"Ci, co stali pod nami albo kręcili się po górze dla zabicia czasu, podchodząc do Płowego Jacka rzucali mu w twarz słowa, z których wynikało, że choć w moich oczach wyglądali jak ludzie, nadal byli manekinami i grali role drugorzędnych statystów.
- Dufał w Widzu, to niechże go teraz wybawi - rzekł karabinier pełniący pod nami wartę.
Kapłani też mądrzyli się z bezpiecznej odległości:
- Inszych ratował, a siebie nie może - zauważył jeden.
- Zstąp teraz z drzewa - szydził drugi. - Ty, który mógłbyś rozwalić kościół i w trzy dni umiałbyś go zbudować, ratuj siebie samego.
- Jeżeli zejdzie, uwierzymy mu - mówili inni.
Czułem coraz większą senność i obojętność na to, co się działo w dole. Nad Kroywenem zapanowały nienaturalne ciemności. Gdy po długim czasie tarcza słoneczna wysunęła się spoza czarnej zasłony, Płowy Jack zawołał wielkim głosem:
- Ojcze mój! Ojcze mój! Czemuś mnie opuścił?
Ktoś z liczby tych wytrwałych, co jeszcze tam stali, podbiegł do drzewa i szepnął:
- Widza ten woła.
Wtedy wartownik nadział na długi kij gąbkę nasyconą octem i chciał ją zbliżyć do ust Reżysera świata, lecz ktoś inny powstrzymał go za rękę.
- Zaniechaj - powiedział. - Lepiej popatrzmy, może przyjdzie i zdejmie go.
Ale Płowy Jack zawołał tylko:
- Widzu! W ręce twoje polecam ducha mego!
A to rzekłszy - skonał."

Pierwsza książka Adama Wiśniewskiego-Snerga, która trafiła w moje ręce.
Tak oto wyglądał początek mojej fascynacji fantastyką.