć w zatęchłym biurze, podlizywać się, intrygować, gryźć wędzidło, ja, com marzył o poezji, pociągach mknących wśród nocy, rozpalonych piaskach? I chcąc pokrzepić się na duchu wpada w pułapkę sprzedaży ratalnej. Wtedy już po nim; nie pozostaje my nic innego, jak uzbroić się w cierpliwość. Niestety, doszedłszy do kresu swych trudów, młody człowiek nie jest już młody, a co gorsza jemu samemu może się wydać, że życie jest już poza nim, że włożone wysiłki nie osiągnęły celu, a nawet jeśli jest za rozsądny, za rozważny (bo długoletnie wspinanie się wzwyż obdarzyło go zdrowym doświadczeniem), aby mówić sobie coś takiego, faktem jest, że stuknęła mu czterdziestka i że urządzenie obu rezydencji, zasadniczej i letniej, oraz edukacja dzieci zapełnią mu bez reszty owe nieliczne chwile, których nie musi poświęcić pracy*.

---
* Georges Perce, "Rzeczy", przeł. Anna Tatarkiewicz, wyd. Książka i Wiedza, 1982, ss. 66-67.