S@motność w Sieci (Wiśniewski Janusz Leon) Właściwie nie powinienem dodawać swoich trzech groszy do tej lawiny maili, gradu recenzji, entuzjazmu pomieszanego z bezlitosną krytyką - słowem do nowego zjawiska literackiego. A właśnie dlatego, że w jakimś sensie jest to nowe zjawisko, chcę i ja dołączyć się do grona tych, których ta książka dotknęła, zafascynowała, lub w ogóle wywołała głębsze wrażenie.
O treści pewnie już szkoda gadać, bo większość z nas ją z grubsza zna. Ale dla porządku: on i ona - znajomość wirtualna. To dzisiaj kaszka z mleczkiem, wszyscy wiemy, czym to jest, lub dlaczego nie akceptujemy takiego zjawiska. Ale kiedy Wiśniewski pisał „S@amotność@, wydawało się ono zupełnie nowe. Wtedy zaczynały się dopiero komunikatory... Wszystko w tej książce jest nieprawdziwie prawdziwe: miłość, tragedie, przesada i patos. Nieprawdziwe, bo trudno uwierzyć, by wszystkie opisywane przeżycia przydarzyły się jednemu człowiekowi. Prawdziwe, bo chcemy w nie wierzyć i nas wzruszają. On piękny i młody był, ona takoż. On piękniejszy, bo wyzwolił się z pęt polskiej rzeczywistości, ona trochę brzydsza duchowo, bo te pęta jednak ją trzymają. Prawdziwe? nieprawdziwe? Niewątpliwie potrzebne, by spojrzeć na siebie. Miłość - namiętna, czysta, czasem bardzo cielesna. Prawdziwa? nieprawdziwa? Bardzo potrzebna i jakże jej brak w codziennym życiu. Chcemy o niej czytać - o tej prostej, schematycznej, wyciskającej łzy. Przed komputerem przecież dobrze się płacze.
Łzy. Prawdziwe? nieprawdziwe? Nareszcie bohaterowie się nie powstrzymują, nareszcie pokazują swoje emocje, przecież to takie piękne i jakże bardzo tego pragniemy my, uwiązani kulturowymi zakazami, niechęciami i ironicznymi uśmiechami.
Szkoda tylko, że redaktorzy od Prószyńskiego się nie popisali. Sporo w tej baśni kiksów stylistycznych i niepotrzebnych powtórzeń. A może Autor chciał, żeby było jak w naszych mailach... Prawdziwe? nieprawdziwe?